Taloc&Gaëlla

[varden]

"De Raèlls." Het kwam eruit in een vijandige, kwaadaardige grom en even sloegen de vlammen vanuit zijn rechterkant (waar Gaëlla gelukkig niet zat op dat moment) uit. Het was de stam waarmee ze kort voor de missie nog in oorlog waren geweest. Dus ze waren uit geweest op informatie over het oorlogsmechanisme van de stam, om hen te verpletteren. "Ze hebben een cellencomplex een paar kilometer buiten hun dorp, in de bergen, waar ze gevangen houden die mogelijk informatie hebben. Ze.. ze zijn bedreven in martelmethodes..." Dat soort informatie was voor hem gevaarlijk, want het zou twijfel wekken of hij zelf gepraat had.

[Ravief]

Ze knikte, al werd haar blik donker en noteerde het. De oorlog was alleen maar gestopt omdat de slachtoffers aan de Raèll-kant te hoog opliepen. Ze hadden zich terug moeten trekken om hun wonden te likken.
Eveneens schreef ze op dat er dus een cellencomplex was. Het kon wel uit om met een flinke legermacht die kant op te gaan en dat complex uit te kammen. Wie weet wat ze daar nog vonden...
"Taloc.. ze gaan vragen of je hebt gepraat. Hoe het kon dat je niets hebt gezegd.." Gaëlla keek hem aan en het was te zien dat ze dit liever ook niet wilde doen.

[varden]

Bruusk stond Taloc op en begon te ijsberen. Af en toe ontstonden er vlammen en pas toen hij wat uitgeraasd was ging hij weer naast haar zitten. "Het werd moeilijker, elke dag. De martelingen... Ze gingen maar door en.. en ze waren verschrikkelijk. Maar.. maar 's nachts droomde ik van jou. Ik had je beloofd je familie veilig te houden, ik wilde jou veilig houden. Dan kon ik niets zeggen..." Ook al waren de martelingen daardoor alleen maar erger en erger geworden elke dag. De dreigingen van amputaties, permanente verminkingen, de mentale martelingen door middel van beschrijvingen wat ze met haar en zijn familie zouden doen als ze zijn stam zouden overwinnen. Het was verschrikkelijk geweest, maar hij had gezwegen. Anderhalf jaar lang had hij niets gezegd, geen woord. Behalve een hele serie aan vervloekingen die maar beter niet herhaald konden worden. Het was maar goed dat hij het talent van magie van Cyra of Amiel niet had...

[Ravief]

Ze keek wat nadenkend naar hem en veranderde zijn woorden een klein beetje. Zelf kon ze redelijk inbeelden wat ze met hem hadden gedaan, maar ze maakte er een beeld van dat er in het begin veel druk op hem had gestaan en dat ze hem een poos met rust hadden gelaten toen hij niet sprak. En dat ze daarna weer waren begonnen met andere methoden. Misschien dat de Raad het dan makkelijker geloofde. Als er perioden van niks waren kon hij zichzelf weer bijeen rapen. Tenslotte was het ook wel een gezegde dat elke man brak. Dus hoewel ze niet wilde, moest ze zijn verhaal afzwakken.
Strelend gingen haar vingers over de zijne. "En dit?"

[varden]

Taloc keek naar wat ze opschreef en glimlachte wat droef. "Mijn verhaal is niet geloofwaardig genoeg voor de Raad om er tevreden mee te zijn", constateerde hij rustig. Wie zou er nou iemand geloven die zei dat hij puur en alleen niet gebroken was, vanwege een belofte die hij jaren geleden had gedaan? Hij keek naar haar vingers en even werden zijn ogen donker. Weer bleef het lange tijd stil, terwijl hij licht trillend van woede en met gespannen spieren een nieuwe aanval van agressie probeerde te controleren en overwinnen. Toen hij eindelijk weer sprak was zijn stem dan ook iets verstikt van kwaadheid. "Zodat ik mijn aardemagie niet kon gebruiken", gromde hij. "En daarna steeds opnieuw en opnieuw breken om de pijn te verergen."

[Ravief]

Eventjes hield ze op met schrijven, midden in een zin. Gaëlla keek hem aan. "Het is niet dat ik je verhaal minder wil laten lijken dan het is. Maar als het er zo uitkomt, dan..." ze haalde haar schouders op en zuchtte lichtjes. "De kans is enorm dat ze je wel laten blijven, maar een sterk verhaal komt beter over. Dus ik verspreid het." Ze vond het ook niet leuk, maar als er een ding was wat ze niet wilde, dan was het wel Taloc opnieuw verliezen (al zou ze wel achter hem aan gaan). En bovendien zou ze Baraz teleurstellen. Op dit punt wilde ze dat gewoon echt niet.
Zacht nam ze zijn hand in de hare en kuste zijn vingers en daarna die van de andere hand. "Vandaar vuur." Daar had je niet zozeer je handen bij nodig als bij aardemagie.

[varden]

Taloc glimlachte naar haar en streek even zacht over haar slangen. "Ik begrijp het lieverd", zei hij zacht. "Ik snap dat ze je generaal hebben gemaakt, je bent er geschikter voor dan ik." Ze dacht veel meer over dit soort dingen na. Goed, Torec had van Taloc een goede strateeg en krijger gemaakt, maar dat maakte hem nog geen goede generaal. Haar gebaren waren zo lief, zo beschermend. Het stemde hem droef dat hij die nog niet op zijn normale manier, zijn 'oude niveau' kon beantwoorden. Dat hij zelfs bij haar af en toe de agressie nauwelijks in toom leek te kunnen houden, ook al lukte het hem tot nu toe redelijk omdat ze hem de tijd en ruimte gaf bij het vertellen van zijn verhaal. En hij was blij dat ze wel luisterde naar zijn versie, ook al schreef ze een andere op.

[Ravief]

Waarop zij in de lach schoot en haar tong naar hem uitstak. Ook voor haar was lachen onwennig en die stokte dan ook eventjes. "Ik, er meer geschikt voor? Ik had echt geen idee waar ik aan begon." Gaëlla schudde haar hoofd. Torec had haar zo immens veel moeten leren. Maar dat was goed geweest voor hen beiden, want Torec was anders vast in zo'n diepe depressie gezonken dat niemand hem eruit had kunnen halen.
Ze leunde zachtjes tegen hem aan en liet het verhaal eventjes voor wat het was. In plaats daarvan genoot ze van de frisse zeebries en hoe ze hier samen in alle rust konden zitten. Nog altijd vond ze het heerlijk dat Taloc voor dit huis had gekozen en dat ze niet midden in het centrum woonden. "Weet je nog die zomer dat je me oesters liet proeven?" Was dat hun eerste zomer hier geweest? Ze wist het niet meer. "Dat samen duiken en lachen en dat ik geen idee had hoe je die dingen open kreeg en moest eten.." Met een glimlach keek ze naar hem op. "Het is een van mijn favoriete herinneringen aan het strand."

[varden]

Ja, die zomer herinnerde Taloc zich nog wel. Het was hun eerste zomer hier geweest, hun huis was toen net af en ingericht. Hij glimlachte naar haar. "Dat was de zomer dat je voor het eerst boos op me bent geweest omdat ik onvoorzichtig was. Toen ik bont en blauw van de jacht terug was gekomen." Het wilde zwijn dat hij had gevangen had hem behoorlijk toegetakeld destijds. Ook Taloc was nu blij dat hij geen huis in het centrum had, waar hij sowieso niet graag zou willen wonen, omdat hij dan nog lang niet naar huis had gekund. Hier had hij rust en ruimte, beiden waarschijnlijk van essentieel belang voor zijn herstel. Zou hij daar echt de tijd voor krijgen van de Raad? Of zou zijn broer streken uit gaan halen?

[Ravief]

Ze grinnikte en stootte hem aan met haar schouder. "Je kwam terug met een zwijn en hoefafdrukken! Wat had ik dan moeten zeggen?" Het ophalen van herinneringen voelde best relax.
Als ze zijn gedachten had geweten, dan had Gaëlla aangegeven dat hij zich daar geen zorgen over moest maken. Als Cenek kuren ging vertonen zou zij daar wel heel hardhandig mee afrekenen, al Sigrid dat niet deed.