Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze glimlachte lichtjes. "Veranderen, transformeren.." ze haalde haar schouders op. Eigenlijk viel er een last van haar af dat hij het wist. En tot nu toe leek hij er oké mee om te gaan? Voor hoever ze dat kon beoordelen in elk geval. Opgelucht nam ze hem op en herademde toen hij niet van plan was om het door te vertellen. Maar al snel werd ze weer verlegen. "Ja," beaamde ze zacht. "Al zijn de meeste verhalen niet waar." Lea zweeg een poosje maar moest alsnog haar mond weer openen. "Luister, ik snap dat het supervreemd is.. Ik wil al je vragen beantwoorden, voor zover ik kan, als dit tussen ons blijft. Maar... wil je alsjeblieft nu met me mee naar beneden gaan en nog een keertje met me dansen? Ik moet.. eh.. mijn gezicht weer laten zien.." Mattias was een goed excuus dat ze een poos was verdwenen en haar grootouders wisten heus wel dat zij behoorlijk gereserveerd was als het ging om relaties.
Lea besefte wel dat dit een suf verzoek was en wat ongemakkelijk keek ze hem aan. Oké, misschien was het ergens toch helemaal niet handig dat hij het wist. Hoe moest ze hiermee omgaan? Hoe wist ze dat hij zich aan zijn woord ging houden?

[varden]

Mattias was voor nu gewoon nog te overdonderd om er tegenin te gaan, of om angstig weg te rennen (als hij dat al van plan was), dus knikte hij en bood haar galant zijn arm weer aan. "Oké," zei hij wat beduusd, duidelijk nog even alles verwerkend en misschien ook wel bedenkend welke vragen hij allemaal zou willen en zou kunnen stellen. Want er kwamen er nu al wel honderden bij hem boven.
Toen de twee weer verschenen, leek Lea's verdere afwezigheid volledig vergeten, en net als eerder danste Mattias met haar. In de maat, en als dit een andere wereld was geweest, mogelijk een stuk verleidelijker dan nu de bedoeling zou zijn. Hij kon zo even vergeten wat hij had gezien, en vermaakte zich nog even. Maar vaak genoeg ging zijn blik verward naar Lea, niet wetende wat hij van de hele situatie moest maken.

[Ravief]

Ze vond het niet leuk om hem zo te misbruiken maar ze had het alibi simpelweg nodig. De avond verliep rustig daarna en ze liep met hem mee naar de deur om hem uit te laten toen het rijtuig van hem en Frida er was. Zacht kneep ze even in zijn hand, wat al best een heel gebaar was in dit wereldje. "Wel thuis," wenste Lea hem zachtjes.
Ze bleef de koets nakijken en ging verward naar bed. Die zondag in de kerk had ze zich nog nooit zo'n erge verraadster gevoeld. Alle mensen hier waren ontzettend bijgelovig en waren de periode van knoflook bij de ramen om boze geesten te weren, amper voorbij. Als Mattias iets zou zeggen, was zij gehakt voor ze 'weerwolf' kon zeggen.

"He, alles goed? Jij was lang weg met Lea.." Frida keek hem ondeugend aan en porde hem plagend. Mattias was wel wat stil voor zijn doen. Had ze het dan toch mis gehad en zag hij Lea niet zo zitten? Anders zou hij toch wel pochen, of niet? Of zag hij haar zo erg zitten dat hij voor eens niet wilde opscheppen omdat het doordrong dat het tamelijk onrespectvol was?

[varden]

Mattias glimlachte nog wat bibberig naar Lea, maar stapte toen ook in het rijtuig. Op Frida's geplaag ging hij eigenlijk niet in, hoewel Maria een afkeurend geluid maakte bij het zien van de ondeugende blik van het meisje. "We hebben gepraat, elkaar wat... beter leren kennen." Ja, dat kon je wel zeggen na wat Mattias te weten was gekomen. Verder wilde hij er niets over kwijt, er was immers niets gebeurd en eigenlijk was hij helemaal niet zo lang bij Lea geweest als men dacht. Maria's blik werd kort bezorgd, maar ze zei niets. Ook niet de volgende dag in de kerk, waar zij meer achterin zat dan de hoogstaande families. Mattias zag bleek, met wallen onder zijn ogen door een slapeloze nacht. Hij had uren liggen malen en woelen door wat hij nu wist, en zag er daardoor net zo nerveus uit als Lea zelf misschien wel deed. Toch stapte hij na de dienst weer op haar af en glimlachte naar haar. Natuurlijk groette hij eerst Lusio en Nozomi beleefd, voordat hij zich naar Lea wendde. "Mag ik jullie uitnodigen voor lunch met mijn familie? En daarna een boswandeling?" Dat laatste was alleen op Lea gericht, maar Mattias zou wel oppassen om te vrijpostig te zijn, dus was de uitnodiging gedaan waar haar grootouders (en zijn ouders en chaperonne) bij waren. Hij glimlachte echter wel naar haar. Goed, dit alles maakte hem vreselijk nerveus maar hij zou haar in ieder geval nu nog niet uit de weg gaan.

[Ravief]

Lea was eigenlijk oprecht verbaasd door zijn voorstel. Haar lichte ogen begonnen blij te schitteren en ze glimlachte. Hoewel ze nog even naar haar oma keek, had ze zelf al besloten. "Heel graag."
Achter haar rug om wisselden Nozomi en Lusio een blik. Het leek erop dat de erfgenaam van Du Tomás hun kleindochter wel zag zitten en daar hadden ze helemaal geen bezwaar tegen. Al waren zij natuurlijk niet degenen die aangesproken moesten worden als het ging om verloving.
Het was maar goed dat Lea die gedachten niet hoorde. Ze was het er helemaal niet mee eens als iemand iets voor haar besloot zonder het daar met haar over te hebben. Maar eerst gingen ze naar huis, Lea kleedde zich om in een wat geschiktere kleren voor een boswandeling en zocht ze haar leren laarsjes op.

De lunch was gezellig en de ouders van Mattias en Frida waren hartelijk en vriendelijk en spraken wat met Lusio en Nozomi toen de kinderen buiten gehoorsafstand waren.
Gezien Lea met Mattias een wandeling in de tuinen maakte, om hun gigantische vijver heen, bleven ze in het zicht en konden ze het zonder Maria stellen. Af en toe keek Lea wat nerveus naar Mattias, maar wist niet goed wat ze moest zeggen en liet het voor het eerst dat ze elkaar kenden aan hem over om het gesprek te beginnen. Haar blik gleed af en toe naar het bos en ze had zeker wel zin in de wandeling die hopelijk nog zou volgen, maar wist ook dat ze dan niet met z'n tweeën zouden zijn.

[varden]

Ja, en die verloving zouden Mattias' ouders ook wel zien zitten dus het werd ineens vreselijk onhandig dat Avyanna en Mano zo ver weg woonden (en ook niet zomaar te bereiken waren voor hen 'mensen'). Maar Mattias dacht daar niet over. Het duurde een hele tijd voor hij iets zei, alsof hij eerst al zijn gedachten moest ordenen zoals hij ook deed als hij aan het schrijven was. "Is... Is je vader ook een.. weerwolf?" Hij kon het woord nog steeds amper zeggen zonder te denken dat hij langzaam zijn verstand aan het verliezen was. Hij grijnsde er meteen schaapachtig achteraan. "Gezien je grootouders de hele avond zijn gebleven vermoed ik dat het niet via hen, en dus niet via je moeders kant van de familie komt." Hij had de hele nacht liggen denken, en dat hij vaak thrillers en detectives schreef werd in die gedachtegang wel duidelijk. Hij wilde dit zo neutraal mogelijk benaderen, wilde niet in paniek raken. De wolf had hem niet aangevallen, en Lea was toch nog altijd Lea. Zo vreselijk als de verhalen waren, kon zij toch niet zijn? "En moet je elke volle maan transformeren?" Was dat waarom ze nooit mee ging op die dagen naar sociale bijeenkomsten? Ze had wel eens wat afgezegd, en nu linkte hij dat pas aan de maan.

[Ravief]

Ah, dus hij wilde er toch nog over beginnen. Lea nam hem op en ondertussen kende ze hem goed genoeg om te zien dat hij zich in bedwang hield. De afstand tussen hen was gepast en ze vroeg zich af of hij ineens bang was voor haar. "Mijn moeder is net zo menselijk als jij bent. En meestal zijn is het volle maan en de dag ervoor en erna. Alleen met volle maan kan ik er niet aan ontsnappen en moet het, zeg maar." Lea haalde lichtjes haar schouders op en bleef staan bij een bankje en vleide neer. Ze friemelde wat aan haar nagels en keek uiteindelijk maar gewoon naar Mattias. "Hoor eens, ik weet niet wat je allemaal denkt, maar ik zou nooit iemand aanvallen. Mijn wolf is eerder een speelse pup." Hoewel haar gestalte gegroeid was, ze was behoorlijk statig geworden, was ze nog altijd dol op spelletjes en rennen en ravotten en knuffels en kriebels.

[varden]

Mattias kon het niet helpen, toen ze dat zei barstte hij in bulderend lachen uit (een lachen dat erg aan die van Mano zou doen denken), tot de tranen zowaar over zijn wangen rolden. In één keer was de spanning uit zijn schouders verdwenen. "Sorry," hikte hij nog nagrinnikend. "Ik zie me jou, het toonbeeld van perfectie op de universiteit, als een speelse pup voor me." En dat was een heel grappig plaatje in zijn hoofd. Nu glimlachte hij een stuk ontspannener naar haar. "Ik dacht al dat je niemand kwaad zou doen, ik denk toch wel dat ik je nu goed genoeg ken om te weten dat je dat niet zou doen." Even sloeg hij stevig een arm om haar heen als een soort zeer beleefde knuffel (het ouderlijk gezag kon ze immers toch nog zien van deze afstand). "Maar leven wolven niet in roedels? Is het niet eenzaam zo?" Of waren er meer weerwolven in Wenen en omstreken? Wolven met wie ze kon optrekken? Of waren weerwolven anders dan gewone wolven? Of ging ze juist om met gewone wolven op zo'n avond? Mattias had nog zoveel vragen!

[Ravief]

Lea grinnikte even met hem mee en gaf hem daarna een por. "Hé zeg. We zijn twee personen hoor!" Ze keek zogenaamd beledigd naar hem maar liet zich gewillig even tegen hem aandrukken. In elk geval was de spanning nu weg en was Lea weer opgelucht. Misschien viel het alsnog allemaal wel mee?
"Hmn, het gaat. Het is niet zo leuk om alleen te jagen en te rennen. Thuis was dat een stuk leuker en gezelliger." Ze lachte naar hem maar schudde daarna haar hoofd om aan te geven dat ze daar niet teveel over kon praten. En ook nu hield ze het voor hem achter dat Maria ook een wolf was. Tenslotte had hij zich nog te bewijzen als iemand die zijn woord hield. Maar ze legde aan hem uit dat gewone wolven hen uit de weg gingen en zij liever ook niet met hen optrok. Het waren iets teveel dieren, terwijl zij nog wel hun menselijke verstand hadden. Ze vertelde wat over de rangen in een roedel, hoewel dat bij hen er niet zo aan toeging en wachtte geduldig op zijn vragen. Lea had haar wolf weten te accepteren en hoewel ze sommige dingen nog wel lastig vond om uit te leggen, was ze inmiddels dolblij dat ze niet 'gewoon' mens was. Al was ze wel zo slim om dat niet hardop te zeggen. En deed ze heel hard haar best om niets over Eldon te zeggen als school van Shanea. Ze vermeed het woord over het ras zelfs helemaal. Bovendien vroeg Mattias er (nog) niet naar en dus hoefde ze niet te liegen over hoeveel mythes eigenlijk werkelijkheid waren.

[varden]

Natuurlijk konden niet alle vragen eeuwig onuitgesproken blijven en hoewel Mattias aandachtig luisterde naar wat Lea vertelde over roedels, haar familie thuis, over hoe zij en haar wolf samen leefden, en de verschillen tussen weerwolven en gewone wolven, trok hij uiteindelijk wel zijn mond weer open. "Maar als weerwolven bestaan, zijn er dan ook vampieren? En Duivels?" Natuurlijk vroeg hij naar de monsters die ze in Europa kenden van de mythes en spookverhalen. Gorgonen, Gargoyles, Faunen, en dergelijken waren verhalen uit andere landen, uit andere werelddelen. Mattias zou nog lang niet over hen nadenken. Maar vampieren en Duivels (soms ook gewoon demonen genoemd) waren in het Oostenrijkse bijgeloof nog heel erg aanwezig. En het leek hem dat als weerwolven zich onder mensen konden begeven, die dat misschien ook wel deden. Natuurlijk was de jongen nieuwsgierig! "En vind je het dan niet lastig, of vervelend om met saaie mensen zoals ik om te gaan?" plaagde hij ook maar meteen om de sfeer niet weer zo beladen te maken.