Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Lea had wat zitten dagdromen over van alles. Over de lichten en de kleuren, de versieringen en de muziek, over iedereen weer zien en dat ze zich tegelijk vreemd voelde. Wat verdwaasd keek ze dan ook op en had eventjes nodig om helder te worden. Fronsend keek ze van haar vader naar haar moeder en weer terug. Die twee keken behoorlijk serieus.
"Wat is er aan de hand? Gaat dit over dat Mattias weet dat ik..." ze schudde haar hoofd. Nee, daar kon het niet over gaan, want haar oma wist al helemaal niets over dat ze een weerwolf was. "Gaat het over opa? Ik bedoel, ik weet dat ik me niet met de zaken hoor te bemoeien, maar het gaat juist heel goed. En mijn cijfers zijn ook nog steeds hoog."

[varden]

Mano moest bij al die woorden even verrast kijken, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd. Eigenlijk wilde hij ingaan op wat ze met dat eerste had bedoeld, en wat ze dan deed met de zaken. Maar daar ging het hier allemaal niet om, niet nu tenminste.
"Nee lieverd. Eh..." Als hij het er nu niet over zou hebben zou hij het nooit. Ietwat wanhopig keek hij even naar Avyanna maar hij begreep al snel dat dit als vader zijn onderwerp hoorde te zijn, tenminste wel in de wereld waar Lea nu rondliep. "Je oma schreef dat er... dat er een aantal jonge mannen zijn die geïnteresseerd in je hand. In.. in een huwelijk." Mano wist amper hoe hij het zijn keel uit kreeg, echt ontspannen klonk het in ieder geval niet klinken.

[Ravief]

Lea ontplofte nog net niet. "WAT?!" druk in zichzelf mompelend, wat we maar niet gaan herhalen want het was niet zo damesachtig, kwam ze even van de bank en beende heen en weer. Uiteindelijk wist ze te kalmeren en staarde ze naar haar vader. Ze was nog geen negentien! Ze wilde helemaal niet trouwen. Ze had helemaal niemand met wie ze dat zou willen.
"Een huwelijk?! Hoe haalt ze het in haar hoofd?" wat ongeveer het meest onrespectvolle was wat ze ooit had gezegd over haar oma, want ze hield veel van haar. "Maar wie dan? En wat moet ik daarmee?" Lea keek met grote ogen, van schok vooral, naar haar vader, toen moeder en weer naar haar vader.

[varden]

En Mano dook nog net niet onder de bank. Tot zover de Bèta, eigenlijk was hij gewoon een watje! (Maar dat zullen we maar niet tegen Mano zeggen). Terwijl Lea duidelijk bijzonder kwaad werd door dit nieuws zat de man nogal ongemakkelijk op de bank. "Ene Mattias? Mattias du Tomas? Zijn ouders schijnen serieuze interesse te hebben getoond en het al met Lusio en Nozomi overlegd." Maar die konden in wezen niets doen. De beslissing zou aan Mano en Avyanna zijn, en die waren nou niet zo streng als de wereld waar Lea zich nu in rond bewoog. Dus kwam het er eigenlijk op neer dat de beslissing aan Lea zelf zou zijn. "Naar.. naar ik begreep is het vrij normaal in de Weense hogere klassen om op je negentiende op zijn minst verloofd te zijn. En je weet dat we je nooit zouden dwingen, en je weet al helemaal wat ik ervan denk," mompelde Mano er even achteraan. "Maar ik ben bang dat er meer van dit soort besprekingen zullen komen met je grootouders Lea." Dat was een waarschuwing. Ze kon zich er kwaad om maken, en Mano begreep dat uiteraard, maar ze zou eraan moeten wennen dat dit was hoe het eraan toe ging in de wereld waar ze zich nu rond bewoog.

[Ravief]

Nu kwam Avyanna haar man toch maar te hulp. Zacht legde ze een hand op Mano's knie. Stel je niet zo aan, leek ze te zeggen, maar dat gold ook voor Lea. "Lea, lieverd. Zie het als een compliment. De jongemannen weten er mogelijk helemaal niets vanaf dat hun ouders wat proberen te regelen. Maar je bent een beeldschone vrouw die van wanten weet, dat zullen anderen aantrekkelijk vinden."

Lea trok een gezicht, nog helemaal niet klaar om hier echt naar te luisteren. Haar gedachten draaiden toeren. Wilde Mattias met haar trouwen? Wist hij dat zijn ouders dit probeerden? Was dat de reden waarom hij vrienden met haar wilde zijn en telkens maar bij haar bleef hangen? Zat dit als reden achter zijn aardigheid? Dat deed zoveel pijn, dat Lea even helemaal van de wereld was.

"Lieverd. Dit is een keuze voor jou. Denk erover, dat is alles wat we zeggen. Je vader en ik gunnen je van harte een huwelijk, maar wel eentje die jij ziet zitten met iemand van wie je houdt."

[varden]

Mano keek Avyanna dankbaar aan, hoewel hij heus wel wist dat ze vond dat hij zich aanstelde. Maar hij zou waarschijnlijk nooit goed worden met dit hoofdstuk. Hij kende echter ook het gezicht van zijn dochter, en zag dat die iets begon te overdenken. Wat dat was wist hij echter niet, en bovendien zou hij er dan ook niets over zeggen. Mano had inmiddels wel geleerd dat zijn eeuwige 'vaderlijke' raad niet altijd in goede aarde viel en dat hij soms (ook bij Avyanna) maar beter zijn mond dicht kon houden. Dus knikte hij bij Avyanna's woorden.
"Lea, ik weet niet heel erg veel van Wenen af. Je moeder wel, en misschien kun je er met je oma ook over praten. Maar wat er ook gebeurd, het is en blijft altijd jouw beslissing." Dat was natuurlijk nogal suf om te zeggen, maar hij wist niets beters en stil blijven voelde ook niet juist.

[Ravief]

Ja, ze wist ook wel hoe het zat. Ze werd nu al soms schuin aangekeken en ze had nooit geweten waarom, tot nu. Toch was Lea niet heel blij met deze ontwikkeling. Hoewel ze van haar ouders de keuze kreeg, wist ze ook wel dat haar grootouders het liefste zagen dat ze een man kreeg. Tenslotte werd dan haar naam bescherm en ze wist ook wel dat die twee stiekem hoopten dat er dan een beetje normaal gedrag in sloop. Ze werd zowaar opstandig door al deze gedachten. Echt niet dat ze zomaar zou ging trouwen! Het was maar goed dat Lea niet wist wat er allemaal nog aan zat te komen...
Maar ze knikte en ze maakten er nog een fijne avond van.

De dag erna stal ze Seff even, terwijl Von met Cerise in de winkel was. Even schoot door haar heen dat die plek nu ook werd gestolen door Seff's nieuwe liefje, maar dat was niet anders. Lea wist ook niet of ze zich wel weer helemaal zou kunnen aanpassen aan het leven hier. Samen liepen ze over de markt en kochten wat dingen die Von nodig had, net als zoveel jaren geleden toen Lea voor het eerst veranderde.
Met boodschappentassen aan hun armen, liepen ze rustig weer terug. Geen mens die hen kon horen of storen in de achterliggende steegjes die ze namen.
"Seff? Ik vind dat je voor Cerise moet gaan." Ze gaf hem een klein glimlachje. "Ik heb het idee dat je jezelf niet 100% aan haar geeft en hoewel jij altijd in mijn hart zult blijven, moet ik je dit zeggen. Ik ben niet meer verliefd op je, ook al geef ik ontzettend veel om je. Het is niet eerlijk dat je relatie eronder moet lijden, omdat je ons nog steeds wilt laten werken." Lea vond dit moeilijk. Kon ze het Seff wel duidelijk maken hoeveel ze van hem hield, alleen niet op die manier?

[varden]

Seff, die wel vaker dingen niet helemaal doorhad, keek verbaasd op toen Lea over Cerise en hem begon. Maar toen ze erover begon keek hij zowaar betrapt, en misschien ook wel beschaamd, naar zijn schoenen. Even kwam weer het kind naar boven, dat nog altijd in Seff school en waardoor hij niet aan Lea kon evenaren op het moment. "Ik... Ik weet het Lea," zei hij zacht. "Je bent al een hele tijd niet meer verliefd op me." Hij had de toon horen veranderen in haar brieven, ook al was ze nog zo boos geweest toen hij het uit had gemaakt omdat de afstand tussen hen het niet eerlijk maakte om verder te gaan. "En ik hou van Cerise, echt waar. Maar... maar ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Wat ik moet zeggen. Wat ik wil." Goed, hij had een plan voor de toekomst, maar ook dat was nog eigenlijk heel erg vaag en hij wist niet of Cerise wel bij hem zou willen blijven als hij zou worstelen om zijn leven op te bouwen en volwassen te worden. Want dat het een worsteling zou gaan worden, dat was Seff al redelijk duidelijk. Moest hij Lea bovendien zeggen dat hij ergens altijd van haar zou houden? Op een manier die niemand hem ooit zou kunnen doen vergeten?

[Ravief]

Ze glimlachte zacht naar hem, maar met enige spijt in haar ogen. Lea was onzeker over wat het leven in Wenen haar zou brengen en hoewel ze ergens wilde dat ze bij Seff kon blijven, was dat gewoonweg niet goed.
"Nou.. gewoon zoals je het tegen mij zegt. Zeg haar dat je van haar houdt. Dat je niet alles weet, is alleen maar normaal. Je zou het samen kunnen uitvogelen, als dat is wat je wil." Rustig nam ze hem op. Als hij maar ervoor ging, dan kwamen ze een heel eind, vermoedde Lea. Ze zag heus wel hoe Cerise naar hem keek.
"Je hoeft echt niet bang te zijn om mij ooit kwijt te raken." Dat zou nooit gebeuren, zelfs als ze met een snob uit Wenen zou trouwen en daar zou blijven wonen.

[varden]

Het bleef even stil, Seff keek niet naar haar op. "Lea, wil je echt in Wenen blijven?" vroeg hij eigenlijk zacht. Het idee dat ze zo ver weg was was iets dat zijn wolf onrustig maakte, die miste zijn maatje ook al was het beest dol op Cerise. Maar Cerise was geen speelkameraadje die hij al zijn hele leven had. Ondertussen dacht hij wel na over haar woorden. Hij moest Cerise inderdaad vaker zeggen dat hij van haar hield, zelfs zijn vader zei het vaker tegen zijn moeder en Emil was niet bepaald goed met woorden.