Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze draaide het pakje om en om in haar handen en maakte het open waar Frida bij was. Oh, ze was zo gemeen geweest! En ze miste hem vreselijk en dan dit gebaar... Ze knuffelde Frida lang en schreef een kort briefje wat alleen voor hem bedoeld was.
Maar ze draaide een beetje bij en deed haar best om gezellig te doen. Het was voor Lea nog steeds moeilijk en ze miste haar opa vreselijk.

Toen die avond ineens haar ouders er waren, had ze het ook niet meer. Ze stortte finaal in, in hun armen en bleef maar snikken, terwijl Avyanna zich uiteindelijk losmaakte om haar moeder een omhelzing te geven. Ze keek even naar haar meisje, maar die was in goede handen bij Mano en leidde Nozomi naar de salon. Daar konden ze dan samen even praten over de laatste dagen en hoe het allemaal was verlopen. Avy vond het vreselijk dat ze er niet eerder had kunnen zijn, maar het was een behoorlijke reis en toen de brief hen had bereikt was het al drie, vier dagen later geweest.

Lea kon niet veel doen dan zich aan haar vader vastklemmen en hem huilend vragen niet weg te gaan.

[varden]

Mattias las het briefje in zijn kamer, en verstopte het daarna goed zodat niemand het zou vinden en hem ermee zou pesten. Hij miste Lea, heel erg zelfs, maar begreep dat ze nu andere dingen aan haar hoofd had. Wel wilde hij van Frida weten hoe ze had gereageerd op zijn cadeautje.

Nozomi vertelde haar dochter over de laatste dagen van diens vader. Ook zij miste haar echtgenoot vreselijk, maar tegelijk was ze ergens opgelucht dat zijn ziekbed niet heel erg lang had geduurd. Dat had de man niet aangekund, daar was hij niet voor gemaakt. "Ik ben blij dat jullie er zijn," zei Nozomi zacht, want ze wist ook wel dat Mano en Avyanna niet eeuwig konden blijven. "Eleanora heeft het er moeilijk mee, en ook ik moet nog wennen aan dat het hier leger is." Dat ze haar kamers nu voor zichzelf had, dat ze haar echtelijk bed niet meer deelde met de man met wie ze het zo lang had gedeeld. Met vochtige ogen keek Nozomi naar haar dochter. "Je vader was trots op je lieverd, tot aan zijn laatste adem." Dat had Lusio ook al in zijn brief aan Avyanna gezet, maar Nozomi vond het belangrijk het nog een keer te herhalen.

Mano sloot Lea stevig in zijn armen en hield haar tegen zijn borst aan, niet van plan haar snel te laten gaan. "Ooh meisje toch," zei hij zacht, met zijn zware bromstem. "Ik ga helemaal nergens heen lieverd. Ik zal er altijd voor je zijn." Of hij nou op Eldon was, in Spanje, of hier, als Lea hem nodig had kwam hij zo snel mogelijk. Maar daarna hield hij zijn dochter gewoon stevig vast en liet haar uithuilen. Pas toen dat een beetje minder werd keek hij haar bezorgd aan. "Zullen we vanavond een stuk gaan rennen lieverd?" Want dit verdriet zat dieper dan 'alleen' de mens, had hij het idee.

[Ravief]

Frida wist niet goed wat ze moest zeggen. Lea leek er blij mee te zijn? Wel vertelde ze dat ze samen met Lea had gewerkt aan het pianostuk wat hij haar had gegeven en dat ze al een heel eind was.

Zonder te onderbreken luisterde ze naar haar moeder. Af en toe vroeg ze haar wat, omdat ze ook wel doorhad dat zij haar verhaal moest doen. Avyanna glimlachte zacht, maar ook verdrietig naar haar. "We blijven wel even. We zijn gegaan zodra het kon, maar het doet me pijn om Lea zo te zien."

Lea was nog wel een tijdje aan het huilen maar knikte uiteindelijk. Zelfs haar wolf was onstuimig en tegelijk futloos. Van jagen was geen sprake, maar er moest heel veel aandacht van haar papa komen! Het was voor het eerst dat Lea naar huis-huis wilde. Ze was alleen, had geen roedel en er was teveel verantwoordelijkheid voor haar alleen. Natuurlijk was dat deels haar eigen schuld, maar ze kon niet alles waar opa voor had gewerkt overgeven aan een zakenpartner. Dat kon ze gewoon echt niet.
Het was een gekke tegenstrijdigheid; dat bokkige en wilde wat eruit moest en daarna het slome en geen poot meer willen verzetten, behalve dan om meer knuffels te krijgen.
's Avonds moest Mano haar naar bed tillen, omdat ze tegen hem aan in slaap gevallen was en zijn arm niet wilde laten gaan.

Voor een keertje sliep Lea uit en alleen al het feit dat er meer mensen in het enorme huis waren, maakte het makkelijker voor haar om uit bed te gaan en kleren uit te kiezen. Ze zag nog een beetje bleek, maar ontbeet goed en wist dat ze wat moest doen. Ze schreef weer een briefje naar Mattias. Kort maar krachtig en vroeg de koetsier om die over te brengen. Het was gelukkig een zaterdag en dus geen colleges, waardoor haar verzoek (kom alsjeblieft hierheen, zonder Maria. Mijn ouders zijn er dus ze hoeft zich nergens zorgen over te maken) mogelijk ingewilligd kon worden.

[varden]

Mano was blij om te zien dat ze die ochtend ietsjes meer kleur, niet veel maar wel iets, in haar gezicht had en hij glimlachte zacht, warm en vaderlijk naar haar. "Hé meisje, laat me eens zien wat je in die kassen allemaal hebt uitgespookt?" Hij wilde haar een beetje laten ontspannen en hij had heus wel door dat ze heel wat aandacht te kort was gekomen in deze wat afstandelijke wereld.

Mattias moest heel wat overredingskracht op zijn ouders loslaten, zeker gezien die de vage roddels ook hadden gehoord (hoewel die inmiddels ook wel werden ontkracht, alleen die over Mattias zelf bleven wat hardnekkiger hangen omdat Inés daarover meer in detail was getreden), maar uiteindelijk mocht hij gaan omdat Avyanna en Mano er waren. Hij moest wel een uitnodiging voor eten bij de familie Du Tomás over twee avonden overbrengen. En dus klopte hij op de deur, niet wetende dat Mano en Lea in de tuin waren. Mattias was netjes gekleed, maar omdat het zaterdag was zat zijn haar wat warriger dan normaal en had hij geen jasje aan over zijn overhemd. Het gaf hem een wat vriendelijker, minder stijf uiterlijk dan hoe hij er normaal op de universiteit uitzag.

[Ravief]

Ze was vreselijk aanhankelijk, maar het ging ietsjes beter. Ze knikte licht en nam hem mee. Normaal zou ze heel de tijd babbelen, maar ze wees wat op struiken die hij had gemist vorig jaar en het goed hadden gedaan. In de kassen liet ze wat verschillende soorten rozen zien en daarna een paar iele plantjes die nog maar net kleine groene sprietjes toonden. "Die heb ik van Mattias gekregen. Ik moet nog maar zien of ze het volhouden hier, maar in elk geval groeit er iets."


Avyanna keek wat verbaasd naar de jongeman en glimlachte toen. Lea had haar niets verteld maar ze liet hem uiteraard binnen. "Mattias Du Tomás, is het niet? Lea is in de tuinen, je mag wel doorlopen als je het weet te vinden?" Avyanna beeldde zich niets in. Ze had wel door dat het meisje even alleen nodig had met haar vriend en ze verwachtte dat Mano ook wel zo slim was. "Als je mijn man tegen komt, wil je hem dan zeggen naar me toe te komen?" voor het geval Mano het toch niet zo zag zitten om Lea alleen met deze knul te laten.

[varden]

Mattias knikte snel. Hij had een halve seconde nodig om te zien wie Avyanna was, gezien Lea sprekend op haar moeder leek. "Aangenaam kennis te maken mevrouw Torrez. Dank u wel." Het was vreemd dat een volwassene hem alleen zou laten met Lea, maar tegelijk nam Mattias het aanbod duidelijk gretig aan.
Mano keek verbaasd op toen hij iemand hoorde, en rook, buiten de kassen, tot Mattias zijn hoofd om de deur stak. Even schrok de jongen bij het zien van Mano, die behoorlijk groot was en de uitstraling van een Bèta om zich heen had hangen. Mano keek dan ook behoorlijk kritisch naar de jongen, die half piepte dat Avyanna hem zocht. Mano zuchtte en knipoogde toen even naar Lea. Ja, dat klonk als Avy, die heus wel wist wanneer Mano iets niet doorhad of dat gevoel bewust negeerde. En dus liet hij de twee alleen, na zijn dochter nog even snel een knuffel te hebben gegeven.
Mattias keek Mano even na en keek toen naar Lea. "Hé," zei hij zacht, duidelijk een beetje onwennig om alleen te zijn met een meisje. "Je... je vader is een grote vent."

Eenmaal binnen omhelsde hij Avyanna van achteren en trok haar even met haar rug tegen zijn borst. "Was je bang dat ik ze niet alleen zou willen laten? En wat had je eigenlijk gedaan als ik daar was gebleven?" vroeg hij half plagend, ook om haar een beetje op te beuren.

[Ravief]

Ze gaf de jongen rustig een hand en glimlachte naar hem en gebaarde naar de deuren richting de tuinen, voordat ze haar moeder weer gezelschap kwam houden.
Ze giechelde toen Mano op kwam dagen en grijnsde naar hem. "Dan was ik je komen halen."

Lea moest stiekem een beetje lachen om haar vader, die duidelijk even moest laten merken dat hij de vader was en intimiderend moest doen. "Hij doet graag beschermend, ja." Was het eerste wat ze tegen hem zei. Maar toen hield ze het niet meer en stapte op hem af en sloeg haar armen om hem heen. Het duurde even voor ze wat kon zeggen en toen ze eindelijk sprak, had de nog altijd haar hoofd tegen zijn schouder. "Het spijt me zo. En ik mis je vreselijk." Het klonk wat gedempt en Lea moest haar best doen om niet weer te gaan huilen. Ze had helemaal geen zin om het meisje-meisje uit te hangen nu.

[varden]

Mano keek even brommend. "En Mattias dacht dat ik de enge ouder was in deze relatie," zei hij met een grijns maar gaf Avy toen een zachte kus, waarna hij haar liefdevol maar ook bezorgd aankeek. "Hoe gaat het met je lieverd? En met je moeder?" Hoewel Nozomi vaak Lusio had verdedigd, had Mano een iets betere relatie met zijn schoonmoeder.

Dat merkte Mattias ja, en dat was behoorlijk beangstigend bij een vent als Mano. Maar toen sloot hij Lea weer in zijn armen en waren ze gewoon een hele tijd stil. Het duurde even, maar toen streek hij zacht over haar rug. Hij hoorde wel aan haar stem dat ze weer op het punt stond van huilen. "Hé, het is oké. Ik mis jou ook, heel erg." Zou ze dat wel beseffen? Of had Lea als enige nog niet door hoe verliefd Mattias op haar was? Bezorgd keek hij haar aan. "Hoe gaat het met je Lea?"

[Ravief]

Daarbij schoot ze helemaal in de lach. "Dat komt omdat je gemeen gaat kijken zodra er een jongeman in de buurt van Lea komt." Maar ze verzachtte weer en leunde tegen haar fijne vent aan. "Het gaat. Ik had graag hier willen zijn, nog met hem kunnen spreken, maar je weet dat onze relatie altijd al anders was dan wat jij met jouw ouders hebt." Voor Avyanna was het meer dat ze geen afscheid had kunnen nemen. Haar ouders waren oud en menselijk en er zat gewoon een einde aan je leven. Ze was allang blij dat het ziekbed uiteindelijk snel was gegaan.
"Voor mam is het goed dat er wat meer mensen in huis zijn. Ik denk niet dat ze het had getrokken zonder Lea."


"Het is helemaal niet oké," protesteerde ze, maar nam uiteindelijk een beetje afstand zodat ze elkaar inderdaad aan konden kijken. Ze gingen maar zitten op een bankje daar, gewoon naast elkaar in de lekkere warmte van de kas en eindelijk alleen. Ze vond die vraag moeilijk en keek een poosje naar hem en toen weer naar de grond, want ze wist dat hij een eerlijk antwoord wilde. "Ik weet het niet zo goed. Ik voel me moe en alleen en koud en mijn wolf is ook niet zo.. zoals ze normaal is. Het is allemaal zoveel. De zaak en de colleges en.. alles.." Ze friemelde met haar vingers. "Ik had je nooit mogen wegduwen... ik wist gewoon niet meer wat ik ervan moest denken.." zei ze zacht.

[varden]

Mano glimlachte zacht naar zijn geliefde, streek zacht over haar arm. "We hoeven nog lang niet weg lieverd, laten we hier blijven tot we zeker weten dat het goed met hen gaat. Jaïr en Rosa zijn in goede handen en begrijpen het dat we hier nodig zijn. Nu hebben onze oudste, en je moeder onze hulp nodig." De warme omhelzing van een gezin. Een wolf om mee te ravotten. Een zorgzame moederhand. Mano zou helpen waar hij kon, en hopelijk gaf het Lea de rust die ze nodig had. Ook al zou het ook betekenen dat ze bij zat mensen moesten eten 's avonds en Mano keek niet enorm uit naar de kostuums die daarbij hoorden, ook al was hij zo wijs dat niet hardop uit te spreken.

Mattias luisterde zonder iets te zeggen naar haar maar glimlachte toen zacht naar haar. Zacht, wat onwennig, pakte hij haar hand en dwong haar hem aan te kijken door haar kin op te heffen. "Het kost je wel meer moeite om mij weg te jagen," zei hij met een warme glimlach. "En als je hulp nodig hebt, laat het me dan weten oké? Mijn vader was een zakenpartner van je opa, en hij respecteert jou. Ik ben niet zo ervaren als jij, maar misschien kunnen wij jullie helpen zonder dat het je uit handen genomen wordt." Dan kon ze het weer zelf doen zodra ze klaar was met de universiteit, en zodra ze wist wat ze wilde. Ergens wilde hij nog voorstellen dat haar wolf en hij wel even konden gaan lopen, maar toen bedacht hij zich. "Je.. je vader is ook een weerwolf, toch?" En de man was als mens al eng...