Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

"Nog niet vaak genoeg," glimlachte ze en kuste hem zacht terug. Ze vonden elke keer weer een compromis als ze in Wenen waren waardoor ze zichzelf bleven en niet te hard mensen voor het hoofd stootten.

Lea was zich er niet van bewust. Ze wist niet beter dan dat haar ouders dol op elkaar waren en dat toonden. Kleine aanrakingen, knuffels, kussen en handen vasthouden was voor haar doodnormaal.

Eenmaal wolf keek ze weer uit naar Mattias en dolde wat met haar vader terwijl ze wachten. Alsof ze hem wilde beschermen, duwde Lea de grote wolf bij de mens weg. Ze drukte zich tegen zijn been en likte zacht aan zijn vingertoppen. Goed, het was raar dat hij geen wolf had maar ook deze kant van Lea was gesteld op deze mens. Speels dartelde ze om Mattias heen en porde nog eens haar vader. Lief doen! Je had het beloofd!

[varden]

Mano bromde zacht bij de herinnering aan zijn belofte maar nam wat afstand van Mattias. Hij herkende dat gedrag van Lea meteen, zo had ze zich ook rond Seff gedragen vlak voordat ze als mensen verkering kregen.
Mattias was even geschrokken van Mano's wolf, die behoorlijk angstaanjagend was met zijn grote gestalte en wilde zwarte vacht. Maar toen Lea tussen hen in kwam staan verzachtte de hele houding van de jongen meteen. De angst verdween, en warmte kwam ervoor in de plaats. Meteen begon hij haar te aaien en kriebelen, zichzelf tegenhoudend om koerende geluidjes te maken. Het was hem heus wel duidelijk dat Lea misschien een wolf was, maar absoluut geen hond en dat ze ook niet als zodanig behandeld wenste te worden. Mano vond het vreemd om te zien, want het was de wolf wel duidelijk dat de twee hartstikke dol waren op elkaar. Met zijn kop wat schuin sloeg hij het tafereel gade. Hij vond het een beetje vreemd en duwde na een tijdje zacht met zijn snuit tegen Lea's zij. Vind hij het niet vreemd? Om bij hen te zijn terwijl ze wolf waren? Mattias was duidelijk niet bang, en vond het zelfs heel fijn om Lea te aaien en te verwennen. Mano wist nog niet hoe de mens met de wolf kon spelen door zich op te laten jagen, haar om proberen te gooien, en dergelijke spelletjes.

[Ravief]

Ze knuffelde haar vader terug en beet speels in zijn oor. Weet ik niet. We zijn nooit alleen dus we hebben ook nooit de kans om te praten. Niet over gewone dingen en al helemaal niet over dit. Lea ging erbij liggen en rolde even door het gras en keek met haar oranje ogen naar Mattias. Hij is slim. Had door dat de wolfkant via jou komt. Ik denk dat hij vooral nieuwsgierig is. Ik vertrouw hem, pap. Dat laatste zinnetje kwam wat later, na even nagedacht te hebben.
Mattias was niet zomaar iemand. Als ze had gedacht dat dit niet goed zou komen, had ze wel een verzoekje ingewilligd bij Sevas of Cyra. Ze stuurde altijd een briefje mee, als er weer een paar kratten wijn die kant op gingen.

[varden]

En Cyra hield altijd de geruchten in Europa op het gebied van Shanea, en specifiek weerwolven, in de gaten. Ze had Von ooit beloofd een oogje te houden op roedelleden buiten het Eldon-territorium, en gezien Sevas en zij zelf geen kinderen hadden of wilden hadden ze geld zat om zo nu en dan best een beetje te helpen. Dus als Lea met een dergelijk verzoek kwam, zou Cyra niet eens een rijtuig pakken om er zo snel mogelijk te zijn.

Mano bromde even maar knikte toen. Goed lieverd, als jij denkt dat het goed is. Waarop hij haar terug knuffelde en een beetje afstand nam. Het leek een rustige avond te worden, met een beetje spelen, knuffelen, en dollen. Maar er was nog iemand op pad.
De oudere wolvin was al in geen jaren getransformeerd buiten de maan om, maar door Mano's aanwezigheid in de buurt begon haar wolf te kriebelen. Gracieus maar duidelijk wat ouder kwam Maria tussen de bomen vandaan. Mano keek verbaasd op, eerst naar Maria en toen naar Lea. Je hebt nooit verteld dat er nog een wolf was? vroeg hij wat verrast aan zijn dochter. Maria hield respectvol wat afstand. Lea en Mano straalden beiden te heftig uit dat ze Bèta's waren, daar kon de oude dame niet tegenop. Mattias' aanwezigheid deed haar echter kort schrikken. Ten eerste omdat de jongen dus onder haar oog was weggeglipt, en ten tweede omdat hij wist van het bestaan van weerwolven.

[Ravief]

Lea had het tot haar schrik niet eens doorgehad. Onbewust wel, ze had iets voelen veranderen, maar ze had net haar ogen dicht gedaan terwijl ze door Mattias precies op de goede plek werd gekriebeld. Dat is Maria, pap.. volgens mij wist je dat wel? Maar ze joeg met een blaf Mattias op en speels en vrolijk renden die twee heen en weer, elkaar pakkend en half stoeiend.
Met een half oor hield ze Maria in de gaten, wetende dat hier vast wel een gesprek over zou komen en ergens benieuwd of ze dichterbij zou komen en zich zou laten zien. Ze vermoedde dat ze niet wilde dat Mattias het wist van haar, al wist ze niet goed waarom.
Ga maar fijn een hert op jagen en laat wat voor haar achter. Ik vermaak me wel.

[varden]

Mano vond de hele situatie wat vreemd, en ergens was hij blij dat Lea een speelkameraadje van haar eigen leeftijd had, maar het stak natuurlijk ook wel een beetje dat hij 'vervangen' kon worden. Hij knikte echter met een glimlach en neusde nog even door haar vacht, maar daarna ging hij rennen.
Maria ging echter niet weg, toen Mano weg was kwam ze zelfs iets dichterbij, haar kop iets lager omdat het effect van Lea's natuurlijke uitstraling op de oude vrouw (die zelf op een lagere plek had gestaan in haar roedel) groot was. "Ik heb je nooit gecondoleerd met je verlies," zei ze rustig terwijl ze ging zitten en even naar Mattias keek. "En ik heb me nooit beseft hoe erg je je roedel thuis moet missen tot ik je met je vader zag," ging ze verder, waarna ze Lea aankeek. "Het spijt me dat ik zo belerend deed de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Ik wist niet wat voor bijzondere jongedame je was Lea, en mocht je behoefte hebben aan een andere wolf, dan zou ik vereerd zijn om een gesprek met je te voeren. Jagen kan ik helaas niet meer." Waarna ze opstond, en rustig weer wegliep, op zoek naar dat hapje dat Mano misschien voor haar had achtergelaten (wat hij had gedaan). De oude wolf was verbaasd dat mens en wolf zo goed met elkaar op konden trekken, maar ze wist ook heus wel dat Mattias een oogje had op Lea. Maria had in haar eigen leven veel verlies moeten meemaken, van familie, van geliefden, van andere roedelleden, ze wist hoe pijnlijk het kon zijn. Ze had oprecht respect voor Lea's doorzettingsvermogen in de tijd van Lusio's aftakeling, en na zijn overlijden. Dat, en stiekem vond ze het (verstopt onder heel veel etiquette) heel erg grappig dat het poppige meisje de oudere heren nogal deed schrikken met haar felheid tijdens het zakendoen.

[Ravief]

Ze liet Mattias even in de steek voor Maria. Zacht streek ze met haar neus door de grijsachtige vacht van de oudere wolf. Mijn wolf heeft veel ruimte nodig. Maar af en toe samen een rondje lopen, is wel fijn. Ze mist de roedel. Maar daarna liet ze de wolvin met rust en trok Mattias voorzichtig mee de tuinen in.
Helemaal aan het einde was wel een plekje waar ze niet werden gezien door mensen vanuit het huis en daar bleef ze even met hem neuzen, maar uiteindelijk hobbelde ze naar haar kleren en kwam wat 'verwaaid' bij hem terug. Ze had zich snel leren aankleden, door alle veranderingen thuis. Glimlachend ging ze naast hem op het bankje zitten, haar lichaam net zo warm als de wolf ondanks dat het al aardig laat werd. "Mijn vader vroeg of je het niet vreemd vond?"

[varden]

Maria knikte nog even en drukte zacht haar kop tegen Lea, voordat ze haar zacht en zelfs een beetje speels terug duwde naar Mattias.

Warm was prima, maar ze had geen jas dus Mattias sloeg zowaar een arm om haar heen om te zorgen dat ze straks ook nog warm was. Hij glimlachte een beetje betrapt. "Het is eigenlijk altijd een beetje vreemd als je wolf bent, maar ook heel cool. Ze is heel vrij, natuurlijk, speels, dat vind ik echt heel leuk." Lea's wolf was veel ongeremder dan Lea zelf, en dat was een hele leuke tegenstelling. Even keek Mattias naar de sterren. "Wie was die derde wolf trouwens? Ze leek je te kennen?" Hij had niets verstaan van het incidentele gegrom tussen Maria en Lea, maar het had geklonken als een soort gesprek?

[Ravief]

Ah, nog altijd een heer. Lea schoof rustig tegen hem aan en volgde zijn blik naar de sterren. "Ze mag je wel. Al vindt zij het ook raar dat je geen wolf hebt en niet kunt communiceren." Lea lachte zacht. Ze probeerde uit te leggen wat het verschil was tussen grommen en de communicatie over de band. Het klonk allemaal heel magisch, dat moest ze zelf ook toegeven. Maar nu ze er vrij over kon praten, wilde ze dat zoveel mogelijk doen. Of gewoon met Mattias praten over wat dan ook. Dat was ook goed.
"Hmmn, ik ontmoet haar vaak met volle maan, verder ga ik niets vertellen." Lea haalde haar schouders op. "We leven in een geheimzinnig wereldje en jij bent eigenlijk een bijzonder geval omdat je er weet van hebt, zonder dat je magie door je heen hebt stromen."

[varden]

"Je weet dat ik daar wel jaloers over ben?" Hij keek haar even getergd aan maar grijnsde toen al snel. Het was een beetje vreemd, maar ook heel fijn om haar zo dichtbij te hebben zonder dat iemand op hen lette of hen zei dat het niet hoorde of mocht. "Maar van mij hoort niemand iets, jullie geheim is veilig bij mij." Hij zou Lea en haar familie nooit in gevaar willen brengen door iets te verraden. Even keek hij nog naar de sterren, maar toen ging zijn blik weer naar Lea en haar ogen. Ogen die hij prachtig vond, al sinds de eerste keer dat hij haar zag. "Lea?" klonk het zacht, zowaar een beetje nerveus. Ze kregen nooit de kans om alleen te zijn, en nu ze dat wel eens hadden wilde hij het ook gebruiken om volledig eerlijk tegen elkaar te zijn.