Taloc&Gaëlla

[varden]

Er kwam een hele scheldkanonnade aan het adres van Gaëlla, en toen die afgelopen was aan het adres van de Quetzalcoatl's, gevolgd door de stam. Razul en Azel Raèll leken niet te beseffen wat de ernst van de zaak was en wat deze veroordeling inhield. Elias vreesde op dit moment vooral voor zijn eigen leven en wachters hadden zich verzameld rond het kleine groepje om te voorkomen dat die straks de strijd al zouden beginnen. Taloc had zich ietwat verdekt opgesteld, met zijn rug tegen een muur zodat er alleen maar mensen voor en naast hem zouden staan. Zijn blik was echter gefocust op het podium waar de straf zich zou voldoen, en op Gaëlla. Hij wist dat ze dit haatte, maar ze wisten beiden dat het moest gebeuren.

[Ravief]

Ze had hen gezegd dat ze de groep moesten bewaken, maar in geen geval moest aanvallen. Ze zouden naar huis gaan met het lichaam van Razul. Dat zou hun straf zijn, al leek het erop dat de enige die hier wat van ging leren Razuls moeder zou zijn, als die nog leefde. Ze kon zich niet voorstellen dat een moeder niet van een kind kon houden, al was hij nog zo erg.
Ze stapte naar voren en haalde haar slangen uit de vlecht waar ze hen in had gehad. Ze keek Razul aan. "Weet dat je sterft door je vaders schuld." Daarna trok Gaëlla ruw zijn mouw van zijn shirt af en liet vier slangen naar voren glijden. Ze beten zich vast in zijn arm en gif kwam in diens aderen. Gaëlla liet hem los en stapte weg. Haar mond was een dunne streep en haar voorhoofd was gerimpeld in een boze frons, zodat ze haar echte gevoelens niet zou tonen. Ze voelde zich misselijk tot op het bot, helemaal toen Razul begon te lachen omdat de eerste paar minuten er niets gebeurde.

[varden]

Dat was het moment waarop Taloc naar voren stapte, en haar zonder iets te zeggen in zijn armen nam. De hele stam staarde kort naar hen, net als Razul. De laatste deed dit haast angstig, alsof hij niet kon geloven dat Taloc echt nog leefde. Niet na alles wat hij de man had aangedaan! En toen begon de pijn... Een pijn die inderdaad uren zou duren voordat Razul de dood zou vinden. Een pijn die nog eens zou benadrukken hoe gruwelijk giftig Gaëlla's slangen waren, voor iedereen die het zag. Maar voor de stam maakte het schijnbaar niet veel uit. Die zag voor de eerste keer in een hele lange tijd niet alleen rechtvaardigheid, een Raèll die werd veroordeeld voor wat hij hen aan had gedaan, maar ook Taloc en Gaëlla weer samen als stel. En ze waren behoorlijk populair binnen de stam.

[Ravief]

Ze brak bijna, toen ze zijn armen om haar heen voelde. De schreeuwen van Razul maakten dat ze wilde wegrennen en overgeven. Het deed haar bovendien denken aan de tijd die Taloc had doorgebracht en dat hij wellicht ook zo had geschreeuwd. Ze kromp ineen en kon niet anders dan wachten tot het gedaan was. Ze voelde opluchting toen de geluiden stopten en op den duur ook de bewegingen. Gaëlla trilde lichtjes en hield zich nog even vast aan Taloc, maar gaf toen teken dat ze Razul in een laken moesten wikkelen en moesten overgeven aan diens stamgenoten. Nog even blikte ze naar Elias, al was nu wel duidelijk dat ze behoorlijk aangedaan was. "Vertrek, alsjeblieft," zei ze schor en bleef nog even kijken hoe ze een uitgeleide kregen -van Azel's woedende gedrag was nu niets meer te zien- maar bleef niet wachten tot ze de poort uit waren. Ze rende naar binnen om zich van elk beetje eten te ontdoen en toen haar maag weer wat tot rust was gekomen besloot Gaëlla dat ze de rest van de dag wel vrijaf had verdiend.

[varden]

Taloc was achter haar aangegaan en had haar slangen overgehaald zich weer in de vlecht te wikkelen. Daarna hielp hij haar rustig overeind en gaf haar een glas water. "Kom op lieverd. We gaan naar huis." Hij sloeg een arm om haar heen en leidde haar naar buiten, waarbij hij alleen even kort naar zijn vader knikte. Baraz begreep heus wel wat dat betekende, maar de officiële aankondiging zou niet vandaag zijn. Niet na wat er net was gebeurd. Taloc hield Gaëlla dicht bij zich, en iedereen die in de buurt kwam begreep aan zijn blik wel dat ze moesten opdonderen en haar de ruimte moesten geven. Thuis drukte hij haar op de bank en maakte een simpele boterham voor haar klaar, niets te zwaars voor haar maag op het moment.

[Ravief]

Ze krulde zich op op de bank en at maar met kleine hapjes. Het kon haar niet veel schelen dat Razul -de man die haar Taloc voor een jaar van haar had afgepakt en hem zijn zicht had ontnomen en wie wist wat nog meer had gedaan- er niet meer was. Het ging haar erom dat diens vader niet had geluisterd. Dit alles had voorkomen kunnen worden. Waarom wilde iedereen alleen maar oorlog?! Ze had genoeg doden gezien en er zouden er nog genoeg bijkomen.. maar waarom leek het soms alsof zij de enige was die zo dacht?
Gaëlla viel uiteindelijk uitgeput op Taloc's schoot in een hazenslaapje, maar toen ze wakker werd leek het alweer een stuk beter. "Lange strandwandeling?" stelde ze voor.

[varden]

Ze kon maar beter niet weten wat hij nog meer had gedaan... Taloc glimlachte naar haar en knikte. Hand in hand liepen ze naar buiten en naar het strand. Isild keek hen na en glimlachte. Kijk, dat was de uitstraling van Taloc naar Gaëlla die ze gewend was!
Het was een warme nazomerdag, wat heerlijk was. Ook al besefte Taloc zich nu ook wel dat hij echt weer moest nadenken over voorraden voor de winter! Isild's moestuin deed het fantastisch! Dat leverde genoeg op voor een basis. De kippen en geit zouden ook rond blijven scharrelen, maar er was meer wat geregeld moest worden. Maar voor nu wilde hij zich alleen focussen op Gaëlla. Tot ze ver van hun huis (en de bewoonde wereld) vandaan waren en hij ineens een ondeugende schittering in zijn ogen kreeg.

[Ravief]

Voor een keer had Gaëlla niets in de gaten. Ze had haar zware laarzen op een steen gezet en haar broek tot haar knieën opgerold en liep in de branding. Het koele water voelde heerlijk en elke keer een beetje wegzakken in het zand was precies goed om haar gedachten af te leiden en weg te nemen. Het weer was echt heerlijk en hopelijk bleef het nog eventjes zo, ze had nog even geen zin in sneeuw.

Mattias kwam achter zijn vrouw staan en kuste haar hals terwijl zijn armen om haar middel gleden. "Het lijkt erop dat die twee weer hun plekje hebben gevonden."

[varden]

Het volgende moment lag ze in het water, met Taloc die haar daarin had getrokken. Lachend en proestend kwam hij boven water. Hun kleren konden wel drogen op een steen ergens! Hij wilde plezier maken met haar, zijn gedachten eens op iets leuks focussen want de afgelopen twee jaar waren het ene drama na het andere geweest! En wie wist hoe lang ze nog zouden hebben voor er weer oorlog was, of voor ze bedolven werden in werk en lessen voor hun toekomstige functies?

Isild keek glimlachend op naar haar man en kuste hem zacht. "Daar lijkt het wel op mijn lief." Wat was het leven ongelofelijk veranderd sinds Taloc haar en Myra weg had gehaald uit het huis van zijn ouders! Ze had een vrij leven, Myra een gerespecteerd beroep waar ze hoog in aanzien stond, Isild had de liefde gevonden, was getrouwd en had zelfs nog een kind gekregen! Terwijl het idee aan seks haar in het begin angst aan had gejaagd na wat er gebeurd was.

[Ravief]

Haar gil en daarna haar lach galmde door de omgeving. Maar al snel was ze bezig met wraak nemen en rolden ze samen door de golven en het zand. Proestend en lachend liet ze hem uiteindelijk los om wat verder de zee in de waden en te zien of ze het zand uit haar kleren kon krijgen. Gaëlla keek lachend naar Taloc. Dit was weer zoals ze altijd waren. Vrij, plagend, verliefd.. Tuurlijk, met zorgen, maar niet altijd.

Hij hield haar een poos tegen zich aan, maar ging uiteindelijk weer naar binnen om Bryssa uit haar middagslaapje wakker te maken en wat eten klaar te maken.