Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Het was eigenlijk nogal indrukwekkend en niemand durfde wat te zeggen. Edmond hield haar stevig vast en liet haar bijkomen. Haar huid was warmer dan normaler, maar daar trok hij zich niets van aan.
Zodra Lea het idee had dat het weer een beetje ging stak ze haar hand op en stelde wat verlegen, gezien ze niet wist of het wel echt ging, haar vraag. "Wat was voor u het eerste teken dat het voorbij was en het beter ging?" misschien hielp dat een beetje?
Destan knikte haar even toe. Lea zei niet zomaar wat en zou niet zomaar iemand kwetsen en bovendien was het een goede vraag, omdat ze Themis dwong na te denken, voorbij de tijd in de ziekenboeg en de verliezen.

[varden]

Het duurde even voor Themis weer grip op zichzelf, en het heden kreeg. Ze glimlachte beverig naar Lea. "Ik.. ik heb lang in de ziekenboeg gelegen. Het feit dat ik steeds minder leerlingen daar zag en.. en weer geluiden en gelach op de gangen en buiten hoorde was een teken dat het leven verder leek te gaan en in ieder geval anderen herstelden. Ik.. ik heb drie maanden na de aanval mijn eerste les weer gegeven." De kassen waren toen eindelijk gerepareerd, en het was niet soepel gegaan in het begin, gezien Themis twee keer een terugval had waardoor ze weer naar de ziekenboeg had gemoeten.

[Ravief]

Ze knikte, schreef wat op en staarde wat fronsend naar Themis. Het was vreemd om te bedenken dat zoveel pijn schuilging in al die sterke personen die ze kende. Er volgden nog een paar kleine vragen, de meesten hadden wel begrepen dat ze niet te diep moesten graven en toen was de les voorbij. Lea bleef even treuzelen en gaf Themis een knuffel, die ze immers als roedellid goed kende en liep toen de gang op. "Wow wat heftig," mompelde ze tegen Seff.

[varden]

En Themis knuffelde het meisje dankbaar terug, waarna ze met Edmond naar huis ging, nog altijd licht trillend en dicht bij tranen.

Seff knikte maar leek ook in gedachten verzonken. "Mam vertelde ooit dat toen tante Aya jonger was, ze vaak nachtmerries had. Zouden die over de aanval gaan?" En hoe zou het dan voor zijn tante zijn om straks over die aanval te moeten praten?
Aya kwam dan ook samen met Nova, en ze voelde zich ineens weer zo ontzettend jong als tijdens de aanval. Alsof er geen tijd was verstreken...

[Ravief]

Edmond nam de rest van de middag vrij om voor haar te zorgen. "Je kunt er met mij over praten, als je wilt, dat weet je he?" zei hij zorgzaam terwijl hij haar een kop thee gaf en naast haar op de bank plaatsnam.

"Ik denk het," mompelde Lea. "Ik weet het niet, misschien ook wel andere dingen, Aya en jouw pa praten niet veel over hun thuis." Ze hadden een keer bij een kampvuur gezeten en iedereen had verhalen van vroeger verteld, maar bij Emil en Aya was er niet veel uit gekomen.
Destan knuffelde haar zacht en keek haar zorgzaam aan. "Weet je dit zeker, lieverd?"
Nova liet hen en ging rustig zitten en keek de klas rond. Ze zag voornamelijk veel opgewonden gezichten. Blijkbaar waren er veel vragen...

[varden]

Themis glimlachte dankbaar naar hem en nam de kop in haar handen. Themis was werkelijk de enige die haar thee op deze temperatuur al kon drinken. "Dat weet ik mijn lief. Het komt wel, echt waar." Misschien moest ze er inderdaad eindelijk eens over gaan praten... Ze nestelde zich tegen hem aan.

Seff keek bezorgd naar zijn tante. Hij wist inderdaad amper iets over zijn vader en tante's familie en geschiedenis. Von stopte Seff altijd als hij dingen ging vragen en hoewel Aya heel open was, waren er dingen waar zij het ook niet over wilde hebben. Zoals de vraag waarom Kiran en Kaspar hun grootouders nog nooit ontmoet hadden (van beide kanten). Voor Seff gold eigenlijk dezelfde vraag, maar hij was ouder en snapte dat zijn grootouders er niet meer waren, en dat dat pijnlijke verhalen waren. Dus vroeg hij er niet meer naar.
Aya snoof even de geur van haar mate op en knikte. "Dat weet ik, maar ik wil het proberen." Voor de leerlingen. Die inderdaad barstten van de vragen. Nova's naam was immers al heel wat keren gevallen. En Aya was ontzettend jong geweest tijdens de aanval, dat konden ze zelf ook wel uitrekenen. De vragen begonnen dan nog redelijk onschuldig. Hoe was het geweest om zo jong te zijn, en dan zo'n aanval mee te maken? Hoe was de nacht in de kerkers geweest? Was Aya gewond geraakt? Maar toen wist iemand een pijnlijke snaar te raken... "Heeft u iemand dood zien gaan?" Aya verstijfde, terwijl haar gedachten onmiddellijk terug schoten naar de eerste gewonde leerling die stierf in de ziekenboeg. Bezweken aan de verwondingen, bloedverlies en vampiergif. Toen de jongen, een Dryade, zijn laatste adem uit blies, had Aya hem staan verplegen. Ze had wanhopig geprobeerd de wonden te laten stoppen met bloeden, en van het ene op het andere moment was de jongen gestopt met huilen, en was hij er niet meer geweest.

[Ravief]

Ed streek zacht over haar arm en hield haar tegen zich aan. Het beetje pijn wat hij had opgelopen toen hij haar had vastgehouden terwijl haar temperatuur opliep in de klas, was alweer weg. Zacht drukte hij een kus op haar kruin.

Het was voornamelijk doodeng en vreemd geweest. Nova vertelde het meeste, als ze Aya zag haperen of het moeilijk zag hebben. Ze vertelde dat ze toen in de eerste had gezeten en net 13 was geweest. Ze was zo'n typisch Nimfje die overal van schrok. Toen de aanval al zover was dat er Vampiers in de school liepen had zij eigenlijk al op bed moeten liggen maar zat in de bieb te lezen en had dus eerst niet gehoord dat er wat gaande was. "Ik hoorde een vriend lopen op de gang en zag een stuk of drie Vampiers aankomen en gilde dat hij weg moest duiken en daarna verdween ik." ze knipte met haar vingers. "Ik heb me een poos schuilgehouden in de kassen en kwam dan ook pas tevoorschijn toen het buiten min of meer stil was." De vraag over het doodgaan nam ze over, de rest beantwoorden ze min of meer om beurten. Ze legde even haar hand op Aya's knie en Destan kwam beschermend dichterbij.
Nova keek de klas rond met zoveel onschuldige gezichtjes. "Jullie moeten begrijpen dat het voor ons net zo onwerkelijk was om mee te maken als het voor jullie is om dit te horen. Iedereen van ons heeft klasgenootjes, ouderejaars en docenten zien sterven. De geluiden van de gewonden op het plein waren vreselijk en die verschilden niet veel met wat we hebben moeten doormaken in de ziekenboeg."

[varden]

Aya's wolf begon zich meer en meer te roeren onder het oppervlakte. "Ik was elf tijdens de aanval, ik kon net een jaar transformeren. Mijn wolf was klein en heeft daardoor niet veel behulpzaams kunnen doen. Ik wilde dat goedmaken in de ziekenboeg maar... maar... ik.. ik heb ook leerlingen onder mijn handen.. voelen sterven." Het was vreselijk moeilijk om te zeggen, en ze kon bij wijze van spreken het gehuil, het gekreun en het gegil (door nachtmerries en tijdens de aanval) weer opnieuw horen. Haar ogen kleurden kort geel, terwijl ze zich steeds meer achter Destan of Nova verschool.

[Ravief]

Destan kwam bij haar staan en legde een hand op haar schouder. Nova nam het gesprek verder over. Er waren zoveel gewonden dat het niet in de ziekenboeg paste. "Iedereen die kon staan heeft zo ontzettend hard gewerkt." Ze glimlachte zacht naar haar vriendin. "En er valt niets goed te maken, dat weet je. Je was elf, Aya." Daarna keek ze weer naar de klas. "Er waren leerlingen die zo weer ontslagen konden worden maar er waren veel, heel veel die dag en nacht verzorging nodig hadden. Bloedverlies, infecties en vampiergif zorgden er helaas voor dat we veel Shanea niet konden redden. We waren kinderen die andere kinderen verpleegden. En docenten. Jullie hebben misschien wel van Themis gehoord dat ik heel wat dagen heb doorgebracht om haar stabiel te krijgen. Het was... afschuwelijk en vreselijk en voor mij voelde het ook heel lang niet echt. Je leeft half in een roes omdat je amper de tijd neemt om te slapen en te eten en drinken omdat je weet dat je nodig bent."

[varden]

Trillerig glimlachte Aya naar Nova. Maar toen die verder vertelde, begonnen de flashbacks ongeveer. "Ik... ik moet naar buiten", klonk er verstikt. Ze haalde de deur niet eens, haar wolf nam de controle over omdat de mens het duidelijk niet trok en voor het eerst in jaren had ze geen controle over haar transformatie die midden in de klas gebeurde. Als wolf nam de ze benen, en schoot niet veel later de poort door het bos in.
Verbijsterd staarden de leerlingen Aya na, maar eentje liet zich niet van haar stuk brengen. "Waarom was u in staat in de kerkers te verschijnen? U bent een Nimf, geen Dryade! Hoe kon u door de stenen heen lopen?"