Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc gromde woest en worstelde tegen, maar hij was inderdaad al enigszins dronken en had daardoor de kracht en coördinatie niet om iemand kwaad te doen. Maar hij maakte het Myra niet echt makkelijk. "Laat me Myra, ik weet heus wel wat ik doe," zei hij net nadat hij bijna tegen een paal was aangelopen. Als iemand hem zo zag zou dat bijna een schandvlek op zijn reputatie zijn.
________

Dat zou kunnen werken, en in de hoger gelegen gedeelten zouden ze ook weer verse bronnen vinden in een droog gebied waardoor de mannen eindelijk de modder en het bloed van zich af konden wassen en de paarden weer eens vers water en gras konden eten en drinken. De zompige boel in deze dalen was voor niemand goed.
Bovendien was het iets dat de Raélls niet hadden verwacht, dus voor een paar dagen staakten de aanvallen en die daarna waren makkelijker af te slaan. Maar tegelijk waren de troepen nu weer makkelijker te omsingelen.

Een paar dagen nadat ze de hoger gelegen gebieden in waren getrokken stelde één van de commandanten voor het bataljon in drieën op te delen, zodat ze ieder van één helling weer naar beneden konden. Dan waren ze minder makkelijk te volgen en moesten de Raélls ook opbreken wat hen mogelijk verzwakte.

[Ravief]

Ze bromde iets over dat hij nog niet eens recht zou kunnen pissen -een term die ze in het ziekenhuis had opgepikt- en trok hem mee naar huis. Niet het huis waar hij met Gaëlla leefde, maar ze dumpte hem bij haar ouders en rolde met haar ogen als uitleg toen Isild verbaasd op keek. "Hij kwam mijn date verpesten." Waarna Myra hem ook gerust achterliet en terug naar Caron ging.
______

Gaëlla schudde haar hoofd. "Nee. We blijven hier." Voorlopig dan, en dat was alle uitleg die de man zou krijgen. Ze zocht later echter een stuk of twaalf man op. Dat ze haar troepen kende, was ook nu weer duidelijk. Deze elf (twaalf met haar erbij) waren de stilste onder de groep en waren lenig en sterk.
"Vannacht gaan we hun spelletje tegen hun keren. We gaan eens hun troepen verzwakken." Ze wist waar een deel van de Raélls waren en ze deelde hun groep op in tweeën. Dat maakte hen kwetsbaar en dus droeg ze hen ook op om geen onnodige risico's te nemen. De bergen waren natuurlijk risico genoeg, maar de meeste andere mannen zouden hen niet kunnen volgen en hen te hulp komen snellen.
In de nacht slopen ze er vandoor. Gaëlla had haar schild achter gelaten en had enkel haar zwaard en dolk. En uiteraard haar giftige slangen, maar ze hoopte van harte dat het daar niet toe zou komen. Wat speldenprikken en weer weg.

[varden]

Hij had geen vlieg kwaad gedaan! Behalve zichzelf dan. Waarom viel iedereen hem lastig? Maar door de duw die hij naar binnen kreeg, zijn beschonken toestand, en zijn slechte oog struikelde Taloc over zijn voeten en belande hij met een klap tegen de tafel aan. Chagrijnig gegrom klonk.

Caron ving haar zonder iets te zeggen weer op in zijn armen en knuffelde haar even. "Gaat het met hem?" En met haar? Haar zus was weg, haar zwager zat dronken aan de bar, hoe hield de thuissituatie zich daar onder?
______

Het zou ze lukken een paar slachtoffers te maken, maar de Raélls waren beter getraind in vechten in het donker dan de Quetzalcoatl's en al snel begonnen ze de tegenaanval. Met een kreet wierp de commandant zich richting Gaëlla. De man was een geduchte tegenstander, in een flink harnas gehuld tegen Gaëlla's slangen over wie ze hadden gehoord.

[Ravief]

Ze nestelde zich tegen hem aan. Ze had geen idee hoe het met Taloc ging, maar ze maakte zich vooral zorgen om haar zus. Ze had haar meegemaakt door alle periodes heen toen Taloc verdwenen was en vroeg zich af hoe ze thuis zou komen. Of ze thuis zou komen. Myra kende haar zus, al waren ze niet heel dik bevriend. Gaëlla haatte het slachtveld, al was ze nog zo goed in oorlogvoeren..
Dus haalde ze haar schouders op en wilde gewoon wat knuffeltjes krijgen.
______

Ze hadden een paar slachtoffers gemaakt en waren juist aan het terugtrekken toen de brul hem verried. In een flits draaide Gaëlla zich om en wist amper zijn zwaard te blokkeren. Ze had geen tijd om bevelen te brullen, terwijl ze vocht voor haar leven. In de twee seconden die ze won, gaf ze hem letterlijk de wind van voren, zag hem wegglijden en rende bij hem weg. Omhoog klauteren was echter lastig hier en ze kon alleen maar hopen dat haar magie hem ondersteboven had geblazen.

[varden]

Caron hield haar stevig vast en streek zacht met een hand over haar slangen. "Het komt wel goed. Voor je het weet is Gaëlla weer terug en wordt alles weer normaal," zei hij zacht, troostend.

Taloc hoopte dat ook. De teleurgestelde blikken van Isild deden hem zoveel pijn dat hij het huis weer was uitgevlucht, weer naar het strand. En daar was hij, in het gras waar hij vaak met Gaëlla had gelegen in slaap gevallen.

____

Maar de man was vasthoudend en zodra hij weer op zijn voeten stond ging hij achter haar aan. Ondanks het zware harnas was hij snel, en vastberaden haar te pakken te krijgen. Niet veel later sloten zijn vingers zich om haar enkels om haar terug te trekken.

[Ravief]

Geschrokken uitte ze een kreet toen ze hard richting de grond ging. Maar snel genoeg had Gaëlla zich omgedraaid en schopte met haar vrije been tegen zijn enkel. Ze was niet bang, maar wel pissig. Ze krabbelde terug, wist niet overeind te komen, maar haalde uit met haar zwaard. Het had geen zin tegen zijn harnas, maar ze kon wegrollen en tijd winnen. De zilverharige Gorgoon krabbelde moeizaam overeind. Tijd om op adem te komen kreeg ze niet, maar ze wist wel met haar andere hand haar dolk te trekken. Ze wist waar de zwakke plekken zaten, maar daarvoor zou ze hem dichterbij moeten laten komen en dat was nou net iets wat ze wilde voorkomen.
Haar gedachten gingen razendsnel op zoek naar oplossingen, uitwegen, aanvalsmethoden. Uiteindelijk vond ze dat aanvallen de beste verdediging was. Met een woeste kreet stortte ze zich op de man en viel hem aan met alles wat ze had.

[varden]

De man pareerde, viel aan, moest af en toe terugtrekken. Gaëlla was een geduchte tegenstander, maar deze commandant had hele duidelijke orders gekregen: hij moest haar levend en wel meenemen naar de Raélls en dat was hij dan ook zeker van plan te doen. Dus werden zijn aanvallen naarmate het gevecht duurde steeds vuriger, steeds maaiender. Hij was van plan haar terug te duwen, haar klein te krijgen, haar uit te putten.

[Ravief]

Terwijl ze hem bezighield, stuurde ze een slang naar voren om hem te bijten in zijn gezicht. Deze aanval zag de man net op tijd aankomen en moest Gaëlla bekopen met ingekort 'haar'. Haar gil van pijn was waarschijnlijk voor iedereen wel te horen. Nog nooit had iemand aan haar slangen gezeten en bij de goden, het voelde alsof ze een hand had verloren in plaats van een slangenkop.
Hijgend, happend naar adem, deed ze haar best om de pijn weg te krijgen. Blind haalde ze naar haar tegenstander uit, terwijl ze achteruit struikelde. Waarom kwam er niemand op haar roep af? Waar was iedereen?

[varden]

Die hadden het al net zo lastig als Gaëlla, als ze uberhaupt nog in leven waren. Maar dat kon de commandant niets schelen. Hij was bezig om Gaëlla gevangen te maken. Azel bood een zeer goede prijs voor haar, en dat wilde de man wel opstrijken. Als generaal Elias zou zien dat hij deze vrouw gevangen had genomen zou hij zeker promotie maken!
En dus vocht de man verder als een bezetene, ondanks dat hij onder dat harnas natuurlijk heus wel moe begon te raken en dat begon te voelen. Tot hij net een moment van mazzel had, door Gaëlla van een slang te ontdoen. Hij greep die opening aan door haar met de platte kant van zijn zwaard op volle kracht tegen haar hoofd te slaan.

[Ravief]

Die klap zou haar later een gigantische hoofdpijn geven, maar nu merkte ze er niet zoveel van. Het werd zwart en Gaëlla voelde nog net dat ze met een doffe dreun op de grond terecht kwam.
Ze werd wakker in een tent die ze niet kende. Ze was stevig geboeid en gekneveld, maar ze kon het niet laten om een poging te doen overeind te komen. Haar zicht ging van dubbel naar wazig en het duurde even voor ze kon scherpstellen. Waar was ze nou weer beland? Haar ogen werden groot toen ze iemand op zich af zag komen en ze begon luid te protesteren, wat haar op een klap in haar gezicht kwam te staan. Gaëlla gromde van de pijn en krabbelde met moeite weer overeind. Zittende op haar knieën keek ze de tent rond en zag tot haar schok dat dit de man was die ze even geleden nog had bevochten.