Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze knuffelde Emil terug en was blij dat hij zich uitsprak hierover. Het maakte haar rustiger dat hij het ook had gezien en dit een goed plan vond. "Goed lieverd," mompelde ze en ontspande zichtbaar.
Ze schreef Han de volgende dag nog. Het was altijd maar een beetje de vraag waar hij zich ophield, maar ze wist verschillende vast adresjes en stuurde naar elk van die adresjes dezelfde brief.

Hij staarde naar de brief en vouwde hem open al was hij niet aan hem gericht. Fronsend gleden zijn ogen langs de regels en bleven haken aan de naam van de ondertekende. Adán liep met het papiertje naar hun onderkomen, een grote houten hut zonder kamers en keek naar Han. "Pa, wie is Von?" vragend keek hij hem aan en stak hem de brief toe.

[varden]

Han keek verbaasd op. Von schreef zo nu en dan, gezien het verleden met de roedel, maar de laatste brief was al meer dan een jaar geleden. "Dat is een oud roedellid van ons zoon. Ze heeft nu haar eigen roedel. En wat had ik gezegd over mijn post lezen?" Hij grijnsde naar zijn zoon en ontnam de brief. Rustig las hij hem. Hmm... Dus Von's zoon had eens een schop onder zijn kont nodig om een echte man te worden? Het kind was bijna 18 en gedroeg zich nog als een hulpeloze pup? Dat was niet mooi om te horen...
Die avond riep Han de roedel bij elkaar, waarvan enkele leden bij Von bekend zouden zijn. Oliver, Lorenzo en Iven waren bij hem gebleven. Meghan en Karl waren destijds hun eigen weg gegaan. Er waren nieuwe gezichten bij gekomen, en uiteindelijk zelfs een paar pups gekomen, zoals Adán, zijn eigen zoon die nu 21 was en af en toe de leiding van hem overnam. Gezien niemand bezwaar had, schreef Han de volgende ochtend een brief terug naar Von. Het leven in de roedel was zwaar, ze waren zwervers, en Seff zou het mogelijk lastig gaan krijgen om een plaatsje te bemachtigen. Maar Han ontfermde zich graag over Von's zoon, om hem de de kneepjes van het wolf zijn te leren als ze dat wilde. Ook liet hij weten nog een paar weken vanuit dit adres te opereren, ze zouden verder gaan als de laatste sneeuw gesmolten was.

[Ravief]

Von was blij met het nieuws. Ze liet het Emil direct lezen, al schreef ze wel terug dat ze meeging om Seff af te zetten omdat hij anders mogelijk vertikte om te gaan. Daarna moesten ze nog het nieuws aan Seff vertellen, maar eerst was het tijd om met Destan en Kaspar in gesprek te gaan. Gelukkig deden die niet moeilijk, sterker nog, ze begrepen het direct en gaven aan dat Seff zijn laatste jaar kon afmaken wanneer hij terugkwam. Vervolgens was Von de hele middag aan het heen en weer benen om te bedenken hoe ze dit moest gaan zeggen. Maar ze had echt geen idee! Een beetje hulpeloos keek ze naar Emil.

Hij grijnsde om de blik van zijn pa en haalde zijn schouders op. "Geen idee, ik onthoud het nooit," plaagde hij terug. Er knapperde een vuurtje en hij ging er tevreden bijzitten voordat hij weer naar buiten zou moeten om te jagen of hout te halen of de rest van de pack op te halen.

[varden]

Seff merkte onmiddellijk dat er iets was toen hij binnen kwam en fronsend keek hij naar zijn ouders. Waarom keken ze zo serieus? "Is.. is er iets mis?" Had hij iets fout gedaan? Was er iets met een roedellid gebeurd? Had hij iets anders gemist? Maar hij zag wel aan zijn moeders gezicht dat het ernstig was en dat ze het moeilijk vond. Dus toen Emil gebaarde dat hij moest gaan zitten, deed hij dat dan ook.

[Ravief]

Von keek helemaal niet uit naar dit gesprek en toen Seff binnenkwam, wist ze nog altijd niet hoe ze het moest vertellen. Ze wisselde een paar blikken met Emil, maar wist ook wel dat zij ook dit keer het woord zou moeten voeren. "Seff.. je vader en ik vinden het belangrijk dat je ontdekt wie je bent en wat je wilt voor de toekomst." Ze haalde nog maar even adem nu het nog rustig was, want Von vermoedde dat Seff straks heftig ging protesteren. "Daar hebben we een plan voor bedacht, wat er ook voor zorgt dat je naar Ierland kan." Ze keek even naar haar mate, Von had best door dat ze om de woorden/'vonnis' heen zat te draaien. "Het lijkt ons goed voor je ontwikkeling om een paar maanden bij een andere pack te gaan."

[varden]

Verbaasd keek Seff naar zijn moeder. Een andere roedel? En.. wanneer dan? "Maar ik wil niet naar een andere roedel", begon hij. "Waarom... waarom denken jullie dat ik dat nodig heb? Het gaat toch prima hier? En welke roedel is dat dan? En moet ik daar dan meteen na school heen?" Het waren nog vreselijk rationele vragen. Het drong kennelijk nog niet helemaal door voor hoelang dit wel niet zou zijn, en dat het betekende ver weg van huis zijn.

[Ravief]

Ze slikte en hoopte maar dat het bij de rationale vragen bleef... "Seff, lieverd.. je bent jezelf niet meer. Je komt niet op voor wat je wil en draalt alleen maar achter Lea aan. We zijn absoluut niet tegen jouw relatie met Lea, het is een geweldig meisje, maar het gaat nu om jou." Ze zocht contact met Emil door zijn hand te pakken om rustig te blijven. "Mijn oude roedel wil je wel opvangen. Ze reizen veel en het is de perfecte manier om te ontdekken wie je wilt zijn en mogelijk ook wat je in de toekomst wil." Direct na school erheen? Ehm.. meer komend weekend, maar dat kreeg Von even niet over haar lippen.

[varden]

Nu fronste Seff zijn wenkbrauwen, gezien hij nu ineens doorkreeg waar de vragen van een tijdje geleden over gingen. Dus dit kwam door zijn relatie met Lea? Maar daar was Von eerder zo blij mee geweest... Hij snapte het niet! Met een kwaad gezicht trok hij zijn mond open, tot hij zijn vaders dreigende blik zag. Als Seff iets zou zeggen dat zijn moeder zou kwetsen, zou hij zijn vader tegen zich krijgen. Dat was wel duidelijk. "Dus ik heb hier niets meer over te zeggen?", klonk er bokkig en boos. "En wanneer moet ik dan weg?" Want zo voelde het. Alsof hij voor straf werd weggestuurd van zijn huis, zijn roedel, zijn familie, en zijn vriendinnetje. Seff zag heus wel dat dit alles Von pijn deed, dat ze hem naar haar oude roedel stuurde, maar dat kom hem niet schelen. Ze stuurden hem gewoon weg! Omdat hij eindelijk eens rustig was! Het was ook nooit goed!

[Ravief]

Von maakte zich los en ging naast Seff op de bank zitten en legde haar hand op zijn been. "Lieverd, dit is niets iets wat we graag doen." Ze probeerde zijn blik te zoeken en vervolgde: "Het gaat er niet om dat je druk bent of dat je rustig bent en het gaat ook niet om je relatie. We willen het beste voor je en ik denk dat dat op dit moment niet hier is." Ze zweeg een poosje om te zien of het doordrong. "Het is echt niet een besluit wat we zomaar hebben genomen. We denken er al een paar weken over wat we voor je kunnen betekenen, Seff." Het liet haar al dagen niet meer los en dat maakte het niet makkelijker om haar werk te doen of om de roedel te leiden. "Luister, als het niet gaat met twee maand dan kom je weer naar huis, oké?"

[varden]

Maar Seff weigerde haar, of zijn vader, aan te kijken. Hij was boos, gekwetst, en hij snapte niet wat hij fout had gedaan. Zo fout nog wel, dat hij werd weggestuurd naar een roedel waar hij niemand kende! Een roedel waar hij zelfs tot nu toe nog nooit over gehoord had! "Ja, vast", bromde hij kwaad op het laatste. Twee maanden en dan weer naar huis mogen, hij geloofde er geen barst van! Ze wilden gewoon van hem af! En dat mocht hij Lea gaan vertellen, dat hij voor onbepaalde tijd verdween. En zijn moeder draaide er ook omheen wanneer hij dan weg ging. Hij had gewoon school immers.