Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Von was opgelucht dat de twee nog knuffelden. Ze keek nog even over haar schouder naar Emil en glimlachte hem gemengd toe.
Het voordeel van zo reizen was dat Seff direct leerde dat hij voor zijn eigen spullen moest zorgen en die mee moest nemen. Ze ging geen tijd verspillen met jagen maar als ze honger hadden en rust nodig hadden, dan haalde ze wat uit haar tas en deelde dat hem Seff. Dat hij maar weinig at verbaasde haar niet veel, maar ze probeerde hem toch zover te krijgen om telkens iets te eten.
De dag reizen was zo voorbij en Von zocht een goed plekje voor de nacht. Zachtjes raakte ze haar pup, al was hij al behoorlijk groot, aan met haar snoet.

[varden]

Maar Seff schoof daarop alleen maar iets verder van haar weg. Hij wilde zijn moeder niet kwetsen, echt niet, maar het idee dat ze hem morgen bij een andere roedel zou achterlaten deed zo'n pijn dat hij die lieve moederlijke gebaren niet trok. Hij wilde naar huis! Hij wilde niet weg! Het was niet eerlijk!
Die nacht sliep hij niet. De wolf lag alleen maar stilletjes voor zich uit te staren. Het was dat wolven niet huilen zoals mensen, maar anders hadden de tranen door zijn vacht gelopen.

[Ravief]

Von sliep ook niet veel. Ze had zich er uiteindelijk bij neergelegd dat Seff haar aanrakingen niet duldde momenteel. Alsnog waakte ze de tijd dat ze de slaap niet kon vatten en dat waren heel wat uurtjes. In de vroege ochtend had ze er dan ook genoeg van en stond op. Ze schudde de kou en wat restjes sneeuw uit haar vast en pakte ontbijt en schoof Seff ook wat toe. Ik weet dat je wakker bent. bromde ze zachtjes. Zodra hij ook had gegeten, en dat duurde even, gingen ze weer verder. Zwijgend reizen voelde totaal niet fijn terwijl het ook een goede reis had kunnen zijn. Maar ja, wat had ze dan verwacht?

Het werd al donker toen ze de hut zag en ze gaf Seff een teken om te transformeren. Ze wachtte op hem toen zij al klaar was. Nu ze nog buiten gehoorafstand waren kon ze nog even met haar zoon praten. "Seff, alsjeblieft.. dit is geen straf, dat weet je wel, toch? Je vader en ik houden ontzettend veel van je."

[varden]

Was er dan ooit een scenario geweest dat hij dit leuk zou hebben gevonden? Dat hij dit voor zijn plezier zou hebben gedaan? Seff zou zich dat niet kunnen voorstellen. Als hij naar Ierland had gewild, had hij zich die reis met zijn ouders voorgesteld. Of anders met Lea. En nu moest hij erheen met totale onbekenden!

Seff keek naar de grond terwijl Von sprak, maar vooral om niet te hoeven laten zien dat zijn ogen zich vulden met tranen en dat zijn onderlip trilde. "Ik wil naar huis", klonk het kleintjes, en heel zacht. Hij wilde hier niet blijven! Hij wilde weer met zijn moeder mee naar huis. Naar hun roedel, zijn roedel, naar zijn vriendinnetje, naar zijn thuis.

[Ravief]

"Dat weet ik, lieverd." Von's stem was maar zacht en ze trok Seff, of hij nu wilde of niet, stevig tegen zich aan. Ze knuffelde hem warm en drukte een kus op zijn kruin. "Ik weet dat je het niet leuk vindt en dat je boos bent. Voor ons is het ook niet makkelijk, jongen." Ze zuchtte en hield hem nog een poos vast. "Maar je moet op je eigen benen leren staan en dit is een fantastische kans, Seff. Je hebt mogelijkheid om elk baantje wat je wil uit te proberen, je kunt wat van verschillende landen zien en nieuwe vrienden maken." Ze trok zich een beetje terug, al liet ze haar zoon nog niet los. Rustig hief ze zijn kin en glimlachte beverig naar hem en veegde zijn tranen weg. "Als je met twee maanden nog steeds naar huis wil dan is dat goed. Schrijf me en ik kom je halen. Oké?"

[varden]

Met tranen in zijn ogen knikte hij. Twee maanden... Maar waar zouden ze dan zijn? Zijn moeder kon hem niet zomaar in een ander land achterna reizen, dat wist Seff ook wel. Zijn ouders hadden de winkel en zijn vaders werk. Ze konden veel, maar ook zij hadden grenzen. Von deed dit nog zo leuk mogelijk klinken, Seff vond er geen barst aan. Hij wilde geen nieuwe vrienden, wilde geen baantjes uitproberen, of landen zien. Hij wilde naar huis... Naar Lea, naar zijn eigen bed, maar hij had heus wel door dat dat niet ging gebeuren. Dus knuffelde hij zijn moeder toch maar stevig terug, want wanneer had hij nou nog de kans voor zo'n knuffel?, en volgde haar daarna naar het hutje.

Han deed open en grijnsde breed naar Von. "Nee maar! Dat is nog eens langs geleden Von! En dit moet Seff zijn, ons leen-roedellid!" Seff keek de man, die duidelijk de Alfa was, niet aan en zei geen woord.

[Ravief]

"Hé Han!" Ze groette hem met een glimlach en keek eens rond. Een paar nieuwe gezichten, een paar bekende. Lorenzo en Iven kwamen direct hoi zeggen. Ze had haar hand op Seff's schouder liggen nog, hij had duidelijk Emil's bouw, maar voor een deel haar karakter. Von maakte kennis met de rest en keek toen naar Han. "Kan ik jou en je Bèta even spreken?" Waarop ze met Han, een jongeman en een jongevrouw naar buiten ging tot de rest hen niet kon horen.
"Ik weet niet hoeveel er is veranderd in de roedel, maar er is een ding wat jullie moeten weten. Ik stuur Seff niet hierheen zodat jullie hem kunnen plagen zoveel jullie willen. Ik wil dat hij leert hoe het leven kan zijn en ja, hij zal moeten vechten voor zijn plekje hier." Haar blik werd vurig en ze keek hen één voor één aan. "Maar als ik ook maar één negatief dingetje hoor wat wel kan kloppen en ik kom hem bezoeken en hij is niet piekfijn in orde, trek ik jouw ruggengraat eruit en kunnen jullie twee voortaan eten door een rietje. Duidelijk?!" Bij 'ruggengraat' keek ze naar Han en bij 'eten en rietje' naar de andere twee.

Adán wisselde een blik met Asra. Toen hij Von net had gezien had hij totaal geen Alfa in haar gevoeld, maar nu werd duidelijk dat ze een Alfa door keuze en kracht was, en niet door geboorte. Dat was nieuw. Hij knikte licht en keek even naar zijn pa.

[varden]

Han grinnikte alleen maar bij het dreigement, hoewel hij maar al te goed wist dat Von in staat zou zijn het uit te voeren. "Begrepen Von. We zullen hem alles leren over wolf zijn en roedelgevoel, dat we jou ook hebben geleerd. Maak je geen zorgen, we zullen goed op die knul van je passen. En hij zal hier gewoon thuis horen als hij zijn best een beetje doet." Han had er, na een paar jaar en vooral na Adán's geboorte, mee leren leven dat hij Von niet had kunnen krijgen. Zij en Emil waren mates, daar kon niemand tegenop. Hoewel Adán's moeder zijn mate niet was geweest, en al jaren verdwenen was omdat ze deze roedel maar niets vond, was Han tevreden met hoe zijn leven uiteindelijk was gelopen. Nu keek hij naar Asra. "Mijn Bèta hier zal hem de manieren van onze pack wel leren, ik heb het volste vertrouwen in haar en in mijn zoon Adán dat ze Seff deel zullen maken van onze roedel." Hoewel hij ook meteen vermoedde dat Seff nooit de roedelband ging delen, tenzij de pup echt over zou stappen. Maar iets in Han vertelde hem nu al dat de kans dat dat gebeurde zeer klein was. Niet met zo'n hechte groep als de Eldon-roedel, die thuis op de jongen zou wachten. "Wanneer kunnen we je ongeveer voor je eerste bezoekje aan je zoon verwachten? Dan laat ik je tegen die tijd weten waar we zitten." Vragend keek hij Von aan. Of zou ze Seff niet bezoeken tenzij de jongen daarom vroeg?

Seff keek wat verdwaald om zich heen, zijn tas over zijn schouder. De gezichten om hem heen waren niet onvriendelijk, maar hij had er ook niets mee. Het was hem meteen duidelijk geworden dat zijn moeder hier wolven kende, aan de reacties van Lorenzo, Iven en Han te zien. Maar de hele uitstraling van deze roedel was al anders dan hij gewend was. Niets van dat ontspannen van thuis, waar zijn ouders Alfa's waren maar nog nooit met strenge hand hadden opgetreden.

[Ravief]

Von trok alleen maar een wenkbrauw op toen Han begon te grinniken en liet haar uitstraling dreigender worden, tot hij ophield met lachen en merkte dat het niet een dreigement was maar gewoon de waarheid. Vervolgens gleed haar blik naar Asra en nam haar op. Die leek... jong? Toch merkte ze wel aan diens houding dat het meisje genoeg had meegemaakt en duidelijk haar plekje had verdiend. Ze knikte lichtjes. "Goed," stemde ze in. Ze konden ook maar beter hun best doen. "Seff zal in het begin waarschijnlijk overal tegenaan schoppen of gewoon nergens op reageren, hij heeft nog niet echt zin." Von streek even door haar haren en zuchtte. "Ik denk met twee maanden. Maar doe maar af en toe een update, goed?"

Oliver kwam wat later binnen en keek verbaasd naar de roodharige jongen. "Nee maar, Von heeft een pup?" Natuurlijk was het nieuws wel besproken, maar het was nog wat anders om het in het echt te zien.
Lorenzo kwam overeind en rolde met zijn ogen. "Hé man. Ik ben Lorenzo. Trek je maar niet teveel aan van Iven en Oliver.. die hebben iets te graag een lolletje." Lorenzo had toentertijd Edmond gesteund in zijn beslissing om terug te gaan en was zelf gebleven, maar dat was meer omdat hij niet op Eldon zou passen dan dat hij Han dolgraag als Alfa had. Het nomadenleven vond hij heerlijk en zolang hij een beetje vrij werd gelaten vond hij het wel prima in de pack. Al zou Seff inderdaad gaan moeten wennen want de Alfa hier was echt de Alfa en gebruikte die krachten ook wel.

[varden]

Han knikte, en zijn wolf kromp iets in elkaar voor Von's dreiging. Han was dan wel een Alfa door geboorte, maar Von was aanzienlijk krachtiger als Alfa. Bovendien waren vrouwelijke wolven over het algemeen gevaarlijk als het ging om dreiging ten overstaan van hun pups... "Ik hou je op de hoogte. En hij kan schoppen wat hij wil, Asra kan hem wel aan." Hij ging ervanuit dat zijn Bèta Seff in het begin de regels van de pack zou bijbrengen. Als hij het zou doen, zou hij al snel Von op zijn dak hebben, en Adán moest nog veel leren over Alfa-zijn. De jongen deed het tot nu toe heel erg goed, maar weerbarstige wolven in toom houden ging misschien nog iets te ver op het moment.

Seff keek argwanend naar deze nieuwe wolf, die kennelijk Oliver heette. Kennelijk leek hij meer op zijn moeder, dan hij had verwacht dat iedereen hem zomaar herkende als de zoon van Von. "Ik ben Seff", bromde hij op een toon die vreselijk veel op die van zijn vader leek, alleen sprak hij dan in lopende zinnen. Waar was zijn moeder? Kon hij haar echt niet overhalen dat hij weer mee terug mocht? Dat hij op Eldon ook kon nadenken over zijn toekomst, en over wie en wat hij was en wilde zijn in het leven?