Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Uh oh. Dat waren geen goede woorden. Haar uitdrukking werd dan ook meteen vragend en een tikje bezorgd. "Ik kom eraan." Waarna ze nog eventjes goed uitleg gaf over wat wel mocht en wat niet. En drukte hen op het hart om de scharen pas weer te gebruiken als ze terug was. Vervolgens trok Nyah haar nog aan de hand en die moest en zou direct haar knutseltekening laten zien en pas nadat zij tevreden was gesteld, kon Nova achter Collin aan, de gang op. Haar blik gleed over zijn gezicht, op zoek naar iets van uitleg of wat dan ook. Had ze het verkeerd gezien gisteren? Was 'dol zijn op' toch anders dan ze wilde?

[varden]

Ooh, absoluut niet! Vandaar dat hij nu zo bloednerveus was. "Ik.. ik heb je verteld dat ik overwoog om terug te gaan naar Griekenland en.. nou ja.. ik.. ik vertrek morgen," zei hij zacht, mompelend haast, en hij durfde haar amper aan te kijken. "Ik wil erheen om mijn spullen te pakken, mijn leven daar af te sluiten, en.. en dan zou ik graag daarna.. nou ja.. ik wil het hebben over wat er.. wat er misschien gaande is tussen ons?" Onzeker keek hij haar aan. De afgelopen dagen voelde hij zich onstabieler dan in zijn gehele leven ervoor. Want wat als hij haar kus verkeerd had geïnterpreteerd? Wat als zij helemaal niet wilde kijken wat er tussen hen was? En daarnaast was er natuurlijk ook dat hij een paar weken nodig zou hebben om alles in Griekenland af te sluiten, hij zou wel even weg zijn en hij had wel door dat dat nogal een klap kon zijn voor Nova. Eerst zo om elkaar heen draaien en nu voor onbepaalde tijd vertrekken? "Ik kan niet weggaan zonder je te vertellen waarom, en ik weet niet hoe lang ik weg zal blijven, maar ik kom terug Nova." Eerder had ze hem gevraagd daar geen beloftes over te doen, en nu deed hij het dan toch, terwijl hij haar met een intense blik aankeek.

[Ravief]

Morgen? Ze werd wiebelig bij het idee alleen al. Zo snel? Met grote ogen keek ze hem aan, maar zijn woorden drongen maar vaag door. Morgen ging hij terug... naar Griekenland en wie wist hoe lang het zou duren om 'zijn leven af te sluiten'? Dat was nogal een vage uitdrukking.. "Op die manier," mompelde ze en ontweek even zijn blik. Vroeg hij haar nou of ze op hem bleef wachten terwijl hij mogelijk wel maanden weg zou blijven? Terwijl ze een kus hadden gedeeld en ze eigenlijk pas net doorkreeg hoeveel te om hem gaf? Wat als er redenen kwamen waar hij voor moest blijven? Wat als Claire voor zijn neus zou staan en alles anders werd?
Maar ze knikte. "Ik snap het. Je hebt nogal wat achtergelaten." Natuurlijk moest hij terug. Al was het maar om te kijken wat hij nog meer mee kon nemen en wat hij moest weg doen en hoe het met zijn huis moest. En... wat er misschien gaande was tussen hen, gaf niet heel veel hoop. Misschien?
Zijn intense blik en belofte deden haar even slikken en wat moeizaam beantwoorde ze zijn blik. "Oké," fluisterde ze. Als hij zei dat hij terug zou komen, dan moest ze dat maar geloven.

[varden]

lNova stelde allemaal terechte vragen, ook al wist Collin dat niet. Want wat hij vroeg was wel degelijk of ze op hem zou willen wachten, ook al kon hij die woorden niet uitspreken. Dat mocht hij ook niet. Nova had drie kinderen, had zichzelf om aan te denken, als zij niet wilde wachten mocht hij dat niet van haar vragen. Hij slikte en knikte. "Ik heb er lang over nagedacht om mijn broers gewoon te schrijven, maar het voelt niet goed om het op die manier af te sluiten daar," probeerde hij zichzelf op zachte toon te verklaren. "Dat is mijn hele leven mijn thuis geweest, ik kan dat niet voor mezelf zo achterlaten." Dat was niet hoe hij was, en hij hoopte dat Nova dat kon begrijpen door de tijd die ze met elkaar hadden besteed inmiddels. Collin was echter ook niet al te handig in het kiezen van woorden, want anders had hij nooit "misschien" gezegd. Wat bibberig glimlachte hij naar haar. "Ik meende wat ik zei Nova," zei hij zacht. "Ik ben dol op je. En daar wil ik graag over praten als ik weer terug ben." Hij had zijn broers een paar dagen geleden met een pixie een brief gestuurd dat hij richting huis kwam. Voor nu zuchtte hij. Hij had nog genoeg te doen voor hij weg ging, maar tegelijk wilde hij dit gesprek ook niet zomaar afsluiten. Want hij kreeg het gevoel dat het niet goed ging. Aan de andere kant? Kon het eigenlijk wel goed gaan? "Ik.. mag ik gedag zeggen tegen je meisjes?" Of wilde ze niet dat hij dat deed? Senna had al een klap van een afscheid meegemaakt met Sam's dood.

[Ravief]

Ja, ondertussen had ze het idee dat ze hem redelijk kende. Ze begreep het wel. Dat betekende niet dat ze er blij mee was. Ondanks hun fijne momenten, ondanks dat ze eindelijk wilde toegeven dat er meer speelde en dat ze dat wel wilde verkennen, ondanks dat ging hij weg. Zonder enige garantie hoe lang het ging duren en hij gaf dan wel aan dat hij zijn leven daar wilde afsluiten, Nova had ergens haar twijfels. "Ik begrijp het, je hoeft het niet uit te leggen." Nu keek ze van Collin weg en sloeg haar armen over elkaar en wreef over haar bovenarmen in een poging om de koude rillingen te verdrijven.
Maar bij zijn laatste woorden gleed haar blik terug. Ze keek ietwat bedenkelijk. "Dat ligt eraan wat je gaat zeggen. Senna heeft nogal een klap gehad... Hou het zo simpel mogelijk." Er klonk een gil van binnen en zonder aarzelen rende Nova direct terug en zag twee kinderen vechten en.. Was dat een stukje afgeknipt haar?! Zonder moeite trok ze de twee uit elkaar en sprak ze heel streng toe. Vervolgens konden ze het samen gaan opruimen en naar Boaz gaan om te zorgen dat ze opgefrist werden. Ze legde nog maar eens uit dat er niet in haar geknipt mocht worden en keek toen pas weer naar Collin en vervolgens naar haar meisjes en weer terug naar Collin. Ze gaf hem een kort knikje, maar ze was duidelijk nodig hier.

[varden]

Aan hoe haar houding iets afstandelijker werd, koeler zelfs, merkte Collin wel dat hij hier iets behoorlijk goed aan het verpesten was. Maar tegelijk had hij geen woorden die dat beter konden maken. Hij knikte dus alleen maar.
Collin zuchtte, zette toen weer iets van zijn normale, vriendelijke gezicht op, en ging bij Senna en Nyah zitten. "Hé, wat zijn jullie aan het maken?" Hoe moest hij dit nou weer beginnen? Dit was misschien nog wel moeilijker dan met Nova, maar tegelijkertijd voelde het laf als hij deze meisjes niet onder ogen kwam. Hij had immers zo ontzettend veel tijd met hen besteed de laatste maanden...

[Ravief]

Waarop Nyah direct begon over haar tekening die iets van een gigantische bloem moest voorstellen. Ze brabbelde nog veel en hoewel de helft duidelijk was en de andere helft niet, was ze wel heel enthousiast en vooral ook heel blij dat er iemand kwam vragen wat ze maakte en meer wilde weten. Senna was iets ingewikkelder bezig met vouwblaadjes en glitters en wat al niet meer. Het zag eruit als een behoorlijk project waar ze nog lang niet klaar mee was. "Collin, gaan we morgen weer de sneeuw in? Kan ik dan weer op je rug?"

[varden]

Meteen voelde hij hoe zijn moed hem in de schoenen zonk. Hoe ging hij deze meiden gedag kunnen zeggen? Collin slikte een keer of tien voor zijn schuldgevoel iets onderdrukt was om woorden te kunnen vormen. Zacht streek hij over Senna's lokken, die zo ontzettend op die van haar moeder leken. "Ik ben bang dat dat niet gaat meisje. Ik moet voor een tijdje terug naar Griekenland, waar ik woon. Dus ik weet niet wanneer we weer in de sneeuw gaan spelen." Het lukte hem zowaar om het te zeggen zonder tranen in zijn ogen te krijgen. "Maar wil je me iets beloven?" Vragend keek hij Senna aan.

[Ravief]

Met een schok stond ze stil en keek hem met grote ogen aan. Hij ging weg? Ze konden niet meer spelen? Kwam hij wel weer terug? Senna dook in elkaar. Nee, nee, nee,.. hij mocht niet! Hij mocht niet weggaan! "Beloven?" mompelde ze vragend en keek in zijn donkere ogen.

Nova keek van een afstandje toe, zo vaak en zo goed als het kon. Tenslotte waren ze niet alleen hier en waren de andere kinderen een beetje van slag door het vechten. Het ging eigenlijk altijd goed in de groep en de volwassenen probeerden hen zoveel mogelijk te leren hoe ze op een goede manier hun boosheid konden uiten.

[varden]

Hoe Senna in elkaar dook, hoe ze hem geschokt aankeek, het maakte het niet bepaald makkelijker en even wist Collin niet meer wat hij wilde zeggen. "Wil je... wil je goed op je mama passen? Tot ik terug ben?" Hoe kon hij dit vragen?! Wat voor idioot was hij eigenlijk? Even ging Collin's blik naar Nova, en toen weer terug naar het kleine meisje voor hem, en hij wist al dat de reis naar Griekenland geen leuke of makkelijke toch ging worden.

De boosheid uite zich minder en minder bij de kids, maar soms ontplofte hij nog altijd. Vooral bij de ouderen merkte je dan dat er toch nog heel veel onverwerkt was ook al ging het elke dag al een stukje beter. Maar soms... Normaal waren het woorden die rondvlogen, maar dit keer waren het vuisten geweest.