Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Goed op mama passen? Senna begreep het niet en sloeg haar armpjes zo goed mogelijk om Collin heen. "Je mag niet weg," jammerde ze zachtjes en dikke tranen biggelden over haar wangen. "Je bent er net! Je vindt de sneeuw toch leuk? En Nyah en ik zijn lief geweest en hebben je alles laten zien!" Haar handjes grepen in zijn shirt. "Kom je wel weer terug?" eigenlijk dacht ze dat hij net als papa weg ging en niet terug zou komen. Die had ook ernstig gekeken en gezegd dat ze goed op moest passen. Niet op mama, maar op een ketting en een fluit, maar toch..

Nova kwam overeind en liep op hen af. Ze liet Collin even met Senna knuffelen, maar nam haar dochter toen over en nam haar mee naar een rustig hoekje en trok haar op schoot. Ze liet haar huilen en daarna legde ze uit dat Collin ergens anders woonde en dat hij dat huis moest verkopen omdat hij misschien hier ging werken. Dat hij wel terug kwam en hij niet weg-weg was zoals papa. Het meisje viel zowaar bij haar op schoot in slaap door alle stress en tranen en even kruiste ze zijn blik en liep toen met haar dochter weg. Dit was niet zo'n goed idee geweest.

[varden]

Geschrokken door haar tranen verstijfde Collin kort, voor hij doorkreeg dat hij nu zijn armen om Senna heen moest slaan en haar gerust moest stellen. Maar hij kreeg geen woord meer uit zijn keel, sterker nog, hij had moeite met ademen en voorkomen dat hij zelf ook tranen in zijn ogen zou krijgen.

Toen Nova's blik de zijne kruiste, kromp Collin van pure ellende wat meer in elkaar. Wat had hij gedaan?
Dat was een vraag die hem die avond de hele tijd lastig bleef vallen. Tijdens het eten was hij stil, hij zei iedereen nog wel gedag, en de volgende ochtend vertrok hij vroeg. Even had hij nog voor Nova's kamer staan dralen, maar uiteindelijk liet hij maar gewoon een kort briefje voor haar achter met daarop zijn adres mocht ze hem willen bereiken. Buiten transformeerde hij en begon hij te lopen. En te lopen, en te lopen.

Collin stopte niet toen de nacht viel, ondanks dat hij zijn poten ongeveer niet meer voelde omdat ze zo moe waren tegen die tijd. Hij voelde zich beroerd, twijfelde of hij wel een goede beslissing had genomen, en was bang voor wat hij in Griekenland aan zou gaan treffen. Wat als er inderdaad iets was waardoor hij daar nodig zou zijn? Waardoor hij daar moest blijven? Hoe ging hij dat uitleggen?
Tegen de tijd dat de ochtend weer viel stopte hij pas met rennen, omdat hij niet meer kon. Verdrietig rolde de wolf zich ergens op, en viel in een korte, onrustige slaap. Zouden zijn broers hem op z'n minst op staan wachten als hij weer thuis kwam?

[Ravief]

Hij had meer dan genoeg gedaan, wat Nova betrof en ze zat aan de andere kant van de tafel tijdens het avondeten en zei evengoed helemaal niets. Ze was boos en verward en wist niet wat ze aan moest met het verdriet van haar kleine meisje. Dat Collin de volgende dag ook echt weg was, maakte het niet veel beter. Nova deed haar best om Senna af te leiden, maar had die afleiding zelf ook net zo goed nodig. Ze ging voor het eerst sinds weken met haar gezin naar huis, om daar te slapen en mee te draaien in het gezin. Het was echter duidelijk dat ze hem miste en zich geen raad wist met zichzelf.

Ze hadden naar hem uitgekeken, al wisten ze niet wanneer hij precies zou komen. Het was uiteindelijk een neefje die hem als eerste zag en lachend op oom Collin afschoot. Enthousiast troonde hij hem mee naar zijn ouders en vertelde ondertussen van alles. Brenn keek op toen hij zijn zoontje thuis zag komen en keek was verbaasd naar Collin. Vlug nam hij het van zijn kind over en nam hem mee naar de keuken, waar het rustiger was en zette hem direct wat drinken voor en begon te kijken naar iets van eten. "Collin, man.. ik heb je nog nooit zo gezien. Hoe hard heb je wel niet gerend?"

[varden]

Collin haalde zijn schouders op terwijl hij het biertje ongeveer in twee slokken leegdronk. "Geen idee," zei hij zacht. De wallen op zijn gezicht zeiden dat hij niet veel had geslapen, en zijn armen voelden zwaar en zijn spieren verzuurd. "Maar ik ben van plan het op de terugweg sneller te doen." Hij hoopte maar dat alles hier een beetje vlot zou verlopen. Collin zuchtte. "Jullie krijgen in ieder geval de hartelijke groeten van Des. Het gaat weer wat beter met hem." Waarop Collin begon te vertellen, een verhaal dat hij nog wel een paar keer zou herhalen. Over Eldon, over Destan, over dat "hun kleine broertje" zijn mate had gevonden, en twee pups had. Over hoe die neefjes dan wel niet waren. Maar zijn gedachten waren er duidelijk maar half bij. De andere helft was nog op Eldon, bij Nova en haar kids. "Hoe is het hier gegaan?" Met hen, met de roedel, met anderen die hij kende?

Zonder iets te zeggen ving Themis Nova op, sloot haar stevig en moederlijk in haar armen. "Het komt goed meisje," zei ze zacht. Het zou allemaal goed komen... Dat moest!

[Ravief]

Maar Brenn wilde er niets van horen. Hij had Collin laten uitpraten, maar vervolgens stuurde hij de man naar bed. Tegen de tijd dat zijn broer uitgeslapen was en een douche had genomen, was het avondeten klaar. Tijdens het eten, en later toen de kinderen naar bed waren, praatte hij hem bij over de roedel, over zijn neefjes en nichtjes, over Alec en zijn vrouw en vroeg nog naar het een en ander van Destan. Al vroeg hij zich serieus af wat er zo bijzonder was aan Eldon. Eerst al Destan die niet terug kwam en nu zag Collin eruit alsof hij ook alles achter zou laten om zich daar te vestigen.
Pas na een paar dagen begon hij daarover. Ze zaten samen in het huis wat van hun ouders was geweest. Wat waren zijn plannen precies? Wat bedoelde hij met 'de terugweg wil ik sneller doen'? Wilde hij echt alles opgeven en teruggaan? Waarna hij stilletjes opmerkte dat Claire nog een paar keer langs was geweest en hem miste.

[varden]

Waarop Collin alles vertelde. Hoe hij daar was gekomen om Destan te helpen, maar hoe hij uiteindelijk ook Kaspar en Boaz (over wiens relatie hij maar niets zei) had geholpen door de keuken aan te passen, en hoe toen van het een het ander was gekomen. En uiteindelijk liet hij ook vallen dat hij Nova had ontmoet. "Dus ja, ik ben van plan alles in te pakken en daarheen te verhuizen," eindigde hij zijn verhaal. "Ik bedoel... Hier had ik de laatste jaren alleen maar losse baantjes, en daar kan ik iets opbouwen. Aan de slag als leraar, mensen helpen, met mijn handen bezig zijn." Alles doen wat Collin juist zo "Collin" maakte. Het was ideaal! Maar hij viel stil toen hij die ene naam hoorde. "Claire is langs geweest?" En ze miste hem? Maar... zij was degene die hun relatie had beëindigd... Waarom was ze langs geweest? Een paar keer zelfs.

[Ravief]

Dat was iets wat ook Brenn niet kon ontkennen. Het klonk alsof niet alleen Destan, maar ook zijn andere jongere broer een plek had gevonden waar hij zichzelf kon zijn en dromen bekeken konden worden. Sporten, helpen, rust en stabiliteit.. dat klonk wel alsof Collin alles had gevonden waar hij naar op zoek was. En tja... dan was er nog Claire.
"Jullie zijn jaren samen geweest, Col.. vervolgens ben je zomaar weg. Hoe had ze dan moeten reageren? Uiteraard mist ze je." Hij keek zijn broertje even aan en voegde daar stilletjes aan toe: "Wij misten je ook." Hij zweeg en haalde een hand door zijn haar -een typisch trekje waar alle vier de mannen last van hadden. "Ik weet dat Alec en ik niet altijd de beste broers zijn geweest. Ook niet voor Destan.. ik denk dat het voor ons misschien ook makkelijker was toen hij vertrok. Het leek alsof die Kaspar hem kon bereiken, weet je? Dat hij hem kon helpen en wij wisten niet wat we moesten doen." Ze hadden het niet vaak over de dood van hun ouders, maar Brenn wilde dit wel uitgesproken hebben. "Door onze zorgen om hem, hebben we jou toen uit het oog verloren, maar je bent nog steeds familie Collin. We hadden het anders moeten aanpakken... Maar.." Hij viel even stil. "Weet je, als je alles hebt gevonden wat je gelukkig maakt daar op Eldon, dan houd ik je absoluut niet tegen. Maar denk er even over na. Je bent altijd welkom hier en ik zal mijn best doen om een betere broer te zijn. Maak geen overhaastte beslissing, oké?"
Daarna was het allemaal wel zwaar genoeg geweest. Brenn beloofde dat hij hem zou helpen met wat er moest gebeuren als hij een beslissing had gemaakt, maar liet hem met rust voor het grootste gedeelte van de dagen. Tenslotte had hij ook gewoon een baan. Maar Collin hoefde nooit alleen te eten en zijn neefjes en nichtje vonden het maar al te leuk dat hij weer terug was.

Het was in zijn derde week daar, dat Claire lucht kreeg van zijn terugkomst en hem bij de zee vond. Waar anders ook? Ze benaderde hem rustig, maar haar blik gleed nieuwsgierig over hem heen. Goed, het was uit, maar dat betekende niet direct dat ze niet meer om hem gaf. "Collin?" Haar haar waaide alle kanten op en ze stak haar handen in haar broekzakken om zich een houding te geven, maar ze liep niet van hem weg. "Hé... Ik ehm.. hoorde dat je terug was.. Hoe.. hoe gaat het?"
______

Ondertussen had Nova besloten dat ze nooit weer om een man zou huilen. Ze deed haar best om Collin uit haar hoofd te zetten en richtte zich op haar gezin en op de andere kinderen. Ze bleef echter niet meer slapen in het kasteel en was stilletjes tijdens de meeste gezellige maaltijden bij de Armell thuis. Dat Senna hem ook duidelijk miste, maakte dingen niet makkelijker. Het meisje was behoorlijk sip. Ze wilde weer met de wolf wandelingen maken en schaatsen en sneeuwpoppen maken en op zijn schoot zitten en verhaaltjes horen. En Senna mocht dan jong zijn, ze had heus wel door dat haar moeder ook verdrietig was.

[varden]

Zomaar weg? Dat was makkelijk praten van Brenn. Claire had de relatie beëindigd, hem verlaten, en dan moest hij maar hier blijven zitten zodat ze hem wist te vinden als ze dat nodig vond? Het idee maakte Collin zowaar een beetje geïrriteerd, net zoals het plotselinge broederlijke dat de man probeerde aan te halen. Dat was er nauwelijks tussen hen geweest als kinderen, en nog minder toen hun ouders waren overleden. Destan had zijn plek gelukkig weten te vinden, maar daarmee was Collin alleen in dat huis achtergebleven. Zonder Claire was hij waarschijnlijk lang geleden al vertrokken, op zoek naar zijn eigen geluk zoals Destan ook had gedaan. Maar dat zei de man allemaal niet, hij wilde geen ruzie beginnen als hij mogelijk over een paar weken afscheid zou gaan nemen van hen.
In de weken was hij bezig met een inventarisatie te maken van zijn spullen. Wat mee zou gaan, wat weg, wat hij nog moest gaan verkopen, alles. Maar dat betekende niet dat hij minder tijd bij zee doorbracht. Dat was het enige dat hij waarschijnlijk zou gaan missen, het surfen, het zwemmen, de zilte lucht waar hij zo gek op was. Verbaasd keek de man om toen hij Claire's stem hoorde.|
"Claire! Eh... ja, ja ik ben voor nu even terug. Het gaat goed, veel gedoe met de spullen van pa en ma. Hoe gaat het met jou?" Had ze die baan in de stad gevonden die ze zo graag wilde? Want als hij Brenn had moeten geloven was ze nog altijd niet verhuisd, zoals ze ooit had gezegd te gaan doen.

_____________

Themis had ook door dat de meisjes verdrietig waren, stiller dan anders, en de reden daarachter was niet moeilijk te bedenken. Toch begon ze er niet over, en deed ze haar best om iedereen af te leiden en genoeg te vertroetelen. Dat betekende dat ze, ondanks de vermoeidheid door het wolfje dat ze droeg, veel tijd doorbracht met Nyah en Senna en dat ze 's avonds altijd tijd vrij maakte voor Nova en Aelia. Vaak hingen ze gezellig met z'n drieën op de bank, waarbij voor het eerst Aelia haar moeder een beetje warm hield. Maar op een avond zonder het meisje keek Themis bezorgd naar de Nimf. "Nova, hoe gaat het met je?"

[Ravief]

Spullen van zijn ouders? Gingen ze dan eindelijk verder en werd er besloten wat ermee moest worden gedaan? Het was al zoveel jaren geleden... Claire had het niet gezond gevonden dat ze er nooit ook maar één beslissing over hadden gemaakt, maar had er nooit wat over gezegd. Het was een gevoelig puntje bij de Coins en ze wist ondertussen prima hoe ze die moest ontwijken. Al waren er genoeg momenten met Collin geweest dat ze zich op gevaarlijk water had bevonden om hem maar te laten uiten wat hij allemaal voelde.
Ze glimlachte lichtjes naar hem en dook wat dieper weg in haar jas. "Voor even? Je blijft dus niet?" Oplettend keek ze hem aan, nog altijd oprecht geïnteresseerd in hem. Ja, zij had het uit gemaakt. Maar ze gaf ontzettend veel om deze man en dat hij niet kon voorzien in net dat ene wat nog ontbrak in haar leven, deed ook bij haar pijn. Claire haalde haar schouders op en keek naar het water. "Het is niet hetzelfde zonder jou," mompelde ze. Het was geen verwijt. Meer gelaten. Alsof ze begreep dat ze haar kans had gehad. Ze mistte hem. Hij was de constante factor in haar leven geweest. Ze had eigenlijk verwacht met hem de rest van haar leven te delen. Claire keek hem aan, een lichte pijn in haar blik. "Het is goed je weer te zien." Ze had veel moeten overdenken in de maanden nadat ze uit elkaar waren gegaan en ze wist niet goed hoe ze verder moest. Een baan vinden in de stad was moeilijker dan gedacht en ze voelde zich eenzaam. Toch wist Claire ook wel dat ze niet meer bij elkaar pasten, maar het was lastig om verder te gaan.
_________

Nova kroop tegen haar aan en zei een hele tijd niets. Ze genoot gewoon van de halve omhelzing en het intieme moment dat ze deelden. Het was drie weken en vier dagen geleden dat Collin was vertrokken. "Nyah vroeg vandaag waar papa was gebleven," reageerde ze stilletjes. Het moment had haar bijna laten instorten. "En ik heb haar moeten uitleggen dat ik geen idee heb wanneer Collin terug komt.. als hij al terugkomt. Waarop Senna weer begon te huilen."

[varden]

Collin knikte. "Ik ben aan het opruimen. Destan heeft me een baan aangeboden op de school in Liechtenstein waar hij werkt. Het is afgelegen en heel anders dan hier, maar misschien is dat waar ik nodig ben." Bij zijn broer, bij kinderen die hij kon helpen. Hij hoorde haar gelaten woorden, voelde ongeveer de pijn die ze kennelijk voelde. Nee, Collin had Claire niet kunnen geven wat ze zo graag had gewild. Zelfs na alle lange gesprekken die ze hadden gehad had ze hem niet kunnen overtuigen om een gezin te starten. Collin wilde geen vader zijn in een hoedanigheid die er zelfs voor zorgde dat zijn wolf geen instinctmatige drang tot pups had. Het had hem onvoorstelbaar pijn gedaan dat ze het uiteindelijk uit had gemaakt, maar hij had het moeten accepteren omdat was gebleken dat ze andere dingen uit het leven hadden gewild. Collin zuchtte diep. "Het went Claire. Ik bedoel... je vindt uiteindelijk iemand die je echt kan geven wat je wilt, wat je nodig hebt. En daar zul je gelukkig mee worden." Want wat moest hij anders zeggen? Claire en hij zouden altijd wel ergens iets blijven delen, ze waren te lang samen geweest om dat niet te hebben. Maar tegelijk zou het niet verstandig zijn als ze weer bij elkaar terugkwamen. Hij was niet meer de persoon om haar eenzaamheid weg te nemen, iets wat jarenlang wel zijn "taak" was geweest. "Hoe ging het in de stad?" Hij veranderde het onderwerp maar, voor dit allemaal een kant op ging waar ze beiden mogelijk geen behoeften aan hadden.
_________

Nyah had Collin papa genoemd? Themis beet kort op haar lip, haar arm om Nova heen trok haar kort nog iets steviger tegen zich aan. "Ooh lieverd.." zei ze zacht, niet wetende wat ze anders moest zeggen. Dat Collin heus wel terugkwam, hij had het immers beloofd. Maar ze wilde geen beloftes doen die mogelijk niet waar zouden worden, ze wist dat Nova een hekel had aan dat soort lege woorden. Het was maar beter dat Collin terugkwam, dacht ze in stilte. Griekenland was te dicht bij Italië dat ze niet op "bezoek" zou komen bij een volgende vakantie om de man eens flink de waarheid te vertellen als hij het niet deed. "Ik had geen idee dat je meisjes hem zo ontzettend zouden missen."

Want dat was tijdens de lessen ook al opgevallen. Boaz had Senna al een paar keer apart genomen omdat het meisje ontroostbaar leek te zijn, of ronduit afwezig. Hij probeerde haar dan een beetje op te vrolijken maar het leek hem niet te lukken.