We find our own way

[Ravief]

Nish nam haar op, in één klap nuchter. Zacht veegde hij een ontsnapte traan weg en schudde zijn hoofd. "Het is oké. Een beetje ongemakkelijk, maar wel oké." Nish zou niet van haar wegrennen en sloot zijn armen weer om haar heen, zodat zij ook nergens heen ging. Hij had even een momentje nodig om op adem te komen en zijn opwinding ging maar langzaam weg, al was het gevoel wel direct gezakt toen hij haar 'Indra' had horen zeggen. Het was niet echt waar hij op had gehoopt, maar daar dacht hij nu niet over na.
"Ik kan me voorstellen dat het nogal wat herinneringen opbrengt... en pijn. Daar hoef je je niet voor te excuseren, Moyra." Hij had beter moeten nadenken. Natuurlijk zou dit dingen bij haar naar boven brengen. Zou het dingen terug halen en de tranen die hij nu zag vond hij vreselijk. Ja, het deed pijn om zo uit de heerlijke bezigheden gesleept te worden, maar nu hij weer nuchter was wist hij ook wel dat ze veel te snel gingen.

[varden]

Zijn armen om haar heen was wat het hem uiteindelijk deed. Moyra's schouders begonnen te schokken en niet veel later klonk een zachte snik en klampte ze zich ongeveer aan zijn borst vast. "Ik haat hem zo erg, maar... maar tegelijk gaat hij ook niet helemaal weg," snikte ze zacht. Wat Indra had gedaan was in haar ogen nog altijd onvergeeflijk. Het was absoluut niet dat ze nog van hem hield, maar dat had ze wel gedaan. En het einde was heftig en abrupt geweest voor haar, iets dat haar thuis bovendien nog altijd achtervolgde.

Het duurde een tijdje voor ze weer gekalmeerd was, en toen dat eindelijk gebeurd was bleef ze vermoeid en met hoofdpijn dicht tegen Nish aanliggen. "Het spijt me," mompelde ze nog een keer, zonder hem aan te kijken. Maar toen ze eindelijk omhoog keek, een vermoeide blik in haar ogen, zat er wel een lichte, zachte glimlach om haar lippen. "Ik vond het wel heel fijn. Je zoent lekker," plaagde ze hem zacht, maar het was zeker een compliment. Alles wat er net door haar lichaam was geraasd, was door hem losgemaakt. Niet door herinneringen, of iets dergelijks, het was allemaal puur Nish geweest.

[Ravief]

Oh oepsie... Maar Nish hield haar vast en liet haar huilen. Zacht wreef hij over haar rug, over door haar haren, maar deed niets om haar te sussen. Haar gewoon vasthouden en laten razen was iets wat ze nodig had en hij vroeg zich af of daar ooit wel de ruimte voor had gehad.
Toen ze weer lagen, zij tegen hem aan en de deken om, veegde hij haar wangen schoon. "Hij verdwijnt wel, Moyra.. het komt vanzelf." Zacht drukte Nish een kus op haar kruin en sloeg zijn armen weer om haar heen. Ze kregen beiden niet de kans om het ongemakkelijk te vinden of om weg te gaan en dat een goed iets. Ondanks hun heftige bijna-dronken bijna-vrijpartij, had Nish toch het idee dat ze weer dichter bij elkaar waren gekomen en dat zou hij niet laten verpesten door hoe hun gezoen was onderbroken of door haar tranen.
"Het geeft niet. Het was veel te snel." Maar hij grijnsde naar haar. "En jij bent een heerlijke, fantastische mooie vrouw. Er is niets om onzeker over te zijn." Waarop hij Moyra nog eens tegen zich aandrukte, maar toen weer ontspande. Hij lag heel erg prima zo en Nish had het vermoeden dat het met Moyra ook wel goed ging. Misschien had het haar wel opgelucht om haar pijn eindelijk te laten gaan. Plus, hij was niet weggegaan, dat was voor haar vast ook wel een goed teken? Hij lag nog een poosje te piekeren, maar viel -net als de nacht daarvoor- met zijn neus in haar haren in slaap.

[varden]

Hij wist niet hoe goed hij dat analyseerde. Het moment dat Indra de verloving verbrak was voor haar extreem pijnlijk geweest, maar dat was niet wat aandacht had gekregen. De schande voor de familie, de woede over haar uiterlijk, Indra's afschuw, dat was allemaal behandeld en (met moeite) verwerkt. Maar Moyra's tranen waren altijd privé geweest, als ze al hadden bestaan.
En nu was er iemand die haar, ondanks de korte ongemakkelijkheid van de situatie, die tranen liet uiten, die haar de pijn woorden liet geven. Die naar haar luisterde en niet wegrende. Die haar schubben mooi vond, en niet verachtelijk. Waar ze de avond ervoor nog onwennig een afstandje tussen hen had gehouden, voor zover dat kon om elkaars warmte te kunnen delen, lag Moyra nu helemaal tegen Nish aan. Vrijwillig, ontspannen, met haar gezicht tegen zijn borst en haar handen in zijn shirt geklampt. "Dank je," fluisterde ze nog. Voor het luisteren, voor het begrijpen, voor het compliment, waarna haar ogen dicht zakten en de coupé zich met haar rustige ademhaling vulde.

De volgende ochtend werd ze gewekt door een felle zonnestraal die in haar ogen scheen. Brommend verstopte ze haar gezicht nog iets beter tegen Nish aan, nog niet echt bereid om wakker te worden. Tot ze zich iets besefte... Zonnestralen?
Met een ruk kwam Moyra overeind, staarde naar buiten waar de zon op begon te komen. Het zand zat tot net over de onderste rand van het raam, maar het vloog niet meer rond! "Nish! Nish, de storm is gestopt!" Hij had ruim 48 uur geraasd, maar de zandstorm was eindelijk opgehouden! Ze zaten niet meer gevangen! Of tenminste... Niet meer volledig gevangen.

[Ravief]

"Sssh, het is goed zo," mompelde hij en streelde nog een poosje door haar lokken. Als Nish eerlijk was, dan had hij in tijden niet zo goed geslapen als die nacht. De hitte, de alcohol, de emotionele ontlading ineens hadden hem ook wel uitgeput. En Moyra in zijn armen houden was helemaal niet vervelend.
Nish maakte een ontevreden geluidje toen ze uit zijn grip ontsnapte en bromde iets onverstaanbaars, maar sliep rustig door. Hij was normaal gesproken altijd vroeg wakker en ook vroeg op, maar de hitte maakte hem moe en lui.

"Wat?" bromde hij en kwam langzaam overeind. Hij rekte zich ongegeneerd uit en wreef eens in zijn ogen. Wat was er dat ze hem wakker maakte uit zo'n fijne slaap? Nu pas viel hem de oorverdovende stilte op. De storm was gaan liggen. Een grijns verscheen en Nish werd iets meer wakker. "Het is gestopt.. eindelijk... Denk je dat we dan binnenkort verder kunnen reizen? Want gaan lopen is misschien niet zo verstandig met die dodelijke middaguren. Maar het spoor zal wel vol zand zitten.." Dit was goed nieuws en ondanks dat ze misschien niet direct weg konden, was het Moyra vergeven dat ze hem had wakker gemaakt. Met een tevreden zucht ging Nish aan de slag om een ontbijt te maken voor hen en daarna liepen ze naar de andere wagon om te zien of het uitzicht daar wat duidelijker was.

[varden]

"Ik hoop het. Als we zouden kunnen bepalen waar we zijn, zouden we misschien in de avond naar het dichts bijzijnde tussenstation kunnen lopen." De nachten waren ijzig koud, maar dat was minder erg dan de brandende zon van de dag. De vraag was alleen, hoe konden ze achterhalen waar ze waren? Moyra forceerde met enige moeite één van de deuren open en stapte naar buiten. Maar waar ze ook keek, ze zag enkel zand. Het spoor was aan beide kanten voor kilometers bedekt met zand. Als ze al hulp zouden krijgen zou het niet via de rails zijn... "Ik ben alleen een beetje bang dat het nog wel eens eventjes kan duren voor ze hulp sturen. Het belang zal eerst zijn om de rails zandvrij te krijgen en als dat zand net zo diep is als dat waarin onze wagen zit, dan zijn ze wel even bezig." Peinzend keek de jonge vrouw naar de zon. "We zouden die kant op moeten om bij het eerste tussenstation te komen," zei Moyra terwijl ze naar het oosten wees. De richting bepalen op basis van de zon was makkelijk, dat was hun probleem niet. De vraag was of ze genoeg van de sterrenhemel wist om erop te navigeren, en om te bepalen hoelang ze zouden lopen, als Nish dat een potentieel plan zou vinden.

[Ravief]

Zand. Overal zand. Nish herkende het landschap niet meer, terwijl hij op de weg naar Ramal toe, toch echt veel naar buiten had gekeken en wat notities had gemaakt over hoe alles eruit zag. Hij fronste lichtjes bij Moyra's woorden. Misschien was dat wel de richting waar ze heen moesten, maar hij had het idee dat ze van het spoor af wees. Als hij ergens geen zin in had, dan was het wel stranden ergens in middenin een zandduin en de ijzige nacht proberen te overleven, of die vreselijke uren overdag.
"Hoelang denk je dat we onderweg zijn geweest vanuit Ramal voordat we vast kwamen te zitten? En waar is het eerste tussenstation?" Nish was het nog niet zo heel erg eens met haar plan om het erop te gaan wagen. Niet omdat hij haar niet vertrouwde, maar blijkbaar was het weer hier net zo verraderlijk als bij hem thuis en was een zandstorm wel eventjes andere koek dan een hagelbui. "En zijn we beter af bij dat station? Kun je daar schuilen tegen de hitte en de kou?" Sowieso zouden ze moeten wachten tot de ergste hitte voorbij was, voordat ze het zouden wagen en Nish was nogal terughoudend daarover.

[varden]

"We hebben een uur of twee gereisd, wat betekent dat het eerste tussenstation een uur hiervandaan zou moeten zijn. Dat is wel per trolley, en die gaat aanzienlijk sneller dan lopen. Te voet zouden we..." Moyra maakte een snelle rekensom in haar hoofd. "Zeker drie a vier uur onderweg zijn, en dat is als het zand onder onze voeten hard genoeg is om een goed tempo te houden. Dus maak er zeker vijf of zes uur van. En dan moet ik eerlijk toegeven dat ik nog nooit zo'n afstand op de sterren genavigeerd heb." Ze wist dat het risicovol was, wist dat misschien wel beter dan wie dan ook, maar ze wist ook niet hoe lang het zou duren voordat iemand hen kwam zoeken en hoe lang ze dat nog volhielden. Het was al heet geweest tijdens de storm, maar nu stond ze zon onbelemmerd op dat metalen karretje te branden. Hoe lang zouden ze dat volhouden? Zoveel te drinken hadden ze niet meer. "Er zijn tussen hier en het station nog twee oases waarvan ik weet, misschien is daar een karavaan die ons kan helpen. En op het station is zeker personeel van de trolleys, of een mogelijkheid een buggey te huren." De duurste, maar wel meest betrouwbare methode van transport in de woestijn.

[Ravief]

Vijf of zes uur door het zand ploeteren. En niet zomaar, maar op de gok. Dat was nogal een dingetje. Nish hield echt wel van een goed avontuur, zijn gebroken pols was daar bewijs van, maar dit ging toch wel tegen al zijn instincten in. Hij keek ook eens naar de lucht. Het was nu al warm, maar nog wel uit te houden. Het beloofde echter wat voor vanmiddag en daar keek hij niet naar uit. Al met al was het misschien negen uur in de ochtend. Wat betekende dat ze drie uur hadden voor het middaguur sloeg en ze echt direct uit de zon moesten gaan. Hij kende echter niemand die in staat was om drie uur achter elkaar te lopen zonder pauzes. Dus ze hadden minder tijd dan dat.
Ze gingen terug de wagon in en Nish pakte zijn schetsblok erbij. "Kun je op de gok de weg tekenen?" Als ze daar vandaag konden komen, dan konden ze daar wellicht wat uren doorbrengen voordat ze op weg zouden gaan voor de volgende oase. Al met al was het dan alsnog wel een reis van drie dagen misschien. Op dag één konden ze de eerste oase halen, de volgende dag het tweede stukje paradijs in deze zandbak en op dag drie het tussenstation. Met een beetje geluk kon hij daar betalen met zijn kaart en zouden ze zo'n buggey kunnen huren.
Hij liet het tekenen en uitdenken aan Moyra over, terwijl hij ging kijken wat ze allemaal nog hadden aan eten en drinken. Ze hadden vooral qua drinken niet veel meer en zelfs als ze zuinig zouden doen, wist Nish vrijwel zeker dat het op zou zijn als ze bij de eerste oase zouden aankomen. Hij maakte rantsoenen van hun eten: kleine pakketjes met van alles wat en daar zouden ze nog wel even op kunnen teren, maar ook daarmee konden ze niet veroorloven iets te missen of een groot maal te maken. Daarna kwam hij weer bij haar zitten. "Goed.. hoe staan we ervoor? Hoe lang doen we erover om bij die oase te komen?"

[varden]

Terwijl Nish zich bezig hield met de rantsoenen, begon Moyra te tekenen. Zo goed als ze zich de woestijn herinnerde, op basis van de paar duinen die ze konden zien, schatte ze in dat ze een goede twee uur zouden moeten lopen en dat kon ze nog alleen maar hopen. Als de middaghitte toesloeg moesten ze uit de zon weg zijn anders maakten ze geen schijn van kans.
Toen Nish weer bij haar kwam zitten toonde ze hem de drie kaarten die ze had ontwikkeld. De eerste naar de eerste oase, de tweede naar de tweede, en de derde naar het tussenstation. "Ik ben er zeker van dat ik die eerste kan vinden, als we er maar zijn voor de middag." De hitte zou de fata morgana's oproepen, die reizigers verwarden waardoor ze verdwaalden en verloren raakten. Ze keek op naar Nish. "Ik vind dit ook geen prettig idee, maar ik denk niet dat we het hier nog drie dagen uithouden." En ze had het idee dat dat de minimale tijd was die ze hier nog zouden zitten als ze wachtten op hulp. Als dit een volle trolley was geweest, hadden ze meer kans gehad op redding, maar zo met z'n tweetjes waren ze niet echt een prioriteit. Moyra bekeek de rantsoenen die Nish had samengesteld en beet kort op haar lip. Dat was erg weinig water... Waarom hadden ze niet meer bewaard, vroeg ze zich in stilte af. "Als we nu vertrekken gaan we het onderweg heet hebben, maar zullen we moeten aankomen voor we in de gevaren zone komen." En konden ze hun water aanvullen in de oase, waar het koel genoeg zou zijn om 's middags te slapen. Moyra pakte haar tas en loosde de kleding die ze niet nodig zou hebben. Om 's nachts te overleven in de kou hield ze wel wat aan laagjes, maar ze wist nu al dat ze meer had aan de luchtige kleding van Ramal dan aan de strakke kleding waarin ze was aangekomen uit Grimmere. En hoe minder gewicht, en hoe meer ruimte voor de rantsoenen, hoe beter.