We find our own way

[Ravief]

Hoe dan ook waren ze het haasje, leek het wel. Nish dacht nog een poosje na maar knikte toen. "Oké, we wagen het erop." Hoe dan ook hadden ze water nodig en als Moyra hen naar de eerste oase wist te leiden waren ze al een stuk veiliger dan ze waren als ze hier zouden blijven. Dus hij pakte zijn tas ook in en ging nog even langs de andere spullen. Hij besloot de deken mee te nemen en nam de meeste spullen op zich, ook omdat hij meer ruimte had in zijn tas dan Moyra had.
De hoeveelheid drank van gisteren, liet nu zijn hoofd bonken en Nish zei dan ook maar weinig in de eerste twee uren dat ze gingen lopen. Halverwege dat tweede uur sloeg hij alsnog ook maar een doek om zijn hoofd, om de brandende zon maar van zijn zwarte haardos af te houden. "Gaan we nog goed?" Het was eigenlijk ook te warm om te lopen en te praten tegelijk. Bovendien zat zijn hoofd nog vol van hun zoenpartij van gisteren. Een dronken zoenpartij die bijna was geëindigd in meer en Nish kon zich nu wel voor zijn hoofd slaan. Hoe had hij het zover kunnen laten gaan? Hij wist dat Moyra maagd was en dan elkaar een beetje gek maken en betasten terwijl ze niet meer helder konden denken? Oef.. dat was nogal een stap terug van zijn moraal, waar Nish normaal gesproken zich zo goed aan hield. Tegelijk was het zo heerlijk geweest. Had ze verlangens opgewekt waar hij maar beter niet teveel bij stil moest gaan staan.
De hitte van de woestijn deed zijn hoofd echt geen goed. De paar meter boven de horizon leken te glinsteren en te bewegen en Nish moest af en toe flink knipperen om er geen beelden in te zien. Water... hij moest water.. waren ze er nog niet?

[varden]

Hoewel Moyra beter was gebouwd op de hitte, er meer aan gewend was, en een afkomst had die aanzienlijk meer binding had met de woestijn dan Nish, was het ook voor haar warm. Dus terwijl ze de duinen zo goed mogelijk in de gaten hield en probeerde hen zo direct mogelijk naar de oase te leidden, keek ze vaak genoeg duidelijk bezorgd naar de hemel waar de zon ongenadig verder klom. En hoe hoger hij kwam te staan, hoe heter het werd... Het zand onder hun voeten begon te branden, bewoog door een lichte bries waardoor het in kleren en schoenen terecht kwam en begon te wringen. Bovendien begon de vraag of ze nog wel goed liepen na een tijdje haar de keel uit te hangen. Toch probeerde ze giftige woorden terug, opgewekt doordat ook zij het simpelweg te warm had, zoveel mogelijk in te slikken. De geïrriteerde toon te verbijten, maar het was lastig. Ook zij moest haar best doen om niet te worden afgeleidt door beginnende fata morgana's, wetende dat zodra ze dat deden ze hopeloos verloren zouden zijn. En dus trok ze Nish nog wel eens aan zijn shirt de goede kant op, praatte op hem in om hem te doen geloven dat wat hij zag niet echt was en dat ze echt wel wist waar ze heen gingen.

Maar de dorst was moordend, net als de hitte, en hun bewegingen werden steeds vermoeider. Moyra gaf zichzelf niet de mogelijkheid te denken over hun zoen, over hun halve vrijpartij, want dan zou ze aan zichzelf moeten toegeven dat ze het fijn had gevonden. Lekker zelfs, en dat ze het niet erg had gevonden als het misschien wel verder was gegaan dan waar ze nu waren geëindigd. Ze weet het aan de drank, maar wist net zo goed als Nish dat dat een halve leugen was. Het enige wat de drank had gedaan, was het wegnemen van een paar mentale blokkades, de rest waren zijzelf geweest. Maar daar wilde ze niet aan denken, en ze wilde het er ook niet over hebben terwijl hun voeten een slepend spoor in het zand achterlieten. Een spoor dat na enkele meters weer verdween in het zachte zand. Zelfs als ze zouden willen, zouden ze niet meer terug kunnen zonder hopeloos verdwaald te raken.

En zo sjokten ze door, na een tijdje negeerde Moyra Nish gewoon. Niet uit lulligheid, maar om te zorgen dat ze niet boos en afgeleidt raakte. Ze had barstende koppijn, honger, snakte naar water en schaduw. En dat was er nou net niet in de wijde omgeving. Ze liepen uren, de drie uur die Moyra als uiterste tijd had aangegeven verstreek ruim voordat ze een briesje voelde die haar schubben deed tintelen omdat hij net een halve graad koeler was dan de rest van de lucht om hen heen. Haar hoofd schoot omhoog toen ze dat registreerde. Dat kon maar één ding beteken: deze lucht was door de oase gekomen, was daar afgekoeld! Schichtig als een stokstaartje schoot Moyra's hoofd heen en weer, op zoek naar die plek van verlossing.

[Ravief]

Nish was zich er niet eens van bewust dat hij vervelend was. De vraag was het enige wat zijn hoofd nog een beetje op het rechte spoor hield en dat hij hem wel iets te vaak stelde, drong duidelijk niet meer door. Zijn spieren branden, zijn gezicht verbrandde door de zon en zijn linkerhand jeukte als een gek door al het zweet wat niet weg kon. Drie uur ploegen door mul zand was voor niemand aan te raden en hoewel Nish best een aardige conditie had, was hij hier toch echt niet voor gemaakt. "Hadden we nou maar zo'n klote kameel," mompelde hij op den duur. In elk geval was hij nog wel in staat om een beetje na te denken en waren zijn hersens nog niet gesmolten. Hij had het schommelende beest een hel gevonden, maar hij zou er nu heel wat voor over hebben om er eentje te hebben en te kunnen berijden naar de schaduw. Waar die verdraaide schaduw ook maar mocht wezen.

Hij liet zich uiteindelijk maar gewoon meeslepen en merkte pas dat ze de oase hadden gevonden toen hij doodmoe neerplofte en hij niet in zand terechtkwam. Eigenlijk wilde Nish het liefste direct gaan slapen, maar hij liet zich overhalen door Moyra om een rantsoen pakketje aan te breken en samen wat te eten en daarna wat te drinken.
Toen hij wakker werd was het heetst van de dag duidelijk voorbij. Zijn hoofd bonkte, maar in elk geval was hij helder nu. Hij keek om zich heen om Moyra te vinden en kwam bij haar zitten aan de waterkant. Het was nogal een gevaarlijke missie geweest en het was hem nu ook duidelijk hoe slecht hij hierop voorbereid was, maar ze hadden het gehaald. Hier blijven wachten op reddingstroepen klonk Nish als een heel goed idee in de oren, maar hij wist ook wel dat de kans heel klein was dat ze hier gevonden zouden worden.
"We leven nog," bromde hij zacht. Hij rammelde van de trek, zijn hele lichaam voelde stram en hij had overal, maar dan ook echt overal, zand tussen zijn kleren en zijn lichaam, maar ze waren een soort van in orde.

[varden]

Nadat Nish in slaap was gevallen, had Moyra haar kleren uitgetrokken en was ze kort in het kleine waterpoeltje gedoken om af te koelen. Waarna ook zij, gekleed in enkel haar slip en de losvallende jurk, ook kort was gaan slapen. Toch had ze daar schijnbaar minder behoefte aan dan Nish ook al brandden haar kuitspieren door hun tocht.

De oase voorzag niet in veel, maar kennelijk waren hier wel eens karavanen geweest, wat te zien was aan een paar kleine fruitboompjes. Ze droegen misschien niet veel vruchten, maar het was iets en dus kon ze dat Nish aanbieden toen hij weer wakker was. Haar haren waren nog vochtig van een tweede duik kort daarvoor maar ze had haar kleren (met zo min mogelijk zand inmiddels) weer aan en keek naar hem. "Ik heb de kaart uitgetekend naar de volgende oase. Als we vertrekken met de laatste uren daglicht zullen we nog wel even warm blijven en zouden we het moeten halen. Vanaf daar kunnen we kijken hoe we verder gaan." Of ze daar zouden blijven, wachtende op hulp, of dat ze de tocht naar het tussenstation zouden wagen. Maar deze oase was zo klein, dat er nauwelijks meer iemand kwam. Er was geen put meer, de bomen die er stonden waren duidelijk verwilderd en enkel blijven leven door het bestaan van de bron diep onder de grond die hen nu voorzag van water. "Laten we nog een paar uur uitrusten en dan verder gaan. Ik weet zeker dat ik die oase kan vinden." De sterren zouden hen letterlijk leiden, Moyra kende deze hemel immers op haar duimpje, maar de wandeling was een stuk langer dan die ze die ochtend hadden afgelegd. Het enige wat hen zou kunnen helpen, was dat er geen angst was om te verdwalen, en dat de zon hen niet levend probeerde te verbranden. Want Moyra's gezicht zag oprecht enkele tinten bruiner dan het die ochtend was geweest door die zon. Ze nam Nish, met zijn roodverbrandde huid, dan ook bezorgd op. "Er staan daar planten waarvan het sap de brand uit je huid haalt, ik zal wat voor je pakken." Waarop ze opstond en niet veel later terugkwam met twee bladeren waar een plakkerig goedje uit droop op de breuklijn.

[Ravief]

Vandaag nog weer vertrekken was niet precies wat Nish had gedacht eerst. Maar nu hij wat helderder was en de oase goed kon beoordelen wist hij ook wel dat ze door moesten. Dit was inderdaad maar een kleine groene plek en hij zuchtte vermoeid. Hij wierp geen blik op de kaart, vertrouwde simpelweg maar op Moyra's kunde. Tenslotte kende hij de omgeving totaal niet en zou hij ook niet kunnen zeggen of de kaart zou kloppen. "Okay.. nog een paar uur rust klinkt goed. We kunnen hier inderdaad niet blijven." Nish was niet bijzonder gelovig maar hij zond in stilte toch wel een heftige, zeer gemeende, smeekbede naar Morrigan zodat ze zonder omwegen en moeiten die andere oase levend zouden bereiken.
Met wat moeite trok Nish zijn bovenkleding uit en klopte dit uit en probeerde zichzelf ook van het zand te ontdoen. Hij zuchtte. "Help eerst jezelf maar, ik heb een duik nodig." Waarna hij zich gewoon maar begon uit te kleden tot op zijn boxer en het water in sprong. Het was inderdaad het enige wat hielp, ook tegen de hitte in zijn hoofd. Hij deed zijn best om zich goed te houden, maar Nish had zich wel eens beter gevoeld. De flinke wasbeurt was kort maar krachtig en weer een stuk frisser kwam hij weer het water uit geklommen. Hij zocht even de privacy op om schoon ondergoed aan te trekken en zich af te drogen met de luchtige kleding. Weer gekleed, legde hij de 'handdoeken' neer om te drogen en ging zitten zodat Moyra kon doen wat ze wilde doen met de sappen. Zijn huid voelde inderdaad niet zo fijn, maar zijn blik was weer helder toen hij naar haar keek.

[varden]

Dat Nish' blik een stuk helderder was in vergelijking tot daarnet, deed Moyra goed. Ze had zich wel degelijk zorgen om hem gemaakt, wetende dat oververhitting best wel eens fout kon aflopen. Dus toen hij ging zitten drukte ze hem wat stukken fruit in handen die hij moest opeten, terwijl ze het sap uit de bladeren kneep. Het rook een beetje vreemd, plakte vreselijk, maar ze smeerde het zo zacht mogelijk op zijn huid, masseerde het in tot ze zeker wist dat het zijn werking niet zou missen. Pas toen dat allemaal klaar was waste ze haar handen schoon in het water en keek bezorgd naar Nish. "De rest van de toch zal koeler zijn, aangenamer. De maan is vol genoeg om ons van licht te voorzien dus we hebben geen lampen nodig." Ze ging tegenover hem zitten en nam zelf ook een hap van een nogal zure vrucht, maar het was beter dan niets. "Het spijt me," zei ze zacht. "Als ik had geweten dat het zo kantje boord zou worden, zou ik je de woestijn niet in hebben gesleept." Het was eigenlijk echt net goed gegaan, Nish en zijzelf hadden het niet lang meer uitgehouden op het moment dat ze de oase hadden gevonden. Moyra was tegen die tijd bijna in paniek geraakt dat ze waren verdwaald, dat ze de weg toch niet had geweten, dat zij de reden zou zijn dat ze om zouden komen. Nish had misschien stille gebeden naar Morrigan gezonden, Moyra had exact hetzelfde gedaan naar Wadjet. En toen naar Morrigan. En door de hitte had ze zelfs Damballah kort overwogen, of een andere godheid.

Moyra keek naar de zon, die nog altijd zinderend boven het zand hing. Een verdwaalde zonnestraal weerkaatste in haar ogen. Ze wist dat de hitte geen probleem zou zijn bij het volgende stuk, maar er zouden zat andere gevaren zijn. Uitputting vanwege de lange tocht door het zand, onderkoeling in de nachtelijke temperaturen, schorpioenen en slangen die 's nachts juist op jacht gingen. Ze wist bovendien niet zeker wat voor andere dieren zich in deze gebieden schuil hielden. Ze waren van één vijand af, en hadden er een handvol voor teruggekregen zo leek het. Met een zucht bond ze haar haar samen in een staart. "Laten we zo lang mogelijk rusten, we gaan onze kracht nodig hebben." Haar kuiten protesteerden al bij het idee aan de tocht...

[Ravief]

Nish trok een vies gezicht, maar vrijwel daarna slaakte hij een zucht van verlichting. Hij had zijn ogen dicht terwijl Moyra zijn gezicht insmeerde met het plakkerige goedje dat duidelijk een verkoelende werking had. Oef, dat was echt een stuk beter, en een beetje stank wel waard.
Hij at langzaam en rustig van de stukken fruit en bekeek haar terwijl ze vertelde over de rest van de reis en haalde zijn schouders op. “We waren ook wel gek geworden als we hadden gewacht. Ik weet niet precies wat beter was geweest en bovendien heeft het geen zin om spijt te hebben. We leven nog, we zijn hier veilig aangekomen en jij weet de weg naar de volgende plek.” Nish’ uitdrukking werd wat zachter toen hij glimlachte naar haar. “In elk geval beleven we genoeg avonturen voor de komende paar maanden, wat jij?”

Nu hij in de schaduw zat, zijn gezicht niet meer voelde alsof het in brand stond en hij wat vocht en eten binnenkreeg, dacht Nish niet eens aan de weg die voor hem lag. Behalve dan dat zijn voeten en benen het er totaal niet mee eens waren, was hij niet in staat om te denken aan gevaren.
Ze sliepen beiden nog een hele tijd, smeerden zich nog eens in met het plakkerige goedje en toen moesten ze maar hun spullen weer bij elkaar rapen –en bovenal hun moed- en vertrekken. Net als tijdens het eerste stuk, begon Nish naast haar te lopen al wist hij niet hoelang dat zou blijven.
“Misschien moeten we elkaar maar wakker houden tijdens het lopen. We zijn nu nog uitgerust, maar dat zal snel genoeg weer verdwijnen denk ik.” Hij wierp een blik op het ongenadige zand dat zoveel zwaarder was om op/door te lopen.
“Dus… waar wil je het over hebben?”

[varden]

Hoewel de wandeling zwaar zou worden, was Moyra over dit stuk een stuk minder nerveus. Het zou koud worden, maar als ze in beweging bleven kwam het wel goed en voor nu hadden ze de zon nog in hun rug.
Lange schaduwen maakten zich meester van het terrein, elke zandkorrel en hobbel werd erdoor uitgetekend en ze keek even om zich heen. In de verte zag ze een hagedis bewegen, de donkere vlek die door de zon ontstond verried het beestje. Ze glimlachte naar Nish. "Ik speelde vroeger vaak het spelletje waarin je in de schaduwen van de ondergaande zon figureren probeert te zien of ervan te maken." Waarop ze naar een schaduw wees een stuk verderop. Hij was gemaakt door twee duinen en een steen. "Die daar lijkt een beetje op een kameel met twee poten." Je had er een beetje creativiteit voor nodig, maar ze wist inmiddels wel dat Nish dat bezat, en na een dag als vandaag konden ze het ook wel even gebruiken dat hun hersens ook even bezig bleven. Want uiteindelijk was het niet de hitte die je de das omdeed, maar de eenzaamheid en leegte om je heen die je tot waanzin dreven. Zeker als de nacht nog moest komen. Dan zouden ze tijd zat hebben voor lange gesprekken, nu was het tijd voor een klein beetje ontspanning voor zover dat ging terwijl ze maar door bleven lopen.
Moyra probeerde hun benen te sparen, dat betekende vaak klimmen omdat een duin omhoog liep, maar de pieken waren vaak van een stuk steviger zand dan de dalen en het was het wegzakken en je voeten eruit trekken dat zoveel kracht kostte. Toch vermoedde Moyra dat ze de komende week spierpijn zou hebben van deze ene dag.

[Ravief]

Een kameel op twee poten? Nish moest erom lachen en ging op zoek naar de volgende. Eigenlijk stelde het helemaal niets voor behalve dat het behoorlijk verfomfaaid was en lelijk. "Nahual," grijnsde hij. Die stomme zak die hem een gebroken pols had gegeven. Toch had hij zeker wel zijn woorden gemeend toen hij tegen Moyra had gezegd dat hij zo weer voor haar zou opkomen, ook als hij wist wat de gevolgen ervan zouden zijn.
"En dat daar lijkt op een gigantische theekop met een lepeltje." Oké, dit spel beviel hem wel. Je moest er inderdaad bij blijven nadenken en hoewel Moyra misschien niets zei daarover, had ook hij het idee dat ze dat beiden wel konden gebruiken. Ze probeerden zo weinig mogelijk rustpauzes in te lassen en voornamelijk een gestaag tempo te houden. Op den duur was dat tenslotte beter omdat je op een gegeven moment gewoon niet meer overeind wilde komen als je zat.
Nish was de eerste die een extra laagje aantrok: een T-shirt onder de katoenen stof van het shirt. Ondertussen begon zijn hoofd weer te bonken al was het in het begin best wel welkom dat het kouder werd. Maar toen het echt donker werd en ze omgeven werden door sterren en het licht van de maan, begon de sfeer vat te krijgen op Nish. Iets aan de omgeving kriebelde bij hem en het zinde hem totaal niet. Bovendien was hij op dit moment alweer bekaf en had hij moeite om in een rechte lijn te lopen. Het hielp hem totaal niet dat de wind -die heel anders was dan thuis, maar tegelijk ook niet- aan hem trok. "Moyra?" Hij zocht haar blik al had dat niet direct zin. "Het is nu wel tijd voor iets anders dan een spelletje.." Hij deed zijn best om zijn stem normaal te houden, maar hij had nu al moeite met vechten. Vechten tegen zijn vermoeidheid, vechten tegen het zand en nu ook vechten tegen de onverstaanbare fluisteringen.

[varden]

De kriebeligheid waar Nish last van had, leek op Moyra niet zo'n effect te hebben. De donkere nacht kalmeerde Moyra, de sterren stelden haar gerust. Dit was een wereld waarin ze veilig was, een wereld waarin zij de weg kende en waarin zij haar plek wist te vinden. Het kwam niet direct in haar op dat dat voor Nish anders was, tot ze zijn stem hoorde. Verrast keek Moyra om, opgeslokt door de stilte die haar overdonderde en haar zo klein liet voelen, maar tegelijk zo verwelkomde in dit grote geheel van zand, ruimte en sterren. Iets in zijn stem, ze wist niet goed wat het precies was, alarmeerde haar en ze pakte zacht zijn hand. Zo dwong ze hem weer naast haar te lopen, terwijl ze een sterrenbeeld aanwees, en nog één, en nog één. De adelaar, de herder, de giraffe, ze vertelde hun verhalen, maar liet Nish' hand geen enkele keer los. Ze hield zijn gezicht in de gaten, de contouren die ze kon zien door het licht van de maan. Af en toe tintelden haar schubben licht, maar ze weet het aan de wind die op begon te steken. Om hen heen roerde het woestijnleven zich meer en meer, maar Moyra had daar maar weinig van door.