Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Haar handen gleden aarzelend naar zijn billen en knepen er zacht in. Lea herhaalde het toen ze zijn adem hoorde stokken. Ze bloosde behoorlijk, maar had het tegelijk warm en was wat gespannen op een goede manier. Ze zuchtte zacht toen ze zijn lippen weer voelde. Genietend kromde ze haar rug en nek, waardoor ze hem onbewust heel veel ruimte bood en de rand van de cups van haar bh net boven het hemd kwamen.

"Wat denk je dat zelf zou helpen? Het is twintig jaar geleden.. dat het nu zo heftig terug komt is niet zo best.." merkte hij nadenkend op. "Heb je toen wel de tijd gehad om te rouwen en jezelf bij elkaar te vegen en weer kind te zijn?"

[varden]

Seff kon het niet laten, hij moest die kans grijpen! Zacht drukte hij zijn lippen net boven de randjes van haar bh, op de welving van haar borsten. Hij verkende die zachte, blanke huid, genoot van haar geur in zijn neus en hoe ze voelde onder zijn lippen. Zijn handen streelden haar zijden, waardoor haar nachtjapon ook iets omhoog kroop.

Nu viel Aya stil. Nee, ze wist zelf ook wel dat ze zichzelf nooit dat moment van rouw en rust had gegeven. Ze was constant aan het werk geweest, was doodsbang geweest in haar eentje in de slaapzaal, tot ze Nova had ontmoet. Maar daarna was ze gewoon doorgegaan, ze had gedacht dat ze het had verwerkt. Maar kennelijk had ze het enkel weggestopt, voor 20 jaar...

[Ravief]

Hoorbaar hapte Lea naar adem en zette kort, onbewust, haar nagels in zijn rug. Ze kreunde zachtjes en huiverde, maar zeker van genot. Zijn warme lippen die haar verkenden.. oef.. Ze zuchtte en sloot haar ogen en drukte zich licht tegen Seff aan. Het was fijn, al maakte de opwinding die ze voelde haar nerveus en alert.

"Ik denk dat je het nooit echt verwerkt hebt, Aya," merkte Sevas zachtjes op. Tenslotte was wegstoppen soms veel makkelijker dan verwerken. Hij liet haar even nadenken en stond toen op. "Kom op," zei hij en wenkte met zijn hoofd. Het was duidelijk dat hij wilde dat ze hem volgde.

[varden]

Seff gromde zacht toen hij haar nagels in zijn huid voelde, zijn ogen flitsten kort geel terwijl de wolf reageerde op deze aanraking. Het deed geen pijn, maar hij snapte niet zo goed waarom zijn wolf het kort even overnam. Wel wist hij dat Lea's reactie goed was en langzaam begon hij meer en meer huid te kussen. Zijn handen gleden langzaam omhoog, richting haar borsten.

Vragend keek Aya naar hem op, maar toen Sevas nog een keer wenkte, liep ze met hem mee. Ze snapte het niet, waar gingen ze heen? Wat gingen ze doen? Sevas was altijd iemand geweest met wie de wolf redelijk door een deur kon. Haar wolf accepteerde deze vampier en zag hem niet als gevaar, zeker niet als ze zo moe was als vandaag.

[Ravief]

Lea hijgde duidelijk en hield zich nu gewoon maar aan Seff vast en wachtte af wat er ging gebeuren. Haar handen lagen net boven zijn heupen en ze maakte een klein geluidje toen ze doorkreeg waar hij naar toe ging, maar stopte hem niet. Eventjes ging haar ademhaling onregelmatig.

Hij leidde haar naar buiten en toen buiten Eldon. Op een afstand van vijf minuten lopen lag een klein kerkhof. Het waren de graven van de stafleden en de docenten en de studenten die hier waren begraven en niet naar huis waren gegaan. Dit was de plek waar Sevas haar heenbracht en hij raakte eventjes haar schouder aan. "Je moet rouwen, Aya. Je hebt de afsluiting nodig. Je kunt hier alsnog afscheid nemen." Waarna hij een stap naar achteren zette om haar de tijd te geven.

[varden]

Seff's lippen dwaalden weer af naar haar hals, terwijl zijn handen heel zachtjes en langzaam haar borsten aanraakten en beroerden. Zacht zuchtte hij tegen Lea's hals aan toen hij haar iets meer verkende. Maar toen stopte hij en keek haar vragend aan. Ging het nog wel?

Stilletjes liep Aya tussen de graven door. Sommige namen herkende ze. Het waren docenten die ze ontmoet had vlak voor de aanval, of leerlingen die ze had verzorgd in de ziekenboeg. Haar spieren en bewegingen waren krampachtig, terwijl ze probeerde om dit 'zwarte gat', zoals ze het verdriet al jaren noemde, weg te houden. Waarom waren ze hier?!

[Ravief]

Grote blauwe ogen keken hem aan. Lea's hoofd was compleet leeg voor een keertje en ze had geen idee wat ze moest zeggen. Haar ademhaling was huiverig, oppervlakkig en heel onregelmatig. Tegelijk bezorgde hij haar een gevoel wat ze nog nooit eerder had gehad en ze wist daar niet zo goed mee om te gaan.

Sevas bleef van een afstandje staan kijken. Klaar voor... wat dan ook eigenlijk. Als ze op hem afvloog om hem vol woede en verdriet wat meppen te geven, of als ze weg wilde, of als ze wilde praten.

[varden]

Seff glimlachte ietwat verlegen naar haar, terwijl een lichte blos weer naar zijn kaken kroop. Zacht kuste hij haar, terwijl zijn handen haar weer streelden. "Lea, ik hou zoveel van je", fluisterde hij tegen haar lippen. "Je bent zo mooi, en zo lief." Ergens had hij het idee dat hij dit moest uitspreken, zodat zij wist dat hij dit over haar dacht.

Maar Aya was het type niet om iemand zomaar aan te vallen. Zwijgend, bleek en ietwat trillerig liep ze tussen de graven door. Af en toe liet ze haar hand over een steen glijden, terwijl stille tranen over haar gezicht liepen. Het had niet veel gescheeld, of Von had hier ook gelegen... En Themis... En Emil... En Tamira... In haar hoofd zag ze hen allemaal weer in de ziekenboeg liggen, terwijl zij nauwelijks in staat was geweest ze echt te helpen. Het enige wat ze had kunnen doen, was verbanden verwisselen en pijnmedicatie geven...

[Ravief]

Lea sloot haar ogen, en kuste hem zacht terug. Maar daarna gaf ze hem een klein setje zodat hij van haar afgleed en op zijn zij terecht kwam. Zij draaide zich ook wat, zodat ze naar hem kon kijken en ze glimlachte lichtjes. "Jij bent anders ook niet mis," mompelde Lea blozend en liet haar blik over zijn lichaam gaan en ging zacht met haar ene hand over zijn borst, zij en buik.

Haar emoties waren zowat voelbaar en ruikbaar voor hem, maar hij bleef wachten op haar en knikte lichtjes voor zichzelf dat dit misschien wel een goed plan was.

[varden]

Seff liet zich glimlachend een setje geven, en rolde braaf van haar af. Het was duidelijk, ze waren ver genoeg gegaan voor vandaag. Wel sloeg hij weer een arm om haar heen en kuste haar nog eens zacht, terwijl hij moest blozen door haar woorden. Seff vond zichzelf niet zo speciaal. "Heb je al zin in de winter?" Die kwam immers al behoorlijk snel dichterbij, wat betekende dat hij haar binnenkort ook mee zou vragen naar het gala.

Iedereen heeft een breekpunt, en zo ook Aya. Halverwege de begraafplaats trok ze het niet meer en zakte ze zacht snikkend door haar knieën. "Het spijt me zo", klonk er heel zachtjes, terwijl ze op haar knieën verslagen op de grond zat, haar wangen nat van de tranen. "Het spijt me zo dat ik jullie niet heb kunnen helpen..." Al deze doden, zoveel van hen hadden voorkomen kunnen worden met betere zorg, met meer handen, met meer inzetting.