Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze nestelde zich echter lekker tegen hem aan en sloot tevreden haar ogen. Ze knikte, met haar hoofd op zijn borst. "Hmhm.. sneeuw en schaatsen en warme chocolademelk en lekker bij de open haard zitten." Lea rolde om, drukte haar rug tegen zijn borst en maakte het zich weer gemakkelijk. "Heel veel leuke dingen met jou doen."

Langzaam kwam Sevas op haar af en kwam bij haar zitten. Hij liet haar huilen maar gaf haar zacht een kneepje in haar schouder. "Je hebt alles gedaan wat je kon doen, Aya." Dat wist ze zelf ook wel, toch? Aya gaf zich altijd voor 200%, dat zou toen niet anders zijn geweest.

[varden]

Seff sloeg zijn armen om haar heen en hield haar dicht tegen hem aan, terwijl hij een kus op haar schouder drukte. "En mam helpen in de winkel, natuurlijk", zei hij op plagende toon. Lea kon daar helemaal in opgaan, en het was altijd leuk om haar zo te zien stralen. "Wat zouden Aya en Kaspar dit jaar gaan bedenken voor het gala?"

Toch liet Aya zich daar niet echt door kalmeren. Er waren zoveel doden geweest, zoveel pijn en lijden. Ze had zich 300% gegeven, maar het voelde nog niet als genoeg.

[Ravief]

Ze lachte zachtjes. "Zeker weten. Denk je dat je me kunt missen?" plaagde ze terug. Ze wist ook heel prima hoe hij over de winkel en stofjes en kleding dacht.

Pas toen het leek alsof ze geen tranen meer had, hielp Sevas haar overeind en streek haar tranen weg. "Kom, er is nog iets wat je moet zien." Het monument was groot, maar het ging hem om de inscripties. Hij leidde haar naar het ding en wees op de plakkaten die helemaal rondom het beeldje stonden en volgepriegeld waren. "Dit zijn de namen van iedereen die het heeft overleefd. Mede dankzij jou, Aya. Doe jezelf niet tekort in je gedachten."

[varden]

Seff grijnsde en knuffelde haar stevig. "Nee, dat ga ik niet leuk vinden", zijn toon was nog altijd plagend. Maar hij zou haar wel komen lastigvallen in de winkel. "Heb je stiekem zelf al een jurk bedacht?" Voor haarzelf, of iemand anders? Hij wist dat Lea uren aan ontwerpen kon tekenen.

Bibberig keek Aya naar het monument, liet haar vingers langs de namen glijden en volgde hier en daar vormen van letters. Toen draaide ze zich om en keek Sevas aan, maar voor ze iets kon zeggen transformeerde ze weer. Het was pijnlijk, gezien het niet vrijwillig ging, maar de wolf kon het niet langer aan om de mens niet te kunnen beschermen. Zonder een geluid te maken keek de wolf naar het monument, drukte haar snuit tegen de plakkaten, en piepte toen pas zacht.

[Ravief]

Ze grinnikte en porde hem zachtjes met haar elleboog. "Hmmm... misschien?" deed ze geheimzinnig maar draaide zich toen weer om en keek hem aan. "Is er een kleur waar je me graag in ziet, dan?"

Sevas gaf haar de ruimte en tijd en ging iets verderop in het gras zitten, zijn rug tegen de boom. Ondertussen speelde hij met wat watermagie en hield vanuit zijn ooghoeken de wolf in de gaten. De typische wolfgeur zorgde ervoor dat hij alert bleef, maar zijn houding bleef ontspannen zodat hij niet als gevaar zou worden gezien.

[varden]

Seff glimlachte zacht naar haar. "Dat blauw van het openingsbal stond je goed?" Maar veel wist hij niet van kleuren of motieven.

De wolf bleef lang staan kijken naar het monument, tot ze over de begraafplaats liep. Soms bleef ze even staan bij een grafsteen, als de wolf de naam van een leerling herkende. Het beest maakte geen enkel geluid, haar oren en staart hingen droef naar beneden.
Het duurde een hele tijd voor ze in het gras naast Sevas kwam liggen. Eventjes kon het haar niet schelen dat dit een vampier was, en dat haar instincten alarm hoorden te slaan. Ze wilde niet alleen zijn.

[Ravief]

"Hmmm," deed Lea nadenkend. Ze wilde misschien wel voor iets opvallenders. Sexy rood? Glimmend, mooi groen? Ze wist het nog niet echt, maar misschien kon ze samen met Von wel wat verzinnen om Seff een beetje te verleiden. Ze glimlachte bij de gedachte en sloeg haar armen nog eens om hem heen en zoende hem tot ze buiten adem was.

Het duurde eventjes voordat Sevas zijn hand durfde uit te steken en haar zachtjes kriebelde. Dit overkwam hem nooit. Weerwolven, in wolfvorm, ging hij het liefst zo veel mogelijk uit de weg! Uiteindelijk bleef zijn hand stilliggen. "Wil je dat ik iemand voor je haal? Destan of Nova, of wie dan ook?"

[varden]

Het was maar goed dat Seff niet wist wat ze dacht. Hem van zijn stuk brengen, was iets dat de roedelleden al duidelijk veel te grappig vonden. Gretig zoende hij haar terug, terwijl zijn handen zacht haar rug streelden. Morgenavond zouden ze met de roedel gaan rennen, hij hoopte maar dat 'plaag Seff tot hij geen piep meer durft te zeggen' niet gespeeld zou worden...

Aya schudde haar kop. Nee, ze wilde eigenlijk even alleen zijn. Maar met Sevas erbij voelde het ook wel goed. Hij was dan wel een vampier, hij was toch anders dan andere vampieren. Hij was niet zoals de vampieren die hen hadden aangevallen, die zoveel doden op hun geweten hadden.

[Ravief]

Als ze die gedachte zou horen zou ze gaan lachen, maar voor nu maakte het duo het zich gemakkelijk om te gaan slapen. Lea geeuwde en had genoten van de avond en was benieuwd wat de rest van het weekend zou brengen. Maar nu viel ze in slaap met haar arm om Seff heen en haar hoofd tegen hem aan. Heerlijk!

Zodra het hem duidelijk was dat hij mocht blijven, schoof hij weer wat onderuit en kriebelde haar af en toe maar liet haar verder met rust. Zijn blik gleed over het kerkhof en het monument heen. Hij kon nog altijd amper bevatten wat voor een hel het moest zijn geweest.

[varden]

Ze sliepen uit, en lang ook. Seff droomde over Lea, waardoor hij de volgende ochtend een flinke ochtendstijve had waarvoor hij zich stamelend en blozend verexcuseerde. Maar wat hij had gedroomd vertelde hij niet, dat hoefde Lea niet te horen. Toen zijn lichaam wat was afgekoeld, gingen ze samen het dorp in. Het was markt en samen de frisse lucht in was altijd lekker. Lea kon één van zijn truien lenen als ze het te koud vond.

Ook Cyra praatte er niet graag over, hoewel ze Sevas wel had verteld wat er gebeurd was. Toch was het niet iets dat ze heel graag weer oprakelde. Aya bleef stilletjes in het gras liggen. Van haar vrolijke gedrag, dat de wolf normaal had, was even weinig te merken.