Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Wat gekwetst, al had ze zich voorbereid op geschreeuw en smijten met deuren, trok Von haar hand terug. Ze blikte naar Emil en gaf hem een soort hoofdbeweging. Had hij iets te zeggen wat kon helpen? "Seff, we doen dit niet omdat we niet van je houden. Ik heb je het liefste hier, bij ons. Ik denk gewoon.. dat het tijd voor je is om wat van de wereld te zien en te leren wat je wilt. We vertrekken komend weekend."

[varden]

Emil ging aan Seff's andere zijde zitten en nam de jongen bedenkelijk op. "Is geen straf Seff, is om te leren. Wij hebben ook moeten leren." Leren hoe ze op hun eigen benen stonden, hoe ze hun eigen pad konden gaan. Maar de jongen wilde duidelijk niet luisteren, ook al hoorde hij wel dat zijn moeder gekwetst was en hem dat zelf ook pijn deed. Komend weekend... Dat was over vier dagen! "Ik... Ik ga Lea zeggen dat ik weg moet." Waarna hij bruusk opstond en vertrok. Pas buiten liet hij zijn tranen lopen. Ze stuurden hem gewoon weg... Terwijl hij helemaal niets fout had gedaan! Ze zeiden dat het voor zijn eigen bestwil was, maar waarom konden ze dan niet gewoon wachten tot hij klaar was met Eldon, dan kon Lea misschien wel mee. Nee, nu moest hij helemaal in zijn eentje naar een roedel die hij niet kende! Sniffend liep hij door het bos richting Eldon. Hij had zelfs geen zin om wolf te worden.
Toen hij eindelijk bij het huis van de familie Torrez aankwam, klopte hij op de deur. Hij was inmiddels gestopt met huilen, maar zijn ogen waren nog rood.

Emil zag de jongen vertrekken en streek zuchtend door zijn haar, waarna hij Von aankeek. "Zal goed voor hem zijn. Maar zal een tijdje boos blijven." Hij wist precies hoe Seff zich voelde. Hij was immers ook ooit van zijn roedel verbannen. Hoewel dat veel heftiger was dan wat Seff nu meemaakte, die kon immers gewoon weer naar huis komen als hij echt wilde, voelde het voor de jongen waarschijnlijk net zo pijnlijk. Bemoedigend glimlachte Emil naar Von. "Zal begrijpen dat dit beste is voor hem. Maar duurt even." Von zou het net zo verschrikkelijk vinden als Seff, en net als hij, dat wist Emil zeker. Maar ze kwamen er wel, met z'n drieën.

[Ravief]

"Seff..." deed Von nog, maar liet de jongen gaan en keek hem zuchtend na. Ze wreef met gesloten ogen over haar voorhoofd en leunde toen maar tegen Emil aan. Zou het wel goed komen? Deden ze hier echt goed aan? Maar als Kaspar en Destan het gedrag ook zagen en het plan aanmoedigden, dan was het niet echt een gek iets om te doen, toch? Von wist het eventjes niet meer. Dat Seff dacht dat ze hem niet wilden, deed haar vreselijk pijn.

Lea zat met Rosa en Nadiya nog aan tafel een spelletje te doen en ze kletsten en lachten en hadden het zo naar hun zin dat ze het geklop op de deur niet hoorden. Het was dan ook Avyanna die opendeed en verbaasd naar Seff keek. Ze leidde hem direct naar binnen en had een hand op zijn schouder. "Seff, jongen, gaat het wel?" bezorgd nam ze hem op.
Lea rook nu ook haar vriendje en keek op. Ze grijnsde naar Seff, merkte toen zijn uitdrukking op en kwam naar hem toe. "Seff? Wat is er?"

[varden]

Seff snifte nog even na, en schudde zijn hoofd ter antwoord van Avyanna's vraag. En toen was daar Lea... "Mijn ouders sturen me naar een andere roedel. We vertrekken dit weekend..." Hij viel er maar mee in huis, want hij wist niet hoe hij het haar anders moest zeggen dat ze elkaar mogelijk maanden niet zouden gaan zien...

Emil sloot Von in zijn armen, maar ook in zijn ogen was pijn te zien. "Geef het tijd, gaat het wel begrijpen." Dat het helemaal niet was dat zijn ouders hem niet wilden, maar dat ze dit juist moesten doen omdat ze zoveel van hem hielden. Dat ze hem wilden beschermen maar tegelijkertijd klaarmaken voor de echte wereld. Een wereld waar hij uiteindelijk op zijn eigen benen zou moeten staan. En als Lea en Seff echt mates waren, wat sommige roedelleden vermoedden, dan zou de tijd weg van elkaar geen verschil maken voor hun relatie. Maar voor Seff voelde dit verschrikkelijk nu. "Aandenken meegeven?" Een stukje van thuis, als bewijs dat zij altijd bij hem waren, waar hij ook was. En dat hij altijd bij hen hoorden, wat ze ook zeiden en moesten doen.

[Ravief]

"Wat?!" stomverbaasd staarde ze naar Seff en kwam toen pas een beetje bij haar positieven. Direct nam ze Seff in haar armen en keek geschokt op naar haar moeder. "Waarom? Wat is er.. Ze kunnen toch niet..?!" Lea kon het niet begrijpen en begreep het ook gewoon echt niet. Waarom zouden ze dat doen? Waarom zouden ze Seff naar een andere roedel sturen?
Maar ze trok hem zachtjes mee naar haar kamer zodat ze op haar bed konden zitten en ze omhelsde hem stevig. Voor een keer had Lea niets te zeggen.
Avyanna keek het stel licht fronsend na. Dit moest Mano weten, zodra hij terug kwam van zijn werk. Maar voor nu ging ze bij Rosa en Nadiya zitten en leidde hen een beetje af. Ze had niet veel contact met Von, maar ze wist wel dat de vrouw wist wat ze deed als het ging om Seff. Von zou niet zomaar deze beslissing maken.

Ze knikte dof en kon alleen maar hopen dat Avy en Mano hem een beetje zouden opvangen. Ergens vermoedde ze dat Seff niet thuis zou komen om te slapen...

[varden]

Dat was Seff inderdaad niet echt van plan, gezien hij kennelijk nog maar vier dagen met zijn vriendinnetje zou krijgen... Hij probeerde echt nog om niets te tonen, maar al snel rolden de tranen weer over zijn wangen. "Ik weet niet waarom", snikte hij zachtjes. Hij snapte er werkelijk niets van! "Ze... ze zeggen dat.. dat het tijdelijk is. Om.. om te leren, en.. en te groeien. Maar tegelijk hebben ze het over maanden weg zijn." Hij had zijn ouders al gemist na twee weken vakantie! En nu moest hij maanden weg van hen... "Ik ken deze andere roedel niet eens! Het is mams oude pack. En... en het is allemaal al geregeld en... maar... jij en ik... en..." Seff's hoofd sloeg weer volledig op hol, waardoor er helemaal niets nuttigs of zelfs maar begrijpbaars uit hem kwam.

Emil besloot haar niet meer lastig te vallen met de details over Seff's spullen pakken. Dat konden ze later wel doen. Seff begreep duidelijk nog niet dat dit voor zijn ouders een nog pijnlijkere beslissing was dan voor hen. Zij waren degenen die hem wegstuurden, maar ook degenen die hem daardoor vreselijk zouden missen en zich zorgen zouden gaan maken. Emil kookte die avond voor Von, gaf haar een glas wijn, een massage, alles om haar een beetje te doen ontspannen na deze middag.

[Ravief]

Alsof Lea het iets kon schelen. Natuurlijk was hij van streek, dat was zij ook! Dus hield ze hem alleen maar vast en streek zacht over zijn rug of door zijn haar. "Maanden?" het woord kwam schril over haar lippen. "Maar maar.. en school en ... je hoort toch gewoon hier, bij de rest van de pack?" Lea wist eventjes niet meer waar ze het zoeken moest en ze zou zeker nog eens met Von en Emil moeten praten, of haar vader moest het eens aan haar uitleggen. "Hé, er veranderd heus niets tussen ons. Ik ben gek op je, en dat blijft echt wel zo." In elk geval kon ze hem ergens mee sussen, hoopte ze in elk geval.
Ze kwamen in elk geval niet meer van haar kamer tot het etenstijd was en ze zaten stilletjes naast elkaar, hand in hand, in hun eten te prikken. Af en toe keek Lea naar haar vriendje of naar haar moeder. Wist zij meer? Wist papa meer? Hoe konden ze zomaar Seff wegsturen?!

Von glimlachte dankbaar naar hem en knuffelde hem lang. Ze zagen Seff in de avond inderdaad niet en normaal zouden ze die gelegenheid aangrijpen, maar ze had er eventjes geen zin in. Klaar wakker lag ze in haar bed naar het plafond te staren. Hem wegbrengen ging nog een hel worden...

[varden]

De dagen erna liet hij zich ook niet zien, tot de dag voor het geplande vertrek. Met moeite zijn tranen verbijtend, had hij Lea die avond zijn fijnste trui gegeven, zodat ze hopelijk iets had om hem niet te vergeten in de maanden dat hij weg zou zijn. Hij had Kaspar en Destan, vermoedende dat die er ook iets mee te maken hadden want anders had hij nooit zomaar maanden school kunnen missen, geweigerd nog aan te kijken in de lessen. Hij had in de dagen ook weinig gegeten, totaal geen trek hebbend door het verdriet van het naderende afscheid. En nu stond hij in zijn kamer, waar een tas op zijn bed lag die hij kennelijk maar moest inpakken. Zijn ouders hadden dat al gedeeltelijk voor hem gedaan. Die avond ging hij zonder iets tegen hen te zeggen naar bed, waar hij stilletjes lag te huilen door de gedachte morgen weg te gaan van alles wat hij kende en iedereen die hij lief had. Om een reden die hij nog altijd niet begreep. Hij zou Lea zo veel mogelijk proberen te schrijven, dat had hij beloofd. Maar het voelde alsof zijn hart uit zijn borstkas was gerukt.

[Ravief]

Von had hem twee setjes warme kleren en twee setjes zomerkleding meegegeven. En een stapeltje ondergoed en sokken. Ze wist hoe het leven met de pack was: veel reizen en dus weinig bezittingen. Je moest alles in één tas kunnen dragen en wat je niet zelf mee kon nemen zou worden achter gelaten.
Ze had voor hen tweeën een tas vol met eten mee en kwam hem die zaterdag al vroeg wekken. Ze controleerde zwijgend zijn tas, knikte eens dat het wel goed zat en ritste hem dicht. Gezien hij haar nog altijd weigerde aan te kijken, kon ze het cadeautje van haar en Emil er makkelijk in stoppen zonder dat Seff het zag.
Warm omhelsde ze Emil. "Ik houd contact," zei ze zacht en kuste hem kort en gaf toen Seff en blik. Afscheid nemen was nu.

[varden]

Emil en Seff stonden zwijgend tegenover elkaar, de laatste zonder de eerste aan te kijken. Maar toen knuffelde Seff Emil toch wel nog, een knuffel die stevig werd beantwoord. Ja, de jongen was vreselijk kwaad en verdrietig, maar tegelijk hield hij heus wel zielsveel van zijn ouders. "Komt goed Seff, bent snel weer terug", bromde Emil nog, maar toen zag hij zijn mate en pup vertrekken.

Ook als wolf was Seff stil, zei hij niets (niet dat hij dat kon over de band), en keek nauwelijks op of om. Hij moest heel erg hard zijn best doen om niet steeds om te kijken naar Eldon, of te janken naar Lea in de hoop dat ze hem nog zou horen. Hij wilde haar dat niet aandoen, en hemzelf ook niet. Hij lette door zijn verdriet ook niet echt op waar ze heengingen, waardoor de weg naar huis wel lastiger te vinden zou zijn.