Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Daar ging Von wel van uit. Als ze Seff niet aankonden had het immers ook geen zin om dit hele experiment op te zetten en vol te houden. Als ze Seff niet hier konden houden en hem ook niet thuis konden laten voelen dan had ze dit niet eens overwogen. Ze gaf Asra een klein knikje, sloeg Han op de schouder en liep weer van hen weg.
Ze groette Oliver met een lach en sloeg een arm om haar zoon. Achter haar kwamen Han, Adán en Asra weer binnen. Von stelde hen aan elkaar voor en trok Seff in een knuffel voor ze zich zuchtend losmaakte en de tas met eten over haar schouder slingerde. "Leuk om jullie weer eens te zien," mompelde ze en wendde zich naar Seff. Maar wat ze voor hem voelde en wat ze hem wilde zeggen kreeg Von niet over haar lippen.

[varden]

Seff knuffelde haar stevig terug, een omhelzing waar wel degelijk in doorklonk dat hij mee terug wilde. Maar doordat ze afscheid namen waar iedereen bij was, zei hij dat niet hardop. Hij wilde niet straks uit worden gemaakt voor 'huilebalk', ook al waren zijn ogen weer vochtig geworden toen hij zijn moeder aankeek. "Ik.. ik hou wel van jullie hoor", klonk er zacht, en enigszins verstikt. Ja, zoals Von al eerder had gezegd, was hij boos omdat ze hem hierheen stuurden. En hij voelde zich in de steek gelaten door hen, maar tegelijk hield hij heus wel van hen. En met tijd zou hij begrijpen waarom ze deze beslissing hadden genomen, die voor zijn ouders net zo zwaar was als voor hem. Maar dat ging nog even duren.

[Ravief]

Waarop ze rustig met hem naar buiten liep. Ze hield haar arm om hem heen. "Dat weet ik, Seff. Wij houden zielsveel van jou, lieverd." Von nam haar zoon op en zuchtte. "Probeer het, oké? Het gaat niet makkelijk zijn, dat weet ik, maar probeer het. Dat is alles wat ik vraag." Ze streelde met haar hand over zijn wang en kaak, gaf hem nog één goede bereknuffel en liet hem toen los. "Kom niet in teveel problemen," knipoogde Von en gaf hem nog even de kans om te reageren maar liep toen weg tot ze een plek had om te transformeren.
De roodbruine wolf stond nog een hele poos naar haar pup te kijken, gooide haar kop in haar nek en huilde luid naar de lucht, maar ging toen op weg naar huis.

[varden]

Seff beloofde het. Zacht, en met duidelijke weerstand, maar hij beloofde het te zullen proberen. Nogmaals zei hij dat hij van haar hield, en dat hij hen zou missen en schrijven wanneer hij kon. Maar toen zag hij zijn moeder weglopen. Vanwaar zij stond kon zij hem misschien zien, maar hij haar niet. Toch bleef Seff lang buiten staan, zoekende tussen de bomen. Het horen van de huil bezorgde hem een steek van pijn. Hij wilde naar huis... Kort schokten zijn schouders, terwijl hij hoorde hoe zijn moeder vertrok, hem hier achterlatend.

[Ravief]

Het brak ongeveer haar hart om haar zoon achter te laten, haar enige pup. Al haar instincten schreeuwden haar toe dat ze terug moest gaan en hem moest halen en dat ze samen wel naar Ierland gingen en dat alles goed zou komen.. Ze moest oprecht moeite doen om vooruit te komen en die avond bleef ze wolf en liep ze rustig door, wetende dat ze toch geen rust kon vinden en zich zou bedenken.

Asra stond van een afstandje toe te kijken. Het zou haar benieuwen hoe snel het joch zou breken en een gevecht zou beginnen of zou huilen en schreeuwen dat hij naar zijn ouders wilde...

[varden]

Emil ving haar op toen ze thuis aankwam, duidelijk behoorlijk van slag door het afscheid. Zacht streek hij de wolf door haar vacht en keek haar droevig glimlachend aan. "Komt allemaal goed lieverd. Echt waar." Alleen nu zouden zij ook moeten wennen aan roedelavonden zonder Seff, en Emil vermoedde dat Lea het hen behoorlijk kwalijk zou nemen dat haar vriendje er niet meer bij was voor onbepaalde tijd...

Seff keek nog lang naar de plek waar zijn moeder tussen de bomen was verdwenen. Toen haalde hij bruusk zijn mouw langs zijn ogen en draaide zich om, waardoor zijn blik die van Asra kruisde. Kwaad, en strijdlustig, keek hij haar aan. Ze stond zich zeker te vermaken om zijn gedrag. Boos liep hij weer naar binnen, zijn handen diep in zijn zakken gepropt. Hij had weinig andere keuze dan voor nu hier te blijven. Hij kende de weg naar huis immers niet.

[Ravief]

Toen ze terug veranderde, drukte ze zich snikkend tegen hem aan. Het voelde vreselijk, al was het nu wel iets minder erg dan toen ze van Seff weg had moeten lopen.
Lea was inderdaad in een opstandige bui als het om de Alfa's ging. Ze begreep niet waarom Seff weg moest, of nou ja tot nu toe had ze niet naar uitleg willen luisteren, en de eerste keer zonder hem rennen zou overmorgen al zijn!

Asra stond zich niet te vermaken, maar stond hem in te schatten. Het was goed om te weten of hij een gevaar zou vormen tijdens de jacht of dat hij gewoon mee zou rennen en zich niet zou laten horen. Dus toen hij haar kwaad aanstaarde, knikte zij hem rustig toe. Wel ja, er zat in elk geval iets van pit in? Dat Alfa-vuur had in elk geval deze generatie niet overgeslagen.
Waarschijnlijk zou Seff het nog lastig krijgen met de meeste roedelleden, maar Lorenzo groette hem vriendelijk. De enige die tot nu toe hem zelfs geen blik had geschonken was het nieuwste roedellid (anderhalve week vers). Het meisje was iets ouder dan hem en leek iedereen te negeren en zat in een hoekje.

[varden]

Emil trok Von dicht tegen zich aan en streek zacht over haar rug. Maar ook hem deed het pijn om te weten dat Seff niet meer bij hen was, maar bij een andere roedel. Hij wist dat het goed kwam, dat hij natuurlijk weer bij hen terug zou komen, maar toch stak het. Stil leidde hij Von naar binnen, waar hij een warm bad voor haar vol liet lopen en eten begon klaar te maken. Emil mocht nog altijd niet helemaal goed met emoties, vooral zijn eigen, om kunnen gaan, hij had wel geleerd voor anderen te zorgen en zeker voor Von.
Mano had het haar ook proberen uit te leggen, wat voor de eerste keer had geresulteerd dat Lea tegen hem had geschreeuwd! De wolf was er nog steeds een beetje van slag door. Hij was dit soort gedrag meer gewend van Rosa...

Seff uitte niets, naar niemand, en ging ergens in een ander hoekje zitten, met zijn tas dicht bij zich. Hij had nog steeds geen honger, en wilde eigenlijk alleen maar zitten huilen. Maar dat zou hij niet doen, zeker niet waar al die vreemde wolven bij waren! Hij keek een beetje om zich heen, naar de routine van deze roedel. Thuis sliepen ze met volle maan altijd samen, als wolven, buiten. En op Eldon sliep hij op de leerlingenslaapzaal. Maar toch voelde deze ruimte delen met deze mensen heel anders...

[Ravief]

Vanuit haar hoekje hield Cerise de nieuweling in de gaten en gluurde vanuit haar ooghoeken naar hem, ook toen Asra bij hem kwam zitten om wat regels uit te leggen. Althans, dat vermoedde ze, gezien de Bèta daar vaak een moment voor wist te kiezen als de ontvangende kant van het gesprek niet echt stond te springen om te luisteren.
"Hey," Asra ging naast hem zitten. "Ik ben Asra. Wil je dat ik je wat uitleg over hoe de regels enzo, of zal ik dat morgen doen?"

Von had het in elk geval zwaar ermee en dat zou nog wel een paar dagen zo blijven. Toen ze met de roedel gingen rennen was het duidelijk dat ze Seff miste en ze deed geen moeite om het te verbergen. Het zorgde er in elk geval voor dat Lea heel hard rende en mee joeg zodat ze niet al te veel van de gevoelens van de Alfa over zich heen kreeg. Ze was prikkelbaar en stekelig naar iedereen.

[varden]

Emil miste hun zoon ook, maar hield zijn gevoelens meer voor zichzelf. Zacht, troostend, streek hij zijn mate met zijn snuit door diens vacht. Hun pup zou snel genoeg weer bij hen zijn.
Mano liet Lea met rust, en in de dagen erna zou het voornamelijk Aelia zijn die met de witte wolf mee ging rennen. De vrouw, die een aantal jaar ouder was dan Lea, stelde geen vragen maar ging mee zodat Lea niet gewond zou raken en niet alleen zou zijn. Aelia was qua rust precies haar vader.

Seff keek argwanend naar Asra en bromde terwijl hij zijn schouders op haalde. Kon hem wat schelen wanneer ze het zou uitleggen, hij wilde het eigenlijk allemaal niet horen. Maar hij had beloofd het hier in ieder geval twee maanden uit te houden omdat hij voor die tijd kennelijk niet naar huis zou mogen. Huis... Waarom hadden ze hem nou weggestuurd...? De vraag knaagde aan hem.