Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze knikte rustig. "Dan zal dit inderdaad nogal een verandering zijn. Han is gewend om dingen alleen te doen. Of nou ja, meestal betrekt hij mij en Adán er wel in, maar dat is ook alleen maar omdat Adán op den duur zijn plek in moet nemen. Hier geld het recht van de sterkste, maar ze zijn niet altijd de slimste." Ze grijnsde lichtjes en hoopte maar dat dit gesprek buiten de band bleef. Asra gaf hem zacht een por. "Je moeder heeft het beste met je voor, dat weet je wel toch?"

[varden]

Ja, dat had hij gemerkt... Het was iets waar Seff, die juist sociaal was opgevoed door zijn ouders, moeilijk aan kon wennen. Dat Cerise en hij gedwongen werden als laatsten te eten, en daardoor eigenlijk te weinig kregen, vond hij dus onvoorstelbaar. Hetzelfde dat als thuis een roedellid gewond raakte, de hele roedel bij diegene zou blijven in plaats van één ander. Wat ook meer toeval was. Als hij echt bij de roedel had gehoord, was Asra vast ook verder gegaan. Ervan uitgaande dat hij wel zou volgen... Later, of ooit.
Zijn blik werd donker bij haar laatste worden. "Vast", bromde hij weer. Als dat zo was, waarom was hij dan van school gehaald en met een roedel meegestuurd waarvan ze niet eens had geweten waar ze heengingen?!

[Ravief]

Als haar moeder ooit zo naar haar had gekeken zou ze alles op alles zetten om haar trots te maken. Maar dat had ze niet gedaan en dus zat ze nu in een andere roedel. Asra verwachtte niet dat ze hier altijd zou blijven. Op den duur zouden haar instincten een mannetje willen en het hele huisje, boompje, baby'tje gebeuren. Ze wilde niet met Adán eindigen, dus vertrekken naar een andere roedel, of gewoon ondertussen de ogen open houden was een goed plan.
Maar ze zei niets over haar gedachten en schudde alleen maar lichtjes haar hoofd. Toen ze uiteindelijk gingen, hadden ze al een hele tijd gezwegen en inderdaad haalden ze de rest van de roedel pas in toen het tijd werd om te slapen. Seff en zij hadden nog een hert gedeeld en nu rekte Asra zich uit. Nog even een wachtje doen en dan slapen klonk haar goed in de oren.

Cerise was nog wakker en hief lichtjes haar kop toen het duo zich bij de rest voegde. Berustend ging ze weer liggen toen alles in orde leek.

[varden]

Juist het feit dat Seff zijn moeder niet teleur wilde stellen, was de reden dat hij er na de vechtpartij niet meteen vandoor was gegaan. Twee maanden, minstens, dat had hij beloofd. Hij had zijn moeder één keer teleurgesteld gezien, toen hij met de tatoeage thuis was gekomen, en het was een moment dat hij nooit meer zou vergeten. Dat wilde hij nooit meer meemaken. Maar het zou nog een flink aantal dagen duren voor hij door had was hij hier kon leren, en dat hij zijn ouders trots kon maken door dat goed te doen.
Toen ze bij de roedel aankwamen zat Seff inderdaad goed vol, voor het eerst in dagen. Waar sommige wolven dicht bij elkaar lagen, en de anderen er niet al te ver omheen, wilde Seff niet bij hen slapen. Dus liep hij een aantal meters bij de rest vandaan en groef zich ongeveer in tussen de bladeren. Door zijn roodbruine vacht viel hij nauwelijks op. Hij ging er niet vandoor, zoals de meesten waarschijnlijk van hem verwachtten, maar zocht hun gezelschap ook niet op.

[Ravief]

Zo volgden er wat dagen van reizen. Velen ervan waren zwijgend, al bleef Asra hem gezelschap houden en legde ze nog een keer uit hoe de roedel in elkaar stak. Ze vertelde over elk lid een beetje en wie vaak wat regelde en wie welke sterke en zwakkere punten had. Ook nam ze hem een keer mee naar een dorpje, zodat hij zijn brieven kon posten.

Ze kwamen dichterbij en dichterbij. De bootreis konden ze natuurlijk niet direct betalen, dus het was eerst zoeken naar een paar dagen werk zodat er geld was om de oversteek te maken. Ondertussen zat Cerise met Lorenzo opgescheept. Ze wist ook heus wel dat hij de vriendelijkste was en dat ze daar mazzel mee had, maar toch kon ze het niet helpen te denken dat deze lessen onzin waren. Borsten hebben en glimlachen zou heus niet werken om goedkoper aan spullen te komen! Daar geloofde ze niets van, maar vooral omdat er geen glimlachje uit haar te krijgen was.

[varden]

Nee, dat was een beetje problematisch. Ook gezien Cerise nog altijd geen woord zei. Lorenzo wist dat ze niet doof was, gezien ze reageerde op geluiden en mensen. Maar of ze niet kon spreken, daar was hij nog niet achter gekomen. Alleen tijdens de klusjes met Seff leek ze iets te ontspannen, had hij van een afstandje geobserveerd. Gezien zij de laagsten in de roedel waren, deden zij het sprokkelen van hout, het boenen van de pannen en het schoonmaken na het avondeten en de ochtend als ze ergens verbleven.

Seff luisterde inmiddels wel, maar werd er niet bijzonder vriendelijker op. Nog twee keer had hij een aanvaring met Adán, waarin hij zijn tanden toonde maar daarna altijd inbond en chagrijnig zijn prooi opgaf en wegliep. Er waren heel wat avonden dat hij met een knorrende maag wakker werd, gezien het avondeten dat hem toebedeeld was niet genoeg was geweest. Hij had zijn moeder geschreven dat ze naar Marokko zouden gaan, en een paar dagen na het posten van de brief daar waarschijnlijk al zouden zijn... En dat hij wist hoe ver weg dat was, te ver voor haar om hem te bereiken. Hij begreep het... Hij zou zijn ouders, en zijn vrienden ooit wel weer een keer zien... Dat laatste had hij geschreven met pijn in zijn hart, en tranen in zijn ogen. Hij wilde naar huis...
Cadiz was een grote havenstad, waar voor iedereen wel wat te doen leek te zijn qua werk. Seff keek zijn ogen uit, zeker op de markt waar ze nu rondliepen. Oliver, Iven, Adán, iedereen had zichzelf moeiteloos als dagloner aangeboden, maar Seff had nog niets gezien waar hij goed in zou zijn. Hij had alleen zijn grote gestalte, dat was het. Hij sprak geen Spaans, wat hij al had ondervonden in Barcelona destijds, en had behalve het helpen van zijn vader of moeder nog nooit iets aan fysieke arbeid verricht.

[Ravief]

Toch luisterde Cerise zeker wel naar de lessen en maakte ze af en toe gebaar. Als hij iets moest herhalen of voordoen of beter moest uitleggen. Dus met al die kennis in haar hoofd over het onderhandelen en met een lijstje in haar hand waar ze aan moest zien te komen, liep ze over de markt. Eens zien of ze de roedel tevreden kon stellen en iedereen een hartverzakking kon geven door te brengen wat ze hadden opgeschreven...

En gezien het handig was dat hij niet verdwaalde, had hij nu Lorenzo mee op pad. Die wees verschillende baantjes aan, helpen met sjouwen van kratten, marktopbouw, helpen in de haven... "Wat lijkt je leuk?" Rustig liepen ze door de stad en Lorenzo legde geen druk op de jongen.

[varden]

Lorenzo was prettiger gezelschap dan Asra, die af en toe net iets te duidelijk haar uitstraling gebruikte om hem in toom te houden. Maar tegelijk was hij gewoon weer een oppasser, om te voorkomen dat Seff er een potje van zou maken. Op Lorenzo's vraag haalde hij zijn schouders op. Alles wat hem leuk leek, was niet iets dat je zomaar voor een paar dagen kon doen. Dat waren dingen die je moest leren. "Ik kan wel ergens gaan sjouwen, of bouwen." Hij had de roedel in het hutje laten zien dat hij makkelijk grote hoeveelheden tegelijk kon tillen door zijn bouw. Het was prima om dat te doen. Het verdiende geld, en kennelijk moest iedereen z'n steentje bijdragen om mee te gaan naar Marokko. Twee maanden... Twee maanden... Twee maanden..., speelde Seff in zijn hoofd af.

Han had Seff wantrouwig nagekeken toen die met Lorenzo de markt op was gegaan. Die jongen kon maar beter met een loon terugkomen vanavond. Wie niet werkte, at ook niet als ze in steden waren!

[Ravief]

"Oké, als je iets uitkiest voor ons, dan doe ik het praten wel. En dan kan ik onder het werken misschien je de hoogst nodige woorden in het Spaans bijbrengen?" Hij haalde zijn schouders op en keek Seff rustig en vriendelijk aan. Hij was hier voornamelijk omdat er nare dingen gebeurden met jongens of meiden die alleen waren en geen Spaans konden en verdwaalden. Bovendien leek de jongen oké te zijn, alleen heel erg in de war. "Als je wilt heb ik ook nog wel wat verhalen over je moeder voor je?"

[varden]

Daarmee kreeg hij Seff's aandacht. "Mam?" Dat kwam op een veel puppy-achtigere toon over zijn lippen dan hij wilde. Na een verwarde seconde, werd zijn blik weer bokkig en haalde hij weer brommend zijn schouders op. Het zal wel...
Seff koos uiteindelijk voor een pakhuis waar heel wat wagens voorstonden, vol met grote en kleine kratten. Hier zouden ze wel de hele dag mee bezig zijn, en de lading stonk tenminste niet naar vis. Vragend keek hij naar Lorenzo. Was dit een goede plek? Zouden ze genoeg betalen?