Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Terwijl ze aten was Cerise stil en dacht na over Seff's roedel. Hoe het daar zou zijn. Of het werkelijk zo goed was, of er plek was voor uitschot als zij?
Tijdens de voorbereidingen had ze zijn blikken wel door. Ze was stil, niet dom. Dus wenkte ze hem om te laten zien hoe vuur maken makkelijk was met een tondeldoos en een stuk lastiger met vuurstenen, maar ook dat zou wel werken als je geduld had. Ze liet zien hoe je het opbouwde, met eerst wat zachte krullen en dan steeds een beetje meer laten voeden. Daarna hoe je een installatie bouwde om de pot aan te hangen en het eten.. nou dat zou voor een paar dagen stoofpot zijn. Dus eigenlijk mikte je alles in een pan met water en hoopte je dat het goed zou komen. Maar het geheim zat hem in gekruid vlees en weten welke smaken bij elkaar pasten en wat niet. Gezien Asra hier ook rondscharrelde, zei ze geen woord. Ze had geen zin in gedoe en dat zou absoluut komen als ze wel ging praten. Dan moest ze gaan uitleggen wat er met haar was gebeurd, hoe ze heette en wat al niet meer. Nee, daar had Cerise geen trek in.

[varden]

Aandachtig keek Seff toe, sloeg alles op in zijn hoofd, stelde honderden vragen over kruiden en smaken maar kreeg geen antwoord. Het was duidelijk dat hij weer in een razend tempo bezig was in zijn hoofd over wat voor opties er zouden zijn met koken, wat je allemaal zou kunnen maken, hoe ze de stoofpot elke dag anders konden laten smaken... Het was heel wat dat er nog geen rook uit zijn oren kwam. Dat Cerise stil bleef, begreep hij pas toen hij Asra in zijn ooghoeken zag verschijnen. Maar dat hield zijn vragenstroom niet tegen. Ook al had hij niet zo'n zin in de belangstelling van de Bèta trekken. Hij had geen vechtpartijen meer gehad sinds die ene met Adán, en dat hield hij graag zo, maar hij had ook niet echt zin in bevelen naar zijn hoofd krijgen. Nog altijd gedroeg hij zich bokkig en afstandelijk jegens de roedel, behalve naar Cerise die veel meer net als hem en net als de anderen thuis voelde.

[Ravief]

Ze beantwoordde zijn vragen zo goed mogelijk, zonder spreken. Zo gaf ze aan dat soms iets zoets juist lekker was erdoor, maar dat zoet en zoet niet altijd een goede combinatie was. Daarna liet ze het verschil zien met de kruiden die gister waren gebruikt en die ze vandaag zou gebruiken. Die van vandaag zou een stuk pittiger zijn en al veel meer lijken op iets uit de streek.

Lea kwam die middag wat brieven brengen die ze had geschreven. Ze had geen idee wanneer er nieuwe post zou komen en wanneer Seff lang genoeg ergens zou blijven zodat ze brieven kon sturen, maar dan waren ze in elk geval alvast hier. Ze was niet meer kwaad, of in elk geval een heel stuk minder, maar hartelijk was ze ook niet. Dus ze nam de brieven die Seff naar haar had gestuurd weer mee terug en wisselde amper vier woorden met Von.

[varden]

Het was goed dat de roedel vast aan dat pittige eten kon wennen, hoewel Seff zijn lachen niet in kon houden toen Adán duidelijk niet goed met die pittigheid kom kon gaan. Niet expres, maar hij kon het niet helpen, zat hij de Alfa-zoon keihard uit te lachen toen die naar de trog rende omdat "zijn bek in brand stond".

Emil keek Lea bezorgd na. Niet alleen zij lijdden onder Seff's vertrek, bleek maar weer. En Seff klonk tot nu toe ook niet bepaald gelukkig in zijn brieven.
Aan Lea schreef Seff ook dat ze naar Marokko gingen, wat hij niet fijn vond, maar dat hij hoopte zo snel mogelijk weer terug te zijn en constant aan haar te denken. Verder probeerde hij nog leukere verhalen te vertellen, maar dat was soms lastig.

[Ravief]

Wat hem natuurlijk op woest gegrauw van Adán kwam te staan.
Maar ook Cerise haar een glimlach om haar lippen door het gedrag van de man en verdwaasd staarde hij naar haar. Haar vrolijke trek ging direct weer weg en ze deed haar best om de rest van de avond niet op te vallen. Ze wilde de aandacht van Adán absoluut niet op haar hebben.

Lea schreef hem zoveel mogelijk. Wat Rosa nou weer had uitgespookt. Waar de lessen over gingen, dat ze hem miste en dat het zonder hem niet leuk was. Maar hoewel ze elke dag trouw een stukje schreef, kon ze het ook niet helpen dat ze begon te wennen aan geen Seff in de buurt. Ze maakte een paar vriendinnen, deed goed haar best op Eldon, had een stuk of drie plannen voor de toekomst, begon langzaam weer te genieten van de roedeljachten.

[varden]

Seff's ogen kleurden onmiddellijk geel bij de grauw en zijn uitstraling maakte duidelijk dat Adán het niet moest proberen. Nog altijd lagen gevechten dicht aan het oppervlakte in deze groep. Ook met Iven, die hem elke ochtend met een nieuwe schop wekte waardoor Seff 's ochtends altijd blauwe plekken had.

Seff zou het niet moeten horen, het zou zijn hart opnieuw breken. Want hij kon nog altijd niet wennen aan Lea niet bij hem in de buurt hebben voor een knuffel, een praatje of een potje schaak. Mano vond het echter wel een goed teken dat zijn dochter in staat was om een leven zonder Seff op te bouwen. Zeker gezien ze met haar huidige cijfers, mogelijk inderdaad naar de universiteit kon in Wenen... En dan zou ze niet alleen zonder Seff zitten, maar ook zonder de roedel.

[Ravief]

Het waren de lange nachten en de momenten alleen die het moeilijkste waren. Lea was er niet aan gewend dat ze niet meer schaakten, geen logeerpartijtjes meer en samen studeren.. Ze was niet over Seff heen. Maar het deed teveel pijn om alleen te zijn en dus zocht ze constant gezelschap van anderen op. Tenslotte was hij al drie weken weg en telde ze de weken tot Von hem zou opzoeken.. of dat hij een brief zou sturen dat hij er genoeg van had en terug kwam.

Ze bleven er vier dagen en er waren inderdaad wat kibbelpartijen, maar toen konden ze de boot nemen. Cerise vroeg zich af of ze misselijk zou worden en of het überhaupt wel goed zou gaan en keek vragend naar Seff en daarna naar Lorenzo. Lorenzo knipoogde. "Het went vrij vlot en de boot is erop gemaakt. Geen zorgen maken, Seven."

[varden]

En toen moest Seff schrijven, in zijn laatste brief van deze lichting, dat ze naar Marokko gingen. Dat zijn moeder hem dus niet op kon zoeken, en dat hij ook niet meer zomaar naar huis kon zolang hij de weg niet wist. En dat hij dus werkelijk niet wist hoe lang het zou duren voor ze elkaar weer zouden zien, maar dat het wel eens maanden kon duren... Hij had de brief bijna huilend geschreven, en vermoedde dat het voor Lea niet makkelijker zou zijn om hem te lezen.

Seff glimlachte bemoedigend naar Cerise. Zelf was hij, net als zijn vader, niet echt krankzinnig dol op zwemmen en varen. En toen ook nog eens de wind opstak, de avond begon al te vallen, zocht hij een beschut plekje op dek om de oversteek zo min mogelijk bevroren door te maken.

[Ravief]

Lea kon het eerst amper bevatten, maar na het nog eens lezen en er een atlas bij gepakt te hebben, bleef ze verslagen op haar bed zitten. Ze lag snikkend in bed die avond, Seff's trui stevig tegen zich aan geklemd.

Voor de zoveelste keer hing Cerise over de reling. Dat er nog wat in haar maag zat, vond ze onvoorstelbaar, maar ze bleef maar kokhalzen. Haar knokkels zagen wit, zo stevig greep ze zich vast. Ze was als de dood om overboord te vallen. Hoewel ze het eng vond en ze het koud had, zocht ze niemand op. Een avondje alleen vond ze wel fijn en Adán en Han konden nu niet zo heel hard de Alfa uithangen omdat ze niet alleen aan boord waren.
De rest van de groep had nergens last van. Ze hadden vaak genoeg op een boot gezeten. Nee, ze waren aan het kaarten en kletsen en hadden zoveel mogelijk een plekje gezocht waar het droog is en ze mogelijk zelfs een beetje comfortabel konden slapen.

[varden]

Seff had zich van de rest verwijderd, en een eigen plekje gezocht. Zijn vingers gingen over het houtsnijwerk dat zijn ouders en hij moesten voorstellen, terwijl zijn gedachten bij Lea waren. Hij zat op de boot naar Marokko... Wie weet wanneer hij weer thuis zou zijn? Zou.. zou Lea op hem wachten? Of zou hij binnenkort een brief krijgen dat ze het uitmaakte omdat hij niets wist over de toekomst en wanneer hij weer terug was? Hij vreesde voor die brief, hij vreesde voor het moment dat ze besloot lang genoeg te hebben gewacht. Maar tegelijk zou hij het haar niet kwalijk kunnen nemen.
Hij stopte het houten voorwerp weer in zijn tas en schreef over de zeereis. Inmiddels schreef hij ook voor zichzelf, schrijven gaf hem iets van rust, en gaf hem het gevoel dat hij zijn heimwee tenminste nog ergens voor kon gebruiken.

Toen ze de kust bereikten hielp Seff Cerise aan land, gezien die nogal wiebelig op haar benen stond, en gaf haar wat te drinken en te eten. Hopelijk zou het binnen houden daarvan beter gaan nu ze weer op stevige grond stond.