Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Ze knikte en mompelde hem nog toe dat iemand misschien Seff naar een bed moest verhuizen, maar liet dat over aan de rest. Ze maakte thee en zette de zak met lekkers op tafel. Er ging immers altijd wel wat eten in hun magen en dat was, een dik uur na het avondeten, nu niet veranderd.
De avond ging verder rustig en Cerise ging op zijn naar bed, na een heerlijke douche. Oh, het was zo fijn om weer schoon te zijn. Ze deed dan ook alsof ze sliep toen Asra binnen kwam en zich rustig begon uit te kleden, maar wist wakker te blijven tot ze er zeker van was dat de Bèta in slaap was gevallen.

Zo gauw iedereen naar zijn of haar werk was vertrokken, maakte ze Seff wakker. Het was negen uur en ze had geen idee wat hij had afgesproken met die man waar hij een hele tijd had rond gehangen. "Hé.. hoe gaat het?"

[varden]

Nog enigszins blauw, werd Seff moeizaam wakker. Dit was heel anders dan de gebruikelijke schop... Verdwaasd keek hij naar Cerise. Hoe laat was het...? En... Ze praatte tegen hem? Dat betekende dat de rest al weg was. "Beter", wist hij uit te brengen. Zijn hoofd deed vreselijk pijn, net als zo'n beetje elke spier in zijn lichaam. Maar hij wist zichzelf overeind te krijgen en hij pakte een shirt dat hij aantrok. Zijn broek had hij nog aan, daarmee was hij in slaap gevallen. "Hoe laat is het? Ik moet om 10 uur aan het werk..." En hij wilde niet te laat zijn op zijn eerste dag! Ook al zou de oude meubelmaker zich mogelijk rot schrikken als hij de jongen zag.

[Ravief]

Maar ze wees streng naar de tafel waar water -met wat kruiden- en een ontbijt voor hem klaar stond. "Negen uur. Bij die houtzaak? weet je de weg?" Ondertussen deed zij de afwas. Het zou in een kwartiertje te lopen moeten zijn. Desnoods liep zij met hem mee, dan kon ze direct wat dekens inslaan en wat betere pannen. Af en toe wierp ze een zorgelijke blik op hem. Cerise was er niet helemaal van overtuigd dat Seff al op moest zijn en bewegen, laat staan en hele dag flink aan het werk.

[varden]

Maar werk was werk, en hij vermoedde nog zo'n pak slaag te krijgen van Adán of Han als hij geen werk zou behouden. Braaf at hij het ontbijt, en dronk het water met kruiden. Even leek hij koppig te zijn, maar uiteindelijk hield hij dat niet vol en schudde zijn hoofd. "Ik... Ik kan me niet echt herinneren hoe ik hier gisteren weer gekomen ben... En de route van gisteren lijkt me een beetje om." Hij probeerde er nog een grapje van te maken, maar de daadwerkelijke tocht naar huis was in zijn hoofd een beetje wazig na de klappen. Vragend keek hij naar Cerise. Zou ze met hem mee willen lopen? "Dank je trouwens, voor gisteren. Zonder... zonder jullie had ik nu ergens op zo'n markt gestaan." Met een band om zijn nek en zijn polsen en enkels in boeien... Dat was niet echt een leven waar Seff naar uitkeek. Hij had veel voorzichtiger moeten zijn gisteren... Het was opnieuw bewijs, dat hij inderdaad niet wist hoe het leven werkte. En dat hij niet eens voor zichzelf kon zorgen, laat staan voor een roedel. Hij had nog veel te leren... Dat had hij gisteren al geaccepteerd, maar de vechtpartij was daar nog een een harde confrontatie mee geweest.

[Ravief]

Ze wierp hem een geruststellende blik toe. Het was haar eerste keer in deze stad, dus ze zouden samen moeten zoeken. "Ik weet ook niet of ik de weg wel in één keer vind, hoor. De weg terug was makkelijk vanwege de band." Maar daarna ging zij zich ook klaar maken en schoot in een rok en shirtje en toen Seff ook helemaal klaar was, gingen ze op weg. Nu glimlachte ze voor het eerst naar hem en haalde haar schouders op. "De anderen hadden moeten bedenken dat je ons niet zou kunnen vinden. Bovendien ben je tof, dus denk maar niet dat je er zomaar tussenuit kan knijpen." Ze maakte er een beetje een grapje van, maar haar blik was serieus. Geen dank, was de boodschap van haar woorden. Cerise was allang blij dat ze hem hadden gevonden voordat hij op de markt stond en hij relatief in orde was.
Toen ze aankwamen keek ze hem even aan. "Hé. Rustig aan doen oké? Je hebt waarschijnlijk meer schade opgelopen dan we kunnen zien. Denk aan je pauzes en vergeet niet genoeg te drinken. Zal ik je weer komen ophalen?"

Izem schrok zich inderdaad een ongeluk, maar zag ook het meisje van gisteren weglopen. Blijkbaar was hij uit de klauwen van narigheid gered en hij begon een hele tirade in het Arabisch. Maar daarna zette hij Seff aan het werk met wat rustigere klusjes. Hij hield de jongen goed in de gaten en na de eerste pauze gaf hij hem een blokje hout en een mesje. Het was duidelijk dat hij eerst zelf maar flink moest prutsen en wat moest proberen voor hij er lessen in zou krijgen.

[varden]

Het duurde dus iets langer dan de terugweg, gezien ze inderdaad een paar keer een omweg namen, en ook omdat Seff niet zo snel liep als normaal. Zijn stijve, en beurse spieren stonden dat niet echt toe. Hij glimlachte naar haar om haar grapje. "Als ik er tussenuit knijp, neem ik je met me mee", beloofde hij. Hij zou haar hier niet achterlaten, gezien hij wel door had dat ze deze roedel niet echt fantastisch vond.
De zorgzaamheid waarmee hij nu ineens werd omringd, gisteren door Asra en nu door Cerise, overvielen hem een beetje. Alsof hij de hulpeloze pup van de roedel was, wat hij natuurlijk eigenlijk ook wel was. Dus knikte hij, en beloofde rustig te doen. En dat hij graag wilde dat ze hem weer op kwam halen, omdat hij niet echt wist hoe hij thuis moest komen zonder weer de verkeerde aandacht te trekken.

Het werk ging langzamer dan gisteren, omdat bewegingen pijnlijk en moeizaam waren. De tirade, waarvan hij niet helemaal zeker wist of die tegen hem bedoeld was, nam hij gedwee in ontvangst. Hij had veel beter op moeten letten gisteren... Dan was dit allemaal niet gebeurd. Zwijgend, en iets minder opgewekt dan gisteren, deed hij zijn werk tot hij werd neergezet met het blokje hout en een mesje. Rustig ging hij aan het werk, voorzichtig ook om zijn vingers te sparen. Het lukte hem na veel prutsen en proberen er iets van een vorm in te krijgen. Hij probeerde een bal te maken, maar het ding was verdomd hoekig en ruw voor een bal...

[Ravief]

Ze keek hem even aan en glimlachte toen. Tot nu toe had ongeveer niemand in haar leven zijn woord gehouden, dus iets knaagde aan haar, maar Cerise geloofde in hem. Meer nog, ze voelde dat ze hem vertrouwde. Tegen hem praten had natuurlijk gevoeld, alsof ze nooit was begonnen met zwijgen. De waarheid was natuurlijk anders, maar het was fijn om een beetje normaliteit in haar leven te hebben.
Nog even keek ze hem na, maar ging toen het centrum in, op zoek naar dekens en wat goede pannen. Misschien één ding tegelijk gezien ze natuurlijk maar twee armen had, maar dan bleef ze zoet de rest van de dag.

Izem kwam al snel bij hem zitten en begon hem te helpen met het vasthouden van diverse mesjes en wat je met welk mesje kon bereiken. Vervolgens gaf hij hem een plankje, waar met potlood een bloempatroon op was getekend. Aan Seff de taak om een groot deel weg te halen en daarna de bloemen te bewerken zodat het geheel 3D werd (al kenden ze dat toen nog niet met die benaming). Hij deed een klein stukje voor en liet de jongen daarna prutsen.

[varden]

Na enige minuten was Seff al genoodzaakt Izem te vragen waar de man de pleisters bewaarde. Toch wist hij zijn vingers op wat sneeën na te sparen die dag, en lukte het hem de globale lijnen van een paar bloemen uit het hout te laten komen. Tegen die tijd was het echter allang donker en was Yussef al bezig alle waar naar binnen te halen en de kassa te sluiten. Dit werk zou veel langer kosten dan verwacht, om in de vingers te krijgen, maar het gesjouw met hout en het bezig zijn met klein gepruts zorgde ervoor dat Seff zowel fysiek als mentaal goed moe werd. En vermoeidheid zorgde ervoor dat hij niet veel over huis nadacht. Want het besef waarom zijn ouders hem hierheen hadden gestuurd, knaagde steeds meer door aan zijn bewustzijn. Maar hoe zou hij dat Lea over enkele weken moeten gaan schrijven?
Aan het einde van de werkdag nam hij afscheid van Izem, Yussef was al weg en Seff had de winkel nog staan vegen toen Cerise zich aan de deur had gemeld om hem op te halen. Nu liepen ze samen naar huis, en dat bleek al snel een goede keuze te zijn. Seff trok, met zijn bont en blauwe gezicht en armen, duidelijk de aandacht van ongure types. Hetzelfde soort als degenen die hem gisteren bijna te grazen hadden gehad. Lorenzo sloot zich halverwege de wandeling bij hen aan en zo kwamen ze allen veilig thuis, waar de halve roedel al was en Adán begon luid te klagen dat het eten nog niet klaar was en wat Cerise dan de hele dag had uitgevroten.

[Ravief]

Ze zwegen voor een groot deel van de weg, gezien Cerise wel doorhad dat Seff moe was. Een paar keer moest ze hem zelfs lichtjes bijsturen zodat hij niet een verkeerde kant op ging of per ongeluk tegen iets aan zou knallen. Ze groette Lorenzo met een knikje en een -voor haar doen- vriendelijke blik. Eerder had ze gedacht dat ze al snel het voetveegje zou worden en de mannen misbruik van haar zouden maken. Maar blijkbaar was zwijgen een trek wat de mannen behoorlijk op afstand hield en Cerise was er blij mee.
Eenmaal binnen kreeg ze amper de tijd om haar lokken (al waren die eigenlijk te kort ervoor) vast te binden in een staartje of Adán begon al te mopperen. Ze trok een wenkbrauw op naar hem en zette haar ene hand in haar zij en met de ander maakte ze een boos gebaar naar hem en daarna naar de keuken. Er mankeerde niets aan zijn handen toch?! Ze snoof toen hij niet in beweging kwam en ging toen zelf aan de slag. Ze had tussen de middag al een groot deel van de maaltijd voorbereid en al snel rook het heerlijk in het huisje.

[varden]

Dit keer ontkwam Seff niet aan zijn eigen huiselijke klusjes, als de op één na laagste in de rangorde. Gisteren hoefde hij niets te doen gezien hij bont en blauw thuis was gekomen, maar vandaag was dat alweer anders. Zo snel en makkelijk ging het volgens de roedel. Zwijgend maakte hij de tafel schoon en dekte die daarna weer. Toen Adán daarbij vreselijk voor de voeten liep, mogelijk om de jonge wolf en nieuweling een beetje te stangen, gromde hij kwaad naar de Alfa-zoon. Hij was te moe om zijn irritaties te bedwingen en als men verwachtte dat hij dit deed, konden ze hem dat maar beter gewoon laten doen! Dus na de grom duwde hij Adán met zijn schouder ietwat ruw aan de kant en dekte de rest van de tafel zodat hij straks de pannen samen met Cerise kon tillen en er gegeten kon worden.

Dit keer waren Asra en Oliver als laatste binnen, net op het moment dat het eten geserveerd werd.