Taloc&Gaëlla

[varden]

Dus hij was 'vervangen' in zijn baan... Ach, Gaëlla was meer dan capabel. Misschien zelfs een stuk geschikter ervoor dan hij. "Ik had moeten weten dat jij zou zoeken. Dank je lieverd." Hij glimlachte zacht naar haar. Ja, hij wist wel dat ze hem zou zoeken. "Ik.. ik was altijd bang dat je dat zou doen, dat.. dat ze jou ook te pakken zouden krijgen." Het was een geliefde methode geweest om hem te martelen, hem vertellen wat ze met Gaëlla zouden doen als ze haar in hun handen zouden krijgen. Het was misschien nog erger geweest dan de dag dat ze hem blind hadden gemaakt aan één oog, en gedreigd hadden dat de ander snel zou volgen zodat hij haar nooit meer zou kunnen zien.

[Ravief]

Gaëlla kreeg een glimlach niet voor elkaar. Het moedeloze en wanhopige zoeken van haar was iets waar ze liever niet aan terug dacht. Ze knikte enkel. "Ik wilde dat ik je gevonden had.." zei ze zachtjes en keek fronsend naar hem op. Ze kon zich geen voorstelling maken van wat hij had doorgemaakt maar het was geen pretje geweest. Dus hield ze de meeste van haar gedachten voor zich en ging maar niet op zijn woorden in. Tenslotte was ze niet net zo'n goede krijger als Taloc en waarschijnlijk had ze verloren als ze op een groep zou zijn gestuit. "We hebben elkaar nu, daar gaat het om."

[varden]

Taloc knikte en trok haar in zijn armen tegen zich aan. "Ik laat je nooit meer gaan lieverd. Nooit meer. En... en ik zal er alles aan doen om weer mezelf te worden." Daar zou hij hard voor werken. Voor haar wel. "En dank je, dank je voor hen thuis brengen. Ze.. ze verdienen die rust, hun families." Het waren goede mannen geweest, ze hadden hard gevochten voor hem en hij voor hen. Helaas was het niet genoeg geweest. Maar er moest ook nog een andere vraag gesteld worden vandaag. "Ik krijg mijn zicht niet terug, hè?" Myra had het nog niet met zoveel woorden tegen hem durven zeggen, maar Taloc wist het wel.

[Ravief]

Zou ze ooit stoppen met huilen? Ze voelde zich leeg en alweer prikten er tranen. Gewoon door de simpele warmte van zijn armen om haar heen. Door zijn lieve woorden die zo ontzettend klonken alsof hij niet anderhalf jaar weg was geweest en niet was gemarteld. Ze knikte lichtjes met haar hoofd tegen zijn shirt aan. Ja, iedereen verdiende die rust. Soms had ze gewenst dat iemand haar zijn lichaam had gebracht. Dat ze zekerheid had. Het hele niet-weten was het ergste.
Gaëlla keek hem wat triest aan en schudde haar hoofd. "Het is te erg beschadigd. Myra behandeld het nu vooral zodat het niet gaat infecteren en het netjes heelt."

[varden]

Taloc knikte, aan zijn samengeknepen lippen was te zien dat die boodschap hem zwaar viel. Maar het was niet anders. Hij zou ermee moeten leren leven, opnieuw alles moeten leren en zijn slangen zouden de rechterkant moeten gaan compenseren. Dat ging nu nog alles behalve soepel. Maar hij was thuis, en hij leefde nog. Zijn ene oog had nog altijd de gouden vlekjes, maar er leek een soort waas overheen te zitten. Er zat geen leven meer in, zoals te zien was in zijn linkeroog. Maar daar wilde hij niet over nadenken, bovendien had hij al heel lang geen spiegel meer gezien (hij zou zich dood gaan schrikken van zijn baard!). Voor nu hield hij Gaëlla alleen maar dicht tegen zich aan. "Wil je... zou je hier samen met me willen slapen?" In zijn armen dan. Hij zag heus wel dat ze slecht sliep. En hij had haar aanwezigheid zo gruwelijk lang moeten missen! Ook hoopte hij dat haar aanwezigheid zou helpen tegen de nachtmerries. Die waren nog zo levendig...

[Ravief]

Zijn reactie zag ze heus wel. Het was een behoorlijke verwonding en eentje die niet overging. Het was zwaar, dat vond zij ook. "Ik help je," fluisterde ze schor maar zei er verder niets over zodat hij wat kon wennen aan het nieuws. Ze zouden later nog genoeg moeten spreken over alle moeilijke dingen.
Gaëlla glimlachte bij zijn voorstel. "Goed. Maar eerst een bad. En jouw baard... die is enorm, dus die ga ik voor je trimmen." het was best vreemd. Ze had gedacht dat als ze elkaar hadden gevonden dat ze dan -zodra hij een beetje geheeld was- een paar weken niet uit bed zouden komen en alleen maar lange, passievolle seks zouden hebben. Maar nu had ze meer het idee dat ze weer helemaal aan hem moest wennen en was zelfs de gedachte aan samen badderen een beetje gek.

[varden]

Die gedachte was voor hem minder gek, maar dat kwam omdat gedachtes aan dergelijke 'normale' dingen hem op de been hadden gehouden. Zacht drukte hij een kus op haar lippen en liet zich toen naar de kleine badkamer leiden. Hij zou deze kamer nog even niet verlaten, dat was hem wel duidelijk. Net als alle andere keren stootte hij tegen van alles aan, wat pijn deed aan zijn wonden en zeker aan zijn vingers die pas half geheeld waren. Was zijn baard werkelijk zo erg? Terwijl zij het bad liet vollopen probeerde hij zich uit zijn kleren te worstelen, vooral omdat hij ook zelf nog iets wilde doen in zijn leven.

[Ravief]

Gaëlla zette zich er dan ook snel overheen en kromp telkens ineen als hij weer tegen iets aankwam wat niet echt de bedoeling was. Uiteindelijk stopte ze hem zwijgend. Hij had gespalkte vingers aan beide kanten wat het niet veel makkelijker maakte. Met zachte vingers nam ze het uitkleden van hem over. Al was dit voor hem vast wel anders dan wanneer het voor onderzoek en nieuwe verbanden moest. Terwijl het bad langzaam volliep pakte ze een schaar en begon met rustige bewegingen zijn baard bij te werken. Een model erin zou straks wel komen, eerst moest ie maar flink ingekort. Daarna liet ze hem pas gaan om in bad te zitten. "Ik kom zo terug," mompelde ze. Ze vertrok inderdaad kort en vertelde de wachters dat ze hier bleef slapen en niet wenste gestoord te worden. Daarna kwam ze weer de badkamer in en kleedde zich langzaam, en een beetje verlegen, uit en stapte bij hem in het warme water.

[varden]

Hij glimlachte ietwat beschaamd naar haar, hij vond het niet fijn om zo hulpeloos te zijn. Maar toen ze zich uitkleedde kon hij het niet laten om zijn blik over haar heen te laten glijden. Wauw... Zacht trok hij haar bij hem op schoot, waar wel degelijk groeiende opwinding te voelen zou zijn. "Je bent nog net zo mooi als ik me herinnerde lieverd." Zacht drukte hij een kus op haar, nu naakte, schouder en legde daarna rustig zijn voorhoofd er tegen. Haar geur, haar zo dicht bij hem, het voelde zo vertrouwd, zo veilig. Hij dacht er niet eens over na dat dit voor haar misschien vreemd was, na elkaar zo lang niet te hebben gezien.

[Ravief]

Ze knipoogde om zijn blik. Ze wist dat hij het niet fijn vond, maar hij zou snel genoeg zelf weer in staat zijn om zijn kleren aan te doen en hij zou ook moeten accepteren dat hij veel hulp nodig ging hebben in de komende periode.
Gaëlla glimlachte dodelijk verlegen en leunde langzaam met haar rug tegen zijn borst aan, een beetje bang om hem pijn te doen. Ze kende zijn verwondingen niet uit haar hoofd immers? Ze wist niet echt waarom maar het duurde even voordat ze helemaal kon ontspannen en dat gebeurde pas toen hij niet meer bewoog en rustig zijn hoofd tegen haar schouder liet leunen. Ondertussen foeterde ze zichzelf uit. Waarom in de vrede was ze niet op haar gemak bij haar eigen man?!