MA - toekomst

[Maanwezen]

Misschien was dit ook niet het beste moment.. Niet wanneer hij bijna sliep en ze de volgende dag allebei moesten werken. Maar was er dan een goede timing? Melenwyn zou inderdaad niet kunnen slapen, als ze het probeerde, maar dat was niet het probleem. "Ik wou gewoon nog een knuffel afbedelen," zei ze met een licht lachje en vleide zich tegen hem aan.

[Ravief]

"Hmm," deed Amiel en glimlachte. Warm, vooral omdat hij al half sliep, nam hij zijn vrouw in zijn armen en trok haar tegen zich aan. "Voor jou altijd, dat weet je toch?" En hij boog naar haar toe om haar een zachte kus te geven. Amiel hield haar nog een hele tijd in zijn armen, maar draaide toen op zijn andere zij. In slaap vallen met haar nog vast was niet altijd een goed idee, gezien je in je slaap behoorlijk veel zwaarder werd.

De volgende ochtend was hij zoals altijd als eerste op en hielp de tweeling met ontbijt en stuurde ze langs Mel voor een kus voordat ze naar hun les gingen. Amiel liet een uitgebreid ontbijt voor haar staan en kwam haar ook een kus brengen toen het voor hem tijd was. "Hé, lieverd. Ik ben er denk ik niet met het eten. Ik ga met Destan, Tamira en Kaspar wat dingen doornemen en ik verwacht dat het laat wordt. Maak er een fijne dag van, ontbijt staat voor je klaar."

[Maanwezen]

Melenwyn was nog maar (of al?) half wakker toen hij weer langskwam, maar zijn woorden drongen nog net tot haar door. "Oh, oké," bromde ze terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef. Ze moest ook écht op en aan de slag. Ze had het geluk dat een deel van haar taken zoals de administratie en bepaalde processen met kruiden, ook van bij haar thuis kon gebeuren.. en dat de studenten niet voortdurend ziek vielen, anders had ze al lang uit bed moeten springen. Na al die jaren begreep ze nog niet hoe Amiel 's ochtends het bed uit raakte en zelfs soms al getraind had vooraleer zij haar ogen opende!
Maar de tweeling en hem op deze manier zien hielp haar wel om met een goed humeur en volle moed aan de dag te beginnen, al was ze enigszins beteuterd dat hij er die avond niet zou zijn. Melenwyn ging opzitten en bedelde nog een lange warme kus af. "Hmmmrnnn.. Geef er maar een lap op," knipoogde ze in plaats van te klagen. Tenslotte was hij er altijd voor haar en de kids en.. werk was werk. Zelfs als het een avondje uit was, was het iets wat ze hem meer dan gunde.

Maar hoezeer ze zich die dag ook moed probeerde in te spreken en haar hoofd op positieve gedachten probeerde te focussen, ze bleef behoorlijk neerslachtig. Het werd een lange dag op werk en gedachten aan het gesprek met Von en Seff en een derde kind lieten haar niet met rust. Die avond overviel de tweeling haar en trokken ze hun neus op voor het avondeten. Bah, spruitjes! Wie had dat ook uitgevonden?! Met een zucht had ze haar educatieve doeleinden overboord gegooid en hen nog wat pannenkoeken gebakken. Tot zover hun groenten van de dag. Maar later op de avond werden ze weer haar kleine lieve elfjes en luisterden ze met hartenlust naar een verhaal over een herder en zijn vliegende schapen -want ja, welke dieren verwachtte je anders in de luchtsteden?
Terwijl ze sliepen bleef ze nog een eindje in de kamer zitten, om zich uiteindelijk op bed te nestelen met een boek. Toen ze niet kon focussen haalde ze haar schetsboek boven en hield zich gedachteloos bezig. Amiel.. hun kinderen en.. nog een kleintje? Melenwyn beet op haar onderlip toen ze tranen voelde opwellen. Waarom kon ze niet genoegen nemen met het perfecte gezinnetje dat ze nu hadden?

[Ravief]

Het had vooral te maken met opvoeding en ritme en het gewend zijn, zou Amiel antwoorden als ze ernaar zou vragen. Voor een keer zou hij er geen problemen mee hebben om lekker lui in bed te blijven liggen, maar elke dag uitslapen zou voor hem er niet inzitten. Hij hield van het ritme en een beetje beweging deed hem geen kwaad immers.
Amiel moest lachen om haar typische Luchtelfse antwoord. Het was leuk om die verschilletjes te blijven merken en met een glimlach om zijn lippen vertrok hij naar zijn lokaal, al maakte hij eerst een tussenstop om de tweeling te droppen.

Zoals verwacht was de dag lang en de overleggen nog langer. Het was prima om Destan het een en ander bij te brengen -Amiel zou er geld om durven verwedden dat Kaspar het kasteel aan hem zou achterlaten- maar om daarnaast ook de wekelijkse overdracht met z'n allen te doen koste veel tijd. Bovendien moest hij daarna nog met Tamira en Mano praten over de bescherming van Eldon en of zijn magie het hield en of er vreemde dingen waren voorgevallen. Al hadden ze dan tussendoor gegeten, het was laat toen Amiel thuiskwam en hij was hongerig. Dus stond hij nog een poosje in de keuken te rommelen, voordat hij zuchtend kon ontspannen en alles van die dag los kon laten. Echt ernstige dingen waren er immers niet, dus was er ook niets om over te piekeren. Met een gevulde maag en zijn hoofd redelijk leeg kwam hij hun slaapkamer weer in. Verbaasd dat Melenwyn nog op was, bleef hij even bevroren in zijn stappen staan. Maar daarna liep hij naar haar kant van het bed, legde het schetsblok en boek aan de kant en nam haar op, met een lichte frons op zijn voorhoofd. Zachtjes hief Amiel haar gezicht en streelde met zijn vingers over haar perfecte huid. "Lieverd?"

[Maanwezen]

Zodra ze hem in de deuropening zag staan had ze snel haar tranen weggeveegd. "Oh, je bent er," zei ze een beetje verdwaasd en sloeg automatisch haar armen om hem heen, genietend van zijn strelingen. "Hoe was het? Zijn jullie eraan uitgeraakt?" Ze had haar tranen niet aan hem willen tonen.. of toch niet op die manier. Waarom had ze ook zitten huilen? Ze had alle reden om gelukkig te zijn.

[Ravief]

Rustig omhelsde hij haar en liet zijn vingers door haar lokken glijden en met haar haar spelen. Hij had de tranen misschien niet gezien, Amiel was niet dom. Na al die jaren samen kon hij Melenwyn heel goed inschatten en aanvoelen. Er was iets wat haar van streek maakte, en wel zozeer dat ze er niet van kon slapen. Dat zei nogal wat, met haar slaaptalanten.. "Hmm, de overleggen gingen goed, maar er is altijd meer om over na te denken en te overwegen." Gelukkig had hij geen probleemgevallen in de groep dit jaar, maar hij bleef altijd werken aan verbeteringen van de bescherming van Eldon. "Wat maakt je zo van streek, lieverd?" Amiel zei het zacht en hij draaide wat bij om haar beter in zijn armen te kunnen houden.

[Maanwezen]

Gezien zijn vraag reageerde ze niet echt meer op wat hij over werk zei. Ze probeerde enigszins te ontspannen, maar wist niet hoe ze het in hemelsnaam aan kon kaarten. Dus sloeg ze haar blik neer, keek dan weer naar hem op en aarzelde. Moest ze erover beginnen? "Ik weet niet.. " zei ze aarzelend, bang dat haar reactie alleen al alles prijs zou geven.

[Ravief]

'Ik weet niet..' was meestal Mel's uitdrukking om aan te geven dat ze het wél wist maar er geen woorden voor kon vinden, of gewoon niet wist of ze er überhaupt iets over moest zeggen. Amiel's frons verdween en hij maakte zich rustig los van haar om zich klaar te maken voor de nacht en dook 3 minuten later bij haar onder de deken. Meteen sloeg hij een arm om haar heen, zodat zij zich tegen hem aan kon vleien. Hij speelde wat met haar lokken en dacht na. Ze was aan het huilen geweest en wist niet wat ze moest zeggen... en.. Ergens hoopte Amiel dat dit niet over dat éne ging maar hij wist ook wel dat ze dit niet zomaar ging laten gaan.
"Mel, je bent niet ongelukkig toch?" mompelde hij bedachtzaam, gezien hij niet goed wist waar dit vandaan kwam en hoe het weer wegging.

[Maanwezen]

Melenwyn vleide zich lekker tegen hem aan en liet haar vingers enigszins bedachtzaam over zijn borstkas gaan. Bij zijn vraag aarzelde ze geen moment om "Nee!" te zeggen. Daar moest ze niet over aarzelen. Toch? Ze hàd alles om gelukkig te zijn. "Het is alleen..Ik heb het gevoel.." Even keek ze naar hem op en zag zijn doordringende ogen. Ze wou niet zeggen dat ze ongelukkig was. Het was zo ondankbaar tegenover alles wat ze hadden. "Ik heb het gevoel dat er iets mist.."

[Ravief]

Wel, in elk geval was ze gelukkig... een soort van. Amiel kon het niet echt helpen, maar zijn blik was inderdaad doordringend. Maar al te graag zou hij af en toe een kijkje nemen in haar binnenste en alles netjes in doosjes doen zodat je tenminste wist wat er gevoeld en gedacht werd. "En je denkt dat dat een kind is? Kan het niet iets anders zijn?" Zijn stem klonk meer hoopvol dan hij wilde toegeven. Wat hij helemaal niet wilde toegeven was dat hij bang was om haar. Nog een kind was niet iets waar hij echt iets op tegen had, maar de risico's.. Hij zuchtte en liet zijn blik even over het plafond dwalen. "Het is niet zo dat ik niet na heb gedacht hierover sinds de laatste keer dat we het erover hadden, Mel." Want ze bracht zoiets echt niet zomaar op. "Maar het enige waar ik dan aan kan denken is dat je me hebt laten beloven dat ik voor de kinderen zou zorgen als je het niet zou halen. Die.. die weken waren.." Die weken waren iets wat hij amper had verwerkt.