MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn had bijna willen antwoorden tot hij dat laatste toegaf. Het was alvast een goed punt dat hij er nog over nagedacht had, dat hij het ook niet laten rusten had. Betekende dat dat hij het ook overwogen had? Dat de optie er überhaupt was? Hoewel hij niet wou toegeven dat hij bang was, scheen het wel enigszins door in zijn woorden. Stevig sloeg ze haar armen om hem heen en gaf een kusje op zijn kaak. "Oh lieverd... Het spijt me zo. Ik.. Ik snap dat het moeilijk was. Ik weet niet wat ik erover kan zeggen, alleen dat ik niet denk dat het een tweede keer zou voorvallen." Het was niet dat ze hem expres in die situatie geduwd had.

[Ravief]

Ja, hij was bang. Hij zou het waarschijnlijk nooit in die woorden zeggen, maar hij wilde dat echt niet nog een keer meemaken. Het was heel anders geweest dan zijn angst die hij eerder had gehad (met de bezetting, met de IRSMZ, met..), het was zo intens dat hij niet echt ergens anders aan kon denken als het ging om Mel en zwanger. Die hele zwangerschap was spannend geweest en ze hadden er niet zozeer van kunnen genieten als ze hadden gewild, maar die laatste tijd in de ziekenboeg stond hem nog goed voor ogen. Vooral hoe zwak Melenwyn was geweest voor de bevalling en daarna en hoe dat in de weken erna niet heel hard was verbeterd.
Wellicht zou een tweede keer beter gaan, maar de kans op een meerling bleef er. Het was wel aan hem te zien dat hij ietsjes bezweek voor haar, maar nog altijd niet wilde toegeven. Amiel zuchtte diep en genoot maar van haar omhelzing. "Je kunt niet uitsluiten dat het een tweeling zou kunnen zijn," mompelde hij zijn gedachten hardop.

[Maanwezen]

Zijn afweer begon inderdaad te verbrokkelen, anders had hij nu wel iets ontwijkender of resoluter geantwoord dan dat. Melenwyn humde zacht wat en gaf een zacht kusje op zijn kaaklijn vooraleer ze weer antwoordde, gezien ze enige spanning in zijn spieren merkte. Ineens was ze haar eigen verdriet voor een stuk vergeten. "Nee, maar ik denk dat de kans écht wel miniem is... Het was al zo'n kleine kans dat er een meerling kwam. Waarom zou het nog eens zo zijn?"

[Ravief]

Hij wilde geen ruzie maken, niet nog eens. Amiel wist echter ook niet hoe hij dit anders moest zeggen en zijn weerstand was nog niet helemaal weg. "Ik weet niet.. het zit in mijn familie." Achim en Auros waren een tweeling geweest. Hij wist dat het aan zijn moederskant voorkwam en zijn vader was zelf ook deel van een tweeling geweest, al was diens 'wederhelft' al heel vroeg overleden. Zou er een of andere magische bezwering bestaan dat als je zwanger werd, het maar een eenling zou zijn?

[Maanwezen]

"Maar jij bent geen deel van een tweeling..?" Melenwyn probeerde hem in te schatten. Wat dacht hij nu precies? Het was nog steeds een behoorlijk normaal gesprek, voelde niet verkeerd aan nu. "Zou je het niet willen proberen..?"

[Ravief]

Hij schudde lichtjes zijn hoofd. "Mijn... mijn vader was het. En Achim en Auros ook." Amiel moest er niet aan denken dat er een tweede van hem zou rondlopen. Als hij zo goed was geëindigd dan was zijn wederhelft dat niet gelukt, dat wist hij zeker, al was het maar om de natuur en wereld in balans te houden. Gelukkig was er niet zoiets en was hij aardig goed terecht gekomen. Bij haar vraag kreeg hij echter zijn gedachten er weer bij. "Misschien als ik wist dat het goed zou gaan." de woorden werden bedachtzaam uitgesproken. Amiel wist nog niet helemaal of dat wel de waarheid was, maar momenteel was hij er nog niet klaar voor.

[Maanwezen]

Wel, dat was iets wat eigenlijk nog nooit was opgekomen. Waarom had ze er nooit eerder gevraagd? Even keek ze hem verbaasd aan, maar alsnog.. Zijn broers waren een tweeling en hij niet. Dat was het bewijs dat een tweede zwangerschap niet perse zou leiden tot een meerling. "Lieverd, ik ben geen ziener en ik heb geen glazen bol, maar ik geloof echt dat het goed zou gaan. Er is zoveel veranderd en ik zie niet in waarom het zou misgaan."

[Ravief]

Amiel wist ook niet precies waarom hij zo sterk voelde dat het wél mis kon gaan. Misschien was zijn angst groter dan gedacht? En hoewel hij hierover al bars was uitgevallen en in de dagen erna een paar keer waarschuwend had gekeken dat ze er echt niet over moest beginnen, wilde hij er nu geen ruzie om maken. "Laat me er over denken, oké?" was nu het voorstel dat hij deed. Hij was moe en wilde niet in slaap vallen met nare gedachten. Zijn donkere ogen namen Melenwyn op. Amiel gokte dat dit ook was waar ze om had zitten huilen, en hoopte dat ze nu genoeg rust had gevonden om te kunnen slapen.

[Maanwezen]

Haar gezicht klaarde wat op toen hij zei dat hij erover na zou denken. "Ja," zei ze slechts en kuste hem nog eens, ging met haar vingers zachtjes door zijn springerige krullen heen. Het feit dat hij erover na wou denken was al een gigantische stap vooruit. "Slaap lekker.. Ik zie je graag."

[Ravief]

In de dagen die volgden, deed Amiel af en toe wat onderzoek naar de mogelijkheden en verdiepte zich in doktersliteratuur. Maar als Mel er over begon, bleef hij vriendelijk en zei dat hij nog niet klaar was met zijn onderzoek. Hij nam het niet licht op, in elk geval?
Amiel mocht dan een rustige klas hebben, dat werd behoorlijk anders toen bleek dat er ergens in een ver dorp een heel besmettelijke ziekte was uitgebroken en vier leerlingen bericht kregen van een ziek/overleden broertje/zusje/ouder(s). Het waren belachelijk lange dagen voor hem en meer dan eens kwam hij uitgeput thuis. Na weer zo'n avond dat hij met leerlingen had gepraat en met de hele klas mentoruur had gehad en hij Mel op de bank zag zitten met één van de boeken over zwangerschap, was het een beetje een verkeerde timing van alles. Haar verwachtingsvolle blik en de vraag die op haar lippen lag -die overigens niet uitgesproken werd- kon hij eventjes niet gebruiken. "Niet nu," snauwde hij zo ongeveer en schonk zichzelf een wijntje in, en daarna nog één en daarna nog een. Na een lange, hete douche kroop hij direct in bed.

Natuurlijk wilde hij niet zo tegen haar doen, en de dag erna had hij er spijt van, maar deze dagen waren een beetje teveel op zijn bord. Na drie dagen werd het echter rustiger en toen waren er drie weken (min of meer) verstreken vanaf het moment dat hij had gezegd dat hij erover zou denken.
Dus die avond op de bank, ging Amiel rustig bij haar zitten en pakte haar handen en keek haar ernstig aan. "Lieverd, als ik zeg dat we het gaan proberen voor een bepaalde tijd, is dat dan iets waar je mee in kunt stemmen? En als het niet lukt dat we het laten gaan?"