Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Uiteindelijk besefte Asra ook wel dat ze niet kon blijven zwijgen. Ergens tijdens het rennen, stelde ze zich weer open voor de band en merkte direct op hoe chagrijnig Han was. Great. We hebben Seff en een verstekeling. We zijn onderweg. Het woordje 'klootzakken' klonk er nog net niet in door, maar ze zou hier zeker over gaan vechten, sowieso met woorden.

Cerise had al snel door dat het reizen Seff geen goed deed en ze was behoorlijk opgelucht toen ze konden rusten en Asra aangaf dat ze in de buurt kwamen. Het zou nog wel een halve dag kosten, maar uiteindelijk kwamen ze dan veilig aan en konden ze Seff in alle rust verzorgen.

[varden]

Seff klemde zijn tanden op elkaar gedurende het grootste deel van de rit, om geen geluiden van pijn te maken en zo de anderen bezorgd te maken. Maar zijn gezicht kreeg er inderdaad niet meer kleur op op deze manier, en hij droop van het zweet toen hij eindelijk van Lorenzo's rug afkon. Wankelend zette hij een paar stappen maar ging daarna maar gewoon tegen een boom aanzitten. "Het... het spijt me...", zei hij zacht toen Asra in de buurt was, als mens dit keer weer. "Als ik... niet zo stom was geweest dan.. dan hadden jullie.. deze moeite... niet hoeven doen." Zijn ademhaling ging zo hijgend, dat een vloeiende zin niet te vormen was en alles steeds onderbroken eruit kwam. Seff had zich in die kooi wel beseft wat voor ongelofelijke sukkel hij was geweest met zijn eerdere actie.

[Ravief]

Asra hurkte bij hem neer en streek bezorgd over zijn voorhoofd. Maar ze keek hem wel aan toen hij sprak en onderbrak hem niet. "Seff," zuchtte ze en dacht een moment na. "Luister, het was niet stom. Je kwam op voor jezelf en dacht mee met de roedel en je idee was goed. Alleen je alfa-houding neemt toe en dat werkt niet in een roedel als deze. Hoe dan ook hadden we met z'n allen bij je moeten blijven." Ze glimlachte lichtjes naar hem en kneep zacht in zijn hand. "Ga maar rusten en aansterken, oké?" Maar ze besefte heel goed dat dit heel wat was voor hem om te zeggen. Asra had wel door dat hij groeide en de beslissingen die hij nam waren niet altijd de juiste, maar hij leerde wel. Het had niet zo moeten lopen, maar was dit niet waarom hij hier was?

[varden]

Hij glimlachte wat bibberig naar haar en knikte, waarna hij zijn ogen sloot. Na een tijdje werd zijn ademhaling zwaar en regelmatig, nog altijd snel en behoorlijk hijgend, maar hij sliep in ieder geval. Hij zou snel moeten leren hoe hij die Alfa-houding moest controleren. Zijn ouders gebruikten die ook maar zelden, dus het was te doceren en te gebruiken als het nodig was. Maar ook tegen te houden als het niet hielp.
Vlak voor het eten werd Seff behoorlijk heftig wakker uit een nachtmerrie, en het kostte hem even om door te hebben waar hij was. Zijn wolf zat vreselijk dicht onder het oppervlakte, waardoor zijn ogen geel kleurden. Zelfs de wolf voelde zich beroerd.

[Ravief]

Ze bleef bij hem tot hij sliep en ging daarna haar wacht houden. Af en toe gleed haar blik naar Seff en ze had nu al zin in het gevecht met Han of Adán morgen. Asra was niet bang en zou eens zeggen wat ze dacht.

Cerise schrok zich rot van hoe hij wakker werd en had een halve hartaanval. "Hé, hé.. rustig maar. Seff... je bent veilig." Ze legde haar hand op zijn been en liet haar ogen even geel kleuren om contact te maken met hem. Bezorgd nam ze hem op, en ze bedacht dat als dit nog lang doorging die frons nooit meer weg zou gaan. "Seff? Gaat het? Slechte droom?"

[varden]

Hijgend, kletsnat van het zweet, staarde hij even verdwaasd naar haar. Maar die gele ogen, die reikende wolf, dat hielp wel en hij knikte wat beduusd. "Ja... ja... ik.. ik droomde over.. over kooien", hijgde hij. In zijn droom was de ervaring van slechts een tweetal dagen geleden vermengt met zijn moeders verhaal. En het was geen goede mix geweest, met een weinig vrolijk resultaat. "Mijn... mijn ouders hebben... geen goede start gehad..." Die verhalen spookten door zijn hoofd.

Han, Adán, Iven en Oliver wachtten hen ongeduldig op in de oude schuur waar ze op hen wachtten.

[Ravief]

Ze ging naast hem zitten en drukte haar schouder tegen de zijne, voorzichtig natuurlijk. Daarna verschoof ze haar hand en pakte die van hem en verstrengelde hun vingers. "Je bent veilig hier, oké? Wat er ook gebeurt.. ik laat je niet in de steek." Cerise pakte de waterzak en bood hem die aan en keek toen wat vragend. Zijn ouders? "Wil je het erover hebben?" ze begreep zijn gedachtegang niet helemaal, maar zijn koorts was dan ook nog niet weg en dat in combinatie met de pijn moest voor gekke dromen hebben gezorgd.

[varden]

Gulzig dronk Seff, waarna hij zijn hoofd vermoeid weer tegen de boom achter hem liet rusten. "Later, later praten." En dan eens echt, want Seff had Cerise wel veel gevraagd, hij had zelfs maar weinig verteld. Hij had zijn leven in Eldon vaarwel gezegd voor nu, dan moest hij een ander leven oppakken. Anders bleef er niets en niemand over bij wie hij 'gewoon Seff' kon zijn. Maar dat gesprek was niet voor momenten met een koortsig hoofd, en overal pijn. Hij wilde een douche, en een zacht plekje in hooi om te slapen. Alleen maar slapen, zonder pijn, zonder ontstoken schouder.

[Ravief]

Uiteindelijk kwam hij met zijn hoofd op haar schoot terecht en Cerise bleef een poosje over hem waken, maar viel uiteindelijk zelf ook in slaap. Ze werd wakker gemaakt door Asra toen het tijd was om te gaan en ze zorgen ervoor dat iedereen met goed gevulde magen er tegenaan kon. Ze zouden immers proberen om vanaf hier in één keer door te gaan naar de schuur waar op hen werd gewacht.

Het duurde langer dan gepland, maar uiteindelijk kwamen ze aan. Kiri en Cerise ontfermden zich over Seff, zonder de rest ook maar te groeten en zorgden voor een comfortabel plekje. Hij zou moeten uitzieken in alle rust.
Asra zuchtte lichtjes terwijl ze naar de bezigheden keek en liep wel naar het groepje toe, gezien ze nu eenmaal een te hoge positie had om het te laten.

[varden]

De lange rit had Seff alles behalve goed gedaan. Tegen de tijd dat ze bij de rest aankwamen, was hij langer bewusteloos dan bij bewustzijn geweest. Zijn schouder jeukte, kookte, en zag er bijna net zo erg uit als toen het brandmerk net gezet was. Rillend groef hij zich in in het hooi dat er lag, zoekend naar iets van warmte en enkele secondes daarna juist wanhopig op zoek naar afkoeling.

Han had Asra's humeur al aangevoeld maar was nog lang niet klaar om te wijken voor zijn Bèta in deze kwestie. "Die jongen moet leren zijn eigen boontjes te doppen. We kunnen hem niet altijd uit de nesten helpen!"