Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

"Niet veel. Ze overleden aan hun wonden terwijl Asra en Lorenzo zich over mij ontfermden." Aan haar stem was wel te merken dat ze nog altijd niet wist wat ze ervan moest denken. Waarom hadden ze haar gekozen? Waarom had ze het gered? Cerise haalde diep, maar trillerig, adem en staarde naar haar knieën. Niet dat die zo interessant waren, maar ze had geen zin in huilen en ze wist vrij zeker dat dat zou gebeuren als ze Seff bezorgd naar haar zou zien kijken.
"Maar Maiza.. dat was al eerder. Ik was iets ouder, maar we konden goed met elkaar overweg en deden dan ook veel samen. Ik denk dat het een kwestie was van verkeerde plaats, verkeerde tijd, maar dat maakt het nog niet goed." en maakte het ook niet beter. Wat haperend en met af en toe wat stiltes vertelde ze over de keer dat ze samen een stad in waren gegaan om wat te halen van de markt. Ze waren 14 en 15 en trokken aardig de verkeerde aandacht. Er was aan de andere kant van de stad ook een roedel geweest en die had gehoord van hun samenstelling en toen ze op een groepje waren gebotst was dat uitgelopen op pesterijen. Gezien ze nog lang niet bij de markt waren hadden ze hen makkelijk te pakken kunnen krijgen en ze hadden Maiza zo ongeveer doodgeschopt. Zij had vijf gebroken ribben en gebroken arm gehad en onder de blauwe plekken gezeten.

[varden]

En Seff's blik was behoorlijk bezorgd... Nu sloeg hij ook zijn andere arm om haar heen en trok Cerise nog iets dichter tegen hem aan. Zijn uitstraling werd, zonder zijn weten of toedoen, beschermender. Zacht streek hij over haar rug terwijl Cerise vertelde, en Seff enkel luisterde. Zijn hoofd was dodelijk kalm. Hij wist niet waarom Cerise was blijven leven, waarom Asra en Lorenzo zich over haar ontfermt hadden. Maar hij wilde het wel een keer gaan vragen. Want hij vroeg zich af waarom ze Cerise hadden gered, terwijl Adán haar nog altijd als een soort oud vuil behandelde. Dat was vreemd, toch?
Zijn spieren spanden iets toen hij het verhaal van Maiza hoorde. Ze hadden dat meisje zo heftig toegetakeld? Waarom?! Wat hadden twee zulke jongen meiden nou misdaan kunnen hebben? "Dat is vreselijk...", kon Seff alleen maar zeggen, want woorden van troost zouden er niet zijn voor zoiets. "Ik heb nooit zoiets meegemaakt, mijn roedel woont in de omgeving van Eldon en als er iets misgaat dan kunnen we daar schuilen. Mijn vader... Hij heeft wel veel meegemaakt. Ik weet niet precies wat, maar daardoor praat hij niet normaal. Ik denk dat zijn langste zinnen vijf woorden hebben en zelfs dan niet goed lopen. Ik weet niet wat hij heeft doorgemaakt, of wat jij hebt doorgemaakt." Nu pas besefte Seff in wat voor bevoordeelde positie hij was opgegroeid. Beschermd van pijn en lijden, beschermd van gevaar, altijd geliefd en omringd door roedelleden. Heel even leek het alsof het litteken op zijn rug prikte, maar dat kon niet zo zijn. Het was goed genezen. Het zou zijn verbeelding wel zijn.

[Ravief]

Misschien was het wel omdat zij over zich heen liet lopen? Cerise had grenzen, tuurlijk, maar ze had haar plek als laagste ingenomen zonder er ooit over te vechten.
Nu ging ze wel verzitten, niet zozeer om te ontspannen, maar om meer tegen hem aan te kruipen. Ze was ietsjes ouder dan Seff, maar zijn omhelzing deed haar goed. Ze legde haar wang tegen zijn shirt en sloot haar ogen om de herinneringen te verdrijven. Ja, wat hadden ze de wereld ooit misdaan? Ze waren kinderen geweest en onschuldig. Voorzichtig verschoof Cerise haar hand een beetje, zodat deze op zijn zij rustte en uiteindelijk deed zijn warmte en beschermende houding haar goed; ze ontspande weer totaal terwijl ze naar zijn verhaal luisterde. Een vage glimlach kroop om haar lippen. "Dat klinkt wel goed, die omgeving en roedel." Ze leunde wat naar achteren, waardoor ze met haar hoofd op zijn schouder terecht kwam en keek hem aan. "En je moeder? Je had het in je koorts over kooien en dat je ouders geen goede start hadden..?"

[varden]

Seff glimlachte naar haar toen ze hem eindelijk weer aankeek. Ze was dus echt iedereen kwijt... "Hoe... hoe vond je moeder het? Dat de Alfa zo was?" Seff kon zich echt niet voorstellen dat een vrouw dat pikte. Niet de vrouwen waar hij rond was grootgebracht tenminste! Even dacht hij terug aan Eldon, iets dat hij probeerde te voorkomen deze dagen. Als hij thuis was geweest, hadden Lea en hij nu samen hun eindexamens gemaakt en zouden ze (hopelijk) samen de diploma-ceremonie meemaken. Maar... Dan was zij mogelijk niet gaan studeren, wat ze straks zou gaan doen. En hij was blij dat ze die kans nu kreeg, want hij merkte wel aan haar brieven dat ze daar erg naar uitkeek. Ze zou het vast goed doen op de universiteit, omringt door hoogstaande cultuur en boeken. Zou ze... zou ze een nieuwe jongen vinden die haar interesseerde? Seff was bang voor de brief waarin ze dat zou vertellen. Dat er een hoge edelman zou zijn, die veel beter bij haar paste dan Seff zelf. Want het feit was, dat ook hij wist dat Lea moeiteloos in dat wereldje zou passen terwijl hij daar net zo thuis zou horen als Mano. Maar dat schudde hij ook snel weer van zich af. Daar wilde hij niet aan denken! Het maakte hem alleen maar verdrietig en zorgde ervoor dat hij heimwee kreeg. "Je zult het zelf zien, als we terug gaan." Hij was zijn belofte niet vergeten. Hij zou haar mee terug nemen naar zijn roedel als hij wegging. Daarna zuchtte hij diep. Hoeveel kon hij vertellen zonder zijn moeder boos te maken? Aan de andere kant... Hoeveel wist hij nou eigenlijk? "Ik weet niet veel. Mijn moeder heeft het me verteld niet zo lang voor ik wegging." Hij moest even nadenken over wat Von ook alweer verteld had. "Mijn oma en oom waren kennelijk gevangen om mijn opa te dwingen allemaal nare dingen te doen. Mijn moeder is in gevangenschap geboren en heeft de eerste tien jaar van haar leven niets gekend dan die kooi. Tenminste... ik denk dat ze tien was. Ze is uiteindelijk met mijn oma ontsnapt, maar die heeft dat niet overleefd. Zo eenzaam is ze Han's roedel tegengekomen." En Lorenzo moest hem nog altijd meer vertellen over hoe Von in de roedel was geweest.

[Ravief]

Hoe haar moeder het vond? Cerise fronste en wilde zich bijna losmaken van de omarming, maar bleef toch zitten en verstijfde alleen maar kort. "De ene keer had ze het over weggaan, de andere keer vond ze hem geweldig, de andere dag vond ze hem een zak maar bleef voor de andere pups." Ze zuchtte. "Ik weet het niet precies. Het was net alsof ze verslaafd was. Ze wist dat het niet goed was, deze situatie, maar kon ook niet vertrekken omdat je dan ontzettend kwetsbaar bent." Er was geen goed alternatief en bovendien had de Alfa haar nooit geslagen en als hij wel langskwam, dan was haar moeder dagen erna nog in katzwijm. Al met al had die situatie, het ongeval met Maiza en de aanval van de andere roedel het wantrouwen voor geluk er wel aardig ingeramd bij haar.
Haar mondhoeken trokken weer omhoog in een glimlach. Hij bleef het zeggen en Cerise hoopte dat ze niets zou doen waardoor hij zijn woord brak en hoopte van harte dat ze in die roedel een thuis zou vinden. Maar daarna volgde een frons. "Dat is heftig. Maar toch begroette ze Han als een vriend, toen ze jou kwam brengen.. Ik denk dat ze het dan beter in deze roedel heeft gehad dan ik me voor kan stellen." Onderzoekend gleed haar blik over Seff heen. Ze had wel door dat over thuis praten lastig was voor hem en ze knuffelde hem wat meer om daarna overeind te komen. "Iedereen daar mist jou net zo erg als jij hen mist, Seff," zei ze zacht, bemoedigend.

[varden]

Alleen zijn maakte je kwetsbaar ja. Dat snapte Seff inmiddels ook. Zeker als je een pup bij je had, hoewel Seff niet durfde te vragen of Cerise's moeder van plan was geweest het meisje mee te nemen als ze echt eens vertrok. In zijn roedel had de helft van de wolven hun mate gevonden, iets dat al redelijk uitzonderlijk geweest zou zijn als het er maar één geweest was. Veel wolven kozen een partner waar mens en wolf het over eens waren, maar je echte mate was toch anders. Edmond was de enige die hij kende, die bovendien een mate had die geen wolf was. Maar dat ze het waren, dat had nog nooit iemand in twijfel getrokken. Hij fronste. "Ik denk het wel. Maar tot ik hierheen gestuurd werd, wist ik niet eens dat mam eerst bij deze roedel had gezeten. Kennelijk zaten mijn ooms Edmond, Mano, en Imre hier ook eerst bij. Ze zijn niet mijn echte ooms, maar zo hebben ze zich altijd gedragen naar mij en de andere pups." Lea en Rosa, en nu de tweeling en zelfs Senna. Hij moest droevig glimlachen bij die gedachte, en Cerise's woorden. Zouden ze hem echt missen? Of dachten ze er eigenlijk niet meer zoveel over na? Hij was nu toch al een paar maanden weg. "Mijn roedel is een beetje raar. Niet alleen om hoe we met onze Alfa's, mijn ouders, om gaan maar ook door onze samenstelling. Tante Themis is een Duivelin, maar ze is Edmonds mate en sinds ze een bloedtransfusie van weerwolvenbloed heeft gehad heeft ze zelfs last van de volle maan. Oom Mano is samen met tante Avy, zij is een mens en hoort niet bij de roedel. Maar hun dochters Lea en Rosa wel. En dan is er tante Nova. Zij is een Nimf maar de beste vriendin van mijn echte tante Aya. Die twee zijn onafscheidelijk dus hoort ze ook een beetje bij ons."

[Ravief]

Het was maar goed dat Seff dat niet vroeg, want dat zou Cerise er over na gaan denken. En dan zou ze ook ontdekken dat haar moeder altijd had gezegd 'ik moet hier weg', wat haar zelfbeeld vermoedelijk naar de knoppen zou helpen. Ergens was deze roedel wel goed voor haar. Ze had leren vechten, ze was opgekrabbeld en was sterker dan ooit, hoewel ze nog altijd kwetsbaar was.
"Misschien wist ze niet hoe ze erover moest vertellen zonder het te hebben over hoe ze daar terecht is gekomen? Dat ze wilde wachten tot ze er zeker van was dat je oud genoeg was om het te snappen?" Vertellen over je moeders dood was niet gemakkelijk immers, en uitleggen hoe het met je kinds grootouders zit, was iets wat je niet op elke leeftijd kon doen. Natuurlijk opperde Cerise ook maar was, maar bij zijn droevige glimlach streelde ze zacht over zijn zij. "Jullie hebben een familie gemaakt, Seff. Je zult altijd daar thuis horen en hoe gemengd de rassen ook zijn, jullie zijn verbonden." Ze glimlachte. "Ik kan het horen aan je, en merken aan je hoezeer je het mist en terug wil als je weer een brief hebt gekregen. Niemand kan je dat kwalijk nemen." Het was jaloersmakend, eerder. Ze maakte zich langzaam, en een tikje spijtig, van hem los en woelde zacht door zijn haren. "Het komt goed, Seff. Je zult snel genoeg klaar zijn om naar huis te gaan en iedereen daar zal je warm ontvangen, dat weet ik zeker."

[varden]

Ook Seff kwam overeind en zuchtte. Zijn haar stond nu alle kanten op. "Ze zullen ons allebei warm ontvangen. Iedereen is welkom bij ons." Voor iedereen was plek. Ook als je geen wolf was. Seff ruimde de houten werkjes op. Morgen zou hij Cerise afmaken en aan Asra beginnen. Hopelijk kon hij ook snel gaan schilderen. "Ik denk dat mijn moeder vooral niet wist hoe ze erover moest vertellen zonder zelf weer weg te zakken in de herinneringen. Mijn vader praat nooit over zijn familie, of zijn verleden, en mijn tante ook niet. Ze heeft nog steeds af en toe last van nachtmerries, waar alleen mam en oom Destan haar uit kunnen krijgen." Als hij er zo over nadacht, waren de nachtmerries van tante Aya misschien wel net zo psychisch en ingewikkeld als zijn drukke hoofd. Niemand wist waardoor het 'getriggerd' werd en wat je er tegen kon doen om ze permanent te laten verdwijnen. "Ik hoop vooral dat als ik terug kom, ik een voorbeeld kan zijn voor mijn neefjes. Ze transformeren nog niet, maar ik hoop voor hen later een goede Alfa te kunnen zijn."

[Ravief]

"Ik denk dat je moeder een hele sterke vrouw is. En dat je waarschijnlijk meer op haar lijkt dan je denkt." Ze knipoogde en fatsoeneerde zijn haardos een klein beetje en hielp met het verzamelen van de houtwerkjes en ze liepen samen naar binnen. Vandaag zou ze hem een typisch gerecht leren te maken wat zij kende van haar jeugd. Het was vrij scherp, waardoor ze zich alvast voorbereidde op een Adán met een rothumeur, maar ze zou veel water op tafel zetten.
Eenmaal in de keuken, terwijl ze haar handen waste, keek ze hem aan. "Ik denk dat je het goed zult doen als Alfa. Heb gewoon geduld met jezelf en gun jezelf tijd. Ik weet zeker dat het goed komt."

Die woorden werden opgevangen door Asra, die bij hen kwam kijken. "Beetje verliefd aan het worden, Cerise de Zevende?" plaagde ze. Met fonkelende ogen van ingehouden pret keek ze naar Seff en knipoogde vrolijk naar hem. Ze zou eerst een kansje of wat wagen voor ze hem zou afstaan aan Cerise. Die overigens nog altijd geen achternaam had.

[varden]

Seff glimlachte dankbaar naar Cerise. Dat ze dat zei, betekende veel voor hem. "Ik denk dat je mijn moeder wel zou mogen. En zij jou ook." Cerise en Von leken in meer op elkaar dan Seff wist, qua verleden en het kwijt zijn van familie. En in Seff goede raad geven. Want hij was inderdaad ongeduldig en wilde alles tegelijk leren, wat helemaal niet kon met zijn hoofd. Dat hadden de docenten in Eldon ook al een paar honderd keer ondervonden. Seff's hoofd moest maar één ding tegelijk doen, anders kwam er helemaal niets meer uit zijn handen. Toen Asra binnenkwam glimlachte hij ook naar haar, een glimlach die behoorlijk verstomde bij die woorden. Verbaasd keek hij van Asra naar Cerise en terug. Verliefd? Huh? Pas toen de betekenis van de woorden tot hem doordrongen, wat eventjes duurde, begon hij heftig te blozen en te stamelen. Seff was net zo makkelijk van zijn stuk te brengen, als zijn tante Aya.