Taloc&Gaëlla

[varden]

Maar de Raad leek juist verstoord te kijken toen ze binnenkwam. De voorzitter, de dorpsoudste, keek haar dan ook kritisch aan. "Mevrouw Quetzalcoatl, wat doet u hier als ik vragen mag?" Baraz keek verbaasd. Niemand had Gaëlla verteld dat ze niet bij deze vergaderingen kon zijn? Torec was ook niet aanwezig, om dezelfde reden als Gaëlla. Dit ging over Taloc, de Raad was bang dat ze hun persoonlijk oordeel niet uit het besluit zouden kunnen houden.

Taloc bromde ontevreden toen ze vertrok, en toen er iemand anders binnenkwam om zijn ontbijt te brengen ging het mis. De man kwam te dichtbij, zei precies het verkeerde tegen hem, en de vlammen sloegen al uit. De man wist nog net op tijd de kamer uit te komen om niet gewond te raken. Met een woeste schreeuw smeet Taloc een stoel door de kamer, voor hij eindelijk weer grip op de zaak wist te krijgen.

[Ravief]

"Ik ben generaal, ik hoor hier bij te zijn." Ze wreef de slaap uit haar ogen en keek de kring rond. "Tot nu toe heb ik hem het meeste meegemaakt. Ik wil hier graag bij zijn. Ik begrijp dat jullie denken dat ik dit niet kan beoordelen als een normale zaak. Want dat is het niet. Taloc is mijn man en ik houd van hem." Gaëlla zuchtte echter. "Maar hij is niet meer dezelfde man als anderhalf jaar terug. Dat kan iedereen zien en ik voel het." Haar blik was rustig en ze leek opener en gevoeliger dan anders. "Desnoods zeg ik niets, maar laat me alsjeblieft hierbij zijn."

[varden]

De oudere mannen begonnen onrustig te fluisteren. Eigenlijk hadden ze verwacht dat ze woedend zou worden, of hysterisch, maar ze was zo ongelofelijk kalm en haast rationeel hierover... Wat moesten ze hiermee? Het was Cenek die zijn stem verhief. "Het is belangenverstrengeling! Wanneer een zaak te dicht bij een persoon komt mag..." Maar hij kon zijn zin niet afmaken omdat Baraz met een klap op tafel opstond en Cenek op woedende toon maande zijn mond te houden en toen iemand beval Gaëlla onmiddellijk een stoel te geven, daarna ging de man weer zwijgend zitten, alsof er niets gebeurd was.

Taloc kreeg van dit alles niets mee, maar Gaëlla zou een kleine ravage aantreffen als ze de kamer weer in kwam. En een Taloc die opnieuw door een soort hel ging, ook al zou het nog erger kunnen. Hij besefte heus wel wat er net gebeurd was en was kwaad en gefrustreerd dat hij niet in staat leek te zijn om het heden van herinneringen te onderscheiden. Hij had een stamgenoot aangevallen! Hij had de man kunnen verwonden als die niet snel genoeg weg was geweest! Op de gang klonken zijn gefrustreerde schreeuwen heus wel door en ziekenhuispersoneel dat langs liep schrok zich er dood door.

[Ravief]

Cenek kreeg een lichtelijk dode blik toegeworpen en als die vent nog veel meer van zijn vervelende karaktertrekken liet zien deze dagen dan zou het haar niets verbazen als ze nog eens tegen hem zou uitvallen en ze in gevecht zouden raken.
Zoals beloofd hield Gaëlla zich stil en luisterde alleen maar. Ze sprak niet, maar knikte zo af en toe bij bepaalde punten, of fronste of kneep haar ogen wat samen als er een voorstel werd gedaan waar ze het niet mee eens was. Uiteindelijk werd er niet echt iets besloten en ze dankte de Raad rustig dat ze aanwezig mocht zijn.

Zijn woedende geschreeuw kwam haar al tegemoet en Gaëlla bleef even haperen in een pas. Ze zag de twee bewakers bij de deur elke keer ineen krimpen en ze stak beide mannen een hart onder de riem en zei hen dat ze wel konden gaan. Pas toen ze weg waren -wat niet lang duurde- ging haar hand naar de deurknop en na even diep ingeademd te hebben stapte Gaëlla naar binnen. Haar blik gleed over de kapotte stoel, het eten wat overal lag en bleef tenslotte rusten op Taloc. "Lucht het op?" vroeg ze simpel.

[varden]

Zijn blik schoot op, met de vlammen en hij wist nog net op tijd te registreren dat het Gaëlla was waardoor hij haar niet aanvloog maar zijn vuist tegen de muur plantte. Daarna klonk ongelofelijk veel gevloek omdat dat zo'n pijn deed. Hijgend zakte hij op zijn knieën en schudde alleen maar zijn hoofd. Nee, het luchtte niet op. Deed het dat maar, dan waren deze uitbarstingen nog met een reden. Als dit de oren van de Raad zou bereiken, dan was zijn lot getekend. Hij kon zo niet terug naar de stam, hij kon zo niet eens buiten deze kamer komen!

[Ravief]

Ze trok een gezicht. Misschien zou dat het wel moeten doen. Zich uitleven zou moeten opluchten. Ze kwam bij hem zitten en pakte voorzichtig zijn hand. Dit was niet al te best voor zijn vingers, die nog altijd aan het helen waren. "Kom op. We gaan naar huis." Gaëlla stond op en begon de weinige spullen die hij hier had gekregen te verzamelen en ruimde de kamer zo goed en zo kwaad als het ging op. Daarna keek ze naar Taloc. "Tenzij je liever in dit hok blijft?" haar stem had een randje wat hem zou moeten vertellen dat hij maar beter gewoon met haar mee kon gaan.

[varden]

Auw... Dat deed inderdaad pijn. Verdwaasd keek hij naar haar op, maar herkende het randje wel nog. "Naar huis?" Hij was duidelijk nog niet helemaal terug uit zijn herinneringen, maar het woord 'huis' werd wel geregistreerd. Ze wilde hem echt in hun huis hebben? Ondanks wat hij hier zonet had aangericht? Kon.. kon dat echt? Met Isild, Mattias, Myra en Bryssa zo dichtbij?

[Ravief]

Gaëlla haalde haar schouders op. "Het is voor ons allemaal makkelijker en ik denk beter. Hoe eerder je in echt vertrouwt gebied bent hoe beter, bovendien kan ik van daar ook wel werken." Haar blik gleed over hem heen. "Het huis staat aardig van de rest van het dorp af en ik denk dat de rust en die omgeving je goed zullen doen." En ze zou haar moeder zeggen dat ze voorlopig weg moest blijven. Ze had een aardig idee van wat Taloc aankon en wat niet en had ook wat bedacht wat zou moeten helpen.

[varden]

Uiteindelijk knikte Taloc. "Naar huis..." Anderhalf jaar was hij van zijn huis weggeweest. Van zijn stam, zijn vrouw, zijn eigen huis, alles. Zou hij het nog herkennen? Of zou Gaëlla dingen veranderd hebben? En.. hoe zou het gaat met zijn verminderde zicht daar? Hij liep nu al tegen alles op! Maar hij kwam overeind en keek haar aan terwijl hij weer knikte. Ze gingen naar huis, een plek met rust. Een plek met ruimte eromheen die hij door en door kende. Misschien had ze gelijk, misschien was dat wat hij nodig had.

[Ravief]

Er was niets veranderd in hun huis. Echt helemaal niets.
Gaëlla sloeg een arm om hem heen en stond aan zijn blinde kant zodat ze hem een klein beetje kon sturen, indien nodig. "Goed.. dit is hoe we het gaan aanpakken.." ze bereidde hem voor dat er waarschijnlijk heel wat nieuwsgierige stamgenoten zouden blijven staan kijken als ze hem zagen. "Ik wil dat je je stappen telt. Tot vijf en dan weer bij één beginnen en verder nergens op reageert, goed?" Ze zou hem naar hun huis leiden en later zou ze wel laten merken aan de rest dat hij rust nodig had en voorlopig geen bezoek kon gebruiken.