MA - toekomst

[Maanwezen]

Die drie weken waren tergend langzaam voorbij gegaan en Melenwyn had er nauwelijks nog met een woord over gerept, maar haar blikken hadden boekdelen gesproken. Hij had altijd duidelijk kunnen aflezen hoe ze zich erbij voelde en waar ze aan dacht, of dat ze dààraan dacht. Het was echter niet echt haar bedoeling om een druk achter hem te zetten, of toch niet echt. Ze wou gewoon een antwoord. En alsnog hing er een spanning in de lucht en voelde ze zich ergens hoopvol, maar tegelijkertijd was ze terneergeslagen omdat ze vreesde dat het antwoord alsnog negatief zou zijn. Zeker zijn snauw een paar dagen ervoor was als een klap in haar gezicht geweest, al vermoedde ze dat het aan de stress te wijten was. Die avond was ze maar vroeg in bed gekropen en mooi aan haar kant gebleven.
Ook zij voelde de stress van de ziekte, maar ze had een andere manier om zo'n dingen te verwerken.
Die avond had ze het onderwerp totaal niet zien aankomen. Ietwat overdonderd keek ze hem aan. Haar hart maakte meteen een sprongetje. Wou hij het proberen? Wou hij het werkelijk een kans geven? "Wat bedoel je met een bepaalde tijd?" vroeg ze aarzelend, al wou ze gewoon opspringen en "ja!" roepen.

[Ravief]

Ze wist in elk geval voor even haar enthousiasme te bedwingen. Hopelijk had ze nu door dat hij dit niet zomaar zou doen en er nog niet voor de volle honderd procent achter stond.
"Ik bedoel.." Amiel haalde een hand door zijn krullen. "Dat je stopt met je kruiden, dan kan dat uit je stysteem. En dat we het dan twee maanden proberen en als het in die tijd niet lukt, je weer kruiden gaat nemen." Hij gaf haar zelfs extra tijd door te zeggen dat ze een poosje zouden wachten tot de kruiden echt uit haar systeem waren. Mogelijk zou dat een paar weken kunnen duren en voordat ze echt weer helemaal bescherming had van de kruiden waren er ook wel weer wat dagen voorbij.
"Is dat iets waar je mee kunt leven?" dan hadden ze het geprobeerd in elk geval.

[Maanwezen]

Twee maanden? Hmn. Twee maanden moesten wel doenbaar zijn. Het was een korte periode, maar theoretisch gezien.. en denkend aan hoe snel ze de vorige keer zwanger was geraakt.. maar moest ze zich daarop baseren? Even was er een frons te zien terwijl ze zijn voorstel in overweging nam, maar ze had het gevoel dat het nu of nooit was en dat ze niet meer dan dit uit hem zou krijgen. Zou ze zich erbij kunnen neerleggen als het dan niet uitwerkte? Hopelijk wel, tenslotte kon ze dan tenminste denken dat ze het geprobeerd had. En ze wou ook echt niet dat hij zich weer bedacht. "Ja," zei ze na een behoorlijke stilte. "Ik vind het een goed idee." Wat klonk dat droog voor iets wat haar eigenlijk veel te blij maakte, maar ze glimlachte slechts voorzichtig gezien zijn formulering haar zijn gedachten ook duidelijk maakten.

[Ravief]

Ze begon niet te hoppen en vloog hem niet om de hals? Dat was nieuw. Maar wat niet was kon altijd nog komen, hield Amiel zichzelf voor. Voorzichtig trok hij haar op schoot en knuffelde haar warm en drukte zijn neus in haar lokken om haar geur op te snuiven. Het zou allemaal wel goed komen, zei hij tegen zichzelf. Zijn klas, de leerlingen, dit gedoe tussen hen.. Natuurlijk wist Amiel niet wat er allemaal nog ging gebeuren, anders had hij zich wel voorbereid.
In elk geval verdween de spanning tussen hen in de dagen erna en hadden ze fijne uurtjes samen. Hij kon aan haar merken dat ze hoop had en steeds enthousiast terug kwam als ze bij Von was geweest, of al werd als ze er over na dacht.
Hun avonden samen werden heter en een enkele keer gingen de kinderen zelfs uit logeren, maar voor de rest van de tijd moesten ze er maar aan denken om stilletjes te doen. Hoewel het heerlijk was, en het hem wonderbaarlijk hielp met ontspannen, was het wel opvallend dat deze keren het initiatief telkens niet van hem kwam.

[Maanwezen]

Misschien was Melenwyn er wel iets te enthousiast en te hoopvol over, maar hé, hij had haar twee maanden gegeven. Dan moest ze die limiet toch ten volle benutten? Ze kon ook maar hopen dat het effect van de kruiden snel uit haar lichaam verdween en hoewel ze gezegd had dat ze zich erbij neer zou leggen als het niet lukte, was het een steeds grotere vraag of dat werkelijk zo was. Kon ze afscheid nemen van haar hernieuwde kinderdroom? Alles wees er steeds meer op dat die immers enkel groter werd. Dat dreef haar dan ook om zelfs na een lange werkdag zich nog bezig te kunnen houden, eenmaal de kinderen fijn onder de wol lagen en zoet gehouden werden met hun verhaaltjes. Ergens was het ook gewoon 'spannend' en leuk om Amiels reactie te zien, aangezien hij dit in de verste verte niet gewoon was van haar. Af en toe zou ze wel initiatief nemen of aanstalten maken tot, maar niet zo vaak als nu. Eén keer was ze zelfs na het werk even naar de stad geweest en had ze een klein cadeautje meegebracht voor de kinderen. "Papa krijgt het zijne later," zei ze met een mysterieus glimlachje. Haar humeur was er wel zichtbaar op verbeterd sinds ze 'het gesprek' hadden gehad.

[Ravief]

Amiel was er een beetje ondersteboven van. Het leek meer en meer alsof er een heel andere vrouw in dit huis woonde. Hij was er een beetje stilletjes onder en hield haar goed in de gaten. Hij vermoedde dat het wel eventjes zou duren voor de kruiden uit haar systeem waren, maar aan de andere kant was ze ook heel vlot zwanger geworden van Aran en Lisse. Dus lette hij op haar patronen en probeerde hij iets te zien of er al wat veranderde. Al met al was het erg lastig, want Mel kreeg steeds meer energie en haar vrolijke buien waren opmerkelijk. Toch was hij blij om te zien dat het goed met haar ging, maar hij vreesde ervoor wat er zou gebeuren als die twee maanden om waren en ze was niet in verwachting...

Verbaasd keek hij haar aan bij die woorden en haalde er tenslotte inwendig zijn schouders over op. Hij zou het wel merken. Ondertussen had Amiel zich erbij neergelegd dat hij haar niet meer kon inschatten. Dus maakte hij zijn 'huiswerk' af en ging daarna met de tweeling spelen om vervolgens Melenwyn te helpen met het koken.
Aran en Lisse waren aardig zoet die avond en gingen voor een keer zelfs zonder morren naar bed. Amiel had de afwas klaar toen Mel de kamer weer in kwam na het verhaaltjes lezen en keek haar met een klein glimlachje aan. "Jij ziet eruit alsof je een goede dag hebt gehad..."

[Maanwezen]

Zijn groet werd beantwoord met een stralende lach. "Ja, het was echt heerlijk. Het is wat frisjes buiten, maar het zonnetje scheen en de markt was zo levendig en er waren zoveel kruiden!" Inmiddels had ze immers eindelijk geleerd om zelf haar vleugels te verbergen en kon ze de stad in zonder al te bezorgd te zijn ontdekt te worden. Al was het een kunst om niet te hard tegen de mensen te botsen. "Ik ben ook even thee gaan drinken bij Pierre" -haar favoriete drinkgelegenheid, al ging ze niet al te vaak- "en ... het voelde gewoon goed. Hoe was het bij jou?" vroeg ze terwijl ze hem bij de hand nam en mee richting de woonkamer dirigeerde.

[Ravief]

Hij ontdooide helemaal en het kon hem eventjes niet meer schelen dat hij een beetje wantrouwig was over haar blije stemming. Het was fijn om te horen dat ze een goede dag had gehad. Dat ze zich had vermaakt en buiten was geweest en ervan had genoten. "Heb je nieuwe kruiden gehaald om uit te proberen? En wat voor thee probeerde Pierre je nu aan te smeren?" Amiel glimlachte en streek teder over haar zij. Op avonden als deze, was hij er heilig van overtuigd dat het leven niet beter kon dan hoe het was.
Ze nestelden zich op de bank en Amiel haalde het lint los, waardoor zijn zwarte krullen -met hier en daar een enkele grijze haar- zijn gezicht omlijstten. "Goed. Het is rustig in de klas. De leerlingen steunen elkaar en het gaat redelijk met hen, gezien de omstandigheden." Ja, de klas had elkaar gevonden in de moeilijke tijd die de vier doormaakten en dat was fijn om te zien. En het maakte zijn werk een stuk aangenamer.

[Maanwezen]

Het had lange tijd geduurd voor haar om naar buiten te gaan en en werkelijk van te genieten. Jaren geleden had ze er moeite mee gehad en het had een grote inspanning gekost om ten eerste naar buiten te gaan. Melenwyn herinnerde zich nog maar al te goed hoe ze in een van hun wandelingen binnen het domein over Amiels schouder was gesmeten en hij haar naar buiten had gedragen. Toen was ze gewoonweg hysterisch geworden en had tranen met tuiten gehuild tot hij haar naar binnenbracht en haar weer bij haar zinnen had gebracht. De wachters hadden zich toen ook moeten afvragen of ze ze nog allemaal op een rij had. Gelukkig was er niemand die haar daar nog aan herinnerde, want ermee lachen zou ze nooit echt kunnen doen.
"Ik heb vanalles mee." Zowel kruiden voor het eten als om mee te experimenteren wat de werking precies kon zijn, welk effect ze konden hebben op humeur en gezondheid en dergelijke. Er was een kramer die om de zoveel tijd naar het dorp kwam en altijd speciale waren mee had van allerlei exotische plaatsen. Hoe hij eraan kwam wist ze niet, maar het was een plezier om door de kruiden te snuffelen en inmiddels kende hij haar ook al. Soms vroeg ze hem om naar het een of ander uit te kijken dat ze in een van haar boeken gevonden had. "Pierre had een nieuwe combinatie van rozenbottel en appel met iets...pikant in? Het klonk alvast niet zo aantrekkelijk. Ik weet niet wat die man zich in het hoofd haalt soms." Lachend schudde ze het hoofd. Wie zou dat ook willen hebben? Bah. Haar vingers ontknoopten inmiddels een paar van de bovenste knoopjes van zijn hemd en gleden over zijn gespierde borstkas heen, iets wat haar nog altijd kriebels in de buik bezorgde.
Die grijze haren had ze wel al eens gemerkt en ze had geconcludeerd dat het hem charmeerde. Ergens maakte die toets 'rijpheid' hem extra aantrekkelijk, vooral gezien ze als elfen nog enorm jong waren en het het enige was dat zijn jaren weggaf. Was zijn vader ook zo vroeg grijs geworden? "Hmmmn... Beter zo dan dat ze alles op elkaar afreageren," zei ze enigszins aarzelend.

[Ravief]

Hij lachte. Natuurlijk had ze van alles gekocht en ingeslagen. Als ze het niet had gedaan had hij zich pas echt zorgen gemaakt! En als hij haar gedacht kon lezen zou hij haar gerust stellen: die paar grijze haren kwamen door pure stress van bepaalde omstandigheden toen. Hij zou nog wel twee eeuwen donker haar houden, vermoedde hij zo.
"Ugh, dat klinkt echt smerig," mompelde Amiel, die ondertussen behoorlijk afgeleid werd door haar handen die zijn shirt losknoopten en over zijn spieren streelden. Had ze er serieus alweer zin in? Dat zou hun.. vijfde nacht achter elkaar zijn? Maar hij ging er dit keer niet over protesteren en zijn handen hadden inmiddels haar zijden en rug gevonden die hij afwisselend streelde. Zijn ademhaling veranderde wat en werd onrustig, zijn blik werd ietsjes donkerder zoals wel vaker het geval was bij hem als hij opgewonden werd.
"Had je het vanmiddag niet over een cadeautje?" wist Amiel te zeggen, voordat hij naar haar toe leunde om een kus te kunnen krijgen.