MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn bleef geamuseerd om te merken hoe snel hij reageerde op haar aanrakingen. Na al die jaren was daar nog niets in veranderd, hoe vaak of weinig ze hem ook aanspoorde -en dat tempo liet hij haar doorgaans bepalen. Melenwyn bracht haar lippen op enkele centimeters van hem af, maar keek hem enigszins plagerig aan. "Een cadeautje?" echode ze vooraleer ze hem diep in innig kuste. Even liet ze de knopen van zijn hemd gaan en leidde zijn handen naar de linten van haar jurk. "Pak maar uit.."

[Ravief]

Ze overviel hem compleet, hoewel hij natuurlijk wel eens had gefantaseerd over Mel die hem zou plagen met heet ondergoed. Heel kort verstijfden zijn vingers, maar wist al snel weer wat ze behoorden te doen en kregen vaardig en snel haar linten los. Vleugels of geen vleugels, een vrouw uit een jurk krijgen kon hij wel!
Dit keer zette Amiel de zoen in en kreunde zachtjes, amper hoorbaar, tegen haar lippen aan terwijl hij zijn verlangen een beetje probeerde te temperen zodat hij rustig aan zou doen. Hij friemelde wat met de linten tot het lijfje wijd genoeg was om van haar af te glijden. Zijn lippen weken dan ook af en hij kuste haar hals waarna hij koers zette naar haar sleutelbeen.

[Maanwezen]

Het was iets wat ze niet zo snel zou doen. Af en toe kocht ze wel iets moois, maar hem er echt iets plagen vergde veel van haar zelfvertrouwen en liet haar gezicht even rood worden als haar vleugels. En toch genoot ze nu van die aandacht en een zachte kreun ontsnapte haar lippen toen hij haar hals beroerde. Hij wist maar al te goed wat haar 'zwakke' plekken waren, maar ditmaal vond ze het heerlijk om ook zijn verlangen en zijn verbazing zo duidelijk te merken. Even leunde ze achterover toen hij haar uit haar jurk hielp, zodat hij een zicht had op het donkerrode kanten setje met jarretels dat ze vandaag bemachtigd had en haar bescheiden maar stevige vormen benadrukte. Ze hield haar ogen op zijn gezicht gericht om zijn reactie niet te missen, een lachje lag om haar lippen.

[Ravief]

Zijn adem stokte compleet toen hij zag hoe haar vormen omhelst werden door mooi donkerrood en haar borsten wat omhoog stuwden. Zijn brein ging echt eventjes uit en hij kon alleen maar knipperen en kijken. Maar daarna had hij haar al snel helemaal uit haar jurk en trok haar met een halve grom naar zich toe en zoende haar een tikje wild. Ze zou wel voelen dat hij al behoorlijk groeide en zijn handen knepen in haar billen om daarna haar blote rug te beroeren. "Oh, Mel," mompelde Amiel. Dit was beter dan zijn 'stoute' dromen!

[Maanwezen]

Een kort lachje ontsnapte haar lippen bij zijn verzuchting en ze spreidde haar vleugels wijd uit in verrassing bij zijn beroering. Gretig beantwoordde ze zijn kussen, drukte zich enthousiast tegen hem aan. Een tijdlang benutten ze de bank ten volle vooraleer ze enigszins bij zinnen kwam en hem naar de slaapkamer wist mee te 'sleuren'. Onderweg nam ze haar jurk wel mee want ze mocht er niet aan denken dat de kinderen die in de ochtend zouden vinden en zich vragen zouden gaan stellen.. Het duurde nog lang vooraleer ze elkaar rust gunden, voor ze beiden voldaan waren en ze in zijn armen als een blok in slaap viel. Tot de volgende ochtend lag er een gelukzalige glimlach om haar lippen en ook haar zelfvertrouwen had een duidelijke boost gekregen omdat haar 'plan' geslaagd was.
De volgende ochtend werd ze echter behoorlijk vroeg wakker door steken in de buik en rolde ze zich op tot een balletje, nog half slaperig.

[Ravief]

Amiel had nooit moeite met een hete avond en al helemaal niet als Melenwyn er moeite voor deed. Dus ja, ze bleven een hele tijd op, maar zoals altijd was hij ook weer vroeg uit bed. Hij kwam terug van zijn training toen Mel nog in bed lag. Een beetje bevreemd keek hij naar het tafereel. Haalde zij de kinderen niet uit bed op woensdag? Toen ze na zijn douche nog steeds opgekruld lag, schudde hij haar zachtjes wakker. "Mel, liefje?" Zittend op de rand van hun bed keek hij haar aan. "Wil je dat ik alvast ga ontbijten met Aran en Lisse."

[Maanwezen]

Normaal had ze inderdaad al in de weer moeten zijn, maar ze bleef maar krampen hebben. Het was zo lang geleden dat ze het gehad had zonder kruiden dat ze bijna vergeten was hoe het voelde en het volle besef drong ook nog niet helemaal tot haar door. Toen Amiel terugkwam keek ze hem verdwaasd aan, maar schudde het hoofd en ging rechtop zitten, wreef in haar ogen. "Nee nee, ik doe het wel," protesteerde ze zacht en gaf hem een slaperig kusje alvorens ze weer ineen kromp.

[Ravief]

Hij streelde haar haar uit haar gezicht en knikte en gaf haar een kusje terug. "Ik maak ze wel alvast wakker, oké?" Maar daarna liet hij haar wakker worden en wekte inderdaad de tweeling om ze naar de badkamer te sturen en dat ze alvast zich konden aankleden. "Mama komt er zo aan." Hij had op woensdag een vroeg overleg altijd en dus was het ontbijt met z'n drieën en voor hem alleen. Maar hij was wel altijd vroeg vrij, dus dat was een voordeel.
Vandaag vertrok hij echter niet helemaal gerust. Ging het wel goed met Melenwyn?

[Maanwezen]

Melenwyn sleepte zich het bed uit en trok haar badjas aan, zodat ze erna in de keuken thee kon zetten en de tafel kon dekken voor de kleintjes. Haar gezicht zag asgrauw en haar levendigheid en enthousiasme van de dag ervoor leken nu wel een vage onvoorstelbare droom. Maar toen Aran en Lisse de keuken in kwamen wist ze een glimlach tevoorschijn te toveren en gaf ze hun ochtendlijke kussen en glaasjes fruitsap. Ze zouden nog even samenzitten vooraleer zij tweeën naar de les konden, zij had een halve werkdag geregeld zodat ze dan met Amiel de rest van de dag kon spenderen.

[Ravief]

Aran en Lisse vonden het maar raar. Zij waren nog helemaal in de gloria van gisteren en zouden dat nog wel even zijn, maar mama leek veel minder blij te zijn vandaag. Dus waren ze redelijk stil aan het ontbijt en gedroegen zich rustig. Zodra ze de deur uit waren was dat echter wel anders. Ze waren direct aan het ouwehoeren en elkaar plagen en lachen en prikten een wachten in diens zij. Daar zouden ze de hele dag wel zoet mee zijn.

Toen Amiel thuis kwam was Melenwyn er al en dat was vreemd. Direct gooide hij zijn mantel in de hoek en legde zijn tas weg. "Lieverd?" bezorgd kwam hij op haar af.