MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn wist ook niet hoe ze het aan de kinderen uit moest leggen, maar toen Aran en Lisse weg waren, vluchtte ze maar al te snel naar de badkamer. Even had ze zich gedwongen om naar haar werk te gaan, maar haar eigen leerling had haar terug naar huis gestuurd en ze had niet eens hun slaapkamer gehaald. Snikkend had ze zich op de bank geworpen en zich wederom opgerold, haar vleugels om zich heen geslagen. Tegen de tijd dat Amiel terug thuis kwam waren haar tranen misschien wel op, al voelde het tegelijkertijd aan alsof er nooit een einde aan zou komen. Ze was vergeten hoe erg de fysieke pijn was en hoe erg het haar iedere maand emotioneel omver had geworpen zonder kruiden. Maar daarbovenop had ze zich niet voorbereid op hoe haar hart zou schrijnen. Dus richtte ze haar hoofd even, lusteloos, op, maar draaide toen semi-beschaamd haar hoofd van hem weg, zodat hij haar rode opgezwollen ogen niet zou zien.

[Ravief]

Hij fronste en nam haar op, maar liep toen naar de keuken en kwam terug met een kalmerende thee met wat pijnstillende kruiden erin. Gezien dat toch nog te heet zou zijn zette hij die op tafel en trok Melenwyn op schoot. Het was een beetje een lastige situatie. Amiel wilde haar troosten, maar stond er alsnog niet voor 100% achter. Dus wat kon hij zeggen? 'Er is nog tijd' of 'het komt wel goed liever', wat 'het' dan ook maar was? Dus nam Amiel Mel maar gewoon in zijn armen en streek zacht over haar lokken. "Wil je weer naar bed? Zal ik je een kruik brengen?" Hij zou straks wel naar Aya lopen en vragen of zij een paar dagen Mel's diensten wilde doen.

[Maanwezen]

Waarom was hij ook zo lief? De tranen sprongen haar opnieuw in de ogen. En waarom was ze hier ook zo verdomd gevoelig aan? Maar er waren al een paar weken voorbij en het was niets. Dat betekende dat ze nog maar een paar weken over had of ze mocht de droom voorgoed vaarwel zeggen. Melenwyn veegde haar tranen weg en nam de thee dankbaar aan. Hij wist het dus nog.. "Ik zal zo wel gaan," zei ze zacht. Er waren duidelijk geen woorden nodig om te zeggen wat het probleem was, het was gewoon te duidelijk. Als hij haar nu nog naar bed zou dragen zou ze het helemaal niet meer uithouden. Waarom was ze ook zo hoopvol geweest? Maar ze hadden bijna elke dag.. de afgelopen weken.. Melenwyn kon hem niet in de ogen kijken, maar zette haar kop neer en verborg haar gezicht in zijn hemd. "Hoe was het overleg?" vroeg ze mat. Misschien dat afleiding beter was.

[Ravief]

Maar toen ze nog meer tegen hem aankroop en de thee op was, was dat precies wat hij deed. Hij nam haar in zijn armen en liep met haar naar de slaapkamer. Daar ging hij rustig zitten en hief voorzichtig haar kin en streelde met zijn duim over haar wang. "Liefje toch.. Dit betekent niets, dat weet je wel toch? Er is nog tijd.." Haar troosten zat ingebakken en haar zo in tranen zien deed hem wel echt pijn. Hij zou zo wel een kruik voor haar regelen en wat water en kruiden neerleggen voor als ze weer wakker werd. Voor nu hield Amiel haar maar gewoon warm in zijn armen en nam nogal een beschermende houding over haar.

[Maanwezen]

Toen hij haar had opgetild hadden nieuwe tranen zich laten zien en ze klampte zich stevig aan hem vast. Hij was werkelijk te lief. Hoe hij dit alles deed voor haar terwijl hij er eigenlijk tegen was was een mirakel. Bij zijn troostende woorden kwam er een dapper glimlachje tevoorschijn en ze sloeg haar armen nog even om hem heen in een omhelzing. Maar de fysieke pijn was reëel en ze rolde zich al snel op bed op tot een bolletje. De eerste dag was altijd de ergste, maar het zou nog wel een paar dagen duren eer ze weer op de been was.

[Ravief]

Amiel zorgde voor haar zoals hij altijd deed; eten en drinken werd gebracht, kruiken gemaakt en indien gewenst waren er knuffels in overvloed. Hij speelde met de kids, zorgde ervoor dat ze eten hadden en dat ze op tijd naar bed gingen en dit keer was hij het die voorlas, al vond de tweeling dat maar raar. Maar mama zou vast morgen die taak wel weer op zich nemen toch?
Het bleef een beetje schommelen met de taakverdeling die paar dagen. Amiel dacht veel na over de tijd die hij haar had gegeven en hoe het zou gaan als het niet zou lukken. Hij vreesde om een depressieve aanval van een paar weken en hoopte van harte dat dat mee ging vallen. Tenslotte was er simpelweg geen garantie dat het goed zou gaan.

[Maanwezen]

Melenwyn miste het voorlezen en de tijd die ze zou hebben met de kinderen, maar het enige wat ze deed was slapen, alsof het een ziekte was en geen natuurlijk fenomeen. Zelfs het avondeten sloeg ze over. De volgende ochtend was ze wel weer op en was ze er voor de kinderen, maar ze ging niet naar haar werk en had niet bijzonder veel zin om ingewikkelde dingen klaar te maken. Gelukkig was er altijd soep, brood en pannenkoeken. Vooral tegen dat laatste protesteerde de tweeling niet.
Voor een paar dagen was Melenwyn behoorlijk zwaarmoedig, maar op gegeven moment trotseerde ze de kou in haar eentje en ging een lange wandeling maken terwijl Amiel op zijn werk en de tweeling in de les waren. Tegen dat de drie die avond thuis kwamen, knapperde het hout in de haard, stond er een taart in de oven en stond ze in de potten te roeren voor een meer uitgebreide maaltijd. Toen Amiel binnenkwam om haar te begroeten -de tweeling was huiswerk aan het maken- glimlachte ze hem warm toe en ging hem tegemoet voor een kus. "Hé. Sorry voor de laatste dagen.. ik weet niet wat me bezielde... Hoe was werk?" En dat in één adem.

[Ravief]

De geur van eten kwam hem tegemoet en hij glimlachte lichtjes nog voordat hij de deur opende. Het zag er naar uit dat Melenwyn zich had herpakt en dat was een goed iets. Ondanks alles kon hij het niet verdragen om haar ongelukkig te zien of om pijn te hebben en naar zijn idee waren de afgelopen dagen daar vol van geweest. Dat hij werd begroet door haar met een glimlach en een kus, maakte hem absoluut blij. Amiel knuffelde haar en hield haar even goed vast voordat hij weer een beetje ontspande en haar warm nog een kus gaf.
"Het geeft niet lieverd. Ik hoop dat je je wat beter voelt." Waarna hij zijn mantel ophing en over zijn gezicht wreef, maar er verscheen wel een lachje. "Nogal bijzonder. Er is een Nimf wiens magische krachten tot uiting komen en ze heeft er totaal geen macht over. Dus toen hadden we ineens een lokaal vol met bloemen en planten. De muren zullen nog wel een poosje bedekt zijn met groen." Hij grinnikte en beeldde lichtjes uit met zijn handen; het had eruit gezien als een explosie van groen en wit en blauw.

[Maanwezen]

Melenwyn lachte verrukt bij het beeld dat zijn verhaal opriep. "Oh, ik wou dat ik erbij was geweest. Dat klinkt heerlijk! Nimfen zijn zo bijzonder!" Maar dat vond ze van bijna elk ras. Een ieder hadden ze immers hun speciale kanten, al hadden nimfen met hun link met de natuur een extra speciaal plekje in haar hart. "Dus vanaf nu mag ik je na iedere les met een bos bloemen verwachten?" vroeg ze plagend. Als hij ze toch gratis vers kon krijgen..

[Ravief]

Hij grijnsde en haalde een bloemetje uit zijn borstzak en drukte die voorzichtig in haar koperkleurige lokken. "Als je dat graag wilt, lieverd, dan ga ik ze voor je plukken." Hij hield haar nog even tegen zich aan en drukte een kus op haar slaap, maar ging daarna de monstertjes begroeten. Hij woelde Lisse door haar lokken en kwam even naast Aran zitten en kletste zachtjes met hem. Gezien Lisse zoveel op hem leek was het makkelijk om met haar om te gaan, maar juist Aran fleurde helemaal op als hij aandacht van hem kreeg. Amiel deed dan ook altijd zijn best om een beetje vader-zoon tijd in te plannen.
Vervolgens dekten ze met z'n drieën de tafel en was het wachten op het voedsel.

Lisse prikte wat in haar eten en, hoewel het erg lekker was, keek ze naar haar moeder. "Mams, mag ik bij Aelia logeren binnenkort?" bij haar was binnenkort natuurlijk het eerstkomende weekend, maar Lisse zou geduld moeten hebben. Er zou een paar keer iets tussen komen voordat de Armell's eindelijk tijd hadden.