Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc knikte en herhaalde het plan. Maar al vrij snel buiten de kamer bleek dat het lastig ging worden. Stamgenoten stopten niet alleen om nieuwsgierig te kijken, ze stapten ook op hem af. En hoe hard Taloc zich ook concentreerde op zijn stappen en op Gaëlla, zijn spieren spanden zich steeds vaker en heftiger naarmate er meer mensen om hen heen stonden. Nee... Niet doen! Het waren stamgenoten, geen vijanden! Ze zouden hem geen kwaad doen! Maar de stemmen om hem heen vervormden in zijn hoofd, vormden zich tot de stemmen van zijn gevangennemers, tot de stemmen die hij hoorde in het grottencomplex waar ze hem hadden vastgehouden. Vlammen verschenen steeds vaker rond zijn voeten en zijn ademhaling ging steeds geforceerder.

[Ravief]

Gaëlla's blik zou normaal genoeg moeten zijn om hen hun mond te laten houden en ze uit de weg doen krijgen, maar tja.. Taloc was geliefd door het hele volk dus een ieder wilde hem zien. Ze sprak rustig tegen hem, nogal onzinnige dingen over blijven tellen en op haar blijven letten en maakte duidelijk dat de rest hen met rust moest laten.
Toen ze zich door een groepje heen moesten dwingen hield ze de grond bij zijn voeten nat en dat was maar goed ook. Zacht leunde ze naar hem toe. "Ik ben er, mijn lief. Vertrouw me, houd je in. Richt je op mij," fluisterde ze hem toe en drukte haar lippen even tegen zijn kaak.

[varden]

Een wanhopige blik werd op haar geworpen. Hij probeerde het, echt! Maar... maar het was lastig. De stemmen waren zo dominant, zo luid, de pijn was nog zo vers en makkelijk te herinneren. Maar hij knikte. Hij moest volhouden, voor haar en voor zijn stam. Want als hij nu door zou slaan zouden er zeker weten doden vallen. Ze stonden te dicht bij hem! Zijn slangen kronkelden woest en toonden dreigend sissend hun tanden naar iedereen om hem heen. Taloc klemde zijn tanden op elkaar en kneep zijn ogen dicht alsof hij alles om hem heen probeerde te vergeten, te negeren, en vooral niet te horen.

[Ravief]

Uiteindelijk sleurde ze hem min of meer mee en koos voor een weg die afgelegen lag en niet door het centrum van het dorp zou gaan. Daar haalde ze opgelucht adem en loste ze haar grip een beetje. Ongelofelijk... het was wel echt een stuk heftiger dan ze had verwacht. Toen ze hun huisje naderden bleef ze eventjes staan en snoof met een glimlach om haar lippen de zoute zeelucht op. Eigenlijk was het alweer een tijdje geleden dat ze hier was geweest. Sowieso de afgelopen vier dagen was ze bij hem in de buurt gebleven.
Gaëlla ontspande zichtbaar en voelbaar en pakte nu Talocs hand, in plaats van stevig een arm om hem te hebben geslagen. Op haar gemakje liep ze verder en hoopte dat het nu ietsjes beter ging gezien er geen kip in de buurt was.

[varden]

Het moment dat zij gebruikte om de lucht op te snuiven, gebruikte Taloc om even op adem te komen en zijn spieren ietsjes minder te spannen. Hier samen zijn met haar, dat ging, maar al die mensen om hem heen was nog te heftig. Dat kon hij nog niet aan, en dat frustreerde hem mateloos als hij er over nadacht. Maar de glimlach om haar lippen, zijn hand in de hare, dat deed hem goed. Wat bibberig glimlachte hij naar haar en liep nu inderdaad meer ontspannen met haar mee. Na een tijdje hoefde hij ook zijn stappen niet meer te tellen om erbij te blijven en kon hij wat om zich heen kijken. Door haar aan zijn rechterkant te hebben liep hij bovendien nergens tegenop, hoewel diepte zien nog lastig was voor hem en hij zich een paar keer verstapte daardoor.

[Ravief]

Gaëlla had niet stilgezeten in de momenten dat hij sliep. Ze had een redelijk plan van aanpak en zodra ze binnen waren drukte ze hem -na een kus op zijn lippen- op de bank en kwam terug met drinken, wat brood en een stapeltje papieren.
Gaëlla kwam bij hem zitten en keek hem even aan. "Je moet nogal wennen aan je zicht, dus ik dacht dat dit misschien zou helpen." Ze had een plattegrond getekend van hun huis. Met dikke lijnen was te zien waar alles stond. Ze wees was dingen aan en hoe hij de kaart moest houden. "Op den duur wordt het makkelijker, maar nu weet je in elk geval waar je op kunt letten."

[varden]

Dat dit nodig was, voor zijn eigen veiligheid, om te wennen maar ook waarschijnlijk om frustratie en woede te voorkomen (en dus haar veiligheid), stemde Taloc droevig maar hij knikte en keek haar dankbaar aan. Hij hoopte maar dat het zou gaan werken om hem weer te laten wennen aan zijn huis, en aan hier wonen. Toen herinnerde hij zich iets en hij glimlachte zacht naar haar. "Je was verlegen gisteren." Het was een constatering, want hij had het wel gemerkt gisteren. Ze was verlegen geweest om zich uit te kleden waar hij bij was, om met hem in bad te zitten. Zoals ze ook was geweest toen ze net verloofd waren geweest. Moest zij dan net zo wennen aan hem weer hier hebben, als hij zou moeten aan hier weer zijn?

[Ravief]

Ze kreeg bijna een kleur bij zijn woorden. Het voelde lichtjes als een beschuldiging. Gaëlla leunde tegen de bank en keek hem aan. "Na zo'n lange tijd kan ik niet zomaar weer in normale patronen vervallen," zei ze zachtjes. "Ik heb maanden naar je verlangt, Taloc, en gewanhoopt toen je niet thuiskwam.. dat je hier echt bent kan ik eigenlijk nog steeds nauwelijks geloven." Ze was anderhalf jaar alleen geweest. Net zo alleen als hij, alleen dan druk met het leven bijeen houden en achter de feiten aan hollen en blijven hopen... Het blijven hopen had veel van haar gevraagd en ze wist niet waarom het nu anders voelde om hem weer vast te houden, maar het feit was dat ze allebei niet meer dezelfde waren. En dus glimlachte ze lichtjes naar Taloc. "Maar je kunt me vast net zo moeiteloos om je vingers wikkelen als eerder."

[varden]

Het was geen beschuldiging, gewoon een constatering. Hij had het schattig gevonden. Dus glimlachte hij nu weer naar haar en kuste haar zacht. "Ik heb elke dag aan je gedacht, over je gedroomd. Dat zorgde ervoor dat ze me niet braken. Jij bent mijn redding geweest, mooie Gaëlla. Jij bent de reden geweest dat ik ben ontsnapt." Hij fluisterde het tegen haar lippen aan, als een soort bekentenis. Maar hij moest het zeggen. Hij had niet seksueel naar haar verlangd, maar puur omdat hij zich dat niet kon veroorloven. Hij moest erbij blijven voor anderhalf jaar om niet het loodje te leggen. Want ze hadden hem vaak naar dat punt gebracht, dat randje tussen leven en dood. Alleen omdat hij maar niets zei, nooit hun vragen beantwoordde, daarom hadden ze hem laten leven in de hoop alsnog informatie te krijgen. De stam van de Raèlls zou boeten voor wat ze gedaan hadden! Maar dat waren gedachten voor later, en niet voor in hun huis.

[Ravief]

Ze hield haar adem in terwijl ze luisterde. Dus hij was ontsnapt? Niet vrijgelaten in de hoop dat hij zou breken als hij niet meer bij de stam kon horen? Ze streelde hem zachtjes en kuste Taloc weer. Aarzelend keek ze hem aan. "Je weet dat we het daarover moeten gaan hebben hè?" het was een onderwerp wat ze liever vermeed, en hij waarschijnlijk ook. Dus schoof Gaëlla was naar hem toe en knuffelde hem zacht. "Ik houd van je.. en zal altijd bij je blijven."