Taloc&Gaëlla

[varden]

Nee, hij was ontsnapt. Taloc zou Taloc niet zijn als hij dat niet anderhalf jaar lang, bij elke mogelijke kans had geprobeerd. En dat had hij ook. Hij wilde naar zijn stam terug, naar zijn geliefde terug, en niemand kon hem tegenhouden! Zijn blik werd droevig bij haar volgende woorden en hij knikte. "Dat weet ik, maar... niet nu. En niet hier." Hij wilde nu genieten van het moment dat hij weer thuis kon zijn bij haar. En hij wilde het niet hier doen omdat er een kans bestond dat hij door zou slaan tijdens het vertellen. En dat wilde hij niet hier laten gebeuren, en eigenlijk ook niet met Gaëlla in de buurt. Maar vermoedelijk zou zij degene zijn aan wie hij het voor het eerst ging vertellen.

[Ravief]

"Niet hier en nu," beaamde ze zachtjes en kroop half om half bij hem op schoot. Het zou nog wel even duren voor ze al haar muren weer kon laten zakken en ze totaal kon accepteren dat hij weer in haar leven was en ze niet meer alles alleen hoefde te doen. Voor nu waren knuffels en kusjes genoeg.
Tegen hem aangeleund begon ze dan uiteindelijk te vertellen. Myra had haar opleiding afgerond en had in een mum van tijd een eigen afdeling toegewezen gekregen met assistenten. Haar moeder en Mattias waren getrouwd precies op de dag dat hij acht maanden weg was. Bryssa groeide als kool en was bijna twee en liep al. Daarna vertelde ze over zijn ouders, maar daar was maar weinig over te zeggen want veel kwam ze hen niet tegen. "Cenek neemt meer en meer taken op zich van je vader en is echt bezig om te leren wat het is om Stamleider te zijn. Al vermoed ik dat Baraz zich er altijd mee zal blijven bemoeien," grinnikte ze. "Met Sigrid gaat het goed. Ze vindt het leuk dat ze een dochtertje heeft en Syeda is echt een eigenwijs kind. Ze lijkt wel wat op jou," plaagde ze en stak haar tong naar hem uit. "Yered is tweedejaars op de Academie en Jefta lijkt meer aanleg voor magie te hebben en hem wil ik eigenlijk niet in de strijd hebben." Hoeveel de jongens eerder ook op elkaar hadden geleken, nu bleek dat Yered meer op zijn pa, opa en oom en moeder leek, maar Jefta was een stukje zachtaardiger. Iets wat de meisjes best wel konden waarderen..
Gaëlla blikte naar Taloc. Ze had gedacht dat hij wel zou willen horen hoe het met zijn familie ging en was eigenlijk gaan praten zonder er over na te denken of hem te vragen of dat oké was. Nu keek ze wat vragend om te zien of hij het bijbeende en of hij zelf ook vragen had.

[varden]

Het deed hem goed, en tegelijk verdriet om dit allemaal te horen. Hij had zoveel gemist... Jefta... Het zou straks zijn taak zijn om hem op te leiden tot zijn eigen opvolger. Tenminste, dat was het geweest voor hij was gevangengenomen en Gaëlla officieel generaal was geworden. "Het zal nog wel even duren voor ik hen kan zien", constateerde hij redelijk emotieloos. Hij wist heus wel dat hij niet in de buurt van zijn familie kon komen als hij was zoals hij nu was. Hij trok haar zacht helemaal bij hem op schoot en zijn vingers gingen zacht over haar slangen, zoals hij jaren geleden ook zonder enige aarzeling had gedaan. Er waren dingen die niet veranderd leken te zijn, maar tegelijk was alles anders. "Myra is de beste dokter die hier in vele jaren is geweest." Ze was niet bang voor hem geweest, had hem zo goed verzorgd ondanks al zijn dreigementen, gegrom en zelfs toen hij haar per ongeluk gebrand had.

[Ravief]

Ja, die kans zat er dik in. Ze wilde een schema op gaan stellen zodat hij wist voor een groot deel hoe zijn dagen eruit zagen. Dat zou misschien wel rust geven en dan konden ze later wel mini-bezoekjes in gaan plannen. Torec een paar keer, haar moeder was meestal ook wel goed met anderen. Sigrid zou moeten wachten tot het echt wat beter ging want de vrouw was meestal een beetje tactloos.
Gaëlla vroeg zich eveneens af of Taloc zijn oude positie ooit terug kreeg, of hoe dat geregeld moest worden. Maar eerst was het taak om hem te laten ontspannen en wennen in zijn eigen huis.
Ze glimlachte en leunde ontspannen tegen zijn borst en sloot haar ogen terwijl hij met haar 'haren' speelde. "Ze is in elk geval nogal in de wolkjes. Ik ben vooral blij dat ze het zo naar haar zin heeft en dat dit vak haar echt ligt." Want in het begin was dat nog wel even twijfelen geweest.

[varden]

In het begin had Myra in zijn stam helemaal geen kans op een toekomst gehad. Taloc was nog altijd blij dat hij dat in ieder geval had kunnen veranderen. Hij drukte een kus op Gaëlla's kruin en knikte. Taloc vermeed bewust gedachten over zijn oude positie, of over bezoeken. Het werkte frustrerend voor hem, net als de wandeling door het dorp vandaag was geweest. Hij vond het verschrikkelijk om te beseffen hoe hij was geworden, wat ze van hem 'gemaakt' hadden. Een man die zich liet verwarren, die agressief was, en een man die bang was. Want dat was hij misschien wel voornamelijk. Bang dat dit alles een droom was, dat hij elk moment wakker kon worden in zijn cel en dat niets van dit alles werkelijkheid bleek te zijn geweest. Dus hield hij Gaëlla stevig in zijn armen, alsof hij zich er elke seconde van wilde verzekeren dat dit echt waar was, dat hij echt weer thuis was. Maar hij merkte ook dat de korte wandeling zwaar, en uitputtend voor hem was geweest. "Ik... Ik ga proberen of ik nog een trap op kan komen." Hij probeerde het als grapje te brengen, maar ergens zat er wel degelijk een kern van waarheid in. Want doordat hij nog niet gewend was aan de gedeeltelijke blindheid, was het inschatten van diepte ook bijzonder lastig met maar één oog.

[Ravief]

Ze knipoogde. "Ik ga je niet tillen," grapte ze. Maar stond ook op om met hem mee te gaan. Ze was er al een paar dagen niet geweest, dus ze moest even checken op beesten en stof en of er al nieuw beddengoed op moest. De trap ging langzaam en één keer liet ze haar hand op zijn rug leunen toen het mis dreigde te gaan, maar het viel mee. Natuurlijk was het niets vergeleken met hoe hij normaal liep: half rennend met twee treden tegelijk.
Boven gooide ze een raam open, besloot toch schoon beddengoed erop te doen en raapte snel het een en ander aan wasgoed van de vloer. Meestal was ze niet zo'n sloddervos, maar dat was er een beetje ingeslopen toen het haar allemaal helemaal niets meer kon schelen.

[varden]

En Taloc probeerde te helpen, want hij vond het niets om zo hulpeloos te zijn. Maar aan zijn handbewegingen als hij iets probeerde op te rapen was te zien dat hij moeite had met mikken en afstand in schatten. Een gefrustreerde zucht klonk even. Hij zou echt alles opnieuw moeten gaan leren! Dus ging hij naar het balkon, zichzelf stotend aan de deur. Gaëlla hoefde de opvlammende woede in zijn ogen, of eigenlijk oog want de ander vertoonde geen emotie meer en zat bovendien nog onder een dik verband, niet te zien voor nu. Met zijn rug naar de kamer, en naar haar toe staarde hij naar de sterren en luisterde naar de zee. Heel langzaam begon het besef te dagen dat dit geen droom was. Dat hij echt thuis was, veilig in zijn eigen stam.

[Ravief]

Het duurde even voordat de kamer aan kant was en Gaëlla bij hem kwam staan. Ze leunde met haar armen op de reling en staarde voor zich uit. Haar gezicht was eindelijk eens ontspannen, evenals haar houding. Even blikte ze opzij en leunde glimlachend tegen Taloc aan. Hij was thuis.
Als zijn vingers weer geheeld waren zou dat alweer stukken schelen, bedacht ze zich. Dan kon hij meer uit de voeten en kon hij meer zelf dingen doen. "Ik wil Sevas wel eens horen als blijkt dat je nu ook vuurmagie kan." Ze glimlachte om te laten zien dat ze het goed bedoelde. Tenslotte kon de vampier er niet goed tegen dat iedereen maar goed was met magie. Je kreeg dan de meest leuke reacties uit hem. Maar ze had Taloc het nog amper gecontroleerd zien gebruiken, dus vroeg ze zich af hoeveel hij kon.

[varden]

Daar moest Taloc om lachen, een geluid dat wat schor maar tegelijk ook vrolijk bulderend uit zijn keel klonk en hem deed schrikken. Dat was een geluid dat hij al anderhalf jaar niet had gemaakt! De herinneringen van zijn oefenrondes en sparringsrondes met Sevas waren goede herinneringen, ongemoeid. De vampier zou hem waarschijnlijk tot het uiterste testen als hij hem nu zag, gezien Taloc hem nooit echt aan had gekund. Maar nu misschien wel, nu hij vuurmagie bezat. Zacht sloeg hij zijn arm om Gaëlla heen, toen hij was bekomen van de schrik van zijn eigen lach. "Ik hoop dat ze nog eens langskomen." Als hij het weer aankon. Cyra had Gaëlla aangeboden in de lange maanden zonder Taloc om te komen en te helpen zoeken. Ze bezat magie en zeer geavanceerde zintuigen die misschien meer van hem konden oppikken.

[Ravief]

Ze kwam gewillig dichterbij en leunde nog wat dichter tegen hem aan. Ze had in de loop der jaren contact gehouden met Von en met Cyra, hoewel met de laatste een stuk meer. "Ik zal hen eerst eens schrijven dat je terug bent," zei ze. Hun vrienden zouden zeker nog wel weer langskomen, maar dat moest wachten en had geen haast. Er zat geen druk op Taloc om te helen.
Gaëlla nam hem op en glimlachte. Het was goed om zijn lach weer te horen. Zacht leunde ze naar hem toe en kuste zijn nek. Haar handelingen waren langzaam, maar daarom niet minder doelbewust. Van zijn nek gingen haar lippen naar zijn kaak en daarna naar zijn mond terwijl haar handen ondertussen ook in beweging kwamen en hem streelden.