MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn koesterde het bloemetje en tijdens de maaltijd dwaalden haar vingers af en toe af naar boven om het aan te raken. Dan speelde er een glimlach op haar lippen, alsof hij een boeket rode rozen had gegeven. Eens een gentleman, altijd een gentleman. Hij mocht dan niet aan grote verrassingen zijn, hier was Amiel geweldig goed in en het vrolijkte haar des te meer ook. Ook Arandur was helemaal blij met de extra aandacht die hij van papa had gekregen en het gaf hem zelfs extra 'moed' om te spreken over het kamp dat hij gebouwd had met een van zijn kameraadjes. Ja, de sfeer aan tafel zat helemaal goed.
Lisse's vraag werd dan ook warm verwelkomd en hoewel Melenwyn een blik uitwisselde met Amiel, knikte ze al snel. "Ik zal erover spreken met Aelia's ouders," zei ze met een glimlach. Al betekende dat vooral dat ze het met Themis zou overleggen. Dit was iets nieuws! Uit logeren hadden de meisjes nog niet gedaan, maar ze was er zeker van dat ze oud genoeg was. Al was het ook maar een vraag wat Arandur zou doen zonder zijn wederhelft in de kamer.

[Ravief]

Amiel wist vrij zeker dat Themis en Edmond er geen problemen mee hadden. Die waren heel wat bezoek over de vloer wel gewend, gezien ze deel waren van de roedel. De meisjes zagen elkaar vaak en graag, maar dit was inderdaad nieuw. Hij was benieuwd of het goed zou gaan..
Arandur keek eventjes sip, maar hij zag al snel mogelijkheden. Meer verhaaltjes vragen en misschien wel een groot fort van kussens en dekens bouwen! Papa kon vast wel helpen!
Hij knipoogde naar Mel, op het moment dat ze hem een blije glimlach toewierp en weer eens aan het bloemetje zat. Oké het was niet veel, maar blijkbaar was het gebaar precies goed. Waardoor hij natuurlijk na ging denken of ze een keer weer uit eten konden en ze iemand konden strikken om op te passen. Een romantisch avondje uit, klonk hem in elk geval heerlijk in de oren. Al was het iets voor later, want nu vroegen de kinders aandacht, en dat zouden ze blijven doen tot ze naar bed gingen.

[Maanwezen]

Het was moeilijk om Lisse die avond te doen zwijgen over alles wat ze zou doen met Aelia als ze uit logeren zou gaan. Melenwyn moest erom lachen en probeerde dan ook een verhaaltje uit te kiezen die bij de sfeer paste. Zodra de tweeling in bed was, had ze nog even tijd om met Amiel over het idee te praten, maar het werd al snel duidelijk dat ze er beiden niets op tegen hadden, zolang het maar in het weekend gebeurde. Dus ging Melenwyn algauw Themis opzoeken en legde het idee aan de duivelin voor. Het duurde inderdaad nog ettelijke weken voordat het logeergedoe doorging, en intussen hadden Melenwyn en Amiel weer hun ups en downs. De tijd verstreek en Melenwyn voelde de 'deadline' naderen. Ze zaten inmiddels halverwege de tweede maand en haar kinderwens bleef even groot, al had ze het idee dat Amiel haar motivatie voor meer nachtelijke avonturen niet al te geweldig opnam.
Zo ook op gegeven avond, een paar dagen voordat het logeeravontuur gepland was. Melenwyn had een lange dag werken achter de rug. Een bepaalde plant had beslist om te beginnen bloeien, maar die moest zo snel mogelijk 'geoogst' worden gezien de bloemblaadjes geneeskrachtig werkten, maar enkel als het vers geoogst werd en in bepaalde vloeistoffen werd geweekt. Aangezien er veel van die planten waren.. wel.. ze was een eindje zoet geweest en het leek erop dat Amiels dag niet veel beter was vergaan. En toch kroop ze dicht tegen hem aan toen ze tussen de lakens lagen, kuste zijn kaak zacht en liet haar vingers kriebelig over zijn borstkas naar beneden glijden om zijn aandacht te trekken, wetend dat hij normaal gezien niet zoveel nodig had.

[Ravief]

Hij wist niet hoe hij het had of waar hij het zoeken moest. De eerstejaars lieten dingen ontploffen. De tweedejaars hadden tafels door het lokaal laten vliegen (het was een wonder dat daar niemand bij gewond was geraakt) en de derde- en vierdejaars waren slaags geraakt tijdens hun oefengevechten. Ze hadden het te serieus genomen en hij had acht leerlingen een week straf moeten geven, drie anderen naar Kaspar gestuurd en de rest kon kijken of ze nog heel waren. Er waren een paar leerlingen die naar de ziekenboeg moesten en hij had een gigantische woede-uitbarsting gehad onder elke les. Al met al een vreselijk bizarre dag. Hij had dan ook geen energie gehad voor de kids en dus was het fijn dat Lisse uit logeren was en Arandur zich voor een keer prima vermaakte en aanvoelde dat zijn vader moe was.
In bed was het niet veel beter. Hij pakte haar hand voordat deze zijn boxer kon bereiken en trok hem weer omhoog. "Lieverd, het was een hel van een dag. Niet nu, ik ben bekaf. Slaap lekker." Waarna Amiel haar een kusje gaf en op zijn zij draaide.

[Maanwezen]

Ahw. Dat was de druppel. Melenwyn beet hard op haar onderlip en sloeg haar handen ineen om wat dan ook te voorkomen. Het gebeurde niet vaak dat ze afgewezen werd, bijna nauwelijks zelf. Normaal was zij degene die tegen spruttelde dat ze moe was. Het was vreemd om Lisse er niet te hebben, maar zo zouden ze het weekend maar moeten doorkomen. Hun kleine meisje had er al heel de tijd naar uitgekeken en nu kon ze samen met Arandur op ontdekken.. Nog een eindje lag ze te piekeren, probeerde ze te bedenken wat ze zou doen als.. of als.. maar gelukkig viel ze uiteindelijk in slaap en was ze helemaal van de wereld tot de volgende ochtend. Haar dromen kon ze echter niet controleren dus toen ze wakker werd vroeg ze zich even af waar dat kleine jongetje was met rode krullen en donkere ogen.
Gelukkig was ook Amiel beter gehumeurd en konden ze een wandeling maken met z'n drietjes, waarbij Arandur een stok opnam en wou 'zwaardvechten' met papa om even later interesse te verliezen en honderduit vragen te stellen over alle planten en dieren die ze tegenkwamen. Hoe heette dat? Hoe oud zou dat zijn? Waarom dit en waarom dat?
Aangezien Lisse het weekend weg bleef en Amiel even voor school aan de slag moest, nam Melenwyn Arandur mee naar het dak en leerde hem het een en ander over Oleate. Waarbij ze hem op gegeven moment stevig in haar armen nam en een klein stukje met hem rondvloog. Schaterlachend kwamen ze dan ook de woonkamer terug in. Arandur had blozende wangetjes en rende meteen op Amiel af. "Papa! Papa! Ik heb gevlogen!"

[Ravief]

Amiel keek echter doodserieus en knielde bij hem neer. "Niet te hoog hopelijk?" plaagde hij en gaf hem een aai over zijn bol. "Aran, ik moet even met mama praten, wil je voor mij een mooie tekening maken hoe het is om te vliegen?" Waarmee hij de jongen min of meer naar zijn kamer stuurde. Zodra hij uit zicht was, kwam Amiel overeind en keek haar ernstig aan. Hij had geen idee hoe hij haar dit moest vertellen, helemaal niet omdat ze niet een piek hadden in een relatie. "Mel... Lisse en Aelia zijn... ontvoert." Zijn donkere ogen schoten over haar gezicht om haar reactie in de gaten te houden. "Ik vermoed dat ze in het bos aan het spelen waren en zijn afgedwaald en zo in verkeerde handen terecht zijn gekomen. De roedel heeft een goed spoor gevonden." Hij nam haar handen in de zijne. "Ik ga met ze mee om de meisjes op te speuren." Net zoals hij bij haar had gedaan en haar ook had gevonden en haar teruggebracht.

[Maanwezen]

Melenwyns lach stierf op haar lippen. Ze had hem willen vertellen hoe heerlijk het was geweest en hoe vrij ze zich hadden gevoeld, maar de uitdrukking op zijn gezicht had al niet veel goeds voorspeld. Even kreeg ze geen woord over haar lippen en staarde hem gewoon aan. Even voelde ze zich flauw en kreeg ze het warm en koud tegelijkertijd. Ze wist niet of haar hart een slag miste of samen keep. Lisse? Haar kleine meisje? Ontvoerd? Ze moest een paar keer slikken voor ze woorden vond, maar een alarmbelletje rinkelde en hoewel ze even tegen hem aanleunde om steun te zoeken, rechtte ze haar rug meteen daarna en knipperde haar opwellende tranen verwoed weg. "Wanneer vertrek je?" vroeg ze slechts, al had ze wel een idee van wat het antwoord was.

[Ravief]

Hij bleef haar vasthouden, niet helemaal er zeker van of ze wel zou blijven staan zonder zijn hulp. "Vijf minuten geleden, eigenlijk." Hij dirigeerde haar naar de bank, pakte zijn tas en ging nog even bij Aran kijken. "He knul. Wil je voor papa een paar dagen op mama passen? Ik ga Lisse zoeken." Waarna hij Mel een kus gaf. "Ik vind haar wel, lieverd. Ik breng haar terug, beloofd." En dat waren dan zijn laatste woorden voordat hij de kamer uit liep en bijna drie weken wegbleef.
Lisse en Aelia vinden was helemaal niet zo makkelijk, zelfs niet met een halve roedel. Keer op keer zaten ze op een dwaalspoor en gezien reizen wel een stuk sneller ging op/als wolf maar nog altijd veel tijd in beslag nam, waren ze niet zomaar weer thuis.
Eenmaal hij haar weer in zijn armen had, liet hij haar niet meer gaan. Ook Lisse liet hem niet meer los en vaak werd ze huilend wakker en zocht dan naar hem of Aelia, gezien ze die maanden samen op elkaar gepast hadden. Ze leek in orde, behalve dan heel angstig en dat zou waarschijnlijk nog wel een poos zo blijven. Zo gauw het kon had hij een pixie gestuurd naar huis om te laten weten dat ze onderweg waren en Aelia en Lisse bevrijd waren.

[Maanwezen]

Het waren drie zenuwslopende weken geweest. Melenwyn had zo normaal mogelijk proberen doen, maar het was een verschrikkelijke situatie. Arandur had al die tijd bij haar geslapen want hij was duidelijk ook in de war door wat er allemaal gaande was. Hun lessen werden gestaakt, maar hij ging mee naar Melenwyns werk en hielp daar hier en daar of probeerde te lezen of ging voetballen. Hoewel ze probeerde niet overbeschermend te zijn over haar zoontje, liet ze hem niet uit haar zicht. Maar Melenwyn hield zich sterk en maakte dat zij Arandur eerder troost bood dan dat ze troost zou zoeken. Alleen de keren dat ze bij Kaspar was durfde ze te tonen hoe wanhopig ze was en hoe bang dit haar allemaal maakte. Wie had de meisjes ontvoerd? Wat hadden ze hen aangedaan? Ze probeerde er niet al te veel over na te denken, al spraken haar nachtmerries van kooien, zwepen en 'tentoonstellingen'. Dan werd ze badend in het zweet wakker en hoopte maar dat de luchtgoden over haar meid waakten en Amiel haar veilig thuis zou brengen. Dat dat zou gebeuren kon niet anders. Ze had alle vertrouwen in haar sterke man en de roedel. Wat kon ze ook anders? Er was niets wat zij kon doen en dat was misschien wel het ergste. Hoe graag ze ook had willen meegaan, ze had enkel alles opgehouden en zou een extra last in plaats van hulp zijn geweest. Bovendien, wie zou er dan op Arandur passen?
Toen de pixie aankwam kon ze het niet laten te huilen van opluchting. Lisse was veilig! Ze zouden naar huis komen! Het duurde nog wel even vooraleer de hele 'meute' terug in Eldon arriveerde. Maar toen het bijna zover was stonden Melenwyn en Arandur hen met een dikke mantel om op te wachten, af en toe ijsbeerde Melenwyn daarbij heen en weer en Arandur werd vermaakt door een wachter die hem verhalen vertelde over zijn missies. Maar Melenwyns ogen bleven op de weg gericht. Oh, wat wou ze hen graag tegemoet vliegen. Maar wie wist hoever ze waren? Ze kon Arandur niet achterlaten, toch? Haar vleugels trilden van de weerstand en ze klampte haar handen samen voor haar borst. Bij de goden!
Uiteindelijk sprak een wachter haar aan en suggereerde dat hij wel even op Arandur wou passen. Dus Melenwyn gaf een kus op zijn bol. "Mama is zo terug, oké?" zei ze, waarop hij knikte en ze haar vleugels uitsloeg. Ze had genoeg gewacht!

[Ravief]

Natuurlijk had Kaspar geen antwoorden voor haar, maar hij deed zijn best om haar rustig te houden en te verzekeren dat het heus wel goed kwam. Hij zei maar niet dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over circussen, gezien de meisjes waarschijnlijk eerder aan een privé handelaar zouden worden doorgespeeld. Niet bepaald rustgevend nieuws, immers? Ook hij was opgelucht toen ze met het nieuws van de pixie kwam en had haar omarmd.

Tamira gebaarde dat de wachter zijn werk moest doen en paste op de kleine krullenbol. Ze liet hem spelen met het een en ander om hem af te leiden en vertelde verhaaltjes over het draakje van Wystan. Dat sprak de miniversie van Amiel blijkbaar wel aan. Ze glimlachte naar Arandur en voelde lichtjes een steek.
De wolven transformeerden voor Eldon terug en al snel liepen zij door naar hun geliefden of bekenden. Amiel had Lisse op de heup en beschermend zijn armen om haar heen geslagen. Het meisje doezelde nog wat, tot hij haar zachtjes wekte. "Kijk eens.. daar is mama," zei hij zachtjes en wees met zijn vinger naar de lucht. Inderdaad kwam Mel aansuizen en Lisse stak jengelend haar armen uit naar haar moeder. "Mammie!" Zo gauw ze op de grond stond, of iets daarvoor zelfs al, had Amiel haar al overgeheveld. Lisse begon weer te snikken en sloeg haar armpjes om haar moeder heen en drukte zich tegen haar aan.