MA - toekomst

[Maanwezen]

"Oh meid," zei ze sussend terwijl ze Erulissë in haar armen sloot na een ietwat onstuimige landing. Ergens wou ze haar dochter even van zich af houden en inspecteren hoe ze eruit zag en of ze wel oké was, maar ze hield haar kleine meid stevig vast en drukte kusjes op haar kruin. "Het is oké, mama is hier. Je bent bijna thuis." Bijna kreeg ze zelf een brok in haar keel en ze moest wederom tegen de aandrang om te huilen vechten. Ze was zó opgelucht dat ze er was! En veilig! En niet alleen Lisse, maar ook om Amiel had ze zich zorgen gemaakt. Ze tilde Lisse op en hief haar gezicht naar haar sterke man, liet haar ogen over hem heen glijden om te zien of hij op het eerste zicht wel heel was. Woorden had ze even niet.

[Ravief]

Amiel was vooral heel erg moe, maar hij was in orde. Lisse was dat ook, al had ze nu vooral haar ouders en genegenheid en een veilig gevoel nodig. Hij zou er alles aan doen om te zorgen dat ze dat kon krijgen. Hij schonk Mel een vermoeide glimlach, terwijl hij wat geëmotioneerd naar hen beiden keek en hen toen samen in zijn armen sloot. "We zijn weer thuis," mompelde hij zachtjes, en sloot zijn ogen voor een moment. Het hele zoeken had vooral emotioneel een behoorlijke tol gevraagd en Amiel keek uit naar een douche en eten en een zacht bed.
Even later naderde Tamira hen, terwijl zij richting Eldon liepen. Ze had Arandur aan de hand, maar die was natuurlijk niet te houden toen die zijn ouders en zusje zag. Met een grote glimlach tilde Amiel hem van de grond. "He vent van me." Waarna hij hem stevig knuffelde.

[Maanwezen]

Eigenlijk wou ze vragen wat er allemaal gebeurd was en heel het verhaal horen, ook om te weten hoe Lisse eraan toe was. Maar dat zou mettertijd komen en de blik in zijn ogen sprak boekdelen. Zijn vermoeidheid was voor haar duidelijk zichtbaar. Melenwyn hield Lisse vooral stevig vast en keek toe hoe Aran op hen af vlamde. Hij glunderde praktisch omdat papa hem weer optilde en hield zich stevig aan Amiel vast. "Kom je naar huis? Blijven jullie nu?" vroeg hij, ook met een blik op Lisse. Hij had zijn zusje enorm hard gemist. Wat moest hij ook hele dagen doen zonder haar? Melenwyn was ook niet zeker geweest in welke mate ze alles moest uitleggen, vooral omdat ze zelf niet helemaal zeker was wat er gebeurde. Dus had ze het verhaal op de 'basics' gehouden. Lisse was weg en papa was haar gaan zoeken.
Melenwyn glimlachte ook Tamira toe, die tenslotte even op hun zoontje gepast had, gezien zij niet meer kon wachten. "Dank je.." zei ze zacht, al leken de woorden niet toereikend. Momenteel was ze gewoon overladen van.. alles.

[Ravief]

Amiel streek Arandur zacht door zijn krullen. "We gaan naar huis en we gaan nergens heen," stelde hij stellig en sloeg zijn vrije arm om Melenwyn heen. Tijd om naar huis te gaan en te rusten en bij te komen. Lisse kon ook wel een bad gebruiken ondertussen..
Waar hij vroeger misschien alleen maar aan zichzelf dacht, was dat nu wel anders. Hoe moe hij ook was, hij regelde eerst een bad voor Lisse en smeerde een boterham voor haar, daarna pas zorgde hij ervoor dat hij zelf wat kon eten en onderuit gezakt op een keukenstoel luisterde hij naar de geluiden van Mel en Lisse in de badkamer. Amiel had nog net door dat Aran op zijn schoot was geklommen en hij hield zijn zoon met één arm vast.

Lisse was niet echt van plan om haar moeder te laten gaan, maar toen ze in de badkamer kwamen had ze wel door dat ze thuis was. Ze liet zich uitkleden en in bad stoppen, al ging ze niet met het water en zeep spelen zoals ze normaal zou doen. Ze keek met grote ogen naar haar mama en hield al haar bewegingen in de gaten.

Ze glimlachte alleen maar. "Geen dank, Mel. Neem jullie tijd om tot rust te komen." waarna Tamira hen nakeek en daarna eens met haar rechterhand in gesprek ging over wat er nu eigenlijk precies gebeurd was.

[Maanwezen]

Ook Melenwyn was niet van plan Lisse weer snel uit haar zicht te verliezen. Hoewel de tweeling normaal gezien vaak met z'n tweetjes in bad gingen en ze heus alles zelf konden doen, hielp ze nu zoveel mogelijk. Lisse mocht in het warme water blijven tot ze helemaal rozig werd en haar krullen werden geolied, grondig gekamd, gewassen en weer ingesmeerd. Intussen neuriede ze zachtjes een liedje dat ze de kinderen had aangeleerd. Het was dan nog maar namiddag, maar ze toverde Lisses pyjama tevoorschijn. Dat zou vast beter zijn.. Hoelang was het geleden dat ze verse kleren had aangehad? Of een bad had genomen? Ze zou alvast het water verversen voor Amiel. Als Lisse wou praten, zou ze praten, maar momenteel was ze hier enkel voor haar.

Arandur leek te willen vertellen, maar hield zich in en keek zijn papa vragend aan. Hij wist al niet meer hoeveel dagen het geleden was dat hij vertrokken was. Lààààààààààng. Het was nog nooit eerder voorgekomen dat hij alleen thuisgebleven was met mama. "Gaan we morgen dan weer voetballen?" was het eerste dat uiteindelijk over zijn lippen kwam.

[Ravief]

Daarvan schoot Amiel in de lach en hij knuffelde Arandur nog maar een keertje. "Gaan we zeker doen, kerel. Maar nu is papa een beetje moe, net als Lisse. Dus ik ga straks even slapen en daarna mag je alles vertellen, goed?" Waarschijnlijk zou hij slapen tot het avondeten en dan pas weer een klein beetje fit zijn, maar met deze uitleg had Aran het nu maar te doen. Straks zou hij alle aandacht van hem krijgen die hij wilde. Dus na zijn maaltijd, en hij zag Mel en Lisse langskomen, drukte hij Aran een kus op zijn kruin en ging naar de badkamer om zich eens grondig te wassen.

Lisse spartelde niet tegen en riep ook niet heel hard dat ze het wel zelf kon. Iets waar ze normaal echt wel even om streden, gezien ze het niet fijn vond om haar krullen te laten borstelen. Maar ze hield zich stil en kwam uiteindelijk slaapwarm en schoon uit bad en had wat moeite met haar pyjama aantrekken. Aan mama's hand liep ze al half te dromen en tegen de tijd dat ze was ingestopt sliep ze al.

[Maanwezen]

Melenwyn bleef nog een eindje zitten om zich ervan te verzekeren dat Lisse sliep. Pas toen ze hoorde dat Amiel toch wel bijna klaar was met bad verliet ze stilletjes de slaapkamer. Het was inderdaad niets voor Lisse om zo 'mak' te zijn, maar dan kon ze zich tegelijkertijd niet voorstellen hoe het meisje zich gevoeld moest hebben en wat ze had doorgemaakt. Inmiddels zat Arandur te kleuren in de keuken, al zou dat hem waarschijnlijk binnenkort vervelen. Melenwyn ruimde de tafel af en zette wat thee, maar ze kon zich dan niet langer inhouden. Na nog een blik geworpen te hebben op Arandur glipte ze de badkamer in.

[Ravief]

Hij had eerste een snelle douche genomen om het ergste vuil van zich af te spoelen en zat nu prinsheerlijk in bad. Voor een keer had hij zelfs redelijk wat sop gemaakt en zat nu te weken. Op het moment dat Melenwyn binnenkwam, was hij net reusachtig aan het gapen.
"Hey," mompelde hij zacht en kwam een tikje overeind. Zijn donkere ogen gleden over haar heen, maar ze zag eruit alsof ze wel had gegeten de afgelopen weken, ondanks alle zorgen. "Hoe gaat het, mijn liefste?" Nu pas bedacht hij dat ze elkaar amper een waardige begroeting hadden gegeven en het liefst trok hij haar bij zich in bad. Amiel was echter slim genoeg om te bedenken dat Mel dat niet zo zou waarderen en bovendien had hij even geen zin in zich in te spannen. Dus leunde hij alleen maar naar haar toe om haar een kus te geven en speels wat schuim op haar lokken te smeren. Eigenlijk was het al met al een wonder dat hij nog niet in bad in slaap was gevallen..

[Maanwezen]

Even moest ze lachen om zijn gaap, maar ze ging op de rand van het bad zitten en krulde zijn neus bij het plagerig gebaar. "Goed," bromde ze, maar leunde toen naar hem toe voor een kus, eentje die hartstochtelijker was dan verwacht. Ze had hem gemist voor dood. Zijn lippen, zijn aanrakingen, zijn luisterend oor, zijn arm om op te leunen en schouder om op te huilen. Toen ze zijn lippen weer liet gaan, liet ze haar vingers over zijn arm gaan. "Een stuk beter nu je terug bent.. en Lisse veilig is."

[Ravief]

Hij streelde zacht over haar wang, al maakte hij haar daardoor wel een beetje nat. Zijn blik was een mengeling van emoties. Het was eindelijk gedaan, Lisse was veilig thuis, hij had zijn lief weer... "Ja," beaamde Amiel dan ook op haar laatste woorden en had voor een keer geen andere woorden van troost of wat dan ook. Het was goed om thuis te zijn, zo simpel was het. "Ik kan je zeker niet overhalen om erbij te komen?" probeerde hij, al was zijn blik lang niet zo vol van pret en plagerij als anders. Eigenlijk zou iemand hem naar bed moeten sturen.