Taloc&Gaëlla

[varden]

Hmm... Even spanden zijn spieren nog, maar al snel wist hij zich te focussen op het gevoel van haar lippen op zijn huid. Zacht streelde Taloc haar rug en kuste haar zacht toen haar lippen de zijne bereikten. "Mag ik...?" Zijn handen hadden de rand van haar shirt bereikt. Ja, het zou niet makkelijk zijn met zijn gespalkte vingers, maar hij wilde graag proberen of hij nog iets kon. In dit geval hoopte hij ook dat ze misschien niet altijd zo verlegen naar hem bleef als er weer iets van intimiteit was tussen hen. Het hoefde echt nog geen seks te zijn, ook omdat hij zijn handen dus niet echt kon gebruiken en ook omdat hij weer zou moeten wennen aan die vorm van intimiteit. Maar haar uitkleden en haar lichaam weer verkennen, dat zou al heel veel voor hem betekenen.

[Ravief]

Haar hart bonkte behoorlijk, maar ze knikte zwijgend en haalde huiverig adem toen ze zijn handen weer op haar blote huid voelde. Gaëlla hield haar blik op hem gericht en kuste hem zacht maar liet hem toen verkennen en doen wat hij maar wilde doen. Ook zij vond het nog te vroeg voor veel meer, maar weer aan elkaar wennen en zeker weer bij elkaar in bed slapen zou goed voor hen zijn. Dat ze niet alleen in bed lag maar met Taloc zou hopelijk ook werken om weer goed te kunnen slapen.

[varden]

Zacht gleden zijn handen onder haar shirt, verkenden elke centimeter huid die ze tegenkwamen met tedere gebaren. Al snel lag haar shirt op de grond en hij had haar graag naar bed willen dragen maar dat accepteerden zijn vingers nog niet. Dus liep hij samen met haar naar bed waar hij haar zacht opduwde. Zacht kuste hij haar weer en hielp haar wat onhandig, en zeker verkennend met wat hij wel en niet kon, uit de rest van haar kleren hoewel hij haar slipje en bh nog even liet niet wetende of ze dat al wilde. Zijn vingers streelden haar zij, haar rug, haar borsten, alles wat hij tegenkwam printte hij opnieuw en opnieuw in zijn geheugen alsof hij haar volledig opnieuw leerde kennen.

[Ravief]

Ze glimlachte zacht naar hem toen ze eenmaal voor hem op bed lag. Een paar keer had ze zich moeten inhouden om hem niet te helpen als hij aan het stuntelen was, maar uiteindelijk ging het prima, alleen een beetje langzamer. Uiteindelijk kwam ze wat overeind om Taloc uit zijn kleren te helpen. De meeste wonden waren nu dicht en ze liet haar vingers kennis maken met zijn huid, wennend aan de nieuwe ruwheid hier en daar. Met zachte hand trok ze hem naar zich toe en sloeg de deken over. Dit was goed zo en voelde ontzettend fijn.

[varden]

Zo tegen haar aanliggen, haar lichaam weer tegen het zijne voelen, had natuurlijk effect op hem. Maar inderdaad, het was goed zo. En hij waardeerde het enorm dat ze hem niet hielp, ook al ging het af en toe nog zo onhandig. Zacht sloot hij haar in zijn armen, trok haar tegen zijn borst. "Dit is echt hè? Ik ben echt weer thuis." Het was duidelijk dat tot op dit moment, hij er eigenlijk nog altijd vanuit was gegaan dat het niet waar was. Goed, de situatie was allesbehalve ideaal. Hij zou alles opnieuw moeten leren vanwege zijn oog. Zijn vingers waren nog steeds niet geheeld. Hij moest nog voor de Raad verschijnen met het risico de stam uitgeschopt te worden, en hij zou moeten gaan praten over wat hem overkomen was. Maar voor nu maakte dat even niet uit, voor nu deed het er alleen toe dat hij thuis was.

[Ravief]

"Ja... je bent thuis," mompelde Gaëlla en knuffelde hem. Die nacht gebeurde er weinig anders dan slapen en de dag erna had Taloc vrijaf. Maar daarna moest er gewerkt worden. Het was een moment waar ze gruwelijk tegen op zag, maar ook wist dat ze niet kon ontlopen.
Dus nadat ze alles van het avondeten had opgeruimd, ging ze weer aan tafel zitten en keek hem aan. Zacht pakte ze zijn hand. "Lieverd... we hebben niet veel tijd. Ik kan wat rekken als ik kan vertellen dat je met mij praat over wat er is gebeurt, maar dat zal de Raad niet zomaar geloven." Gaëlla beet op haar lip en haar blik gleed even naar het papier en potlood wat ze vlakbij had gelegd. Zijzelf zou verslag doen voor hem, tot hij klaar was om voor de Raad te staan. Op dit moment kon ze niet alleen maar zijn vrouw zijn, maar was ze hier ook voor een deel in functie.

[varden]

Vrijaf hield voor hem vooral in nieuwe blauwe plekken creëren. Waarom stond er zoveel in hun huis?!
Toen hij haar gezicht serieus zag worden en het stuk papier zag werden zijn lippen een dunne streep. Qua uiterlijk zag hij er al steeds meer uit als zichzelf. Het enige verschil was het verband over zijn oog, en zijn slangen die vrijuit bewogen in plaats van strak naar achteren te zitten. Hij had ze nodig nu... "Niet binnen", zei hij alleen op een toon die haast kortaf was. Hij wist dat hij moest gaan praten, moest gaan vertellen. Want anders zou de Raad morgen nog voor hun deur staan. Maar niet binnen, als het misging zou de schade te dramatisch zijn hier.

[Ravief]

Dat begreep ze wel en met papier en potlood in haar ene hand, en de andere om de zijne gingen ze naar buiten. Gaëlla leidde hem naar het strand, waar ze een heleboel goede herinneringen hadden en ging op een grote steen in de branding zitten. Het beste zou zijn als hij zelf zou gaan praten, maar anders had ze wel een stapel vragen die hem op gang konden helpen. De missie had makkelijk moeten zijn, immers. Wat was er in de vrede gebeurd?!

[varden]

Het bleef heel erg lang stil. Storm was te zien in Taloc's goede oog, en hij moest duidelijk zijn gedachten ordenen voor hij überhaupt kon beginnen. "Het was een hinderlaag geweest", begon hij uiteindelijk. "Onze handelsroutes werden helemaal niet aangevallen voor het geld, ze wilden Cenek, Baraz of mij naar buiten lokken. We liepen er recht in." Zijn mannen en hij hadden als leeuwen gevochten maar ze waren zwaar in de minderheid geweest. Twee had hij, gewond en verstopt in het struikgewas achtergelaten. Gaëlla zou hen later vinden, nog net levend, en redden. De andere drie en hij waren verder het vijandelijke gebied ingetrokken in de hoop de aanvallers af te schudden. Dat was echter niet gelukt... Zijn mannen hadden de dood gevonden en hij was, gewond en geboeid, afgevoerd naar een cellencomplex in de bergen. Terwijl Taloc dit vertelde werd zijn blik steeds donkerder, zijn slangen kronkelden onrustig en zijn handen waren om de rand van de steen geklemd wat pijn deed aan zijn gewonde vingers.

[Ravief]

Ze noteerde rustig steekwoorden en liet hem vertellen. Haar gezicht liet niet veel merken van wat ze ervan vond. Op dit moment had ze geen tijd voor haar eigen emoties want dan zou ze niets hiervan goed kunnen overbrengen aan de Raad. En dus luisterde ze alleen maar en onderbrak hem niet en gaf hem de ruimte en adempauzes die hij nodig had.
Ze keek op bij dit punt. Ergens had ze gedacht dat het een ontsnappingspoging was geweest en de gevangennemers de drie mannen niet belangrijk genoeg hadden gevonden en alleen Taloc weer hadden meegenomen. Dit was echter een betere uitleg en verklaarde de sporen die ze had gezien meer. "Weet je welke stam het was?" Wie het ook was geweest, ze zouden boeten. En niet zo'n beetje ook.