MA - toekomst

[Maanwezen]

"Nee," zei ze met een lichte glimlach, zijn aanraking stilletjes koesterend. Maar al te graag zou ze bij hem in het warme water stappen en hem de oren van het lijf vragen, maar daar was het nu niet het moment voor. "Ik ben bang dat ik je er zo eerder uit ga slepen en," hierbij moest ze oppassen dat ze hem niet het verkeerde idee gaf. "dringend de slaapkamer in stuur." Voor de eerste keer in lange tijd had ze immers geen andere intentie dan hem rustig laten slapen. Hij moest hoognodig rusten en zij moesten praten. Maar dat laatste kon niet gebeuren als hij niet uitgerust was.

[Ravief]

Voor een keer sprak hij haar niet tegen en zo gauw hij klaar was met zijn bad (dus schoon en rozig was) liep hij naar de slaapkamer. Amiel droogde zich zelfs maar halfslachtig af en eenmaal een boxer aan kon de rest hem gestolen worden omdat zijn blik inmiddels op het bed rustte.
Hij verscheen pas weer toen het avondeten klaar was, en dat was duidelijk alleen maar omdat iemand hem had gewekt. Die paar uurtjes slaap hadden hem echter wel goed gedaan en hij luisterde met een lachje naar het gebabbel van Arandur en stelde af en toe een vraag. Hij keek een klein beetje afkeurend toen bleek dat hij niet naar lessen was geweest, maar toen zijn zoon begon over alles wat hij had geleerd en dat hij wel zijn letters had geoefend was het goed. Na het eten ging Amiel een poos met hem spelen en beantwoordde alle vragen die Arandur had, zelfs als ze moeilijk waren maar dan gaf hij een zo simpel mogelijk antwoord. Het duurde niet lang of Mel kon hem instoppen en hij kon aan de afwas beginnen, wat heel vertrouwd voelde en wat toch ook een beetje vreemd was. Daarna was het wachten op de bank op Mel, gezien Amiel zeker wist dat ze duizend vragen had.

[Maanwezen]

Zou Amiel Arandur naar de les hebben gestuurd als hij in haar plaats was? Waarschijnlijk wel. Hij was er strikter op en Melenwyn had enkel gedacht aan haar kind veilig en dicht bij haar te houden. Nadat ze Arandur stilletjes een verhaaltje had verteld passeerde ze nog in de keuken voor thee en vleide zich naast hem op de bank. "Je blik zegt genoeg," zei ze met een lachje. "Denk je dat je genoeg geslapen hebt...?" Maar ze wou, nee moest, het hoe dan ook horen.

[Ravief]

Hij glimlachte naar haar en trok haar dicht tegen zich aan. "Ik heb maar weinig en slecht geslapen de afgelopen weken," zei hij, met zijn neus in haar lokken en zijn lippen tegen haar hals. Maar na een paar kusjes trok Amiel zich terug, hij wist dat hij bekaf was en dat Mel vragen had. Dus knuffelen en kussen moest eventjes wachten.
Hij begon met vertellen. Over de valse sporen, over dat ze uiteindelijk handelaren hadden gevonden. Dat ze uiteindelijk te weten waren gekomen dat Lisse en Aelia bij een verzamelaar waren terecht gekomen en ze hadden het spoor gevolgd tot in Spanje. Uiteindelijk hadden ze de kinderen terug gekregen, maar de man was goed met amuletten en dat had hen belet om de man wat aan te doen. Dus de kinderen waren veilig terug, vies en bang maar ongedeerd, maar de man hadden ze moeten gaan. Het was wel duidelijk hoe Amiel daarover dacht. Vervolgens streelde hij zacht over Melenwyn's wang. "Het spijt me lieverd, ik wil graag alles van je horen, maar ik ben bang dat ik halverwege in slaap val.. Kunnen we het bewaren tot morgen?"

[Maanwezen]

Melenwyn had aandachtig zitten luisteren en moest op haar tong bijten om niet bij iedere zin tien nieuwe vragen af te vuren. Amiel had moeite met vertellen en het eiste een zware tol van zijn al beperkte energie. Later, later zou ze alles wel horen, mettertijd. Soms moest ze wat geduld uitoefenen. Maar toch.. Dus die man was ontkomen? Hij was nog ergens daarbuiten? Het idee deed haar huiveren en haar thee stond vergeten op de salontafel. Ze had zich tegen Amiel aan genesteld en koesterde zich in zijn armen. Zachtjes kuste ze zijn hals en wang eenmaal hij uitgesproken was. "Ja, doe maar rustig.. Het kan wel wachten," zei ze, al wist ze niet hoelang ze nog kon wachten met het hem vertellen. Zou hij het haar kwalijk nemen als ze wachtte? "Rust maar eerst. Ik laat je nog niet meteen gaan."

[Ravief]

Hij was blij dat ze haar gebruikelijke gedrag wist in te tomen. De meest voor de hand liggende vragen had hij wel beantwoord, dacht hij, maar gezien Mel haar brein anders werkte dan het zijne kon het maar zo zijn dat hij heel veel vergat. Lang en warm knuffelde hij haar, maar hij viel toch echt bijna in slaap. Zacht kuste Amiel haar en hield haar nog even teder vast. "Goed, dan zie ik je in de morgen." Hij had er weinig twijfel over dat hij zou slapen als een blok beton. Voor nu had hij de rest van de week vrij genomen dus er was tijd om te praten en er voor elkaar te zijn. "Ik houd van je, mijn lief," bromde hij zacht en stal nog een paar kussen van haar heerlijke lippen voordat hij zich echt in beweging wist te zetten en naar bed ging.

Voor een keer zou hij degene zijn die later wakker werd in de ochtend.

[Maanwezen]

Oh ja ze had nog een boel vragen voor hem in petto, maar niet nu. Bovendien kon ze het misschien ook horen van Lisse, al zou ze haar dochter nooit echt pushen om dingen te vertellen. Liever zou ze Lisse uit zichzelf horen vertellen. Melenwyn hoopte tenminste dat het iets was wat haar kleine meid zou doen, dat ze het niet op zou kroppen, maar ze haar eigen emoties kon aanvaarden en het een plaatsje zou kunnen geven, al wist ze niet hoelang dat zou duren. Hoe was Lisse dit allemaal doorgekomen? Dat zou ze pas de volgende dag te weten komen, en zelfs dan nog niet. Het zou op z'n tijd wel duidelijk worden.
Melenwyn kon nauwelijks geloven hoe heerlijk het voelde om door hem geknuffeld te worden, om zijn sterke armen om hem heen te hebben en zijn geuren in te ademen. Even sloot ze haar ogen, genoot van zijn kussen en was wederom vast van plan om hem niet te laten gaan. "Ik houd ook van jou," antwoordde ze al even zacht en warm.
Hoewel ze hem wou volgen en in zijn armen wou kruipen, kleedde ze zich om en wachtte tot hij in slaap verzonken was voor ze zich tegen hem aan vleide. Was het haar verbeelding of was er al iets van te merken? Of toch niet? Hoe dan ook, dit was niet de manier waarop ze wou dat hij het te weten kwam. Na zo'n zware tocht wou ze hem hier niet mee lastig vallen, zeker gezien haar eigen gevoelens zo gemengd waren geweest. Oh, ze was zo blij geweest, maar tegelijkertijd had ze een potje willen huilen. Alsof Lisses ontvoering de prijs was die ze moest betalen voor haar droom. Natuurlijk was dat onzin en hadden beide dingen niets met elkaar te maken, maar alsnog. Morgen zou ze het Amiel wel vertellen. Morgen.

De volgende ochtend was ze inderdaad vreemd genoeg wakker voor hem, kleedde zich stilletjes om en zorgde voor ontbijt voor de kinderen. Met bordjes met boterhammen en eieren met spek ging ze hun slaapkamer in, vermoedend dat de twee wel zo ongeveer wakker zouden zijn. Hoezo waren ze niet aan het rondrennen in huis en de burcht onveilig aan het maken? "Klop, klop, zijn mijn zonnestraaltjes wakker?" wist ze ietwat plagerig te zeggen terwijl ze binnen kwam.

[Ravief]

Van haar gedachten en gepieker kreeg Amiel niets mee. Hij had vaag, onbewust, nog wel door dat ze ook in bed was komen liggen en was naar haar toe geschoven. Verder kwam er bijzonder weinig uit hem. Mogelijk zouden er voor hem ook nog wel een paar nachtmerries komen, maar voor nu was hij te uitgeput om ook maar iets te dromen. Hij sliep en was eigenlijk met geen mogelijkheid wakker te krijgen.

Haar zonnestraaltjes waren inderdaad al wel wakker. Arandur had zijn bed naast die van haar geschoven en ze hadden 'samen' geslapen. Maar niet echt heel goed. Om de paar uur had Lisse hem wakker gemaakt met allemaal geluiden en toen mama binnenkwam zat ze al vijf minuten onder de deken te schuilen. Ze wist even niet waar ze was en Aran had haar niet gerust kunnen stellen. Haar dromen over kooien en vieze grote mannen die haar niet eruit lieten, waren iets te levendig geweest. Af en toe snikte ze maar ze leek niet echt te beseffen dat papa haar had gered.
"Mam?" Aran keek haar met grote ogen aan. Hij vond het een beetje eng dat Lisse zo deed. Was ze ziek?

[Maanwezen]

Melenwyn bleef even verward staan kijken maar zette toen snel de borden neer op een nachttafeltje. Wat had ze dan verwacht? Hoe was ze zelf geweest? Melenwyn greep al haar moederlijke krachten bijeen en ging op het bed gaan zitten naast het bolletje onder de deken. "Lisse? Liefje? Mama is hier."

[Ravief]

Het duurde even voordat er een hoofd vol warrig donker haar boven de deken uitkwam. Grote, groenige ogen keken wat verschrikt om zich heen maar uiteindelijk kroop ze bij haar moeder op schoot en drukte zich tegen haar aan. Opgekruld tegen haar moeder aan was het beste idee van de wereld momenteel. Haar vuistjes grepen in diens kleding en Arandur keek wat verschrikt toe. Hij had duidelijk geen idee wat hij moest doen.
Lisse kalmeerde langzaam weer en streek haar haar uit haar gezicht. Heel even leek het alsof ze weer ging huilen, maar toen knorde haar maag en daar moest het meisje toch wel een beetje om lachen.