MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn hield Lisse gewoon stevig vast, gaf kusjes op diens kruin en wreef geruststellend over haar rugje. Het was helemaal niets om mee te lachen, al glimlachte ze wel toen Lisse in de lach schoot. "Zullen we samen eten? En dan een kamp bouwen?" Melenwyn keek Lisse aandachtig aan om te peilen wat ze dacht. Lisse moest vast weer wennen aan thuis zijn.. maar ze moest weten dat dit de meest veilige plaats was die ze zich kon inbeelden. Niemand zou haar hier deren. Ze kon zich zelf nauwelijks herinneren hoelang het geduurd had eer zij niet meer bang was geweest nadat haar nachtmerrie waar was geworden. Het had al lettele maanden geduurd vooraleer ze een stap buiten de burcht had durven zetten zonder er een paniekaanval aan over te houden.

[Ravief]

Ze knikte ernstig, maar verliet niet echt de veilige haven die ze op haar moeders schoot had gevonden. Ze at haar boterhammen helemaal op en leek daar aardig van op te knappen. Zodra Aran ook klaar was had ze weer energie en was al met hem aan het overleggen over dekens en kussen en hoe het dan moest.
Tegen de tijd dat het kussenfort ongeveer klaar was, kwam Amiel eens om het hoekje kijken. Hij glimlachte naar zijn kids en Mel. "Kijk eens aan.. Heb jullie een eigen huis gemaakt?"

[Maanwezen]

Er waren oude lakens boven gehaald en opgespannen en ze zaten allemaal knus op een berg kussens. Melenwyn had ook nog wat extra boeken tevoorschijn getoverd en ze zouden net een verhaaltje gaan lezen toen hij binnenkwam. Ietwat betrapt lachte ze hem toe, maar Arandur schoot meteen overeind op papa af. "Kom erin! Het is een fort! Snel snel!"

[Ravief]

Amiel lachte en liet zich meetrekken door zijn zoon. Eenmaal binnen gaf hij Lisse een aai over haar bol en daarna ging hij in kleermakerszit zitten, klaar voor het verhaal. Lisse hing tegen Mel aan en Arandur kroop bij hem op schoot. Het was iets waar Amiel zich een beetje over verbaasde, want hun kinderen waren normaal niet zo aanhankelijk maar van Lisse was het nog wel te begrijpen. Arandur was gevoelig voor de hele situatie, besloot hij en hij sloot zijn armen warm om zijn zoon heen en drukte een kus op zijn kruin.

[Maanwezen]

Arandur was normaal een stuk stiller dan Lisse, maar hij was inderdaad gevoelig aan heel de situatie. Het was vreemd. Zijn wederhelft en papa waren tenslotte weg geweest en nu waren ze terug maar deden ze allebei zo raar.. Wat moest hij daar nou mee? Dus was hij een stuk actiever, alsof het Lisse's abnormale stilte compenseerde. Inmiddels was Melenwyn beginnen vertellen over een beer die uit zijn winterslaap verstoord werd door een sluwe vos en een ernstige discussie aanging. Tussendoor glimlachte ze even naar Amiel en ze verschoof wat zodat hun knieën tegen elkaar aan leunden. In de eerste plaats was ze nu mama. Soms leek het alsof de rollen echtgenote en moeder om voorrang streefden vooraleer ze een balans vond.

[Ravief]

Gelukkig voor hem zou papa al heel snel weer normaal doen. Mogelijk vandaag zelfs al. Met z'n drieën luisterden ze naar Mel's stem en Lisse was zelfs zodanig ontspannen dat ze in slaap begon te vallen. Voorzichtig zette Amiel Aran van zijn schoot en legde Lisse comfortabel neer, en dekte haar toe in het deken/kussenfort. Mel had het waarschijnlijk niet erg gevonden als hun kleine meid tegen haar aan in slaap viel, maar slapende wezentjes waren wel heel zwaar..
Na het verhaaltje kwam hij overeind en grijnsde naar Aran. "He krullenbol. Zullen wij zo gaan voetballen, als ik wat heb gegeten?" Amiel knipoogde nog even naar Melenwyn, maar het was wel goed toch?

[Maanwezen]

Over Arandurs hoofd heen knikte ze Amiel lichtjes toe. Natuurlijk was het goed! Arandur was over bijna niets anders bezig geweest dan voetballen en dingen doen met papa. Waarom zou ze het niet goedkeuren? "Er ligt nog wat brood in de keuken," zei ze zacht, om Lisse niet wakker te maken. Het was ongelofelijk hoeveel het meisje had kunnen slapen!
"Jaaaaa!" riep Arandur uit en keek toen met een "oeps-gezicht" naar Lisse. Gelukkig had zijn zusje daar zelfs doorheen geslapen. Maar meteen schoot hij overeind en ging de kamer uit. Hij zou immers niet in zijn pyjama naar buiten mogen.

[Ravief]

Hij glimlachte naar haar en knipoogde. Daarna gingen zoon en vader zich klaarmaken en waren al snel buiten. Hun geluiden werden gesmoord door de dikke muren, maar ze hadden het prima naar hun zin. Het deed Arandur duidelijk goed om lekker buiten bezig te zijn en tijd met zijn papa was altijd goed. Amiel vond het ook belangrijk om samen dingen te doen en hem de aandacht te geven die hij nodig had. Alleen waren ze zo fijn aan het spelen dat ze de donkere luchten niet helemaal doorhadden. Als twee verzopen katjes renden ze snel weer naar binnen en Amiel gaf met een lachje aan dat hij nu maar moest gaan douchen en schone kleren moest zoeken.
Ondertussen was het ook al weer wat later in de ochtend en werd Lisse wakker. Nu had ze wat meer energie en leek ze zich ook veel meer bewust te zijn van het feit dat ze thuis was, ook al was ze nog steeds stilletjes.

[Maanwezen]

"Pas op, trek je schoenen eerst uit!" riep ze snel tegen Arandur voor hij met die twee doorweekte gevallen het hele huis kon besmeuren. Niet dat het veel verschil maakte. Gelukkig schoot hij snel de badkamer in om te doen zoals papa hem gezegd had. Melenwyn schudde even het hoofd en porde ze Amiel lachend. "Dat je dat niet zag aankomen!"

[Ravief]

Ook Amiel wurmde zich netjes uit zijn schoenen en bleef op de mat staan lekken, tot Arandur in elk geval een eind verder was en hij ook in de badkamer paste. Hij lachte onschuldig naar Mel. "We hadden het naar ons zin?" deed hij jongensachtig. Natuurlijk had hij de lucht wel donkerder zien worden, maar ze waren zo fijn aan het voetballen en stoeien en kletsen geweest dat de bui was begonnen voor ze het door hadden gehad.
"Hoe gaat het met Lisse? En met jou?" gezien het meisje aan tafel zat te kleuren hadden ze wel even tijd om een beetje te praten.