MA - toekomst

[Maanwezen]

En of hij zijn best had gedaan! Maar Melenwyn had zich niet laten kennen. Tegen de tijd dat ze haar hoofd op het kussen liet rusten was kon ze nauwelijks nog 'pap' zeggen. Haar vingers streken zacht, afwezig, over zijn buik en ze keek hem met half geloken ogen aan. Aha, dus nù kwam het eruit. Ze glimlachte en ving zijn lippen even in een kus. Thuis was niet 'thuis' zonder hem erbij. "Ga niet meer weg," mompelde ze zacht, slaperig, al had ze niet het idee dat hij dat van plan was.

[Ravief]

"Nooit meer," bezwoer hij. "Tenzij je met me mee gaat," voegde Amiel er uiteindelijk toch nog aan toe. Maar daarna liet hij haar slapen en viel zelf ook snel genoeg in slaap.
De week dat hij thuis was ging heel snel voorbij, maar daarna begon het gewone leven weer. Ook voor Lisse en haar naar de klas brengen was een stuk lastiger dan gedacht. Het meisje had het moeilijk en de dagen erna gebeurde het erg vaak dat Kaspar een pixie stuurde naar hem of Mel om haar te komen halen. Simpelweg omdat ze niet te bereiken was, of omdat ze niet durfde te zeggen dat ze naar de wc moest en dan in haar broek plaste. Slechts langzaam ging het beter en zelfs zoveel beter dat er iemand kon komen oppassen -Aya en Destan- terwijl zij naar Kaspar gingen voor een controle van de zwangerschap.

[Maanwezen]

Haar zorgen bleven ook bij Lisse, maar ze was ervan overtuigd dat het zou beteren. Dat moest wel. Alleen moest Lisse weer vertrouwen krijgen en leren dat er helemaal niets te vrezen viel, zeker niet in het kasteel. Hierbinnen kon haar niets overkomen! Zolang er tenminste geen vampieren de burcht binnen zouden vallen, hum; maar dat moesten ze maar niet gaan zeggen.
Ze had Lisse wel twee keer opnieuw gecheckt en haar verteld dat ze niet zo heel erg lang weg zouden blijven en ze gewoon naar Kaspar op bezoek gingen voor ze vertrokken. Ze waren nog even over Lisse aan het praten terwijl ze op weg gingen, zij met haar arm om Amiels middel heen. Toen ze bij Kaspar binnen kwamen glimlachte ze hem warm toe. "Hé Kas."Melenwyn maakte zich nergens zorgen over. Ja, ze werd wel eens -als ze moest toegeven meer dan eens- misselijk, maar dat hoorde er alleen maar bij.

[Ravief]

Bij Destan en Aya waren hun kleintjes sowieso wel veilig. Destan hielp vaak bij de beveiliging rondom het kasteel en beide wolven kende Lisse van de bevrijdingsactie. Al zou ze niet echt tijd krijgen om daarover na te denken. De hele middag werden er spelletjes gedaan, gingen ze koekjes bakken, maakten ze de mooiste tekeningen en las Aya verhalen voor.
Kaspar groette het stel hartelijk, zoals altijd. Melenwyn kreeg een lichte knuffel, Amiel een glimlach en een hand en hij gebaarde naar de bank. "Ga zitten, ga zitten." Waarna hij thee haalde en voor hen drieën inschonk. Zijn aandacht ging echter direct naar Mel. "Hoe voel je je? Nog fit voor je werk? Nog veel misselijk?"

[Maanwezen]

Melenwyn nestelde zich lekker op de bank neer en nam de kop thee dankbaar aan. Op andere momenten durfde ze nog altijd eens een glas wijn vragen, maar dat zou er voor een behoorlijke tijd niet van komen. "Goed hoor. De Ziekenboeg is nog niet meteen van me af," knipoogde ze. Als het aan haar lag zou ze nog behoorlijk lang blijven werken, maar ze had zo'n vermoeden dat iemand haar op andere gedachten zou brengen en haar taken aan Aya toebedeeld zouden worden. "Maar ik vrees dat de misselijkheid nog niet is afgenomen.." Het bleef haar dagelijks parten spelen. Thee hielp af en toe enigszins maar het was tanden bijten.

[Ravief]

Er waren in elk geval genoeg wezens die om Melenwyn gaven, of van haar hielden, en haar dus in de gaten hielden. Zodra het niet meer ging was ze weg uit de ziekenboeg, maar de eerste maanden doorwerken was niet direct slecht voor haar of voor het kind. Kaspar lachte lichtjes, al merkte hij wel op dat Amiel nog wat nerveus was. Hij wist waarom het stel hier was en waar Amiel op hoopte. Een gezond kind. Eentje.
Hij keek weer naar zijn vriendin. "Dat hoort erbij, vrees ik. De vorige keer heb je geluk gehad in je eerste maanden. Met een weekje of twee zou het toch wel over moeten zijn, of in elk geval minderen." Dan zou het niet meer de hele dag moeten zijn maar zich moeten beperken tot 's ochtends of 's avonds. Tot zover zijn verstand van zwangerschappen in elk geval. Hij was allang blij dat ze er dit keer zelf achter was gekomen en niet dat het weer een verrassing van zijn kant was. Nee, dat was eens per tien jaar wel genoeg.

Amiel hield zich wat afzijdig van het gebabbel en wilde dat Kaspar opschoot. Hij begreep heus wel dat de man dit ook zag als een kans om wat bij te kletsen en zijn sociale ding te doen, maar Amiel was nog niet zo ver veranderd dat hij ook heel graag een hele avond op de bank zat te keuvelen. Zijn oude gedrag sloop af en toe nog naar binnen en het was moeilijk daar helemaal vanaf te komen. Het was zelfs maar de vraag of dat ooit wel zou lukken.
"Kaspar," mengde hij zich op den duur in het gesprek. Het zeggen van diens naam, zorgde voor een stilte en Kaspar zette zijn theekop neer. "Ja, ja, ik weet wat je wilt," mompelde de Weerwolf en glimlachte wat verontschuldigend naar Amiel. Hij gebaarde naar Mel en kwam bij haar zitten. "Mag ik?"
Door zijn goede ogen was wel te zien dat ze lichtjes toonde en hij gokte op bijna twee maanden. Ietsje verder waarschijnlijk zelfs. Kaspar boog naar haar toe en legde zijn oor te luisteren en hoopte dat hij geen huwelijk kapot ging maken als zijn voorgevoel gelijk had en hij het hardop moest zeggen.
Gezond, ja.
Eentje. Ja. Nog eentje? Ja.
"Gefeliciteerd met jullie gezinsuitbreiding." Hij ging weer tegenover hen zitten. "Ik hoor gezonde hartjes. Een tweeling."

[Maanwezen]

Melenwyn genoot juist enorm van het keuvelen en ze had zich dan ook voorgenomen dat ze nog maar eens terug moest komen zonder Amiel. Hoe kon hij met haar wel bankhangen en thee drinken en kletsen, maar was dat met een ander een probleem erbij als hij er geen glas alcohol bij had? Maar ze was dan ook niet zo zenuwachtig geweest als Amiel. Melenwyn was er heilig van overtuigd dat er één gezond kindje in haar buik groeide. Tot Kaspar zijn oor te luisteren legde.
Melenwyn slikte.
Meteen legde ze haar handen over haar buik heen, maar bedacht zich toen en reikte een hand uit naar Amiel. Aarzelend keek ze hem aan. "Een tweeling," herhaalde ze. Het was bijna dezelfde reactie als al die jaren geleden. Maar ondanks Amiels waarschuwende woorden had ze het echt niét voorzien.

[Ravief]

Wat? Hartjes? Tweeling? Verdwaasd staarde hij naar Kaspar en voelde toen pas Melenwyn's hand. Tweeling. Zijn adem ontsnapte hem een beetje huiverig en hij moest het nog een paar keer denken voordat het echt doordrong. "Oh god," mompelde hij, niet echt bewust en stond op, daar ook niet echt bewust van. "Ik eh.. ik.." voor hij echt een zin kon maken, schudde Amiel zijn hoofd en liep het kantoortje uit.

Een tweeling. Een tweeling. Een tweeling.. een...

Het bleef maar in zijn hoofd bonken en Amiel kreeg niet meer uit zijn hoofd hoe Mel aan het einde van de zwangerschap was geweest bij Aran en Lisse. Hij rilde weer, al had hij het absoluut niet koud. Ergens in een verlaten gang bleef hij staan en leunde tegen de muur aan. Zijn ademhaling ging moeizaam en bijna piepend en hij had het gevoel alsof iemand met een gigantische vuist hem vermorzelde; hem langzaam dichtkneep.


Kaspar keek hem na en keek daarna naar Mel. "Laat hem maar heel even. Hij draait wel bij."

[Maanwezen]

Als Kaspar nog aan het luisteren was, hoorde hij misschien wel hoe haar hart een slag oversloeg. Melenwyn had Amiels naam nog geroepen, maar dat was duidelijk niet tot hem doorgedrongen. Het was ook niet dat ze zo'n welluidende stem had. Onzeker keek ze Kaspar aan en haar hand gleed langzaam richting haar buik, zelfs enigszins ondersteboven, al zag zij het een stuk positiever in dan haar wederhelft.
Haar blauwe ogen zochten Kaspars kijkers. "Ik ehmn.. had het duidelijk niet meer verwacht," zei ze enigszins schaapachtig. Het was niet eens haar toestand of de mogelijke toekomstperspectieven die haar nerveus maakten, maar wel Amiels reactie. Waarom ze meer met hem inzat wist ze niet, maar.. hij reageerde in heel deze situatie zo anders dan hoe hij normaal gesproken was.

[Ravief]

Nee, ze hadden het duidelijk allebei niet verwacht en hoewel hij het niet liet merken, maakte Kaspar zich wel een klein beetje zorgen. Amiel had de laatste jaren een behoorlijke karakterswitch gehad en hij vroeg zich af of dat stand zou houden nu. Hij hoopte het van harte en hij geloofde er ook in dat de Nachtelf van zijn vrouw en kroost hield, maar soms waren Shanea onvoorspelbaar. En een man als Amiel was gevaarlijk als hij onvoorspelbaar was.
Hij liet zijn gedachten voor wat het waren en kwam naar haar zitten en gaf een kneepje in haar hand. "Het is redelijk ongewoon, het is eerder aan wolven om meerlingen te krijgen dan aan Elfen. Het gaat erom dat ze gezond zijn. Amiel zal even moeten wennen, maar hij komt er wel overheen." Hij sprak vol vertrouwen.

Het duurde even voordat Amiel weer over zijn lichte paniekaanval heen was en normaal kon ademen. Ook toen pas voelde hij dat zijn wangen nat waren en had hij nog een momentje nodig om zich op te frissen en eruit te zien alsof er niets aan de hand was. Langzaam begaf hij zich naar hun woning, groette Destan en Aya afwezig en liet hen gaan en ging een poosje in de deuropening kijken naar zijn slapende kinderen. Uiteindelijk ging hij aan zijn bureau zitten en deed hij wat hij het beste kon en dat was zich bezig houden met magie.