Taloc&Gaëlla

[varden]

Ook Taloc moest zacht grinniken en sloeg zijn armen om haar heen waardoor ze nog iets dichter tegen elkaar aanzaten. "Mijn mooiste herinnering hier was ons huwelijksfeest." Het strand was afgeladen geweest met gasten! Hij had gedanst met Myra en haar moeder, zij met Cenek, Torec en Baraz. Het was een heerlijke avond geweest, met veel eten, veel drank en heel erg veel gezelligheid.

[Ravief]

Dat was ook ongeveer dat ze (iets daarvoor al) had beseft dat ze wel echt om Taloc gaf. Dat het niet zomaar een huwelijk ging zijn. Zelf zou Gaëlla er niet voor hebben gekozen om dan al te trouwen, maar ze was erg gelukkig met hem en eigenlijk had ze er geen moment spijt van gehad. De manier waarop ze bij elkaar waren gekomen, dat had anders gemoeten. Tegelijk had het hen sterk verbonden..
Ze sloeg een arm om zijn middel en liet haar hoofd op zijn bovenarm rustten. "We komen hier wel doorheen." Hoe dan ook. Ze zouden zich hier samen doorheen slaan.

[varden]

De reden waarom ze getrouwd waren, vanwege de overwinning op haar stam, was iets dat hem altijd zou spijten. Maar dat hij met haar getrouwd was, daar zou hij geen enkele dag spijt van hebben. Hij glimlachte om haar woorden. "Dat komen we zeker, kuikentje." Eigenlijk gebruikte hij dat plagerijtje niet meer, maar het kwam nu ineens in zijn hoofd op. Het voelde... vertrouwd, om haar zo te noemen. "Zullen we morgen verder gaan? Ik.. ik wil proberen of ik nog kan koken." Zoals altijd wilde hij weer te snel, want de vraag was maar hoeveel je in een keuken kon met gebroken vingers en geen enkele manier om diepte en afstand te zien!

[Ravief]

Ze lachte zacht. "Dat heb ik lang niet meer gehoord," zei ze met een glimlach om haar lippen. Maar hij zou haar altijd kuikentje mogen blijven noemen, al was ze dat allang niet meer.
Eerst volgde er een knikje op zijn zin. Natuurlijk was het goed om later verder te gaan. Ze vond het al verwonderlijk hoe lang ze het vandaag hadden uitgehouden. Maar haar blik werd bedenkelijk bij de rest van zijn zin. Hij gebruikte zijn handen eigenlijk al veel te veel. "Ik weet dat je dit niet wilt horen... maar eigenlijk moet je je vingers - en dus je handen - zoveel mogelijk laten rusten.." Gaëlla wilde hem heel graag laten koken, maar ze vroeg zich eerlijk af hoe goed dat zou gaan. "Maar laten we kijken wat gaat, goed?"

[varden]

Meteen werd Taloc's gezicht kort bokkig, zoals altijd al was gebeurd als ze hem iets ontzei, maar hij begreep het en knikte. Toch duurde het nog even voor ze opstonden en, hand in hand, terug liepen naar huis. Mattias zag hen al van een afstandje aankomen en schoot snel het huis in om Taloc nog even te vermijden. De jonge Gorgoon zag er redelijk ontspannen en goed uit, dat wilde Mattias niet meteen ongedaan maken. En hij vermoedde dat als ze begonnen met Taloc bloot stellen aan anderen dan Gaëlla, dat het beste eerst met vrouwen gedaan kon worden. Een man van zijn leeftijd was immers iemand die een soldaat kon zijn, en het waren soldaten geweest die Taloc gevangen hadden gehouden.

[Ravief]

Daarom zei Gaëlla ook niet dat hij helemaal niet mocht helpen, maar dat ze maar moesten kijken wat ging en wat niet ging. Uiteindelijk bleek dat er vrij weinig ging, maar ze zette hem aan het werk voor een vruchtensalade. Zijzelf maakte de rest klaar en ze hadden een goede maaltijd samen.
De rest van de late middag en avond liet ze hem met rust over wat er was gebeurd. Ze hadden het gewoon fijn en zo gezellig als maar mogelijk was, al was Gaëlla best een tijdje nog bezig met verslagen lezen. Uiteindelijk stond ze op. "Lieverd, ik ga heel even mijn moeder gedag zeggen. Ik ben er zo weer, oké?"

[varden]

Het voelde vreemd om haar zijn werk te zien doen, maar Taloc wist dat de tijd voor gekrenkte trots daarover later wel zou komen. Nu moest hij helaas gewoon doen wat hem gezegd werd.
Het gesprek had hem behoorlijk uitgeput, zeker gezien hij twee woedeaanvallen had moeten onderdrukken. Dus toen ze zei naar haar moeder te gaan, lag hij al half te slapen op de bank. Hij bromde dan ook zacht terug.
Isild zat met Myra en Mattias nog aan de eettafel na te praten over de dag. Bryssa was net in bed gelegd en ze hadden glazen wijn voor hun neuzen staan. Isild glimlachte zacht en liefdevol naar Gaëlla toen die binnenkwam en kwam overeind om haar dochter in haar armen te sluiten. Gaëlla zag er al beter uit sinds zij en Taloc weer terug waren in hun eigen huis, ook al zag de vrouw heus wel dat haar oudste dochter het niet makkelijk had. "Hoe gaat het met jullie lieverd?" En hield ze het nog wel uit? Het was niet niets om een getraumatiseerde man terug in je leven te moeten laten...

Een trauma dat niet veel later weer een tandje werkelijker zou worden. Cenek had al nooit iets van tact begrepen, hij had ook niet geluisterd naar zijn vaders bevelen om Taloc nog met rust te laten. En stond nu voor de deur! Woest bonsde hij op de deur. Het was belachelijk dat iedereen Taloc zo afschermde van het dorp, de Raad en van hem!

[Ravief]

Met een zachte glimlach had ze een plaid over hem gelegd en even over zijn slangen gestreeld. Hun normale ritme zou absoluut nog een hele tijd op zich laten wachten. Het was maar een paar meter naar het andere gebouw, maar toch liep Gaëlla snel. Zodra ze haar moeder zag, vloog ze ongeveer door de kamer en leunde even later met haar ogen stijf dicht tegen haar aan. Haar handen trilden en ze kneep in de stof van Isild's jurk om haar gevoelens een beetje onder controle te krijgen. Het was zo moeilijk allemaal! Ze wilde niet huilen, niet meer, maar ze twijfelde serieus of het mogelijk was om Taloc weer te laten functioneren op het moment dat het nodig was: bij de Raad. Haar lichaam schokte licht en het duurde even voordat ze zichzelf weer wat in de hand had.
"Ik..." Gaëlla maakte zich met tegenzin los van haar moeder en wilde net antwoord gaan geven toen ze op de achtergrond vaag iemand hoorde. Was dat..? Ze fronste en keek even twijfelend maar maakte zich toen helemaal los en liep weer naar de deur, die ze niet had dicht gedaan in haar haast om een knuffel te krijgen van haar moeder. Daarna rende ze weer de weg af en het moment erna rukte ze Cenek een meter naar achteren zodat hij niet weer kon bonzen op de deur. "Wát in de vrede doe je?!" haar stem sloeg behoorlijk over.

[varden]

Maar Taloc was wakker geschrokken van het lawaai en niet helemaal ontwaakt uit de nachtmerrie waar hij in had gezeten. Hij wist nog net buiten te komen voor de vlammen uitsloegen en een soort oorlogsbrul over zijn lippen kwam. Ergens was het besef dat hij thuis was nog wel, maar nu sloeg zijn systeem om in hetzelfde mechanisme dat hij had gehad tijdens zijn definitieve ontsnapping. En dat was om weg te komen, en alles op zijn pad kort en klein achter te laten.

Cenek keek woedend naar Gaëlla. "Dit is belachelijk! Ik wil mijn broer zien! Hij moet zich verantwoorden, zoals iedereen zou moe..." Cenek was net op gang gekomen met zijn bulderende tirade, toen zijn oog was gevallen op de zeer dreigende gestalte die nu het huis om kwam lopen. De kreet had al angstaanjagend geklonken, maar Taloc in deze staat zien zo mogelijk nog meer. Zijn onbedekte oog was donker en bijna bloeddorstig, om zijn handen heen waren vlammen te zien. Taloc's houding was dreigend en de man was duidelijk niet van plan te stoppen.

[Ravief]

Gaëlla uitte een behoorlijk geërgerde kreet. "Soms ben je echt zo'n imbeciel!" Siste ze en gaf hem nog een duw en zei hem weg te gaan. Niemand hoefde zich zo snel te verantwoorden bij de raad. Cenek had maar geduld te hebben en als ze hem nog een keer zou zien, dan zou ze hem serieus wat aandoen. Wat niet veel goeds zou betekenen, want in die anderhalf jaar zonder Taloc was Gaëlla fel en goed en venijnig goed geworden...
Nu draaide ze zich om naar haar man en hoewel ze klaar stond om watermagie te gebruiken, verzamelde ze dat nog niet. Ze wachtte hem op, al was het meer trotseren... "Taloc.. Kalmeer, alsjeblieft."