MA - toekomst

[Maanwezen]

"Misschien gaan we al veel te lang om met wolven en heeft dat zijn invloed gehad," zei ze op licht plagerige toon. Het toonde alvast aan dat zij er een stuk zekerder over was dat alles goed ging komen. Misschien was ze na al die tijd nog veel te naïef, of ze was te optimistisch ingesteld, maar zelfs na alles wat ze meegemaakt had, bleef ze geloven in een goeie afloop van dingen. Hoe moest het ook? Zij had een kindje gewild en misschien had ze het wel zó graag gewild dat de goden aan haar gebeden gehoord gegeven hadden door haar meerdere kinderen te schenken. Melenwyn glimlachte Kaspar warm toe en rechtte haar schouders.
"Je hebt gelijk. Het komt vast goed... Ik laat hem even, maar.. vertel me intussen, hoe gaat het met jou? Ik geloof dat we dringend nog eens moeten bijpraten. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden!" En de laatste tijd had haar hoofd er niet naar gestaan met de situatie met Lisse, al had ze een hele tijd terug wel een babbel gehad toen Amiel en zij voortdurend ruzie hadden over het al dan niet uitbreiden van hun kroost.

[Ravief]

Kaspar lachte. "Hé, hé, niet met je vinger naar mij wijzen!" Gelukkig konden ze er over grappen.. en gelukkig wist hij wie hij voor zich had. Bij ieder ander had hij zulke grapjes niet gemaakt. Maar hij kende Melenwyn nu al aardig wat jaren en ze was eigenlijk de enige die niet bang voor hem leek te zijn door zijn Schoolhoofd status en dat stond hem heel erg aan.
"Het gaat goed eigenlijk. Het is stabiel zo en tussen mij en Boaz gaat het nog steeds goed." Natuurlijk wist Mel ervan. Hoe had hij het niet kunnen vertellen? Maar het was iets waar amper over gesproken werd gezien het gevaarlijk was. "Ik zit er over na te denken om Destan op te leiden als opvolger. Ik kan me geen leven voorstellen zonder Eldon, maar ik merk dat hij ideeën heeft en hij is als een zoon voor me.. dus er zijn weer veel projecten die lopen, naast het lesgeven." Kaspar ontspande. Het was goed om zo vertrouwd te kunnen praten. "Lisse gaat vooruit trouwens, in de lessen. Ze heeft nog wel even te gaan, maar ik kan het verschil merken."

[Maanwezen]

Oh wat zou Melenwyn hem maar al te graag de hemd van het lijf willen vragen over Boaz. Als het maar even kon dan zou ze hem uren uithoren. Het was eerst best een grote verrassing geweest en ze had ferm aan het idee moeten wennen, maar Kaspar bleef haar Kaspar, haar schoolhoofd, vertrouwenspersoon en beste vriend, of hij nu op mannen of vrouwen of op helemaal niemand viel. Misschien moesten ze ooit een vrouwelijke codenaam of codetaal bedenken voor alles zodat ze er vrijelijk over konden spreken. Hoewel, anderzijds, er waren dingen die ze niet zou durven vragen omdat ze geen gelijkaardige vragen over Amiel en haar uit de doeken wou doen. Het schaamrood zou hun beider wangen daarvoor te hard kleuren.
Melenwyn kalmeerde meer en meer naarmate zijn verhaal vorderde en nam de thee ter hand. Die was enigszins lauw geworden, maar inmiddels had ze geleerd om die op de juiste temperatuur te brengen. Wat getrouwd zijn haar allemaal niet bijgebracht had.. "Echt, Deston? Hoelang denk je dat het zou duren..? Je bent toch niet van plan om te vroeg op te stappen hé," wierp ze snel tegen, al hadden Amiel en zij het er ook al vaker over gehad dat ze ooit ergens anders zouden wonen en werken. Ooit. Hun eigen huisje in het midden van de natuur stond nog altijd op een verlanglijstje, al was ze helemaal dol op hun woning. "Ik ben blij dat Lisse het beter stelt.. Durft ze inmiddels al wat meer zeggen?"

[Ravief]

En hij wilde haar ook wel meer vertellen, maar soms dacht hij wel dat het beter was als ze zo weinig mogelijk wist. Hij was allang blij dat ze het niet afkeurde en niets meer van hem had willen weten, al had ze inderdaad wel even tijd nodig gehad. Ach ja, zo wisten anderen je weer te verrassen. Hij had hen een keer aan elkaar voorgesteld omdat Boaz heel af en toe naar Eldon kwam, maar dat was echt zeldzaam gezien ze moeilijk van elkaar af bleven en het verhaal van 'Boaz de tuinman' wel in stand moest blijven.
"Wees gerust, ik blijf hier nog wel jaren!" Als Luminatus verouderde hij langzaam en Kaspar kon zich niet indenken dat hij Eldon ooit helemaal de rug toe zou keren. Zelfs als Destan het over zou nemen als schoolhoofd, zou hij altijd in de buurt blijven. "Ik hoop nog heel lang kleintjes les te geven en hen voor te bereiden op de echte lessen en het leven." Kaspar knipoogde en werd weer serieus toen het over Lisse ging. "Ik behandel haar zo normaal mogelijk en ik merk dat dat helpt. Ze blijft wel erg bij Aelia in de buurt en ik denk dat die twee vriendinnen voor het leven zijn geworden. Maar ze durft al wel weer dingen te vragen en ze kwam laatst uit zichzelf naar me toe om te zeggen dat wolven haar hadden gered en dat ze wist dat ik ook een wolf was en dat ze dat fijn vond." Het was heel wat voor het meisje geweest, maar het gaf Kaspar hoop en hij was opgelucht dat ze ook weer gewoon durfde te vragen of ze naar de wc mocht. Dat scheelde het meisje al heel veel stress en schaamte.

[Maanwezen]

Melenwyn had nog wat gelachen om zijn eerdere opmerking, maar ze hoopte dat het werkelijk zo zou zijn en blijven. Wie zou haar kroost immers beter kunnen onderwijzen dan hij? Ze hoopte dat de kleintjes in haar buik ook ooit zijn inzichten en geduld zouden mogen meemaken. Maar bij Lisse was ze heel erg aandachtig. Elk klein dingetje over haar dochter kon veel uitmaken en het was niet meer dan normaal dat ze als moeder van alles op de hoogte kon blijven. Als deze nachtmerrie maar snel helemaal over was.. maar het zou altijd als een schaduw blijven sluimeren, of daar vreesde ze voor. Alleen zou ze er niet op die manier mee omgaan.
"Hmn, ik ben blij dat te horen. Het is goed dat ze zich daar ook van bewust is.. en ik denk dat ze in Aelia echt een goeie vriendin vindt. Al weet ik werkelijk niet wat ik met al die wolven aan moet vangen." Ze kon het niet helpen er nog iets aan toe te voegen. De stress was anders gewoon te veel. Maar als Aelia's familie/roedel er niet was geweest..

[Ravief]

Kaspar schoot in de lach. "Al die wolven? Je zegt het alsof het een plaag is." Hij keek haar plagend aan. Aya was ook een wolf, en zij leek het alvast goed met Melenwyn te kunnen vinden. "Maar je hoeft ook niet direct de hele roedel te bevrienden. Ik denk dat je aan Edmond en Themis wel een goede hebt." Tenslotte gingen hun dochters met elkaar om, dan moest je als ouders elkaar ook wat leren kennen. Kaspar had er alle vertrouwen in dat Lisse haar weg wel zou vinden en dat ze binnenkort wel weer een nachtje bij haar vriendinnetje wilde slapen.
Maar zijn blik werd even wat afwezig toen hij dacht aan Amiel en hoe hij was vertrokken. Hij wilde graag bijpraten met Mel -al hadden ze dat voor een deel net gedaan- maar hij wist niet hoe de Nachtelf er aan toe zou zijn en of hij iemand nodig had of juist niet. Al snel had hij echter zijn aandacht er weer bij en glimlachte naar Mel en kon het niet nalaten om even te denken aan die keren dat ze zo nieuwsgierig was geworden naar.. alles van hem -reizen, verhalen, tatoeages- en hoe ze kon hoppen. Wat was ze volwassen geworden!

[Maanwezen]

Melenwyn moest er ook hartelijk om lachen. "Ik zal maar wijselijk mijn mond houden." Al zou ze dat vast niet kunnen doen moest ze er werkelijk iets negatief bij denken. Het viel haar te moeilijk om weg te steken wat ze dacht of voelde. Zeker Kaspar en Amiel konden haar lezen als een open boek. Ineens viel er dan ook een schaduw over haar gezicht en ze beet even op haar lip, legde haar handen over haar buik heen. Kaspar had gezegd dat ze hem beter even met rust kon laten, maar toch.. "Misschien moet ik toch even gaan zien," zei ze aarzelend.

[Ravief]

"Doe dat maar. Straks denk ik nog dat je me eigenlijk niet mag." Kaspar keek haar quasi-gekwetst aan maar glimlachte al snel weer. Toch werd de sfeer serieus en toen ze aangaf om te gaan, knikte hij wat ernstiger dan hij normaal deed en hielp haar overeind. Rustig begeleidde haar naar de deur en gaf haar nog een bemoedigend kneepje. "Het komt wel goed, Mel, heus. Laat maar weten als ik wat kan doen, oké?" Maar daarna liet hij haar gaan.

Amiel sloeg juist zijn boeken dicht toen Melenwyn binnenkwam en nog altijd een beetje daas keek hij naar haar op. Het duurde even voor hij in beweging kwam om haar in zijn armen te sluiten.

[Maanwezen]

Kaspars woorden waren hartverwarmend en ze nam afscheid met het voornemen om hem snel weer op te zoeken. Ze had echt veel geluk met een vriend als hem.
Thuisgekomen voelde haar hart even zwaar aan. Mel was zo bang dat ze Amiel verdriet zou berokkend hebben. Toen hij op haar afstapte was ze zo opgelucht dat ze op hem afvloog en hem vastklampte. Een 'sorry' kreeg ze niet meteen over haar lippen, of wel? Geëmotioneerd als ze was haalde ze even haperend adem, sloot haar ogen en drukte haar wang tegen zijn borstkas aan.

[Ravief]

Stevig hield hij haar vast, al deed hij haar geen pijn. Amiel had in hun eerste dagen/weken samen al heel snel geleerd hoe hij haar het beste vast kon houden en na al deze jaren was het helemaal niet meer zoeken naar een plekje voor zijn armen.
Lichtjes drukte hij Melenwyn tegen zich aan en liet zijn vingers door haar haren glijden. Ook zijn ogen waren gesloten en Amiel wist eventjes helemaal niets te zeggen. Pas na een tijdje ontspande zijn grip en drukte hij een kus op haar voorhoofd. "Ik houd van je en laat je nooit in de steek," beloofde hij haar zacht.