Taloc&Gaëlla

[varden]

Zijn hoofd schoot naar haar, zodat zijn blik zich nu op haar fixeerde. Woedend gegrom kwam uit zijn keel en hij leek uit te willen gaan halen.
Op dat moment maakte Isild een geschrokken geluid, ze had zich zorgen gemaakt om Gaëlla en was haar gevolgd. Taloc's blik schoot naar haar en zijn blik werd iets verbaasd. Er... er klopte iets niet... Dit.. dit waren vrouwen. Er waren geen vrouwen geweest waar hij gevangen had gezeten. Toch? Hoewel het vuur rond zijn handen en polsen niet minder werd en zijn slangen nog steeds dreigend sisten en hapten, deed hij wat onvast een stap naar achteren, weg bij iedereen. Wat was er gaande? Probeerden ze hem in de war te brengen? Te zorgen dat hij niet ontsnapte? "Waar.. waar ben ik?" Zijn stem was onvast, nog altijd verstikt van woede en pijn. Het was Cenek die op dat moment een stap naar voren deed waardoor Taloc weer terugschoot in zijn woedeaanval en brullend wierp hij zich op zijn broer.

[Ravief]

Eventjes, heel eventjes leek het goed te gaan. Gaëlla herademde nog niet, want ze wist dat dat ontzettend gevaarlijk was in welke situatie dan ook. En toen ging het mis. "Mam, ga naar binnen!" commandeerde ze en daarna wierp ze zich in het gevecht. Ze kreeg aardig wat slagen en schoppen van Taloc, maar uiteindelijk wist ze Cenek te grijpen en een heel eind weg te krijgen. Ze hijgde en ze keek hem fel aan. "Als ik je hier deze week nog een keer zie, dan krijg je zo danig op je flikker van me dat je je drie weken aan niemand kunt tonen." Ze gaf hem ruw nog een zet. "En als je ook maar iets hiervan aan de raad zegt, weet dan dat ik er bij zal zijn om te zeggen dat jij het uitlokte. En nu opdonderen." Ze sprak niet eens heel hard, maar misschien was haar dreiging daardoor wel des te enger om te horen. Het kon haar niet schelen hoe erg Cenek eraan toe was, maar draaide zich nu om naar Taloc en realiseerde zich ineens dat de mouw van haar tuniek wel heel heet was en gooide er snel een plons water over.

[varden]

Taloc landde met een smak op de grond door Gaëlla, en bleef even gedesoriënteerd zitten. Toen hij zich weer bij elkaar had geraapt, waren Cenek en Isild weg. Hoewel die laatste zeker thuis zat te wachten tot ze langs kon bij haar dochter. Langzaam begon Taloc weer te dagen waar hij was. "G.. Gaëlla?" Zijn stem was nog onvast en hij keek verdwaasd rond zich heen, alsof hij haar zocht. Wat was er gebeurd?

[Ravief]

Het was maar goed dat Cenek voor eens leek te luisteren naar wat ze zei, of ze zou echt niet voor zichzelf instaan. Zuchtend klopte ze het stof van zich af en vertrok haar gezicht eventjes. Morgen zou ze blauw zijn.. Bij zijn verdwaasde manier van haar naam zeggen, keek Gaëlla hem aan. Haar rust had ze nog niet helemaal terug gevonden, maar ze liep op hem af en stak haar hand uit om hem omhoog te helpen. Eigenlijk zou ze hem huisarrest moeten geven ofzo..

[varden]

Trillend, van de inspanning, door de woedeaanval, maar ook omdat hij zich nauwelijks kon beseffen wat hij zonet had gedaan, liet hij zich overeind trekken en liep zwijgend met haar naar binnen. Zijn blik werd steeds normaler en tegelijk bezorgder. "Het.. het spijt me zo.." Hij had haar aangevallen! Nou ja, hij had Cenek aangevallen. Dat was wel eens eerder gebeurd, maar nog nooit had hij haar daarbij ook verwond! En dat was zeker niet zijn bedoeling geweest! Zo kon hij niet door! Hij kon niet zo zijn, en tegelijk in de buurt van anderen!

[Ravief]

"Als jij het niet deed, deed ik het. Je broer is zo'n eikel," bromde ze chagrijnig en liep regelrecht naar de keuken en schonk voor hen allebei een glas water in. Ze gebaarde naar de bank en terwijl Taloc plaatsnam, ging zij op de salontafel zitten en nam zijn handen in de hare. "Hé.. kijk me eens aan.." drong Gaëlla zacht aan. "Taloc, niemand verwacht van je dat het in één keer weer goed met je gaat. We gingen vandaag hartstikke goed. We hebben een begin gemaakt met het verhaal, je went aan het huis, we hebben tijd samen... De komende weken zullen lang niet altijd zo goed gaan als dat. Ik heb hoop, natuurlijk, maar geef jezelf rust. Je vraagt veel te veel van jezelf." Natuurlijk kon ze wel janken om de hele situatie, maar wat hielp hen dat? Cenek had de boel goed verprutst, maar deze uitbarstingen zouden vast nog wel vaker komen.

[varden]

Taloc keek zonder een woord te zeggen naar haar, toen naar hun handen samen, en toen weer naar haar. Af en toe knikte hij, ten teken dat hij luisterde, en toen ze uit was gepraat liet hij vermoeid zijn hoofd op haar benen rusten (ook al vouwde hij daardoor behoorlijk dubbel). Zijn schouders schokten licht en tranen liepen geluidloos over zijn gezicht. Hij wilde gewoon normaal zijn! Zichzelf zijn! Hij wilde niemand van zijn stam kwaad doen omdat hij zijn woede en de angst niet onder controle kreeg! Gaëlla... Ze was zo ongelofelijk lief voor hem, dat het idee dat hij haar bijna aan had gevallen haast ondraaglijk was. Voor de zoveelste keer in een relatief korte tijd zakte Taloc mentaal weer in elkaar. Hoewel er inderdaad wel degelijk een beetje voortgang was geboekt, alleen kon hij die nu even niet zien.

[Ravief]

Uiteindelijk ging ze toch maar naast hem zitten en hield hem een hele poos vast. Rustig liet ze hem huilen en suste hem niet, maar streelde alleen maar over zijn rug. Daarna dwong ze hem om zijn water op te drinken en dekte hem weer toe. "Blijf hier, oké? Rust wat uit. Ik ga even kijken of mam oké is." Gaëlla drukte een kus op zijn voorhoofd en bleef bij hem zitten tot hij in slaap was gesukkeld.

[varden]

Dat duurde niet lang, de recente woedeaanval en de huilbui erna hadden wel zo'n beetje al zijn resterende energie opgevreten. Zijn ogen vielen dan ook niet al te lang na haar boodschap dicht en zo viel Taloc op de bank in slaap. Het huilen had hem hoofdpijn bezorgd, maar luchtte tegelijk een beetje op.

Isild keek op toen Gaëlla binnen kwam. Myra was inmiddels naar bed, en Mattias was Bryssa (die wakker was geworden) weer aan het instoppen. Rustig kwam Isild overeind en sloot haar oudste kind in haar armen. "Gaat het weer een beetje met hem?" Ze wist dat Taloc niet was zoals hij daar had gestaan, dan had ze Gaëlla nooit met hem laten trouwen, en ze maakte zich dodelijk zorgen over haar dochter en schoonzoon.

[Ravief]

"Ik weet het niet," mompelde Gaëlla terwijl ze haar hoofd op haar moeders schouder legde. Met gesloten ogen snoof ze de vertrouwde geur van zeep op en het luchtje wat ze altijd op had. Het kalmeerde haar aardig, maar ze was behoorlijk uitgeput. Ze moest sterk zijn voor Taloc nu, maar hoe lang zou ze dat volhouden? Hoe lang zou het duren voordat de uitbarstingen minder werden? Wat zou er gebeuren als zijn handen geheeld waren? Zou zijn magie dan nog woester zijn en zou hij dan voor iedereen een dreiging zijn? Gaëlla wist het gewoon niet, maar het waren vragen waar ze over na moest denken en waar ze rekening mee moest houden. "Mam.. ik wil jullie niet in gevaar brengen, maar dit is wel de beste plek waar hij kan zijn momenteel.."