Taloc&Gaëlla

[varden]

Isild glimlachte om haar dochters zorgen en streek liefhebbend over haar rug. "Lieverd, jullie blijven hier, waar jullie samen zijn en waar het bekend is voor jullie beiden. Het komt weer goed, maar het zal tijd kosten. Voor jou en voor hem. Dit gaan jullie samen doen. En zodra Taloc het aan kan, gaan Myra, Torec en ik jullie helpen." Mattias moest nog even wachten, net als andere stamgenoten. Maar Myra moest nog een paar keer naar Taloc's vingers kijken, en Isild had die jongen al eerder rechtgetrokken toen hij avonden in de bar in slaap viel omdat Gaëlla niet thuis was. Torec was bovendien zijn grote voorbeeld, en hij was zelf ook halfblind (hoewel aan beide ogen). Isild dwong haar dochter naast zich op de bank te gaan zitten en zette haar een kop kruidenthee voor. "Maar jij moet ook af en toe wat rust pakken lieverd. Je bent generaal, en dat is veel werk. Daarnaast help je Taloc met zijn herstel, wat ook uitputtend is. Je kunt niet altijd alles maar alleen doen."

[Ravief]

Ze wist dat haar moeder gelijk had, maar toch haalde ze haar schouders op. Ze liet al zoveel mogelijk taken als kon aan anderen over. Ze kon momenteel Taloc niet zoveel alleen laten en al helemaal niet in de handen van anderen. Ze was nodig, zowel bij hem als op de Academie. "Het komt wel goed," mompelde Gaëlla, al nippend van de thee. Ze bleef nog eventjes, maar ging uiteindelijk weer naar haar eigen huis en maakte Taloc wakker om mee naar boven te gaan. Bekaf viel ze in slaap.

[varden]

Taloc sliep die avond slecht, en daarom bleef hij maar wakker. Hij hield haar de hele nacht in zijn armen, zodat zij in ieder geval goed en rustig sliep, en waakte een beetje over haar. Alsof hij ook maar van enig nut zou zijn mocht er iets gebeuren op het moment... Eigenlijk wilde hij die ochtend, toen de zon op kwam, in het bos gaan lopen. Dat gaf hem vroeger altijd rust. Of langs het strand lopen. Maar hij wist ook wel dat dat vreselijk onverstandig was met zijn beperkte zichtvermogens op het moment. Hij zou zichzelf nog meer verwonden door waar hij overal tegenaan zou botsen. 's Ochtends hoorde hij Isild in de keuken, terwijl die ontbijt voor hen klaar zette. Normaal zou hij haar gaan helpen, of in ieder geval groetten. Maar nu wist hij dat hij niet naar beneden kon, vanwege het risico dat het mis zou gaan als hij haar zag. Zo werden zijn gedachten steeds droever naarmate het lichter buiten werd. Hij was thuis, maar tegelijk nog altijd een gevangene. Alleen nu van zichzelf.

[Ravief]

Gaëlla deed haar best om, waar en wanneer ze maar kon, zijn zorgen wat weg te nemen. Ze legde de nadruk op het gewoon samen zijn en herinneringen ophalen. Ze bleef erbij als Myra hem kwam controleren, maar uiteindelijk mocht het verband en gaas van zijn oog af en met een week of twee zouden zijn vingers ook weer los mogen. Dat was een goede dag. De slechte dagen, als ze teveel details van zijn verhaal moest hebben, of als hij weer geconfronteerd werd met zijn zicht of dat hij nog niet veel kon vanwege zijn helende handen, die dagen waren lang en leken eindeloos te duren. Behalve dat had Gaëlla ook nog haar taak als Generaal. Ze nam zoveel mogelijk werk mee naar huis en ze liet Taloc af en toe mee denken, al wist ze bij het meeste niet of hij het aan zou kunnen. Maar het was zwaar voor haar en soms als hij tussen de middag lag te slapen, zat zij in een hoekje te huilen.
Uiteindelijk waren er twee weken voorbij dat hij thuis was (hier en daar waren wat spullen verdwenen om hem meer beweegruimte te geven en op sommige plekken waren duidelijk brandplekken te zien) en Gaëlla moest naar de Raad om verslag uit te brengen. Dat maakte haar nerveus en ze had amper geslapen, maar ze glimlachte dapper naar Taloc en verzamelde haar papieren. "Ik ben terug voor je het weet." Het gesprek tussen Taloc en de Raad zou nog even duren, wat goed was want nog altijd duldde hij eigenlijk alleen maar Myra en haar om zich heen.

[varden]

Taloc zag de sporen van tranen wel op haar gezicht als hij dan weer wakker werd en hoewel hij probeerde haar op te vrolijken met verhalen, hij wist dat het halfslachtige pogingen waren. Zijn ene oog vertoonde wel nog de gouden vlekjes, maar zou nooit meer een emotie laten zien zoals het vroeger had gedaan, en Taloc meed spiegels als hij kon om de confrontatie daarmee nog even niet aan te gaan. Het litteken dat rond zijn oog liep, de plek waar de schade was aangericht, zou bovendien altijd blijven. De roodharige Gorgoon voelde zich vreselijk schuldig, tegenover Myra, Isild maar al helemaal tegenover Gaëlla. Hij zou zijn vrouw niet door deze hel moeten laten gaan! Hij zou daar voor die Raad moeten staan, niet zij met zo weinig slaap! Zacht kuste hij haar en streek even over haar slangen. "Het spijt me zo lieverd, het spijt me zo verschrikkelijk." Dat ze dit voor hem moest doen, dat ze nu een leven had dat zo zwaar was door haar werk en voor hem zorgen. Het speet hem dat hij nog steeds zo vaak slechte dagen had. Het speet hem dat hij haar niet eens kon helpen met werk dat hem ooit toebedeeld was. Zolang het over theoretische dingen ging, over tactieken uitdenken, patronen ontcijferen, dat ging hem allemaal goed af. Maar als het te realistisch werd sloeg hij makkelijk weer door. Ook hij hield zijn gezicht dapper in de plooi, tot ze de deur achter zich dichtgetrokken had en van hun veranda was afgelopen. Gefrustreerd en boos zakte Taloc op de grond en sloeg er woedend op. Hoe had hij zich tot zo'n monster kunnen laten vormen?!

[Ravief]

Stevig knuffelde ze hem terug en schudde haar hoofd. "Het is niet jouw schuld. Het komt allemaal heus wel goed." Daarna drukte ze een kus op zijn lippen, wist te glimlachen en knipoogde naar hem. De weg naar de ruimte waar ze altijd vergadering viel haar echter lang en zwaar. Ze was nerveus want ze wist niet wat ze haar gingen vragen en wist ook niet hoe snel ze Taloc wilden zien.
Gaëlla wreef onderweg nog eens de slaap uit haar ogen, geeuwde en rechtte haar rug. Ze was Generaal. Ze liet niet met zich spotten. Ze was sterk... Dingen die normaal allemaal waar waren, maar zo sterk voelde ze zich al tijden niet meer. Wat twee weken waren aan zorg en werken, voelde als een kleine eeuwigheid.
Het was dan ook geen wonder dat ze wat bleker zag dan normaal en haar slangen waren onrustig alsof ze haar wilden beschermen tegen wat dan ook. Zo zat ze op een stoel, voor een halve kring van allemaal heel bekende gezichten, te wachten tot iedereen er was en het zou beginnen.

[varden]

De Raad wilde uiteraard weten hoe de vorderingen gingen. Was Taloc aan de beterende hand? Of waren de gefluisterde berichten over dat hij een maniak was geworden, waarheid? Baraz probeerde het meeste tegen te gaan, maar er was veel dat Gaëlla ze zou moeten vertellen. "Zijn verwondingen, zal hij ooit weer in staat zijn te vechten?" Ongeschikte krijgers kregen een uitkering van het dorp in de vorm van levensmiddelen, maar het zou een smet zijn op de naam van de jonge Gorgoon om op zo'n jonge leeftijd al gehandicapt te worden verklaard. "Is hij in staat een leidinggevende functie te gaan vervullen op de Academie?" Misschien niet generaal, maar op zijn minst commandant. En toen kwam de gevreesde vraag. "Wanneer is hij in staat voor ons te verschijnen, voor evaluatie?" De vraag kwam niet eens van Cenek, maar die knikte er wel goedkeurend bij.

[Ravief]

Ze werd er misselijk van. Gelukkig bleef de vraag of hij een verrader zou zijn nog uit. Het duurde even voordat ze haar stem had gevonden en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging antwoord te geven. "Mijn zus zegt dat hij goed vooruit gaat. Nog even en zijn handen zullen helemaal genezen zijn. Het inschatten van diepte gaat steeds beter maar zal nog oefening nodig hebben. Hij zal absoluut weer in staat zijn om te vechten." Tenslotte had ze dat wel gezien en gevoeld toen hij zijn broer had aangevallen. Alle training van al die jaren zat er absoluut nog.
Haar blik ging naar de ander. "Op dit moment overleg ik zoveel ik kan met hem over zaken. Ik heb verschillende functies in gedachten voor hem. Taloc weet veel en kan veel. Hij zou niet anders willen dan leiding geven." Al kon hij op dit moment nog niet eens zichzelf moed in praten, op sommige dagen.
Bij de laatste vraag keek ze even naar Baraz. Hij was er nog lang niet klaar voor. Nog láng niet. "Heren... u moet begrijpen dat anderhalf jaar een lange tijd is. Hij heeft veel doorstaan, waarvan jullie hebben kunnen lezen. Ik ben ervan overtuigd dat hij op het goede pad van herstel zit, maar het trauma zit diep en er zijn vele nachtmerries. Wellicht als we een andere manier vinden van evalueren, dat het met een maand mogelijk is. Maar als hij voor jullie moet verschijnen zoals ik hier nu zit, zal hij zich aangevallen voelen."


Handenwringend beende Isild een poosje heen en weer. Ze wist dat Gaëlla naar de Raad was en kon zich nauwelijks voorstellen wat die momenteel meemaakte. Uiteindelijk hield ze het niet meer en ging naar hun huis. Ze maakte zich zorgen om Taloc en wilde de jongen weer zien.

[varden]

Net op het moment dat Taloc gefrustreerd schreeuwend op de grond sloeg kwam ze binnen. Over slechte timing gesproken. Zijn slangen waarschuwden hem voor een naderend persoon en meteen schoot Taloc overeind. Het duurde even, maar het lukte hem om Isild te herkennen en het gevoel van dreiging weg te drukken. "I.. I.. Isild..." Hij zei altijd de namen van de personen die hem naderden hardop, zoals hij ook nog bij Gaëlla deed als hij uit een woedeaanval kwam. Alsof hij voor zichzelf moest bevestigen wie hem naderde om diegene te herkennen. Toen hij dat nu had gedaan zakte hij weer vermoeid op zijn knieën op de grond. Hoe kon hij in vredesnaam ooit nog normaal functioneren?!

Baraz' blik werd daarop bezorgd. De Raad begon aan te dringen op die evaluatie, en wel in zijn klassieke vorm want deze groep van oude sokken paste zich altijd slecht aan aan nieuwe dingen. Dus nu klonk ook weer gebrom. "Mevrouw Quetzalcoatl, u moet begrijpen dat we geduldig zijn vanwege Taloc's bijzondere positie. Maar iedereen moet zich hier uiteindelijk verantwoorden. We zullen coulant zijn en geven hem nog wat tijd voor herstel, maar op de dag van volle maan van de volgende maand willen wij hem zien en spreken." Dat gaf hen nog iets meer dan een maand... Zelfs Baraz keek daar geschrokken bij.

[Ravief]

Ze hield haar gezicht in plooi, al kneep ze haar ogen even samen. "Ik begrijp het. Had u verder nog vragen?" toen dat niet zo was, liep ze statig weg maar ging naar de Academie en stond daar het volgende half uur behoorlijk met dingen te smijten en te vloeken tot ze uiteindelijk op de grond zakte en haar hoofd schudde. Een maand was niet genoeg. Een maand was bij lange na niet genoeg om hem voor te bereiden op een verhoor door Gorgonen met wie hij jarenlang had samen gewerkt en geleefd.


Voorzichtig naderde Isild hem en ging aan zijn goede kant zitten. Zacht maar moederlijk sloeg ze een arm om hem heen en streek over zijn rug.