Belevenissen van Destan en Aya

[varden]

Boaz keek Kaspar droef aan en nam zacht diens hand vast. "Ik had het moeten overleggen Kaspar maar... maar ik ben wanhopig. Ik wil met je door de bossen lopen, met je in de tuin zitten, ik... ik wil geen hulpeloze last worden." En hij wilde niet dat er nog meer mensen zouden sterven. Imre was droef, en pijnlijk, maar hij zou geen gezin achterlaten zoals zoveel anderen die hier nu lagen.

Één van die mensen was Sam, die tijdens Nova's afwezigheid samen met Senna de laatste hand legde aan de geschenken die hij aan het maken was. De brieven waren al af en hij liet zijn oudste dochter amper meer los. Sam voelde het, zijn einde kwam dichterbij en hij gaf zichzelf eigenlijk nog maar een dag. Dus keek hij naar zijn dochtertje. "Wat dacht je ervan om morgen allemaal naar het bos te gaan? Met z'n viertjes? Mama kan wel een beetje frisse lucht gebruiken, toch?"

Themis' keel draaide binnen een seconde dicht toen ze dat hoorde. Nee... Zacht snikkend kroop ze naast hem en drukte zich dicht tegen hem aan. Themis was al behoorlijk op, maar nu brak ze. Heftig snikkend begroef ze haar gezicht tegen Edmond's borst. "Blijf bij me," klonk er verstikt en met horten en stoten. "Blijf alsjeblieft bij me." Nu pas begreep ze de wanhoop die Nova voelde. Ze kon niet zonder hem, Themis had gezien wat Destan's verdwijning had gedaan met Aya en ze wist zeker dat als Emond overleed zij door zou draaien op een manier die onherstelbaar zou zijn. Dan zou ze Aelia ook kwijtraken.

[Ravief]

Kaspar kneep zacht in diens hand. "Ik snap het wel." Al was hij het er niet direct mee eens. Het was niet anders. Iedereen hier verkeerde nu in behoorlijk gevaar en het was niet meer dan reëel om te denken zoals Boaz had gedaan. Goed, Kaspar had het liever anders gezien, maar het was niet alsof ze keus hadden momenteel. Het was lijden of lijden en als het spelen van proefkonijn nog iets kon doen, dan had hij die kans zelf waarschijnlijk ook aangenomen.

Direct begonnen Senna's groene ogen te stralen en eventjes keek ze op van het karweitje om breed naar haar vader te lachen. "Kan dat echt? Gaan we dan picknicken? Kan Nyah ook mee?" Ze hobbelde nog net niet het bed af van enthousiasme. Ze wilde héél erg graag weer naar buiten. Hier binnen was het koud en het rook niet lekker en bah bah bah. Maar buiten... buiten was er zon, gras, diertjes en water en bos! Senna slaakte een zuchtje alsof ze niet kon wachten, maar hielp nog even ijverig mee, tot ze doorhad dat mama eraan kwam en snel alles opruimde. Tenslotte was het een verrassing, had papa gezegd.
Nova had de hele middag aan het bloed gewerkt, eerst alleen en het laatste uurtje was Amiel haar komen helpen. Na zolang te hebben gestaan hadden haar voeten wat rust nodig en het was laat op de dag toen ze naar Sam ging. Ze knuffelde Senna en drukte een kus op haar kruin, keek even bij Nyah, die eindelijk weer sliep en ging toen op het bed zitten. Zachtjes gleed haar hand over zijn kaak en ongerust nam ze hem op. "Hé lieverd," zei ze zachtjes. Hoewel ze nog steeds hoop had voor een geneesmiddel, wist ze ook dat het niet goed ging met Sam en ze wilde het niet geloven maar ergens maakte ze zich ervoor klaar dat het te laat zou zijn voor hem. Elke keer als ze bij hem was, dan verdween dat en was ze gewoon zijn bijna-vrouw en geliefde en hadden ze het over alles behalve de werkelijkheid.

"Ssst ssh.. liefje.." Edmond omarmde haar zo stevig als hij kon en hield Themis strak tegen zich aan. "Ik ga nergens heen, dat weet je toch?" Waarna hij wat opzij schoof en ze tegen hem aan kon liggen. Met de deken over had hij het eindelijk voor het eerst in dagen aangenaam en hield het rillen eventjes op. Behalve dan van zijn hand, want daar had hij geen controle meer over. Zachtjes drukte hij een kus in haar nek en streelde haar zij. "Ik blijf altijd bij je," fluisterde hij gebroken. Was dat wel een belofte die hij kon waarmaken?

[varden]

Sam knikte terwijl hij Senna door haar haar streek. "Ja, mama, Nyah, jij en ik gaan de hele dag lekker buiten besteden lieverd. Jullie zijn alle drie al veel te lang binnen geweest. En misschien kunnen we er zelfs wel een paar daagjes van maken? Wat denk je, zou Nyah de yeti's leuk vinden?"
Toen Nova binnenkwam glimlachte hij naar haar. "Lieverd, wil je morgen schone kleren voor me meenemen? We gaan naar buiten. Jullie zijn al veel langer binnen dan goed kan zijn voor een Nimf." Aan zijn ogen was te zien dat hij hier geen discussie over duldde. Als morgen zijn laatste dag zou zijn, zoals hij ergens wel aanvoelde, dan wilde hij die besteden zoals hij wenste. Met zijn gezin, op een plek waar ze alle vier genoten en plezier hadden. Niet in een stinkende ziekenboeg, waar men alleen maar rouwde en leed. Ook zijn leeuw wilde naar buiten kunnen, om dat te doen wat onvermijdelijk was en waar hij de gedachte van negeerde omdat hij dan zou beginnen met huilen en nooit meer zou stoppen. Het was niet eerlijk. Het was niet eerlijk dat hij Nova moest achterlaten, dat hij zijn dochters niet zou zien opgroeien, dat hij zoveel zou gaan missen. Het was niet eerlijk voor hem, niet voor hun meisjes, en niet voor Nova! Maar dat soort gedachte onderdrukte Sam heftig, wetende dat hij dan zo kwaad zou worden dat hij met dingen zou gaan gooien, of dat hij niet meer zou stoppen met huilen. En dat kon hij Nova niet aandoen. De laatste dagen moesten goede dagen zijn, waar ze aan terug kon en wilde denken. Dus stuurde hij Senna even naar tante Aya om te kijken of die iets nodig had, en toen het meisje weg was keek hij zijn geliefde droevig aan. "Nova, mijn lief, ik weet dat je het niet wilt horen. Maar... ik.. ik ga het niet halen denk ik. Dus... dus wil je me alsjeblieft mijn laatste dagen met jou en onze meisjes geven? Alsjeblieft lieverd? Ik.. ik wil niet hier..." Tranen welden in zijn ogen op, zijn schouders begonnen al licht te schokken. Hij wilde niet hier sterven, hij wilde sowieso niet sterven, maar als hij dan moest gaan wilde hij tussen de bomen gaan, na nog een paar memorabele dagen met hun meisjes. Hij wist eigenlijk heus wel dat Nova niet zomaar nu een paar dagen kon verdwijnen, niet met zoveel zieken, maar dat vroeg hij eigenlijk wel van haar. "Het spijt me zo lieverd," snikte hij zacht.

Themis was tegen die tijd bijna hysterisch door het idee dat ze Sam en Edmond zouden gaan verliezen en het kostte haar heel erg veel moeite weer ietsjes te kalmeren. Zijn belofte wilde ze met beide handen aangrijpen, hem afdwingen, maar ze wist als geen ander dat hij die belofte niet kon doen. "Niet... niet iets.. iets zeggen dat je.. dat je misschien niet.. misschien niet.." waar kunt maken. Maar Themis kon die woorden niet uit haar keel krijgen. Edmond... Snikkend greep ze met haar handen in zijn pyjama, alsof ze hem nooit zou laten gaan.

[Ravief]

Nyah was drie maanden dus die kreeg absoluut niets mee van dit alles, behalve dan dat ze zich niet goed voelde. In hoeverre baby's ook maar iets meekregen over wat er gebeurde buiten hun leven om was te bevragen maar Senna knikte vol overtuiging dat haar zusje dat helemaal het einde zou vinden. Ze gaf papa een kus en hopte toen naar haar tante, die ze vermaakte met verhalen en haar aanwezigheid.
Even fronste Nova, maar ze zag zijn blik heus wel en toen Senna uit beeld was, nam ze hem nog eens op. Zijn woorden kwamen heel hard aan, maar van binnen voelde ze het. Dat deel van haar wat niet helemaal meer van deze wereld was voelde het aan. Ze omhelsde hem zwijgend en wist haar eigen tranen voor een groot gedeelte weg te slikken. Toen ze hem kuste, voelde ze echter ook dat haar wangen nat waren. Nova ging niet tegen hem in en zei ook niet dat ze hier nodig was - ook al was dat wel zo. Wanhopig ging ze het gevecht aan met haar verdriet en greep zijn handen. "Ik weet wel een mooi plekje," fluisterde ze schor. Tranen liepen nu geruisloos over haar wangen en haar keel deed pijn en alles in haar schrijnde. Ze maakte zich nog wel eventjes zorgen over Nyah en of het slim was om haar mee naar buiten te nemen, maar ze wist ook dat ze haar niet weg ging houden bij Sam. Die laatste dagen moesten ze inderdaad samen zijn. Terwijl ze tegen hem aankroop dacht ze aan de ring die ze van hem had gekregen en ze drukte een kus tegen zijn wang. "Misschien kunnen er meer mee morgen? En en.. en dan.. kunnen we onze beloftes uitspreken?" Aarzelend stelde Nova het voor. Ze wist dat Sam een lang leven samen had gewild en lang elkaars geliefde zijn, maar misschien konden ze in elk geval nog een paar dagen man en vrouw zijn?

Edmond hield haar stevig in zijn armen en wachtte tot ze een klein beetje gekalmeerd was. "Ik beloof het je alsnog. Ik zal jou en Aelia nooit in de steek laten, lieverd." Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd en keek haar ernstig aan. Als hij die belofte zou breken dan kwam dat omdat hij niet anders kon. Ed zweeg een poos en hield haar alleen maar vast. Slaap maar, liefje.. slaap maar. Ik ben er als je wakker wordt. hij begreep haar zorgen -want die had hij zelf ook- maar dat ze zo oververmoeid was, hielp haar niet. Ze kon elk beetje rust wel gebruiken.

[varden]

Ook over Sam's wangen liepen tranen terwijl hij Nova stevig in zijn armen hield, haast wanhopig alsof ze zijn reddingsboei was. En ergens was ze dat ook, maar Sam voelde aan zijn lichaam dat dit gevecht niet lang meer ging duren. Net als Aya was hij veel gewicht verloren en begon de schade aan zijn spieren (en mogelijk zijn organen) nu toch echt de laatste tol te eisen. Een tol die hij maar heel kort zou kunnen betalen. Dus knikte hij snikkend. "Dat... dat zou ik heel graag willen lieverd. Je zou me zo gelukkig maken." Nee, ze had hem al zo gelukkig gemaakt, en dat hij haar nu zoveel pijn moest doen door iets waar hij geen controle over had dat kon hij maar slecht verkroppen. Ook dat er zoveel mensen niet aanwezig zouden kunnen zijn die ze er bij zouden willen hebben. Edmond, Aya, Mano, Wystan, er lagen hier zoveel mensen die hen dierbaar waren... "Ik hou van je lieverd, meer dan van wat of wie dan ook," zei hij met verstikte stem waarna hij een kus op haar kruin drukte.

Het duurde lang voordat Themis zacht snikkend in slaap viel, zich niet bewust van wat er ondertussen afspeelde tussen Nova en Sam. Dit was geen fijne middag in de ziekenboeg, voor niemand niet, en ondanks dat Themis de slaap nog goed kon gebruiken ging ze die avond alweer aan het werk. Ze ging bij Destan langs om nog wat dingen te testen, en om hem te eten en te drinken te geven. "Ik zorg dat je hieruit bent voor volle maan Destan," beloofde ze hem zacht. Als het aan haar lag zou hij niet erg lang zo blijven liggen, en ze hoopte maar dat Amiel nu genoeg had voor zijn onderzoek.

[Ravief]

"Ik houd ook van jou." Ze bleef bij hem tot hij in slaap viel en ging toen weer aan het werk. Af en toe checkte ze of Themis al wakker was, maar stoorde de vrouw niet. Ze ging bezig met de buisjes bloed en de drankjes die Amiel had gebrouwen en dacht na over andere mogelijkheden. Zo was Nova al een poos weer in touw: overleg met deze, uitleg aan deze, hulp bij die en die en Kaspar en Kiran helpen met een min of meer fatsoenlijke maaltijd binnen te krijgen. Maëlys en Aneya verging het niet veel beter. De tere meisjes leken wel net zo hard achteruit te gaan als Sam en Nova besefte dat ze met Melenwyn, Amiel en Themis moest overleggen of ze wel gemist kon worden voor een paar dagen.
Zodra haar moeder wakker werd, en een pauze had genomen, nam Nova haar apart. Vermoeid streek ze een blonde lok haar uit haar gezicht en keek de Duivelin aan. "Sam en ik willen wat dagen samen hebben buiten. Ik weet.. ik weet dat ik hier nodig ben, maar.. maar we willen elkaar trouw beloven en en gewoon nog even gezin zijn." Ze wist het zowaar uit te brengen zonder direct in huilen uit te barsten, al kreeg ze een paar keer een brok in haar keel en had ze een momentje nodig voor ze verder kon gaan. "Wil je daar morgen bij zijn?" Nova wilde dan straks graag naar het huis van Edmond en Themis en alles voorbereiden voor morgen. De kleren voor Sam en voor haar een jurk en natuurlijk kijken hoe het met Aelia ging.

Pas morgenmiddag laat zou Amiel tevreden zijn met wat ze hadden en zouden ze Destan vrijlaten. Voor nu had de jongeman maar door te zetten en hoopte Amiel dat hij door zou hebben dat dit levens ging redden. Nou ja.. hopelijk ging het levens redden.

[varden]

Het beetje slaap had Themis goed gedaan, maar ze had nog vele uren nodig voor ze dit zelf te boven zou zijn. En dat gold net zo goed voor Nova, Amiel, en Mel. Toen Nova echter met haar verzoek kwam, begreep de Duivelin dat dit om veel meer ging dan 'gewoon een dagje vrij' en zacht streek ze door de lokken van haar geadopteerde dochter, waarna ze het meisje in een stevige, moederlijke knuffel trok. "Neem alle tijd die je nodig hebt lieverd. En we zijn erbij morgen. Misschien... Misschien dat Edmond er niet fysiek bij kan zijn maar ik zal zorgen dat hij over de band alles ziet en er dus net als ik bij is." Zacht drukte ze een kus op Nova's voorhoofd. "Ga wat eerder naar huis vandaag lieverd. Ik bewaak alles hier wel, en zeg mijn dochter dat ik haar mis." Senna en Nova konden dan tenminste één avond even doen alsof het een normaal lang weekend zou worden, Aelia zou daar vast wel bij willen helpen. "Ik zal extra goed op Sam passen," beloofde de Duivelin nog zacht.

Die avond maakte Sam zijn geschenken af en liet hij toen Themis komen die hij twee verzoeken deed. Beiden vielen Themis zwaar, maar ze begreep het. Dus die avond kwam ze, met avondeten, de kamer met Destan binnen. "Destan?" Ze naderde de man rustig. Hij keek haar al sinds hij hier lag aan met pure haat in zijn ogen dus ze hoopte maar dat hij bereid was naar haar te luisteren, en ze hoopte nog meer dat hij bereid was aan dit verzoek te gaan voldoen. Maar ze had beloofd het te vragen.

[Ravief]

Nova knuffelde haar terug en liet het aan haar over om uitleg te geven bij de rest. Ze nam een slapende Senna in haar armen en ging door het doodstille kasteel naar het huis. Ze stopte Senna in en ging daarna direct door. In het dorp nam ze wat kleren mee en in de avond legde ze de laatste hand aan haar jurk. Gelukkig had ze zich hierop voorbereid en had ze een schattig wit jurkje die Sam nog nooit had gezien. Ook voor Senna en Nyah had ze andere kleren meegenomen.
Ze zorgde voor Aelia, maar het leek erop dat de jonge wolvin er met een griepje vanaf zou komen. Nova had het idee dat ze alweer aan de beterende hand was en ze vertelde haar over diens ouders. Ze sliep die avond met Senna in bed en toen ze haar klaarmaakte de volgende dag liet ze haar bij Aelia achter. Ze trok ook nog niet haar jurk aan, maar zou eerst zorgen dat Sam in orde was.

Het koste hem moeite om in het hier te blijven, maar hij had wel door dat het Themis was. In elk geval was dat beter dan Charles, maar het was goed mogelijk dat hij haar dit nooit zou vergeven. Hij verlangde echter alleen maar naar Aya vandaag en had eventjes geen puf om haar te haten. "Wat?" kortaf doen echter, dat kon altijd.

[varden]

Themis had haar best gedaan in het oplappen van de leeuw, en naast zijn bed zat ook Aya die er alles behalve goed uitzag maar die dat een beetje had gemaskeerd met een oversized trui. Ze glimlachte toen ze Nova zag. "Ik hoorde het van Themis," zei ze enkel zacht. Goed, ze was waardeloos en zou niet kunnen helpen, maar vandaag wilde ze naar buiten en hierbij zijn. Nova was haar beste vriendin, zelfs nog meer een zus dan dat. Zelfs zij kon zichzelf wel bij elkaar rapen voor één dag voor de Nimf.
Sam glimlachte zacht naar zijn geliefde en trok haar naar zich toe voor een kus. "Themis en ik konden het niet uit haar hoofd praten lieverd." Nyah was al ingepakt in een warme jas zodat het kleintje niet ook nog kou zou vatten. "Zullen we maar lieverd?" Sam keek er duidelijk naar uit weer naar buiten te gaan.

Daar had Themis dan maar mee te leven. "Destan, ik weet niet hoe ik je dit moet zeggen maar... Imre is overleden en... en Sam heeft ook niet lang meer. Hij... hij wil je spreken voordat... voordat dat einde komt en ik wil je ook niet langer hier op een tafel moeten vast binden. Denk je... denk je dat je je woede naar mij nog iets langer in kunt houden? Tot na je Sam hebt gesproken?" Daarna mocht hij haar verrot schelden en desnoods aanvliegen en in elkaar slaan, maar niet daarvoor.

[Ravief]

Ze zouden in een paar keer moeten gaan. Tenslotte moest iemand ook Sam ondersteunen en iemand moest Aya vasthouden. Ze glimlachte naar haar vriendin en kuste Sam eventjes.
Het was nog een heel gedoe om Sam en Aya bij Aelia thuis te krijgen. Daar verrichtte Nova een half wonder aan Sam. Wat een bad en schone kleren (het pak had ze laten zitten want dat was niet warm genoeg voor hem) al niet deden! Daarna trok zij zich eventjes terug. Ze trok haar jurk aan en vlocht bloemen in haar blonde lokken. Met een zachte glimlach keek ze naar Sam. Oké, dit was niet zoals ze het gedacht hadden, maar het was goed zo en ze was heel hard toe aan een dag als gezin buiten zijn. Daar had hij hard gelijk in gehad.
Nova leidde het kleine groepje -Edmond had graag gewild, maar was weer begonnen met braken dus die was niet mee gegaan- naar een plek in het bos, niet ver van de plek waar ze Zephan had begraven. Hier was de natuur mooi en wild en open tegelijk. Witte en gele bloemen staken tussen het groen uit en al met al was de plek perfect.

Destan was geschokt en verbijsterd keek hij Themis aan. "S-Sam..?" Zijn beste vriend ging.. nee. Nee, toch? Hij bekeek haar uitvoerig, op zoek naar een teken dat het een hele zieke grap was, maar vond niets. "Wan.. wanneer?" wanneer zou hij hem spreken? Kon hij dat aan? Meteen gaf Destan zich op de kop. Natuurlijk kon hij dat aan. Hij moest er juist zijn voor zijn vriend!