Taloc&Gaëlla

[varden]

Nu besefte Taloc ineens hoe zij zich had gevoeld, toen hij vertrokken was op missies. En toen hij voor zolang verdwenen was. Hij vond het dan ook alles behalve prettig dat ze ging en glimlachte haar halfslachtig toe. "Het zou zeker hypocriet zijn om te vragen of je niet gaat?", grapte hij nog. Maar er zat zeker een kern van waarheid in. Over dat het hypocriet zou zijn, maar ook dat hij niet wilde dat ze ging. Maar ze was generaal, welke keuze had ze? Dit was zijn taak immers ook geweest, om missies te leiden. "Wees alsjeblieft voorzichtig lieverd." Waarop hij zacht een kus op haar lippen drukte.

[Ravief]

Gaëlla trok lichtjes een wenkbrauw op. "Denk jij er nog maar eens over na of ik wel generaal moet worden, dan houd ik onze grenzen veilig." Maar ze knuffelde hem lang en zoende hem eveneens lang en intiem. "Het komt wel goed lieverd, ik verwacht geen moeilijkheden. Ik ben bij je terug voor je het doorhebt." Ze knipoogde naar hem, maar steeg toen op haar trouwe ros en vertrok in stap naar het Academiegebouw.
De groep stond grotendeels klaar en toen iedereen er was vertrokken ze. Intussen vroeg ze zich af of het de Raèlls waren die zo dom waren om haar te verzoeken... Want hoewel ze altijd zocht naar een andere oplossing dan een gevecht, had ze nog een appeltje te schillen met die stam. Iedereen van de groep was dan ook tot op het uiterste bewapend.

[varden]

Taloc staarde haar na tot ze echt niet meer te zien was en streek toen zuchtend over zijn slangen. Had hij haar dit gevoel elke keer aangedaan als hij weg was geweest? Want voor zijn verdwijning waren er behoorlijk wat missies geweest waarvoor hij een tijdje van huis was. Zelfs een oorlog! Met zijn handen in zijn zakken liep hij terug het huis in, dat nu uitgestorven en eenzaam was. Anders dan als hij een dag alleen was omdat Gaëlla moest werken en hij nog altijd niet echt onder de mensen kon komen. Wat verdwaald keek hij rond. Ineens had hij geen zin in koken, of lezen, hij maakte zich zorgen! De Raèll's... Als ze Gaëlla zouden herkennen, en hoe konden ze het niet?, zouden ze zeker proberen haar gevangen te nemen!

[Ravief]

Waar Taloc zich zorgen maakte, was zij bijna aan het wensen dat het de Raèlls waren. In de week dat ze thuis was gebleven om lichamelijk te herstellen had ze af en toe wat aan magie geoefend en wat gemene trucjes geleerd die ze wel wilde uitproberen. Daarnaast had ze de afgelopen dagen behoorlijk getraind en voelde ze zich klaar voor alles wat er op haar pad kon komen.
Er eerste dag kwamen ze niets tegen en maakten ze vroeg kamp klaar. Ze hadden het zowaar gezellig rond alle vuurtjes, al bleef iedereen zich bewust van het feit waarom ze hier waren en waren wapens altijd binnen handbereik.

[varden]

Taloc forceerde zichzelf die avond om te eten en dwaalde in het huis rond. Hij viel in slaap op de bank, omdat het bed te leeg voelde. Het was een patroon dat bekend was van hem, van toen hij Gaëlla na zijn laatste jaar op Eldon had moeten missen.

Razul Raèll was nog altijd ziedend dat zijn mannen Taloc hadden laten ontsnappen en hij was niet van plan dit keer met gevangenen thuis te komen, mochten de Quetzalcoatl's besluiten soldaten te sturen. Tenzij de voormalig generaal er weer tussen zat. Dan had Razul nog een heel speciaal plannetje voor hem in petto. De Raèll's stonden bekend om hun hinderlagen, vandaar ook dat de troepen zich zo stil mogelijk door de nacht begaven, op zoek naar mogelijke doelwitten. De stemmen van het kampvuur bereikten hen vaag. Verbaasd werd gekeken naar het groepje. Het was groter dan wat Taloc destijds mee had genomen, maar er zat ook een vrouw bij! Dat was nieuw... Maar die zilveren slangen... Razul kende die nog van de oorlog tussen de stammen. Dus Taloc's vrouw leidde deze groep? Kijk, dat was nog eens interessant!

[Ravief]

Gaëlla maakte een ronde tussen de manschappen. Het was duidelijk dat ze het goed deed bij de mannen en bij elk van hen een connectie had die een ander misschien miste. Hier en daar maakte ze een praatje, of raakte een schouder aan, of gaf lachend een aanwijzing voor het koken van een nog lekkerdere stoofpot. Haar blik zwierf dan wel over haar soldaten, haar houding en zintuigen bleven alert. Ze fronste lichtjes toen de wacht nog niet wat terug gekeerd, al was die niet heel ver van het kamp vertrokken. Misschien was ie gewoon buiten zicht aan het pissen, maar ze vertrouwde het niets. Met haar hand maakte ze een gebaar en beetje bij beetje verstomden de gesprekken en was iedereen alert. Haar hand rustte op het gevest van haar zwaard en ze herademde toen de wacht weer in zicht kwam, maar bleef nog even staan. Het ging allemaal te makkelijk. Ze werden lastig gevallen bij hun grenzen en nu ineens was het een rustige nacht?

[varden]

De wachter had geen enkel probleem gevormd, en was binnen enkele seconden overmeesterd en gedood. Razul's blik lag echter op de vrouw met de zilveren slangen. Haar wilde hij! Als Taloc het naar zijn stam had gehaald, en ze hem hadden laten blijven, zou hij gek worden als hij wist dat zijn vrouw in Razul's handen was gevallen! Die had immers nooit onder stoelen of banken gestoken wat hij allemaal met haar wilde doen... Langzaam, haast geruisloos, begonnen zijn mannen het kamp in te sluiten.

[Ravief]

Eén van haar beste mannen merkte het als eerste en al snel klonk door het hele kamp gekreun, gevloek, gekletter van staal op staal... Gaëlla trok met een rinkelend geluid haar zwaard en schoot haar mannen direct te hulp. Ze haalde fiks uit terwijl ze een ander in de fik zette en weer een ander door de lucht liet vliegen. Met een woeste strijdkreet maande ze haar manschappen aan om te hergroeperen en de aanvallers af te slaan.

[varden]

Razul stond in de voorhoede, en zodoende stond hij uiteindelijk de manschappen in het nauw te drijven, tegenover Gaëlla. "Nee maar, mevrouw Quetzalcoatl. Dat ik u nog eens mag ontmoeten." De grijns van de Raèll was alles behalve vriendelijk, terwijl zijn blik haast wellustig over haar heen gleed. "Hoe maakt uw man het? Of is hij nog niet thuis?" De Raèll's hadden niet kunnen bevestigen of Taloc de lange reis naar huis had gehaald of niet.

[Ravief]

Haar blik was al fel, maar nu kwam er praktisch een donderwolk om haar heen. "Raèll," groette ze, tussen opeen geklemde kaken door. Ooh, maar al te graag zou ze hem in zijn gezicht timmeren en hem aan gort slaan. Misschien kreeg ze die kans nog wel... Haar soldaten stonden in een kring om haar heen en waren klaar voor een aanval, als zij het aangaf. Zijn woorden maakten dat ze heel even nadacht maar het er toen op waagde. Haar woorden zouden een nieuwe oorlog uit kunnen lokken, maar daar was ze klaar voor. Meer dan klaar voor. "Ik heb hem niet gezien, maar je geeft aan dat jij hem had.. Iets waar je voor zult boeten." Eens zien hoe hij daarop zou reageren... Ondertussen liet ze haar grip op haar zwaard niet varen. Het staal glom van Gorgonen bloed en zou waarschijnlijk nog heel wat meer proeven voor de missie voorbij was.