Taloc&Gaëlla

[varden]

Mattias keek op van zijn boek en knikte, maar trok toen een bedenkelijk gezicht. "Toen je moeder hoorde dat Gaëlla thuis kwam is ze meteen daarheen gegaan. Ze keek nogal... je weet wel hoe ze kijkt als ze streng gaat zijn." Bryssa had die blik ook wel eens gehad als het meisje haar groenten niet wilde opeten. Taloc en Myra hadden beiden wel eens aan de ontvangende kant van die blik gestaan, en Gaëlla moest hem vanavond weer ondergaan.

Nu werd Isild's blik ronduit bezorgd. Gaëlla deed nooit zo opstandig, tenzij iets haar heel erg dwarszat. "Lieverd, ik maak me zorgen om je. Die medicijnen, die zijn niet voor zomaar iets. Wat is er gebeurd?"

[Ravief]

Oh oh.. Myra hoopte maar dat dat niet door haar kwam..

Oké, boze mama kon Gaëlla wel aan. Maar zorgzame mama? Nukkig zweeg ze nog even en keek van haar weg. "Ik heb.. ik was.. en ik wist het niet.. en.. en het gevecht.." ze kreeg het niet eens over haar lippen. Ze zuchtte en streek over een slang. Natuurlijk begreep haar moeder hier niets van; wie wel, overigens? Ze begreep het zelf niet eens. Waarom was ze zo overstuur hiervan? Taloc en zij hadden het erover gehad en hadden samen die keuze gemaakt van geen kinderen. Of in elk geval van de kruiden nemen.
"Ik was.. ik was in verwachting." Haar woorden waren maar zacht, maar gezien zij de enigen in de kamer waren, had haar moeder het vast wel gehoord.

[varden]

Isild's ogen werden groot van schrik bij die woorden en even wist de vrouw niet wat ze moest zeggen. Maar toen sloot ze haar dochter stevig in haar armen en streek zacht over diens rug. Even bleef het stil en het duurde dan ook even voor Isild Gaëlla weer los liet om haar aan te kijken. "Ooh lieverd, het spijt me." Ze had Gaëlla wel op de bank zien liggen met buikpijn na de vechtpartij met Cenek, maar dit had ze niet verwacht. "Wist je het?" Naar Isild's weten wilden Taloc en Gaëlla geen kinderen, maar zouden ze dan toch van gedachten veranderd zijn? Of was het een nog onbekend ongelukje geweest?

[Ravief]

Er klonk een zachte snik, maar de rest wist ze in te slikken. Aarzelend keek ze naar haar moeder, haar ogen glommen nog van de tranen. Lichtjes schudde ze haar hoofd. "Nee.. ik dacht.. dat hij me gewoon verkeerd had geraakt. Myra vertelde het." Gaëlla was zelf verbijsterd geweest door het nieuws en sindsdien was er -ondanks de week rust- genoeg geweest om zich mee bezig te houden. Ze had door gemoeten en dat had ze gedaan. Maar nu Taloc ook weer trainde en steeds meer zijn oude karakter terug kreeg, kwam er een klein beetje rust voor hen. Ze was nog steeds gesloopt door alles wat ze door had maken in zijn afwezigheid en door alle nieuwe info die er nu op haar afkwam, om nog maar te zwijgen over altijd maar geduldig en lief zijn om Taloc te steunen. En nu stond er waarschijnlijk oorlog voor de deur.

Ze zweeg nog even, maar leunde toen tegen haar moeder aan en hield het niet meer. Snikkend liet ze voor even haar muren zakken.

[varden]

Stevig sloeg Isild haar armen weer om haar oudste heen en maakte zachte sussende geluidjes, maar zei tegelijk geen troostende woorden. Gaëlla moest dit eruit gooien, ze hield zich al veel te lang groot om zo Taloc te ontzien en te troosten. Wie was er dan nog voor haar? Bij wie kon Gaëlla haar verdriet, haar vermoeidheid, en (mogelijk) haar onzekerheden kwijt? Zacht streek Isild over Gaëlla's slangen en rug en liet haar uithuilen zonder iets te zeggen. Pas toen Gaëlla iets leek te kalmeren keek ze haar dochter bemoedigend aan. "Het komt allemaal goed lieverd. Het belangrijkste is nu dat je rust neemt, en even aan jezelf denkt, oké? Je werkt zo hard, laat anderen nu eens voor jou zorgen." In plaats van altijd maar andersom. Gaëlla had in de afgelopen maanden meer narigheid dan in de jaren ervoor door moeten maken, met als kers op de taart het ter dood veroordelen van iemand en zich voor moeten bereiden op de baan van generaal.

[Ravief]

Met een betraand gezicht, waarschijnlijk zag ze er vreselijk uit!, keek ze haar moeder aan. "Dat kan niet." Ze haalde eens diep adem en ging op zoek naar een zakdoekje en gooide een plens water in haar gezicht. Eenmaal weer op de bank, kroop ze tegen haar moeder aan -een gebaar was voor haar heel lang geleden was en tegelijk heel veel zei. "Ik word gek als ik niets doe.. en.. de Raèlls zijn in beweging. We hebben elke dag nodig om te trainen en ons klaar te maken. Ík heb elke les nodig die ik nog kan krijgen van Torec voordat we wegtrekken." Het was nieuws wat ze Taloc vanavond had willen vertellen. Ze hadden wellicht nog een paar weken, maar de oorlog kwam eraan. Er was geen tijd om te huilen en uit te zoeken waarom ze overstuur was hierover en er was geen tijd om muren af te breken en de geestelijke knoeiboel tevoorschijn te halen om rustig uit elkaar te halen en als een puzzeltje weer goed in elkaar te krijgen. De mannen rekenden op haar. De hele stam rekende op haar magie, trucjes en gevechtskunst.

[varden]

Opnieuw schrok Isild. Had Gaëlla echt nog maar zo weinig tijd voordat ze haar eerste oorlog als generaal in zou gaan? De vrouw beet even op haar lip en trok haar dochter toen dicht tegen zich aan terwijl ze even niet wist wat ze moest zeggen. "Ik begrijp het lieverd," zei ze dus enkel zacht terwijl ze zich herpakte. "Maar ren jezelf niet te hard voorbij, oké? De mannen vertrouwen je, ze weten wat je kunt. Laat Taloc dan nu voor jou zorgen, zoveel als nog kan voor je weg moet." Maar de zorgen zaten er nu al in bij de vrouw. Gaëlla haatte bloedvergieten, en nu ze haar man net terug had zou ze zelf weg moeten? En Taloc was nog altijd niet volledig hersteld en terug, hoe zou hij dit opvatten? Isild kon het niet helpen om zich nu al vreselijke zorgen te maken om die twee. Eerst Jotham's dood, toen Taloc's lange verdwijnen, en nu moest ze haar oudste dochter zien gaan naar een volgend bloedbad? Hoe vaak moest zich dit nog herhalen voor iemand zou leren?

Taloc verscheen met een dienblad met glazen en alvast wat te eten in de kamer om te vragen of ze aan tafel konden, maar keek verbaasd naar de twee vrouwen en Gaëlla's betraande gezicht. Wat had hij gemist?

[Ravief]

Ze knuffelde haar moeder heel lang. Gaëlla was niet iemand die snel iemand in haar persoonlijke sores liet en hoewel ze het misschien ergens liever geheim had gehouden, voelde ze zich wel wat lichter. En tegelijk zwaarder. Ze had hoofdpijn van het huilen en haar keel deed pijn, wat eigenlijk ook een beetje daarbij hoorde. Ze schudde lichtjes haar hoofd naar Taloc. Ze wilde in elk geval nog gewoon avondeten voordat ze het hem moest vertellen.

Ze aten samen en kletsten wat, maar uiteindelijk ging Isild naar huis en had Gaëlla geen geldig excuus om nog heel lang te zwijgen over wat voor de deur stond. Na de afwas, maakte ze het zich gemakkelijk op de bank. Hopelijk was ze lichamelijk in elk geval weer helemaal geheeld als ze weg moest. Zwijgend streelde ze Taloc's hand en vingers, die weer helemaal geheeld waren. Beter dan Myra had durven hopen. Ze durfde hem amper aan te kijken, maar tegelijk was ze te moe om het nog langer uit te stellen. "Taloc.. de.. binnenkort zal ik het leger moeten aanvoeren. Het gaat sneller dan gedacht allemaal, maar.. " Gaëlla haalde licht en stug haar schouders op. Er was geen keus. Ze moest hen leiden als generaal.

[varden]

Taloc verstijfde bij die mededeling. Gaëlla... moest weg? Hij kon zichzelf meteen wel voor zijn hoofd slaan. Natuurlijk moest ze gaan, ze was generaal nu. Maar tegelijk maakte het hem bang. Gaëlla... Zijn prachtige, lieve vrouw zou de mannen leidden in een strijd die geheid een slecht einde zou hebben. Voor iedereen eigenlijk wel. Zacht, zonder iets te zeggen pakte hij haar hand en verstrengelde hun vingers. "Ik had gehoopt dat het niet hoefde," zei hij zacht, maar op een toon die aangaf dat hij begreep dat het moest, dat ze geen keuze hadden in deze zaak. Zacht streelde hij met zijn duim over haar hand en stond toen op. Zacht trok hij haar overeind en sloot haar in zijn armen. "Ik weet dat je moet lieverd. Vertel me wat je van me wilt horen, wat je wilt dat ik voor je doe, en ik doe het oké?" Tips geven die Torec hem ooit had gegeven, haar helpen trainen, voor haar koken, voor haar zorgen, hij zou het allemaal doen. En tegelijk wilde hij zo graag dat ze niet hoefde te gaan. Was dit hoe zij zich had gevoeld elke keer dat hij ten strijde was getrokken?

[Ravief]

Iedereen had gehoopt dat het niet hoefde, zij net zo goed. Dit was niet zomaar een veldslag en daarna was het voorbij. Mogelijk was het veldslag na veldslag na veldslag. Er zouden ontzettend veel Gorgonen sterven en zij zou hen moeten leiden! Gaëlla drukte haar onzekerheid aan de kant en knuffelde hem. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten en sloot voor een momentje haar ogen terwijl ze genoot van Taloc's armen om haar heen. "Laten we gewoon man en vrouw zijn, oké? Genieten van wat we hebben en samen ontspannen." Tenslotte zouden haar dagen op de academie lang genoeg zijn en zouden Torec, Sigrid en Estella haar wel drillen tot ze niet eens meer nadacht over haar handelen maar dat het vechten heel soepel en automatisch ging.