Taloc&Gaëlla

[varden]

Hij wist heus wel dat hij onredelijk tegen haar deed, dat hij zich vreselijk gedroeg, maar hij trok dit niet. Hij kon echt veel hebben, maar dit niet! Het was hem echter ook wel duidelijk dat hij niet bij de gevangene zou komen en kwaad beende hij weg, waarbij hij zich in de eerste paar meter al behoorlijk pijnlijk tegen dingen stootte. Het kon hem niet schelen op het moment!
Hij had de eerste keer in het dorp wel een beetje anders voorgesteld dan er ziedend van woede doorheen te benen. Mensen doken bij hem vandaan en keken hem haast angstig na, maar hij zag het niet. Of, eigenlijk wel. Het stak hem dat men zo naar hem keek, dat hij nog steeds tegen dingen aanliep vanwege zijn ontnomen zicht, het stak hem dat Gaëlla zijn martelaar had laten leven! Aan de andere kant had het hem waarschijnlijk ook gestoken als ze hem had gedood en zijn eigen moment van wraak had 'afgenomen'.
Die middag kwam hij niet thuis, hij was het bos in.

[Ravief]

Gaëlla zorgde ervoor dat de mannen even bij konden komen, gaf Razul een maaltijd en vertrok toen naar huis. Ze nam een lange hete douche en ging daarna haar moeder en Mattias bezoeken. Ze bleef daar een poosje theeleuten en speelde wat met Bryssa maar ging daarna naar haar huis. Daar bleef ze onrustig ronddrentelen tot Taloc terug zou komen. Hem kennende zou dat best eventjes kunnen duren.

[varden]

Dat duurde het inderdaad, pas vlak voor het avondeten kwam hij terug. Zijn rechterkant was behoorlijk blauw en er zaten schrammen op zijn gezicht. Als hij kwaad was maakte hij duidelijk weer fouten met het inschatten van afstand, en dan stootte hij weer overal tegenaan. Maar zijn blik was in ieder geval iets minder kwaad, en zijn houding ook iets schuldbewust. "Ik ben nog steeds kwaad", begon hij. "Maar je zult vast een goede reden hebben waarom je hem mee hebt genomen, en niet gedood. Ik.. ik gedroeg me onredelijk." Hij had tegen haar geschreeuwd! Dat was al onredelijk om mee te beginnen. Maar verder had hij haar bovendien nooit de kans gegeven uit te leggen waarom ze tot deze beslissing was gekomen. En dat was ook fout geweest van hem.

[Ravief]

Tegen de tijd dat hij schoon en wel beneden was, had zij Razul al avondeten bezorgd en was nu in de keuken bezig, maar liet dat even voor dat het was om bij Taloc te gaan zitten. Zacht pakte ze zijn hand. "Natuurlijk ben je kwaad, dat zou ik ook zijn." Haar blik was ernstig. "Lieverd, ik moet me ontzettend inhouden om hem niet alle hoeken van de kamer te laten zien, en we zullen het ook niet ongestraft voorbij laten gaan... Maar we zijn beter dan hen. We gaan niet martelen..." Gaëlla streelde zacht met haar duim over de rug van zijn hand. "Ik heb hem gevangen genomen om te zorgen dat zijn pa naar de onderhandelingstafel komt. Als ze niet willen luisteren, zal Razul alsnog sterven en gaan we in oorlog met de Raèlls, maar als het even kan wil ik voorkomen om doden naar huis te brengen en hun familie bij langs te gaan." Maar hoe dan ook zou Razul zeker wel gestraft worden.

[varden]

Taloc zuchtte en knikte. Hij begreep het. "Vrede zou goed zijn, voor onze stam maar ook voor ons. Ik heb genoeg doden gezien, en jij al helemaal. Niet nog meer families hoeven te rouwen vanwege de Raèll's." Zelfs zijn eigen grafsteen was nog niet uit de tempel gehaald! Het papierwerk daarvoor bleek nogal ingewikkeld te zijn, en Baraz zat er bovenop. "Maar... die man... Hij is het haast niet waard om op aarde te hebben. Hij..." Taloc kon het nauwelijks uit zijn keel krijgen en zijn hand ging onbewust naar het litteken op zijn gezicht. Verblind worden was het meest pijnlijke dat hij ooit had meegemaakt! En Razul had de meest gruwelijke taferelen met Gaëlla beschreven. Deze man in leven zien, was moeilijk voor Taloc.

[Ravief]

Gaëlla geloofde niet in hogere machten, maar mochten er goden bestaan dan zou Razul in het hiernamaals geen fijn plekje hebben, daar was ze van overtuigd. Zacht ving ze ook zijn andere hand en boog naar voren en drukte haar lippen op het litteken net boven zijn oog.
"Ik weet het, liefste, ik weet het." Het was alsnog heel goed mogelijk dat Razul zou sterven, met haar plannen. Maar eerst maar eens afwachten of zijn pa wel echt naar hen toe zou komen. Intussen moest ze ook ervoor zorgen dat ze klaar waren voor oorlog, mocht de stamleider van de Raèlls besluiten om met een voltallige legermacht op te rukken. "Vertrouw me, alsjeblieft. Ik laat hem niet zomaar lopen."

[varden]

Taloc moest glimlachen om de kus, en het gebaar. Zacht kneep hij in Gaëlla's handen. "Ik vertrouw je mijn lief. Altijd toch." Waarop hij haar lippen ving in een zachte kus. Maar toen hij zich terugtrok plaagde hij grijnzend. "Maar als je moeder ruikt hoe het eten aanbrandt, vertrouwt zij je nooit meer in de keuken." Waarop hij grinnikend opstond en de pan besloot te gaan redden. Met plagen kon hij omgaan, kon hij ontspannen. Zware gesprekken en ruzie waren niets voor hen!

[Ravief]

Ze lachte en kwam hem even later helpen in de keuken. Nee, het was geen makkelijke keuze geweest om Razul te laten leven. Maar alleen op deze manier was er een minieme kans op een pact tussen hun stammen.
Onder het eten spraken ze over lichtere dingen, al kwam het onderwerp uiteindelijk wel op de vraag van Baraz. Zou Taloc het willen? En zien zitten? Na de strijd die ze had gevoerd, alweer een paar dagen geleden, wist Gaëlla wel dat ze generaal wilde blijven. Toch was dit iets wat ze samen met hem wilde doen en ze gaf dan ook aan dat zij wel op het aanbod in wilde gaan, maar alleen als hij het ook zag zitten.

[varden]

In de week dat Gaëlla op missie was geweest, had Taloc er veel en lang over nagedacht. Hij had ook veel met Isild gesproken of hij het aan zou kunnen, als hij echt herstelt was tenminste. Taloc wist het niet, oprecht niet of hij ooit klaar zou zijn voor de taak om de stam te leiden. Of hij daar wel geschikt voor zou zijn. Maar feit was, en dat zag hij ook wel in, dat hij er beter in zou zijn dan Cenek. En feit was dat hij of Cenek de taak op zich zou moeten nemen, om niet een complete chaos te creëren in de stam. Het leek niet zo, maar er waren wel degelijk families die het niet vervelend zouden vinden als ze meer macht kregen, ook al was die bijzonder gelijk verdeeld binnen de Quetzalcoatl's. "Ik vind het eng", bekende hij naar Gaëlla. "Maar misschien is het inderdaad het beste, als wij het samen doen."

[Ravief]

Gaëlla glimlachte zacht. Ze had niet anders verwacht of Taloc zag er tegenop, net zozeer als zij er tegenop zag. "We hebben nog even, maar ik denk dat we dit kunnen." De rest van de avond was echter rustig.
De dagen erna voor Gaëlla echter niet. Ze bracht Razul eten, maar luisterde verder niet naar hem maar martelde hem ook niet. Ze werd ongeduldig naar mate de tijd verstreek. Zou de stamleider wel komen? Zou er leger tegenover hen staan straks? Zou ze überhaupt iets bereiken met de man?