Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Amiel had die nacht een nachtmerrie waarin hij keer op keer Maëlys verloor en ze hem smeekte haar te redden en vroeg waarom hij niets deed. Hijgend en zwetend werd hij wakker, schoot overeind met haar naam op zijn lippen. Daarna sloop de droefheid terug in zijn uitdrukking. Het had geen zin -en het was niet nodig- om zich groot te houden waar Themis bij was.
Ondanks dat het 3 uur was, nam hij een douche en nam daarna de beurt van Themis over zodat zij kon slapen.

Het was te gek voor woorden dat een man als Charles, eentje met veel vijanden dus, geen beveiliging had. Amiel had het niet vertrouwd en daarom deden ze extra lang over alles verkennen. "Is hij zo stom of zo arrogant?" had hij gevraagd. Er moesten mensen zijn die hem ook wel wat aan konden doen en genoeg Shanea die zochten naar vermiste broers/zussen/geliefden.
Amiel had een hele tijd nagedacht over wat hij de man wilde zeggen. Maar nu hij hem zag, werd hij alleen maar verscheurd door haat en verdriet. Woede nam het over en met een kreet stortte hij zich op de man en deelde direct al een flinke vuistslag uit.

[varden]

Themis had Amiel in stilte getroost en daarna was ze toch maar even gaan slapen, ze konden hun krachten goed gebruiken.

Charles sloeg met een schreeuw naar achteren. Hij had zich inderdaad in zijn arrogantie veilig gewaand in een huis dat bijna niemand kende. Maar toch was hij gevonden door zijn vijanden, zelfs al hij niet wist dat het Themis en Amiel zouden zijn. Nu brak Amiel met één rake klap zijn neus, waardoor bloed over Charles' gezicht stroomde. Met een rauwe kreet greep de man een wapen naar de muur, maar moest opnieuw achteruit deinzen toen Themis' vlammen uitsloegen die hem verder het huis indwongen zodat ze de deur konden sluiten. Nu was Charles van hen, dacht ze terwijl woede zich meester van haar maakte. Charles ging niet praten, ging niet smeken om zijn leven. Hij keek even berekend naar de twee. "Ik neem aan dat Destan Eldon heeft gehaald? Ja, hij was heel behulpzaam voor mijn proeven. Maar zeg eens, wat was het effect van het virus?" Hij had Destan dus zeer bewust, en zonder diens weten, besmet.
Dat maakte Themis enkel woester en met een kreet vloog ze op de man af, werkte hem tegen de grond en begon in het wilde weg op hem in te slaan. Ze wilde hem gebroken en tot pulp geslagen achterlaten.

[Ravief]

Zijn ogen vonkten woest en hij hield door magie te gebruiken Charles weerloos. Een nieuw trucje dat hij had geleerd. Het zorgde ervoor dat degene in kwestie niets kon beginnen, maar alles wel voelde. Charles zou niet eens kunnen wegduiken.
Amiel zou Themis niet tegenhouden, tenzij ze niets voor hem overliet. Op een gegeven moment liet hij zijn controle varen en trok Themis van hem af zodat hij de man een flinke schop kon geven. Ze zouden hem eens op zo'n tafel moeten vastbinden! De gedachte ging door hem heen, maar voor nu nam hij wraak. De man zou het niet overleven, zoveel was duidelijk, maar voor ze hem dat zouden gunnen, moest hij lijden.
Amiel trapte Charles' knie aan gort en greep hem bij zijn vest om hem door de gang te smijten, maar bleef toen haperen in zijn beweging. "Wat was dat?" Het klonk als een deur, die niet goed was geolied en iemand door een kiertje stond te kijken. Zijn blik gleed naar Themis, maar smoorde Charles de mond, door hem nog eens op zijn kaak te slaan. "Hoorde jij het ook?" was er dan toch beveiliging in huis en wachtten ze een goed moment af?

[varden]

Tegen die tijd was Charles' neus gebroken, net als diens kaak, een rib, en de rest was al behoorlijk beurs en blauw. Dus de man lag creperend op de grond toen hij nog een dreun van Amiel kreeg.
Ook Themis had het gehoord en keek verstoord en wat geschrokken rond. Toen zag ze beweging, bij een deur die (zoals ze later zouden leren) naar de kelder van het huis leidde. Die kelder was al net zo als in het gebouw waar Destan was vastgehouden.
Met een flinke klap sloeg ze de deur open, vast van plan om degene er achter in vlammen op te laten gaan.

Het kostte haar moeite, maar Themis wist net op tijd haar vlammen tegen te houden. Want ze werd niet aangestaard door een gewapende bewaker, maar door een heel angstig, heel klein kind. Een vuil kind, dat duidelijk al een tijdje niet goed te eten had gehad, staarde de Duivelin doodsbang aan en begon toen van angst te huilen terwijl het ook in zijn broek plaste. Het was een kleintje! Met ogen groot van schok struikelde Themis naar achteren. Een kind?! Woest keek ze kort naar Charles, maar voor ze nog iets zou doen nam haar moederinstinct het over. Onmiddellijk schoot ze naar het kleintje. "Hé, hé, ssssh, stil maar. We doen je niets. Hoe heet je?" Hoe oud zou het ventje zijn?

[Ravief]

Amiel staarde met grote ogen naar het schouwspel, maar sleepte toen heel snel Charles weg naar een andere kamer. Ondanks dat hij hem wilde laten lijden, wist hij ook dat het hem Maëlys niet terug zou brengen. Dus sloeg hij hem keer op keer met zijn hoofd tegen de stenen muur en liet het lijk van de man langs de muur naar beneden glijden.
Zijn handen trilden en hij was ineens misselijk. Amiel keek om zich heen en het was een geluk bij een ongeluk dat hij in een badkamer terecht was gekomen. Zo goed hij kon friste hij zichzelf op tot er niet echt meer bloed te zien was, behalve op zijn overhemd, maar daarom had hij donkere kleren aan getrokken.

Het jochie snotterde iets onverstaanbaars en wist duidelijk niet wat hij moest. Amiel liet die twee en daalde de trap af en keek verschrikt rond. Nog meer kinderen! Er waren een paar stellen, maar het gros was onder de 15. Vlug begon hij de kooien open te maken en het duurde even voor ze durfden te bewegen, maar uiteindelijk vloog er een Fauntje op hem af en omhelsde hem en wilde hem niet meer loslaten.

[varden]

Themis nam het jongetje zachtjes bij de hand en liep met hem naar de grote woonkamer. Niet lang daarna kwamen er andere kleintjes naar boven en ze voelde haar hart in haar schoenen zakken. Ze waren er allemaal zo slecht aan toe... Waar waren hun ouders? Had Charles hen ook gekocht, zoals hij ooit met Aelia en Lisse had gedaan? Of had hij hen samen met hun ouders...? Ze moest er niet aan denken, dat hun dochters ook zo waren geëindigd.
Nu er een paar kinderen op de dure en grote banken waren gaan zitten, ging Themis boterhammen smeren. Charles had meer dan genoeg in huis, en hoewel ze de kleintjes niet teveel te eten wilde geven omdat hun buiken dat mogelijk niet aankonden, wilde ze wel iets geven. Misschien vertrouwden ze hen dan ook een beetje meer.
"Amiel, wil je kleren zoeken en een ruimte waar ze lekker in bad kunnen?" Dan zouden ze kunnen zien dat ze het echt goed met ze voor hadden, dat ze veilig en vrij zouden zijn. Hoewel de trauma's verwerken waarschijnlijk nog heel lang gaan duren.

[Ravief]

Er waren drie volwassenen. Zij waren er net zo slecht aan toe als de kinderen, maar omdat de volwassenen hen vertrouwden, werd de sfeer in de ruimte ook anders. Ze waren stil, maar keken met grote ogen naar Themis en Amiel. Ze herkenden hen als Shanea en namen het eten aan en peuzelden het in een mum van tijd op.
Het meisje aan zijn been wilde hem niet los laten, dus tilde Amiel haar maar op. Met het kind op zijn heup ging hij op zoek naar een grotere badkamer en het duurde even voor hij er eentje vond. Daarna was het zoeken naar kleren. Er was genoeg van Charles te vinden, maar om een of andere reden stond hem dat niet zo aan. Het was echter niet anders en hij zocht shirts uit en broeken en wat al niet meer wat mogelijk zou passen.
Vervolgens bracht hij het meisje bij Themis zodat ze ook wat te eten kon krijgen en glimlachte hij naar het jochie wat net in zijn broek had geplast. "Kom maar, dan kun je in bad." Hij sprak hem in het Shanea aan, vervolgens in het Spaans en daarna Frans en daarna Duits. Hij reageerde wel wat bij het Shanea en Amiel nam hem uiteindelijk maar gewoon bij de hand en wenkte nog twee andere jochies. Er was een douche en een gigantisch ligbad. Hij hielp ze waar nodig was en gaf hen zeep en handdoeken toen ze daaraan toe waren. Vervolgens hielp hij de jongste met aankleden en zo wisselde het zich af tot de hele groep gegeten had en schoon was.
Amiel stond in de keuken en keek naar de groep. Sommigen waren tegen elkaar aan gekropen en een ander was in slaap gevallen. Ze hadden dringend hulp nodig hierbij. Misschien konden sommigen hun ouders wel weer vinden, maar anderen zagen er duidelijk verweesd uit. De jongste -een meisje- schatte hij op een jaar of 2 en Amiel koesterde geen hoop dat zij haar ouders weer zou zien.
"Sommigen van hen kunnen we meenemen naar Eldon, kijken of we daar een thuis voor ze kunnen vinden. Maar we kunnen hen niet allemaal opnemen. Ik weet een veilige plek voor de Dryade en zijn vriendje, maar daar kan niet iedereen heen." Amiel fronste en hoewel hij tegen Themis sprak, hield hij zijn blik gericht op het kleine groepje verweesde Shanea.
"Misschien heeft de Torrez-roedel contacten die kunnen helpen." Nu pas keek hij naar Themis. "Als ze allemaal slecht behandeld zijn, hebben we hier te maken met een soort mini-Destan's. Het minste wat we kunnen doen is zorgen dat ze een goed thuis krijgen."
Goed, een deel van hen meenemen naar Eldon was een groot risico. Er was geen ruimte voor overleg, maar hij wist dat Von een groot hart had en wolfjes in de roedel zou opnemen. Voor de rest moesten ze er maar het beste van hopen. Niet iedereen zou een kind op willen nemen dat niet van henzelf was en ook nog eens mogelijk behoorlijk emotioneel beschadigd zou kunnen zijn. Amiel ging ze echter niet zomaar achterlaten.

[varden]

Themis vreesde er ook voor. De kinderen gedroegen zich alsof ze al een tijdje geen volwassenen in de buurt hadden gehad, behalve Charles en die was duidelijk niet goed geweest voor hen. De jongsten moest ze haast voeren zo zwak waren ze, of zo bang. Als ze gegeten hadden, gewassen waren, en nieuwe kleren aan hadden stopte ze de kleinsten in en legde ze op de banken te slapen. Zacht, met tranen in haar ogen, streek ze door hun haar terwijl ze naar Amiel's plan luisterde.
"Ik zal Carmen schrijven, ik denk dat ze de meeste wolfjes wel op kunnen nemen maar de andere Shanea zullen niet bij hen terecht kunnen." Nu konden ze op Eldon inderdaad zoeken naar plekjes daar.
"Ik zal Destan ook schrijven, of hij kan uitzoeken wie er op Eldon een kleintje kan opnemen zodat we meteen aan hun herstel kunnen beginnen." Want anders kreeg je inderdaad mini-Destans en dat moest niet te lang duren voor hen.

Dus terwijl de meesten sliepen en de volwassenen gerust werden gesteld en werd achterhaald waar ze vandaan kwamen, was Themis brieven aan het versturen met het beste alternatief op pixies: postduiven. Hopelijk kwamen ze langs de steendraak en konden ze de roedel vinden.

Dat laatste gebeurde wel, en Carmen schreef meteen terug dat ze de kids van tien jaar en ouder meteen zouden kunnen opnemen. Volwassenen ook. Maar de roedel reisde gewoon teveel rond om de kleintjes de stabiliteit en rust te geven die ze nu juist nodig zouden hebben, zeker als ze nog voor het eerst moesten transformeren, dus leek het de dame niet verstandig die bij hen te plaatsen. Ze stelde voor dat zij samen met Diego en diens vrouw met haar wagen langs zouden komen om ze op te komen halen.

[Ravief]

Zo was er direct een oplossing voor een heel stuk gevonden. De drie volwassenen en twee jongere wolfjes konden zo bij de roedel aansluiten. Er bleef dan nog een jochie over dat te jong was om mee te gaan met de Torrez. Amiel had ook heel wat contacten aangeschreven, evenals Sevastyan en Cyra. Op die manier wisten ze nog vier onder dak te brengen. De twee Dryaden konden ze onderweg afleveren bij een kleine gemeenschap waar Amiel ooit een keer per ongeluk terecht was gekomen.
Dan bleef er nog het kleine meisje over, waarvan ze niet echt wisten wat ze nou precies was en een Fauntje.

Toen Destan de brief las, was het hem teveel. Het was goed dat Charles er niet meer was, maar hij ging kapot van woede door te lezen dat hij kinderen had opgesloten. Het duurde ruim een uur voor hij een beetje was afgekoeld en vannacht zou hij zeker weten weer nachtmerries krijgen.
Hij schreef Amiel dat die drie kinderen wel een thuis konden krijgen vanuit Eldon. Er was geen tijd om veel rondvraag te doen. Het was vooral zaak om de kinderen nu uit die omgeving te krijgen.

Ze bleven tot iedereen was opgehaald en vertrokken toen met drie kinderen en twee tieners. Het ging langzaam, maar het ging. Ze hadden de kasten van Charles geplunderd voor genoeg proviand en toen ze de twee Dryaden afleverden, kregen ze beiden ontzettend lange knuffels. Amiel glimlachte zacht na het afscheid. Het was ontzettend wrang, maar als de Epidemie niet was geweest, hadden ze deze kinderen nooit gered.

Avyanna en Mano hadden lang gesproken. Avyanna was nooit ziek geweest en hielp nu geregeld in Eldon om alles weer op de rit te krijgen en was begonnen met een paar lessen. Dit was vooral samenzijn en het gezellig hebben, omdat niemand er al echt aan toe was om les te hebben. Avy had gezegd dat ze wel een kind in huis konden nemen. Hun kinderen waren nu toch al 11 en 12 en ze was ervan overtuigd dat ze hem of haar de stabiliteit en liefde konden geven die nodig was.

[varden]

Aya, nog altijd zwak en snel moe, wilde het niet horen dat ze bedrust moest houden toen ze Destan tekeer voelde gaan via de band. Die avond zorgde zij voor hem. Ze kookte, ze gaf hem een lichte massage, en zorgde dat hij op tijd naar bed ging. Zij ontfermde zich over hun zoontjes, tot ook die lagen te slapen en ze zelf naast Destan kroop. Ze was uitgeput door het werk in huis en drukte een kus op zijn wang. Sinds ze ontslagen was uit de ziekenboeg was ze iets vooruit gegaan, maar ze was nog lang niet hersteld, toch waren er dingen van hun huwelijk die ze miste ook omdat dat voelde alsof ze ergens faalde als partner. "Het komt goed lieverd, ze zijn gered, ze komen er bovenop en we geven ze hier een huis," herinnerde ze Destan zacht.

Wys kreeg er ook lucht van en besloot dingen op te gaan zetten om de kleintjes die hier zouden blijven te helpen met herstellen. Hij zou er zeker eentje opnemen als dat nodig was, maar hij had geen eigen plek voor een kind en bovendien had hij heel erg veel werk. Maar hij had ook geduld, en geen zieke partner, dus hij zou les kunnen geven, aandacht aan ze kunnen besteden, en hij had de velden met magische wezens waar de kids weer zouden kunnen wennen aan buiten en vrij zijn. Dus diende hij een paar dagen na de brieven aan Destan, toen Amiel en Themis weer onderweg terug waren, een plan in bij Destan om rustige lesdagen met veel spelen en samenzijn voor de kleintjes op te zetten. Zo zouden ze wennen aan hun vrijheid, in een veilige en rustige omgeving.

Ook het kleintje dat in zijn broek had geplast toen hij Themis had gezien, en bijna door haar was aangevallen, ging met hun mee. Themis vermoedde dat hij een wolfje was, maar het ventje was nog zo klein dat hij nog geen contact had met zijn wolf. Net als de andere kinderen reageerde hij een beetje op Shanea, maar zei hij niets. Het zou het trauma zijn, dacht Themis. Maar ze reisden langzaam, met enkel een rustpunt bij de Dryades die Amiel leek te kennen. Themis was er niet gerust op om veel pauzes te nemen, hoewel er geen bewijzen naar hen zouden wijzen. Van Charles' huis, bibliotheek, en onderzoek was niets meer over, daar hadden haar vlammen (en de brand in zijn huis toen ze vertrokken) wel voor gezorgd.
Ze was dan ook opgelucht toen ze Eldon zag liggen en keek even naar Amiel. Ze kon niet wachten om naar huis te gaan, als ze deze kleintjes veilig door de poort hadden geloodst.