Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Destan vertrouwde Wystan in zijn oordeel en gaf direct akkoord. Al moest hij ze misschien wel bij de draak weghouden.
Hij had geen kracht om die middag tegen Aya in te gaan en liet zich zonder stribbelen vertroetelen en trok haar dicht tegen zich aan toen ze bij hem in bed kwam liggen. Hoewel veel van zijn tijd bij Charles nog niet uitgesproken was, hadden ze momenteel geen geheimen voor elkaar. Zacht kuste hij haar hals en streelde door haar blonde haren. "Je bent een geweldige vrouw," fluisterde hij, vol liefde en kuste haar warm. Toch gebeurde er die nacht niet veel tussen hen, maar was samen slapen was goed genoeg.

Dit keer stonden twee vrouwen hen op te wachten. Gaëlla en Tamira waren er om hen welkom te heten en ze gaven de drie kinderen een vluchtige check op ziektes, maar heetten toen Amiel en Themis weer welkom. Gaëlla had de Duivelin al in geen jaren meer gezien en glimlachte warm naar haar. Ze gaf haar een knuffel, maar werd toen wat serieuzer. "Edmond knapt goed op, maar je bent thuis nodig." Hij had elke dag een pixie gestuurd of er al meer nieuws was, gezien zijn vrouw hem buitensloot voor een deel. Hij had het rustiger aangedaan toen hij de band sterker voelde worden en wist dat dat betekende dat ze op de terugweg was.

Tamira had de jongste op de arm en nam de reizigers eens op. Wat was het plan nu? Hadden ze al een plek voor deze drie?

[varden]

Wystan had voor nu zijn vertrekken wat omgebouwd zodat ze daar konden slapen als ze nog geen ander plekje voor ze hadden, dus hij kwam al snel aanlopen toen hij hoorde dat de drie waren aangekomen. Even glimlachte hij naar Tamira, maar gezien haar uitstraling naar hem nog altijd niet erg was veranderd verdween die al snel weer.
"Als.. als we nog niets anders hebben dan kunnen ze in mijn bed slapen met z'n drieën. Maar het gezin Torrez wil er anders wel eentje opnemen, en voor de anderen moeten we een fijn plekje gaan zoeken, hè kleintjes?" Hij glimlachte zacht, warm, en haast vaderlijk naar de drie. Wystan hield van kids, was goed met ze zoals hij ook altijd goed was met dieren. Hij zou keihard werken om deze kleintjes weer op de been te krijgen.

Aya kuste hem zacht terug. "En jij een fantastische man en vader lieverd. Ga maar lekker slapen." Ze vond het fijn om voor hem en haar zoontjes te zorgen, want verder kon ze nog altijd niet veel en dat vond ze vreselijk. Als ze hem kon helpen door voor hem te zorgen, deed ze dat met alle liefde.
Dus stond ze hem de volgende dag bij toen Themis en Amiel terugkeerden. Ze had weer wat kilo's erbij, en haar vormen ietsjes terug, hoewel ze nog altijd veel moest blijven eten om alles weer terug te krijgen en haar gezondheid en spieren weer tot oude 'grootte' terug te krijgen.

Themis glimlachte dankbaar naar Gaëlla en liet de kids toen achter bij de rest. Ze racete naar huis, ondertussen reikend naar haar man over de band, en ze viel nog net niet met de deur in huis. Aelia keek even verbaasd op, maar vloog toen haar moeder om de hals. Ze was dolblij dat iedereen nu weer gewoon, gezond en wel bij elkaar was. Ze praatte Themis bij van de situatie, hoe het met iedereen ging. Het baarde Themis vreselijk zorgen om te horen hoe stil en somber Nova (natuurlijk) nog was, en dat Edmond's herstel nog altijd langzaam (maar wel vooruit) ging. Dus was het dit keer Themis die Edmond zachtjes wekte uit zijn verplichte middagdutje. Met een zachte, maar ook verontschuldigende, glimlach keek ze haar lief aan. "Hé lieverd," zei ze zacht. "Het spijt me dat ik je heb buitengesloten de afgelopen dagen."

[Ravief]

Tamira glimlachte lichtjes naar hem. Ze wist dat ze hem op afstand hield en dat het hun beiden pijn deed, maar tegelijk voelde er iets niet goed. Iets wat ze niet echt kon uitleggen en daarom wist ze niet hoe ze het gesprek met hem moest aangaan.
"Ik help je wel," reageerde ze rustig en nam de Faun aan haar andere hand. Het was de eerste toenadering die ze bij Wystan zocht en ze liep met de twee meisjes naar zijn hutje en stelde hen af en toe een simpele vraag over eten en drinken en wat ze onderweg allemaal gezien hadden. De tweejarige op haar arm gaf niet echt antwoord, behalve dat ze trek had. Het Fauntje was wel wat meer een prater en vertelde het een en ander, al had zij ook zeker liefde en rust nodig.
Ze liet hen eventjes achter bij Wystan, maar kwam al snel terug met wat kleren die iets vrouwelijker waren en wat beter zouden passen dan de geleende spullen van Charles. Ze hielp de meisjes met omkleden terwijl Wystan in de keuken wat maakte voor hen vieren. Haar ene T-shirt was goed genoeg als een jurkje voor de jongste en voor de oudste had ze een lang tuniek weten te vinden zodat ze ook wat aan had. Na het eten brachten ze hen naar bed omdat het reizen uitputtend was voor ze. Teder dekte ze hen toe.

Amiel gaf hen een knuffel. Daarna liep hij met hen mee -Gaëlla ging ook mee- om ze bij te praten over alles. Ze hadden iedereen een thuis kunnen geven en het was goed om te zien dat Aya weer wat opkrabbelde. Vervolgens deelde hij Destan mee dat hij kon helpen met alle schoolzaken nu hij weer thuis was, maar dat hij wel veel vanuit thuis zou gaan werken.
Gaëlla zou nog een poosje blijven tot alle lessen weer soepel liepen en Amiel weer zich goed genoeg voelde om aan het werk te gaan. Ze vertelde hem glimlachend dat ze Lisse al heel wat trucjes had geleerd en Aran goed bezig was met zijn zwaardkunsten.

Zodra hij doorhad dat Themis thuis was en aan zijn bed stond, schoot hij overeind en greep haar vast. Zijn blik gleed bezorgd over haar heen, maar ze zag er goed uit. "Wat.. wat heb je met hem gedaan?" Ze had hem niet gemarteld toch?
Nova kwam even om het hoekje kijken bij de commotie en glimlachte toen ze Themis en Edmond weer samen zag. Daarna trok ze zich weer terug om met Senna en Nyah te spelen.

[varden]

Wystan kookte een stevige, voedzame soep die niet te zwaar op de maag zou liggen. Ook voor Tamira schonk hij een grote kom in, die hij met een glimlach aan haar gaf. Toen de twee kleintjes in zijn bed lagen, wat enorm leek om hen heen, vertelde hij hen zelfs nog een kort verhaaltje maar na de uitputtende reis leken ze snel onder zeil te zijn.
Dus ging hij snel weer bij Tamira zitten. "Hoe gaat het met je Tamira?" vroeg hij, half bezorgd. Hij had haar al een tijdje niet gesproken en wist niet hoe ze het had gehad de laatste dagen. Bovendien... Ze was zelf ook ooit gemarteld en als testobject gebruikt. Hoe voelde het voor haar om de kids te zien? Ze waren misschien uit elkaar op het moment, maar dat wilde niet zeggen dat hij was gestopt met van haar te houden en voor haar te willen zorgen.

Themis streek zacht door Edmond's haar en glimlachte naar hem. Ze schudde haar hoofd. "Hij is dood lieverd, maar ik heb hem niet gemarteld. Ik.. Ik wilde het wel," gaf ze eerlijk toe. "Maar dat kan ik jou nooit aandoen." Haar vingers streken liefdevol langs zijn gezicht. "Ik heb hem een flink pak slaag gegeven," vertelde ze. "Ik kon mezelf niet tegenhouden, ik bleef maar slaan. Tot Amiel me van hem aftrok en.. en we een geluid hoorden." Themis vertelde Edmond over de kinderen die ze hadden gevonden, hoe ze eraan toe waren geweest, dat ze hen hadden verzorgd en hadden gezorgd dat ze nu een plekje hadden. "Amiel heeft hem gedood, en ik heb zijn huis en bibliotheek afgebrand. Zodat er nooit iemand iets kan vinden over de locatie van Eldon, over het bestaan van Shanea, of over dat verschrikkelijke onderzoek van hem." Het was natuurlijk zonde geweest van alle andere boeken, die zoveel waard waren, maar dat was schade die Themis deze ene keer voor lief nam. Haar familie zou veilig zijn, en Sam was gewraakt.

[Ravief]

Avyanna was ook op komen dagen en had het jongetje op zich genomen. Het jochie was wat verdwaasd geweest door alle fijne aandacht, maar was maar wat graag met de mooie mevrouw meegegaan.

Het verleden had haar nooit echt los gelaten en dat ze nu de kinderen zag en geen idee had wat ze doorgemaakt hadden, brak zowat haar hart. Ze keek nog even hun kant op maar richtte zich toen weer op Wystan. Ja, ze zagen elkaar weinig en dat was deels omdat ze hem uit de weg ging, maar ook omdat ze het gewoon ontzettend druk had.
"Het zou fijn zijn als alles weer normaal werd," gaf ze zacht toe. Goed, iedereen was genezen, maar de nasleep zou langer duren dan de epidemie zelf. Er waren lege plekken, Kaspar was sindsdien nog niet weer terug naar Eldon geweest en nu dit... Tamira legde haar hand op de zijne toen ze daar de kans voor kreeg en kneep er lichtjes in.
"Ik mis je. Ik mis ons. Tegelijk voelt er iets niet goed en ik zou willen dat ik dat weg kon nemen." Er was vast nog wel een toekomst voor ze, ergens. Misschien was dit niet het moment voor het gesprek, misschien wel. Tamira wist het niet meer en keek naar de tafel voor een poosje en zweeg.

Opluchting golfde door hem heen. Daarna nam hij haar stevig in zijn armen en liet haar niet meer los voor een hele lange tijd. Maar daarna werd Edmond voor het eerst in zijn leven streng serieus. "Nooit weer, beloof je me dat? Je mag me nooit weer buitensluiten." Ze waren mates! Ze waren meer dan man-vrouw. Ze vulden elkaar perfect aan en hij had geen contact met haar kunnen krijgen en niet zijn zegje kunnen doen. "Wat jij besluit is niet alleen voor jou. Dat gaat mij aan, dat gaat onze dochters aan. Je had met me moeten praten hierover en ja, ik weet dat ik er niet best aan toe was, maar je had met me moeten overleggen."

[varden]

Mano had de dag vrij genomen en samen met de twee meisjes het logeerkamertje omgetoverd tot een slaapkamer voor het kleine jongetje, dus toen die thuis kwam stond Mano in de keuken thee te maken en waren Rosa en Lea in de woonkamer bezig met hun huiswerk. Hij keek glimlachend om toen hij Avy binnen hoorde komen en toen hij het kleine ventje zag.
"Welkom in je nieuwe huis vent," zei hij op rustige toon, met zijn zware, vaderlijke stem.

"Ik weet het lieverd, ik weet het. Er gaat geen dag voorbij dat ik mezelf niet voor mijn kop kan slaan dat ik je meevroeg naar Schotland. Ik had moeten weten dat ik dat niet mocht vragen." Maar wat er tussen hen hing, dat wist hij ook niet precies. Hij zuchtte. Misschien was dit een slechte timing, maar hij wist niet wanneer hij het anders nog zou kunnen of durven. "Ik heb... Ik heb heel wat doden gezien Tamira. Ik ben ruim zeshonderd jaar oud, epidemieën, oorlogen, plagen, ik heb het allemaal gezien. Maar.. maar dat waren vreemden. Vreemde schreeuwen, vreemd bloed, vreemd gekerm. Dit.. dit waren dierbaren. Collega's, vrienden. Ik.. ik kon het niet meer. Ik was zwak, maar ik kon hen niet ook zien sterven." Het laatste zei hij met verstikte stem, terwijl er tranen in zijn ogen opwelden. Tamira had een helse tijd meegemaakt toen de mensen haar hadden, maar ook Wystan had zijn demonen. "En nu.. nu ik weet dat de zak die mijn collega's en vrienden, en mijn geliefde, heeft blootgesteld aan zoiets vreselijks als de dood, ook kleine kinderen zo vreselijk gebruikte... Het is maar goed dat hij dood is anders.. anders had ik mijn belofte nooit meer te doden zeker weten gebroken." Hij had die belofte één keer gebroken, toen de jagers met Destan aan waren gekomen en Wystan ze had vermoord om zo Boaz te redden. Het was een voorval geweest dat hem nog maandenlang had achtervolgd in zijn slaap. "Ik wil mijn wegrennen niet goedpraten, dat kan ik niet. Maar.. maar ik hoop dat je kan begrijpen dat ik niet helemaal van steen ben." Binnen een seconde besefte hij hoe stom dat eigenlijk klonk voor hem, dus een schaapachtige en nogal stompzinnige grijns kroop over zijn gezicht. En hij besefte dat hij al veel te lang, en veel te veel gepraat had. Even keek hij naar de slapende meisjes, en toen naar Tamira. "Lieverd, ga naar bed. Je hebt het de laatste tijd volgens mij al druk genoeg. Ik let wel op ze." Niemand zou hem van iets oneerbaars kunnen verdenken.

"Nooit meer," beloofde ze zacht. "Ik heb me laten leiden door mijn woede, mijn verdriet, en ik heb iets verschrikkelijk egoïstisch gedaan. Ik zal je nooit meer buitensluiten lieverd." Ze keek hem smekend aan, hopend dat hij haar woorden zou accepteren, dat hij haar niet weg zou duwen tot hij zelf niet meer boos was op haar.

[Ravief]

Avyanna gaf hem een knuffel en zette hem bij de rest aan tafel. Ze zouden straks gaan eten en daarna kon ze hem zijn nieuwe kamer laten zien. Het ventje had tot nu toe alleen nog maar zijn naam gezegd en leek vreselijk verlegen.

Ze verliet haar plek aan tafel bijna, maar deed het toch niet. Met haar duim wreef ze over zijn hand. "Weet ik wel, dat weet ik toch, Wystan. Ik ken je en ik weet dat je er nooit over praat, maar ik weet dat je genoeg hebt meegemaakt voor vijf Shanea."
Ze moest stilletjes lachen en kreeg een lichte kleur, maar keek hem liefdevol aan. "Ik heb je nooit zo gezien." Ja, hij was van steen, maar daar had zij nooit bij stilgestaan. Ze had hem altijd als man gezien. Een fantastische man met een groot hart.
Spijtig liet Tamira hem los en at haar soep op en keek nog even bij de kids. "Oké. Haal me als er iets is." Waarna ze hem omhelsde en een kus op zijn wang drukte. Het was een begin, deze avond.

Edmond kuste haar zacht. Geen woede van zijn kant. Niet nu ze geen grens over was gegaan waar geen weg van terug was. "Ik ben zo blij dat je thuis bent, lieverd."

Nova had zitten luisteren. Ze was opgelucht dat Sam gewroken was en dat Charles dood was. Tegelijk had ze net de brieven gelezen en de cadeautjes uitgepakt. Nyah sliep onder de deken en Senna was vaak aan het knuffelen met een trui van haar vader. Het vrat haar op dat ze hem nooit meer zou zien.

[varden]

Mano benaderde hem rustig, zich ervan bewust dat een grote man als hijzelf best bedreigend kon overkomen. Zeker na een tijd in zo'n kelder als bij Charles' thuis. Dus na de thee ging hij rustig koken. Die avond stond er een maaltijd met allemaal lekkers op tafel. Vlees, groenten, en aardappels voor de voedzaamheid, maar Mano was erg goed met kruiden en dus smaakte alles precies goed. Daarnaast was er ook brood en sausjes, en een salade. Hij glimlachte vriendelijk naar Jair. "Wil jij als eerste opscheppen?" Waarschijnlijk had hij nog nooit zoveel kunnen eten als hij wilde, en nu kreeg hij daar alle ruimte toe. Eens kijken hoe ze dit jongetje uit zijn schulp konden trekken. Was het de vaderlijke aanpak? Rosa's enthousiasme? Of Lea's en Avyanna's rust?

Die avond was Wystan er toen het Fauntje wakker werd uit een nachtmerrie. Hij gaf haar een glas warme melk en stopte haar daarna weer lekker in. Zorgen voor de twee kleintjes maakte dat zijn huisje niet meer zo vreselijk leeg voelde, dat hij Tamira en Miron even niet zo vreselijk miste dat het bijna fysiek pijn deed. Bovendien was het goed voor de meisjes, of dat hoopte hij in ieder geval.
Ondertussen schreef hij een pixie naar Boaz en Kaspar. Het ging beter met Boaz, maar hij wilde nog altijd niet naar buiten en was sommige dagen vreselijk lusteloos door het verlies van zijn benen. Hij trainde en las veel. Of hij werkte aan de piano. Soms ging het dagenlang goed, maar soms was hij dagenlang somber en nauwelijks tot beweging te verleiden. Dan vond hij het vreselijk dat het bed aangepast was naar zijn nieuwe toestand, haatte hij zijn rolstoel, en wilde hij niets liever dan weer naar buiten kunnen. Maar de trap naar de tuin was nog altijd een trap, en tegelijk stond hij aanpassing daarvan niet toe. Alsof het dan echt permanent zou zijn dat hij niet meer kon lopen.

Themis kuste hem zacht terug en streek toen weer met haar handen door zijn haren. "Ik ben ook heel blij weer terug te zijn," zei ze zachtjes terug. "Ik heb jullie vreselijk gemist." Ze was heel blij dat ze niet had toegegeven aan dat wraakzuchtige gevoel. Dat ze niet had gemarteld en gemoord, maar dat ze Charles wel het enorme pak slaag had gegeven dat hij op zijn minst verdiende.
Toen liet ze Edmond rustig uit bed komen en zich opfrissen. Ondertussen ging zij de woonkamer weer in, om thee te zetten en lunch te maken voor iedereen.
Toen dat allemaal opstond klopte ze zachtjes aan op de deur naar het aparte gedeelte waar Nova en de kids woonden. "Hé lieverd," klonk het weer zacht, waarna ze op Nova afliep om haar stevig te knuffelen. "Hoe gaat het met je?" Ze zag aan haar gezicht heus wel dat ze nog steeds in de rouw was. Ze zag wat bleek, vond Themis. En ze voelde een beetje koortsig... Bezorgd legde Themis haar hand tegen Nova's voorhoofd. "Slaap je wel goed?"

[Ravief]

Jair keek hem met grote ogen aan en bleef wat aarzelend naar het eten kijken. Mocht hij echt..? De twee meisjes lachten hem vriendelijk toe en met kinderlijke onhandigheid schepte hij zijn bord vol.

Misschien ontdekte ze nu wel wat er mis voelde. Tamira had lang gedacht dat alles goed was tussen hen, maar dit had iets veranderd. Soms voelde het alsof ze bij elkaar waren omdat ze beiden eenzaam waren en dan hadden ze in elk geval nog iemand om mee te eten en te drinken en te slapen. Maar toen ze in Schotland was, had ze gezien dat het anders kon en ook waar zij hem van weerhield. Hij was goed met kinderen en zou een gezien moeten stichten en iemand vinden die in alles hem begreep. Twee dingen die zij niet met hem kon hebben. Tegelijk had ze zelf ooit een kind kunnen hebben en had ze dat opgegeven. Een beslissing die alles had veranderd. Petr was er niet meer, de drie keer seks met Mano was ook alleen maar dat geweest en toen was er Wys. Een veilige keuze en tegelijk was het eng om alles te geven. Misschien lag het in de kern wel in het ouderschap. Iets wat ze blijkbaar toch wel wilde en klaar voor was en iets wat Wystan allang had moeten hebben.
Tamira wist het niet meer en lag nog een tijd te peinzen in bed voor ze in slaap viel.

Kaspar had de brief gekregen en liet Boaz voor het eerst langere tijd alleen. Het was een matige dag voor de man. Het was niet zo slecht dat Kas bang was dat hij zichzelf iets aandeed, maar echt goed was ook wel anders. Hij gaf hem een kus en maakte de vijf kilometer lange wandeling naar Eldon om zijn vriend weer te zien en te spreken. Het was goed om op de hoogte te blijven, ook al was Eldon zorg nummer twee.
Kaspar was ook nog lang niet compleet aangesterkt en toen hij bij Wystan's hut was kon hij alleen maar hopen dat de man wat lekkers zou maken als lunch.

Licht schudde ze haar hoofd en omhelsde haar moeder. "Nee, ik heb nachtmerries." Wat hoogst ongebruikelijk was voor Nova. Ze had alleen nachtmerries gehad na de aanval, maar nu had ze ze weer. Over Sam, over de kinderen...
Nova glimlachte lichtjes naar haar en wendde toen haar blik even af. "Ik weet dat je er nog maar net weer bent, maar wil je de rest van de dag op Senna en Nyah passen? Ik.. ik moet naar Aya." Ze had haar vriendin al veel te lang niet gezien.

[varden]

Ja, dat mocht hij echt. En zo maakten ze Jair in de paar dagen die zouden volgen langzaam deel van zijn gezin. En Mano paste het jongetje moeiteloos erbij in zijn hart. Zijn dochters kregen er niet minder aandacht door, en ook Avyanna zou niets te klagen hebben. Mano had tijd en aandacht voor iedereen, ook toen hij de volgende dag weer ging werken.

Ook Wystan moest veel denken die avond, maar over hele andere dingen. Plannen om de kleintjes te helpen, om Destan bij te staan, om zijn werk weer goed te gaan doen. Nieuwe opdrachten voor de studenten van Eldon. Maar natuurlijk gingen zijn gedachten ook vaak naar Tamira. Hij was bezorgd om haar, hoopte dat haar eigen leed niet weer vers naar boven zou komen door het zien van deze kleine meisjes. Hij besloot de volgende dag bij haar langs te gaan om even te checken.
Maar eerst was Kaspar er. Wystan stond net een uitgebreide, warme lunch te maken voor de drie kinderen, die aan zijn tafel zaten voor hun eerste dagje op Eldon. Hij had extra gemaakt, om straks Tamira een lunchpakketje te brengen. Maar toen Kas binnenkwam besefte hij wel dat dat niet zou gaan. Dus pakte hij het steviger in en liet het door een pixie brengen. Er zat een briefje bij waarin hij had geschreven dat ze niet steeds moest vergeten te lunchen, hij kende haar namelijk langer dan vandaag.
Toen keek hij naar zijn beste vriend. "Hé Kas, hoe gaat het? En met Boaz?"

Dat baarde Themis alleen maar meer zorgen, maar voor ze er iets over kon zeggen was er de vraag. Themis glimlachte warm, moederlijk, naar de Nimf. "Geen probleem lieverd. Ga maar snel, en wel goed lunchen," klonk er nog streng. Waarna ze Nova nog een stevige knuffel gaf en zich toen naar Senna en Nyah wendde om ze naar de woonkamer te verleiden voor lunch en thee. Hoewel ze even tranen in haar ogen kreeg toen ze Senna met de grote trui in haar armen zag. Ooh Sam..., dacht ze in stilte.