Eventjes was Faye verbaasd, maar liet het toen zitten. "Oké," reageerde ze rustig en ging met hem terug naar de serre waar Kaspar thee en wat lekkers had klaargezet.
Hij glimlachte zacht naar die twee en keek even naar Boaz. Was het oké om Faye af en toe hier te hebben? Al was het maar toch ze een goede thuis vond? Kaspar kon natuurlijk ook niet vermoedde dat Faye niet meer bij hen weg zou gaan, aan de hand van dit korte bezoek.
Later, toen hij met het meisje in de keuken stond, trok ze hem aan zijn jasje. "Waarom zijn er geen planken naar de tuin?"
Ze wilde duidelijk dat Boaz ook naar buiten kon, al had Kaspar niet een pasklaar antwoord voor haar, en de dag erna was ze al vroeg in de weer om de tuin op te knappen. Ze lachte naar Boaz toen ze een tuinbroekje aan haar gewurmd. "Kom je dan naar buiten als alles mooi is?" Faye gaf hem geen kans om 'nee' te zeggen en huppelde al naar buiten.
Kaspar knielde bij hem neer. "Hé, liefste. Is het goed om Faye hier op te vangen tot we weten waar ze heen kan?"
Tamira grijnsde en porde hem terug. "Je leest mijn gedachten weer eens." Ze had er net aan zitten denken dat ze Lillian een thuis kon bieden. Tot nu toe was het meisje heel aanhankelijk en was het ook wel goed dat ze niet in een gezin terecht kwam, want dan zou ze ondersneeuwen omdat ze amper wat zei. Ze glimlachte naar Wystan en keek toen weer naar het schattige meisje. "Ik zal eens kijken hoe dat zit met papieren." Tenslotte moest het wel officieel gebeuren.
Nova wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Themis was weggegaan op een moment dat ze zelf nog steeds op instorten stond en ze voor twee ukkies en Edmond zorg moest dragen. Dat had ze haar best wel kwalijk genomen, ook al was het een opluchting dat Charles niet meer in leven was. Toch zorgde dat nu voor een drempel om haar in vertrouwen te nemen over de zwangerschap. Dus begon ze maar over de reden waarom ze er zo slecht uitzag. "Ik droom elke nacht van hem.."
Belevenissen van Destan en Aya
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Boaz kreeg inderdaad geen enkele kans te reageren op het kleintje, maar tegelijk deed het hem goed om haar zo vrolijk te zien. Kaspar had verteld over hoe Amiel en Themis hen hadden aangetroffen, en Boaz was vreselijk bang geweest dat de kleintjes dat nooit meer te boven zouden komen. Maar het leek er in ieder geval op dat Faye niets dwars zat. Of zou dat misschien nog komen? Nachtmerries waren soms zo onvoorspelbaar, dat wist Boaz als geen ander. Heel soms overkwam het hem nog dat hij droomde over de marteling die hem destijds kreupel had doen eindigen, hoewel die dromen gelukkig maar incidenteel waren.
Hij keek glimlachend naar Kaspar. "Geen probleem. Ik ben blij dat we haar wat vrolijkheid kunnen geven." Ook al was het dan ten koste van hem en zijn wielen, of zo voelde het in ieder geval nog even voor Boaz.
En die vrolijkheid zou nodig gaan zijn. Want net in de dagen daarna ging Boaz weer een hele depressieve periode in. Juist door Kaspar en Faye buiten te zien, Kaspar als wolf en Faye als een hyperactief berggeitje, miste Boaz zijn benen meer dan ooit. Als de twee in de tuin waren, en hij binnen, zat de man zacht snikkend in de bibliotheek of salon. Hij zorgde er altijd voor dat Faye hem niet zou zien huilen, maar wist ook dat Kaspar het wel zag. Boaz deed zijn best voor de kleine Faun, maar tegelijk sliep en at hij weer weinig en zat hij soms urenlang naar de piano te staren. Binnenkort zou het snarenwerk er weer ingezet worden, en zou blijken of hij gestemd kon worden. Boaz dacht dat het wel zou lukken, en hij zou graag zien dat Destan dan langskwam. Dat die dan kon zien dat schade niet onomkeerbaar was (gezien het Destan was die het ding in een woedeaanval had verwoest). Het was een metafoor die Boaz echter zelf niet inzag in deze dagen, dagen waarin zijn handen vaak over zijn benen gingen zonder daar iets van te voelen.
Wystan knikte glimlachend en knuffelde Tamira met één arm. "Ik denk dat je het geweldig gaat doen met die kleine," zei hij zacht, zodat de drie ukkies hen niet hoorden. "Jullie lijken altijd zo ontspannen als jullie samen zijn." Alsof ze de rust in elkaar aanspraken, en het beste in elkaar boven haalden. Wystan vond het heerlijk om te zien.
Het zou Themis vreselijk veel pijn doen als ze Nova's gedachtes en gevoelens ooit zou horen. Maar tegelijk zou ze het de Nimf niet kwalijk nemen. Achter Charles aangaan was misschien wel het domste wat ze ooit had gedaan, maar tegelijkertijd had ze het ook echt moeten doen. Ze had niet geslapen als die man nog had geleefd. En hoewel ze Nova's gedachtes niet kende, voelde ze ergens wel dat de Nimf niet helemaal open was en haar afstand bewaarde, iets dat nu al stak. Nova was misschien niet zoveel jonger dan zijzelf, maar Themis zag de Nimf wel degelijk als haar eigen dochter. Ze werd dan ook wat droevig door de woorden die ze hoorde. "Ik heb daar helaas niets tegen lieverd," zei ze zacht. "Er zijn vele slaapmiddelen die zouden zorgen dat je niet droomt, maar die ga ik je niet geven. Ik kan je alleen maar aanbieden dat ik een luisterend oor zal zijn als je erover wilt praten." Ze glimlachte zacht, warm naar Nova en sloeg toen een arm om haar schouders terwijl ze even in een pan roerde. "Als ik de tijd terug kon draaien, zou ik het meteen doen Nova." Dan zou ze Charles hebben gedood na de ontvoering van Aelia en Lisse. Dan had die man al deze schade niet kunnen doen. Maar dat hadden ze niet gedaan, en net als Amiel zou ze daar altijd spijt van blijven hebben, en daardoor zichzelf altijd een beetje de schuld van de epidemie blijven geven.
Hij keek glimlachend naar Kaspar. "Geen probleem. Ik ben blij dat we haar wat vrolijkheid kunnen geven." Ook al was het dan ten koste van hem en zijn wielen, of zo voelde het in ieder geval nog even voor Boaz.
En die vrolijkheid zou nodig gaan zijn. Want net in de dagen daarna ging Boaz weer een hele depressieve periode in. Juist door Kaspar en Faye buiten te zien, Kaspar als wolf en Faye als een hyperactief berggeitje, miste Boaz zijn benen meer dan ooit. Als de twee in de tuin waren, en hij binnen, zat de man zacht snikkend in de bibliotheek of salon. Hij zorgde er altijd voor dat Faye hem niet zou zien huilen, maar wist ook dat Kaspar het wel zag. Boaz deed zijn best voor de kleine Faun, maar tegelijk sliep en at hij weer weinig en zat hij soms urenlang naar de piano te staren. Binnenkort zou het snarenwerk er weer ingezet worden, en zou blijken of hij gestemd kon worden. Boaz dacht dat het wel zou lukken, en hij zou graag zien dat Destan dan langskwam. Dat die dan kon zien dat schade niet onomkeerbaar was (gezien het Destan was die het ding in een woedeaanval had verwoest). Het was een metafoor die Boaz echter zelf niet inzag in deze dagen, dagen waarin zijn handen vaak over zijn benen gingen zonder daar iets van te voelen.
Wystan knikte glimlachend en knuffelde Tamira met één arm. "Ik denk dat je het geweldig gaat doen met die kleine," zei hij zacht, zodat de drie ukkies hen niet hoorden. "Jullie lijken altijd zo ontspannen als jullie samen zijn." Alsof ze de rust in elkaar aanspraken, en het beste in elkaar boven haalden. Wystan vond het heerlijk om te zien.
Het zou Themis vreselijk veel pijn doen als ze Nova's gedachtes en gevoelens ooit zou horen. Maar tegelijk zou ze het de Nimf niet kwalijk nemen. Achter Charles aangaan was misschien wel het domste wat ze ooit had gedaan, maar tegelijkertijd had ze het ook echt moeten doen. Ze had niet geslapen als die man nog had geleefd. En hoewel ze Nova's gedachtes niet kende, voelde ze ergens wel dat de Nimf niet helemaal open was en haar afstand bewaarde, iets dat nu al stak. Nova was misschien niet zoveel jonger dan zijzelf, maar Themis zag de Nimf wel degelijk als haar eigen dochter. Ze werd dan ook wat droevig door de woorden die ze hoorde. "Ik heb daar helaas niets tegen lieverd," zei ze zacht. "Er zijn vele slaapmiddelen die zouden zorgen dat je niet droomt, maar die ga ik je niet geven. Ik kan je alleen maar aanbieden dat ik een luisterend oor zal zijn als je erover wilt praten." Ze glimlachte zacht, warm naar Nova en sloeg toen een arm om haar schouders terwijl ze even in een pan roerde. "Als ik de tijd terug kon draaien, zou ik het meteen doen Nova." Dan zou ze Charles hebben gedood na de ontvoering van Aelia en Lisse. Dan had die man al deze schade niet kunnen doen. Maar dat hadden ze niet gedaan, en net als Amiel zou ze daar altijd spijt van blijven hebben, en daardoor zichzelf altijd een beetje de schuld van de epidemie blijven geven.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Hoewel Kaspar niet wilde, kon hij ook niet de hele dag maar thuis zitten en door huis zwerven. Boaz stond hem ook niet altijd toe om er te zijn en hij wist hoe hard zijn hulp nodig was op Eldon. Dus af en toe verdween hij voor een paar uurtjes, hoewel hij nu meer thuis was en bij Boaz was dan ooit tevoren.
Kaspar en Kiran kwamen af en toe ook over en dan was het dolle boel, samen met Faye. Het meisje leek vooral benauwd te zijn voor sloten en kleine ruimtes zonder uitgang. Gelukkig was het kasteeltje groot genoeg en was de tuin ook helemaal klaar voor haar. Samen met Kaspar was ze de boel aan het opknappen. De paden waren weer te zien, onkruid was zo goed als weg en het enige wat nog moest gebeuren was de 'rolplank' zoals zij het noemde. Dan kon ook Boaz weer naar buiten. Af en toe kwam ze hem al extra knuffelen omdat ze heus wel door had dat de man verdrietig was. Ze had uit het muzieklokaal een panfluit gehaald en daar speelde ze wat kleine liedjes op voor hem. Faye kon nog niet veel maar had duidelijk de gave van muzikaliteit wel meegekregen.
Op een middag, Kaspar was net twee uurtjes vertrokken, kwam ze bij hem staan en bond hem een blinddoek om. "Ik heb een verrassing klaar!" en ze duldde geen tegenspraak. Faye was heel voorzichtig met hem, maar ook onverbiddelijk. Boaz mocht nergens aanzitten en zij zou hem wel duwen. Of meer trekken in dit geval. Ze gingen langzaam richting de deur naar de tuinen en toen achteruit over de rolplank. De schelpjes knerpten onder de wielen en het duurde even voordat Faye hem op een goede plek had neergezet. Ze deed de blinddoek bij hem af. "Tadaaaa!"
Boaz zat in de zon, met uitzicht op de bloemperken. Stralend en nerveus tegelijk keek ze hem aan.
In die week kreeg Tamira ook de papieren rond en kwam die trots laten zien aan Wystan. Best wel een gek idee. Ze was nu moeder/voogd van de kleine Lillian. Tegelijk was dit het eerste moment dat ze samen hadden zonder dat ze op de kotertjes moesten letten en dat was wel een goed moment om te gebruiken om te praten.
"Ik denk dat onbewust dit me dwarszat. Dat je geen gezin met mij kon hebben en dat ik ergens toch wel dat wilde." Tamira haalde lichtjes haar schouders op, want ze wist het niet precies en ze nam Wystan eens op.
Nova kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst iets bewust voor haar moeder en vriendin had verzwegen. Het voelde niet goed, maar op dit moment kon ze er ook nog niet over praten. Ze had eerst moeten huilen en het nieuws hardop moeten zeggen om het überhaupt te geloven en te erkennen. Dat had bij Aya gekund zonder direct het gesprek aan te gaan. Gewoon huilen en elkaar knuffelen en niet de enige zijn die het wist, was eventjes genoeg. Nova wist ook wel dat ze het niet lang verborgen kon houden, maar tegen die tijd zou ze nog steeds niet weten wat ze moest doen. Ze wilde het Sam vragen, maar tegelijk was ze doodsbang om de natuur in te gaan. Straks zou ze hem voelen en horen en dan wist ze niet of ze de kracht had om terug te gaan naar huis.
Dus ze knuffelde Themis zwijgend en ging daarna naar Edmond om nog een poosje te kletsen en samen te zwijgen.
Kaspar en Kiran kwamen af en toe ook over en dan was het dolle boel, samen met Faye. Het meisje leek vooral benauwd te zijn voor sloten en kleine ruimtes zonder uitgang. Gelukkig was het kasteeltje groot genoeg en was de tuin ook helemaal klaar voor haar. Samen met Kaspar was ze de boel aan het opknappen. De paden waren weer te zien, onkruid was zo goed als weg en het enige wat nog moest gebeuren was de 'rolplank' zoals zij het noemde. Dan kon ook Boaz weer naar buiten. Af en toe kwam ze hem al extra knuffelen omdat ze heus wel door had dat de man verdrietig was. Ze had uit het muzieklokaal een panfluit gehaald en daar speelde ze wat kleine liedjes op voor hem. Faye kon nog niet veel maar had duidelijk de gave van muzikaliteit wel meegekregen.
Op een middag, Kaspar was net twee uurtjes vertrokken, kwam ze bij hem staan en bond hem een blinddoek om. "Ik heb een verrassing klaar!" en ze duldde geen tegenspraak. Faye was heel voorzichtig met hem, maar ook onverbiddelijk. Boaz mocht nergens aanzitten en zij zou hem wel duwen. Of meer trekken in dit geval. Ze gingen langzaam richting de deur naar de tuinen en toen achteruit over de rolplank. De schelpjes knerpten onder de wielen en het duurde even voordat Faye hem op een goede plek had neergezet. Ze deed de blinddoek bij hem af. "Tadaaaa!"
Boaz zat in de zon, met uitzicht op de bloemperken. Stralend en nerveus tegelijk keek ze hem aan.
In die week kreeg Tamira ook de papieren rond en kwam die trots laten zien aan Wystan. Best wel een gek idee. Ze was nu moeder/voogd van de kleine Lillian. Tegelijk was dit het eerste moment dat ze samen hadden zonder dat ze op de kotertjes moesten letten en dat was wel een goed moment om te gebruiken om te praten.
"Ik denk dat onbewust dit me dwarszat. Dat je geen gezin met mij kon hebben en dat ik ergens toch wel dat wilde." Tamira haalde lichtjes haar schouders op, want ze wist het niet precies en ze nam Wystan eens op.
Nova kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst iets bewust voor haar moeder en vriendin had verzwegen. Het voelde niet goed, maar op dit moment kon ze er ook nog niet over praten. Ze had eerst moeten huilen en het nieuws hardop moeten zeggen om het überhaupt te geloven en te erkennen. Dat had bij Aya gekund zonder direct het gesprek aan te gaan. Gewoon huilen en elkaar knuffelen en niet de enige zijn die het wist, was eventjes genoeg. Nova wist ook wel dat ze het niet lang verborgen kon houden, maar tegen die tijd zou ze nog steeds niet weten wat ze moest doen. Ze wilde het Sam vragen, maar tegelijk was ze doodsbang om de natuur in te gaan. Straks zou ze hem voelen en horen en dan wist ze niet of ze de kracht had om terug te gaan naar huis.
Dus ze knuffelde Themis zwijgend en ging daarna naar Edmond om nog een poosje te kletsen en samen te zwijgen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Het duurde even voordat Boaz alles scherp had, zo fel voelde het zonlicht aan aan zijn ogen. Hij was sinds zijn ziekte al niet meer echt buiten geweest en dus knipperde hij wat verdwaasd. Pas toen hij gewend was aan het felle zonlicht, werden zijn ogen groot en staarde hij om zich heen. Even wilde hij boos worden. Boos dat er een speciale plank was vastgezet zodat hij naar de tuin kon, boos dat hij zo werd geconfronteerd met het verlies van zijn benen. Maar toen voelde hij een briesje in zijn haar... Het waaide nauwelijks, maar Boaz voelde hem wel. Hij probeerde het te verbijten, maar zachtjes vertrok zijn mond tot een streep terwijl geluidloze tranen over zijn wangen begonnen te stromen. Zacht trok hij Faye bij hem op schoot, en zonder iets te zeggen begon hij te rollen. De stevige wielen hadden weinig moeite met de schelpjes en steentjes, die voor dezelfde weerstand zorgden als het tapijt binnen. Boaz' armen leken er in ieder geval geen moeite mee te hebben.
Zo rolde hij, met Faye op zijn schoot, een paar rondjes, tot ze bij het kleine vijvertje waren. Zacht knuffelde hij het Fauntje, terwijl hij eindelijk stopte met huilen. "Dank je meisje," zei hij zacht. "Dank je." Hij had niet beseft hoe vreselijk erg hij buiten zijn had gemist tot dit moment. Nu zou hij naar het terras kunnen, bezig kunnen zijn met plantjes en kruiden, met dagelijkse klusjes die hem wat frisse lucht bezorgden. Want in dit zonlicht, werd ook pas echt zichtbaar hoe bleek Boaz eigenlijk was geworden (zeker gezien hij altijd een gebruinde huid had gehad).
Wystan keek verbaasd en nam toen zacht haar hand in de zijne. "Lieverd, ik heb nooit geweten dat je dat zo dwarszat," zei hij oprecht. "Ik dacht dat je geen kinderen wilde, en ja ik had graag een gezin gewild, maar als dat niet met jou kon zijn dan accepteerde ik dat net zo moeiteloos." Hij glimlachte liefdevol naar Tamira, maar werd toen ineens wat onzekerder. "Ik.. ik weet dat we nog heel veel moeten bespreken. Dat ik moet leren opener tegen je te zijn over wat me soms kan dwars zitten. Maar... maar lieve Tamira, wil je het misschien weer met me proberen? Willen jullie beiden het met me proberen?" Als gezinnetje dan dit keer? Zij, hij, en de kleine Lillian?
Themis was ook als de dood dat Nova het bos weer in zou gaan, maar tegelijk vond ze het nog niet haar plek om erover te beginnen. Niet terwijl zij zo lang van huis weg was geweest, op zo'n rottig moment en om zo'n vreselijke reden.
Maar een paar dagen later, toen Nova nog altijd niet lekker leek te zijn, kwam ze op een middag naast haar dochter op de bank zitten. De meisjes sliepen, net als Edmond, en Aelia was naar school. Bezorgd keek Themis naar Nova.
"Heb je misschien zin om even samen naar buiten te gaan?" De drie 'snurkers' zouden zich wel even redden, en hoewel Themis wist dat Nova eerder bij verdriet het bos in was gevlucht, viel het haar op dat ze nu amper naar buiten ging. En als ze naar buiten ging was het alleen om naar Eldon te gaan, nooit gewoon voor een frisse neus. "Het hoeft niet ver, als je het bos niet in wilt. Gewoon even wat frisse lucht en je gedachtes loslaten." Even niet aan alle zorgen denken.
Zo rolde hij, met Faye op zijn schoot, een paar rondjes, tot ze bij het kleine vijvertje waren. Zacht knuffelde hij het Fauntje, terwijl hij eindelijk stopte met huilen. "Dank je meisje," zei hij zacht. "Dank je." Hij had niet beseft hoe vreselijk erg hij buiten zijn had gemist tot dit moment. Nu zou hij naar het terras kunnen, bezig kunnen zijn met plantjes en kruiden, met dagelijkse klusjes die hem wat frisse lucht bezorgden. Want in dit zonlicht, werd ook pas echt zichtbaar hoe bleek Boaz eigenlijk was geworden (zeker gezien hij altijd een gebruinde huid had gehad).
Wystan keek verbaasd en nam toen zacht haar hand in de zijne. "Lieverd, ik heb nooit geweten dat je dat zo dwarszat," zei hij oprecht. "Ik dacht dat je geen kinderen wilde, en ja ik had graag een gezin gewild, maar als dat niet met jou kon zijn dan accepteerde ik dat net zo moeiteloos." Hij glimlachte liefdevol naar Tamira, maar werd toen ineens wat onzekerder. "Ik.. ik weet dat we nog heel veel moeten bespreken. Dat ik moet leren opener tegen je te zijn over wat me soms kan dwars zitten. Maar... maar lieve Tamira, wil je het misschien weer met me proberen? Willen jullie beiden het met me proberen?" Als gezinnetje dan dit keer? Zij, hij, en de kleine Lillian?
Themis was ook als de dood dat Nova het bos weer in zou gaan, maar tegelijk vond ze het nog niet haar plek om erover te beginnen. Niet terwijl zij zo lang van huis weg was geweest, op zo'n rottig moment en om zo'n vreselijke reden.
Maar een paar dagen later, toen Nova nog altijd niet lekker leek te zijn, kwam ze op een middag naast haar dochter op de bank zitten. De meisjes sliepen, net als Edmond, en Aelia was naar school. Bezorgd keek Themis naar Nova.
"Heb je misschien zin om even samen naar buiten te gaan?" De drie 'snurkers' zouden zich wel even redden, en hoewel Themis wist dat Nova eerder bij verdriet het bos in was gevlucht, viel het haar op dat ze nu amper naar buiten ging. En als ze naar buiten ging was het alleen om naar Eldon te gaan, nooit gewoon voor een frisse neus. "Het hoeft niet ver, als je het bos niet in wilt. Gewoon even wat frisse lucht en je gedachtes loslaten." Even niet aan alle zorgen denken.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Dat was niet helemaal wat ze had verwacht, maar Faye vond het fijn op schoot en liet zich door hem rondrijden. Als een prinsesje, bedacht ze zich tevreden en giechelde. Maar ze draaide zich wat om en legde haar handjes op zijn wangen en deed het enige wat ze nog van de andere volwassenen kon herinneren. Ze drukte een kusje op zijn neus om hem aan het lachen te krijgen.
"Je moet niet huilen, het is mooi buiten, pap..ehm.. Boaz." Ze kreeg een kleur en schuifelde wat heen en weer. Daarna omhelsde ze hem stevig. Ze had hem papa willen noemen en Faye snapte niet zo goed waar haar eigen ouders waren, maar had het wel fijn met Boaz en Kaspar. Het meisje accepteerde moeiteloos dat de mannen van elkaar hielden en zij hun speciale meisje was.
"Ik wist ook niet dat het me dwarszat," ging Tamira er tegenin. Tenslotte had ze haar kans gehad en had ze het toen doodeng gevonden. Hoewel ze goed was met kinderen en ook Nova had geaccepteerd als Petr wel was blijven hangen. Ze keek naar zijn vingers en volgde de lijnen met haar vingertoppen en hield hem vast. Maar ze wist het niet. Soms miste ze hem gigantisch en soms leek het wel alsof het niet zo had moeten zijn.
"Lilly komt nu op 1, Wys." Ze keek hem aan, zocht zijn blik om te zien dat hij begreep dat ze serieus was. "Maar ik mis onze avonden samen. Misschien kunnen we daarmee beginnen." Langzaam aan dus. Elkaar weer leren kennen en geduldig zijn, al was dat laatste niet altijd haar sterkste punt.
Nova vond het voorstel doodeng en keek even over haar schouder, maar ze wist ook wel dat de meisjes Edmond zouden wakker maken als er iets was. Bovendien ging Ed goed vooruit en zou hij heus niet vier uur slapen, zoals aan het begin van de tijd toen hij naar huis mocht. "Oké, eventjes," reageerde ze zachtjes en pakte een vestje voor over haar jurk. De zomer was nog niet afgelopen en leek dit jaar lang te blijven hangen.
Ze ademde huiverig in toen ze buiten stond en naar het bos keek. Alles in haar schreeuwde om die kant op te gaan. Resoluut draaide Nova zich om en ze liepen samen richting de beek die langs de oostkant van het kasteel stroomde.
"Je moet niet huilen, het is mooi buiten, pap..ehm.. Boaz." Ze kreeg een kleur en schuifelde wat heen en weer. Daarna omhelsde ze hem stevig. Ze had hem papa willen noemen en Faye snapte niet zo goed waar haar eigen ouders waren, maar had het wel fijn met Boaz en Kaspar. Het meisje accepteerde moeiteloos dat de mannen van elkaar hielden en zij hun speciale meisje was.
"Ik wist ook niet dat het me dwarszat," ging Tamira er tegenin. Tenslotte had ze haar kans gehad en had ze het toen doodeng gevonden. Hoewel ze goed was met kinderen en ook Nova had geaccepteerd als Petr wel was blijven hangen. Ze keek naar zijn vingers en volgde de lijnen met haar vingertoppen en hield hem vast. Maar ze wist het niet. Soms miste ze hem gigantisch en soms leek het wel alsof het niet zo had moeten zijn.
"Lilly komt nu op 1, Wys." Ze keek hem aan, zocht zijn blik om te zien dat hij begreep dat ze serieus was. "Maar ik mis onze avonden samen. Misschien kunnen we daarmee beginnen." Langzaam aan dus. Elkaar weer leren kennen en geduldig zijn, al was dat laatste niet altijd haar sterkste punt.
Nova vond het voorstel doodeng en keek even over haar schouder, maar ze wist ook wel dat de meisjes Edmond zouden wakker maken als er iets was. Bovendien ging Ed goed vooruit en zou hij heus niet vier uur slapen, zoals aan het begin van de tijd toen hij naar huis mocht. "Oké, eventjes," reageerde ze zachtjes en pakte een vestje voor over haar jurk. De zomer was nog niet afgelopen en leek dit jaar lang te blijven hangen.
Ze ademde huiverig in toen ze buiten stond en naar het bos keek. Alles in haar schreeuwde om die kant op te gaan. Resoluut draaide Nova zich om en ze liepen samen richting de beek die langs de oostkant van het kasteel stroomde.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Boaz glimlachte echter warm bij die woorden. "Je mag me noemen zoals je wilt kleintje. En je mag hier zolang blijven als jij wilt." Kaspar had Faye duidelijk al in zijn hart gesloten, en nu Boaz het een beetje kon toestaan en door zijn eigen pijn heen kon kijken zag hij ook wel in dat het meisje iets bij hen beiden boven bracht dat ze allebei misschien wel hadden gemist. Beide mannen waren zorgzaam van nature en de kleine Faye bracht die kant heel erg goed naar boven. Hoewel ze ook streng voor haar zouden kunnen zijn als dat nodig was. Hij streek zacht door haar haren en rolde toen naar een rozenstruik die stond te bloeien. Rustig begon hij haar te vertellen over de roos, hoe je zag wanneer die klaar was, en dat als hij straks uitgebloeid was en de rozenbottels erop zaten dat ze daar lekkere siroop van konden maken voor limonade.
Wystan glimlachte haar toe toen ze zijn blik zocht. "Uiteraard," zei hij serieus, zonder enig verlangen of wrok. Lillian kwam ook eerst, dat was heel logisch. Maar toen moest hij toch een beetje gaan plagen, anders zou hij zichzelf niet zijn. Dus keerde die schittering in zijn ogen terug. "Dan nodig ik moeder en dochter hierbij uit om morgenavond bij mij te komen eten. Tenminste, als moeders nog wel zo lang op kan blijven. Je wordt immers toch een dagje ouder, zie ik daar al grijze haren?" Hij had 'vanavond' willen zeggen, maar dan zou hij weer gaan haasten en dat voelde niet als het juiste om te doen. Hij grijnsde jongensachtig plagend naar haar bij zijn opmerkingen over ouder worden en het moederschap dat ze nu op zich had genomen. Maar Tamira wist heus wel dat hij eigenlijk vreselijk trots op haar was voor wat ze deed voor Lillian.
Themis voelde Nova's spanning maar al te duidelijk en zacht haakte ze haar arm in die van Nova. "Het bos roept weer?" vroeg ze op nuchtere toon. Niet bezorgd, niet gealarmeerd, niet veroordelend. Het was niet vreemd dat Nova daar weer naar dreigde te gaan luisteren, zoals ze vorige keer ook had gedaan. Nu waren er immers twee stemmen die ze erin kon horen, wat de roep misschien sterker dreigde te maken. "Ik kan me niet voorstellen wat je doormaakt Nova, dus ik heb geen woorden van raad voor je," ging ze zacht verder. "Maar ik wil wel dat je weet dat Edmond en ik er altijd voor je zullen zijn. Ook als de roep sterker wordt, zullen we over je waken zodat je niet verdwaald raakt." Ze glimlachte warm naar haar. Maar toen werd haar blik weer serieus. "En ik wil je bedanken voor het zorgen voor Edmond toen ik weg was." Even werd ze stil terwijl ze zocht naar de woorden die ze wist dat ze moest, en wilde zeggen. "Ik weet dat ik een rampzalig moment heb gekozen om te vertrekken Nova. Dat ik jou nooit had moeten opzadelen met de zorg over Edmond, Aelia, jezelf, en je meisjes. Maar... ik deed waarvan ik dacht dat het het juiste was. Ik wist dat Destan Sam had beloofd in zijn naam wraak te nemen, en ik wist dat Destan dat nooit zou kunnen. Maar de Duivel in mij, die wat wraakzuchtiger is dan de moeder in mij, vertelde me dat ik dit moment niet nog een keer moest laten schieten. Dat Charles me deze keer niet mocht ontkomen. Dat praat niet goed dat ik ben vertrokken en dat ik jullie in de steek heb gelaten, het enige wat ik daarvan kan zeggen is dat het me vreselijk spijt. En dat ik het nooit meer zal doen. Wat er nu ook gebeurd, ik ben er voor jullie." Bij deze woorden keek ze Nova niet aan, omdat ze zich moest concentreren op het juiste zeggen en geen stomme dingen uit haar mond laten komen. Ze had Edmond en Aelia deze woorden ook al gezegd een paar dagen ervoor, zij het in iets andere vorm omdat het voor hen natuurlijk weer net wat anders was geweest dan voor Nova, maar ze had Nova nog niet eerder privé kunnen spreken. Een ander zou zich niet verantwoordden, maar gezien Nova een volwassen vrouw was met eigen kinderen vond Themis dat ze recht had op een excuses en mogelijk een uitleg.
Wystan glimlachte haar toe toen ze zijn blik zocht. "Uiteraard," zei hij serieus, zonder enig verlangen of wrok. Lillian kwam ook eerst, dat was heel logisch. Maar toen moest hij toch een beetje gaan plagen, anders zou hij zichzelf niet zijn. Dus keerde die schittering in zijn ogen terug. "Dan nodig ik moeder en dochter hierbij uit om morgenavond bij mij te komen eten. Tenminste, als moeders nog wel zo lang op kan blijven. Je wordt immers toch een dagje ouder, zie ik daar al grijze haren?" Hij had 'vanavond' willen zeggen, maar dan zou hij weer gaan haasten en dat voelde niet als het juiste om te doen. Hij grijnsde jongensachtig plagend naar haar bij zijn opmerkingen over ouder worden en het moederschap dat ze nu op zich had genomen. Maar Tamira wist heus wel dat hij eigenlijk vreselijk trots op haar was voor wat ze deed voor Lillian.
Themis voelde Nova's spanning maar al te duidelijk en zacht haakte ze haar arm in die van Nova. "Het bos roept weer?" vroeg ze op nuchtere toon. Niet bezorgd, niet gealarmeerd, niet veroordelend. Het was niet vreemd dat Nova daar weer naar dreigde te gaan luisteren, zoals ze vorige keer ook had gedaan. Nu waren er immers twee stemmen die ze erin kon horen, wat de roep misschien sterker dreigde te maken. "Ik kan me niet voorstellen wat je doormaakt Nova, dus ik heb geen woorden van raad voor je," ging ze zacht verder. "Maar ik wil wel dat je weet dat Edmond en ik er altijd voor je zullen zijn. Ook als de roep sterker wordt, zullen we over je waken zodat je niet verdwaald raakt." Ze glimlachte warm naar haar. Maar toen werd haar blik weer serieus. "En ik wil je bedanken voor het zorgen voor Edmond toen ik weg was." Even werd ze stil terwijl ze zocht naar de woorden die ze wist dat ze moest, en wilde zeggen. "Ik weet dat ik een rampzalig moment heb gekozen om te vertrekken Nova. Dat ik jou nooit had moeten opzadelen met de zorg over Edmond, Aelia, jezelf, en je meisjes. Maar... ik deed waarvan ik dacht dat het het juiste was. Ik wist dat Destan Sam had beloofd in zijn naam wraak te nemen, en ik wist dat Destan dat nooit zou kunnen. Maar de Duivel in mij, die wat wraakzuchtiger is dan de moeder in mij, vertelde me dat ik dit moment niet nog een keer moest laten schieten. Dat Charles me deze keer niet mocht ontkomen. Dat praat niet goed dat ik ben vertrokken en dat ik jullie in de steek heb gelaten, het enige wat ik daarvan kan zeggen is dat het me vreselijk spijt. En dat ik het nooit meer zal doen. Wat er nu ook gebeurd, ik ben er voor jullie." Bij deze woorden keek ze Nova niet aan, omdat ze zich moest concentreren op het juiste zeggen en geen stomme dingen uit haar mond laten komen. Ze had Edmond en Aelia deze woorden ook al gezegd een paar dagen ervoor, zij het in iets andere vorm omdat het voor hen natuurlijk weer net wat anders was geweest dan voor Nova, maar ze had Nova nog niet eerder privé kunnen spreken. Een ander zou zich niet verantwoordden, maar gezien Nova een volwassen vrouw was met eigen kinderen vond Themis dat ze recht had op een excuses en mogelijk een uitleg.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Toch werd ze er wel weer een beetje verlegen van en in de middag, toen ze buiten een lunch aten, keek ze hem serieus aan. "Mijn ouders zijn weg, of niet?" Ze kwam duidelijk niet hier vandaan en met haar blonde lokken was het lastig te zeggen bij wat voor stam ze had gehoord. Voor een zesjarige had ze heel veel door en onthield ze ook heel veel. "Zijn jij en Kaspar mijn nieuwe papa's?" Het zat haar blijkbaar wel een beetje dwars over hoe het zat. Want de stenen meneer had logeren gezegd en logeren was niet voor elke nacht. Faye begreep het niet helemaal, maar ze vond het fijn hier. Boaz en Kaspar waren heel aardig en er was een grote tuin en Kaspar kon in een wolf veranderen!
Ze stak haar tong naar hem uit en porde hem. "Moet jij nodig zeggen!"
Maar ze hadden een ontspannen middag en de dag erna verscheen ze in normale kleren bij hem. Lillian had ze op de arm en ze had een schattig jurkje aan waar ooit Lea of Rosa nog in had gelopen.
"Wys!" het meisje reageerde nu ook op hem, maar behalve hen twee was ze erg in zichzelf en was ze moeilijk uit haar schulp te trekken. Ze lachte verlegen naar de stenen man en keek hem met sprankelende ogen aan. "Hier eten!"
"Hmm." Nova keek even over haar schouder. "Voor een deel. Ik ben vooral bang wat er gebeurt als ik wel erheen ga." Ook al had ze het als nimf ontzettend nodig om contact te hebben met natuur wat niet uit een kas kwam. Het was dan ook goed dat Themis haar meenam om een rondje te lopen.
Zwijgend luisterde ze naar haar en leunde een klein beetje tegen haar aan. "Ik snap het voor een deel. Maar ik was wel boos op je, dat je ging terwijl wij je ook nodig hadden." Aelia had haar een paar keer gevraagd of mama wel weer thuiskwam en Nova had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om dat aan Themis te zeggen.
"Er is wel iets... wat ik je nog niet heb gezegd." Nova keek niet opzij en richtte haar blik op het gras voor haar voeten. "Ik ben in verwachting."
Ze stak haar tong naar hem uit en porde hem. "Moet jij nodig zeggen!"
Maar ze hadden een ontspannen middag en de dag erna verscheen ze in normale kleren bij hem. Lillian had ze op de arm en ze had een schattig jurkje aan waar ooit Lea of Rosa nog in had gelopen.
"Wys!" het meisje reageerde nu ook op hem, maar behalve hen twee was ze erg in zichzelf en was ze moeilijk uit haar schulp te trekken. Ze lachte verlegen naar de stenen man en keek hem met sprankelende ogen aan. "Hier eten!"
"Hmm." Nova keek even over haar schouder. "Voor een deel. Ik ben vooral bang wat er gebeurt als ik wel erheen ga." Ook al had ze het als nimf ontzettend nodig om contact te hebben met natuur wat niet uit een kas kwam. Het was dan ook goed dat Themis haar meenam om een rondje te lopen.
Zwijgend luisterde ze naar haar en leunde een klein beetje tegen haar aan. "Ik snap het voor een deel. Maar ik was wel boos op je, dat je ging terwijl wij je ook nodig hadden." Aelia had haar een paar keer gevraagd of mama wel weer thuiskwam en Nova had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om dat aan Themis te zeggen.
"Er is wel iets... wat ik je nog niet heb gezegd." Nova keek niet opzij en richtte haar blik op het gras voor haar voeten. "Ik ben in verwachting."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Over haar vraag moest Boaz lang nadenken, vooral omdat hij niet wist hoe hij moest reageren. Uiteindelijk besloot hij het maar te vragen. "Waren je ouders bij je toen je in het huis van Charles kwam?" Want dan waren haar ouders weg ja... Ze waren er niet gevonden, en hoewel ze Charles niet echt kenden ging Boaz er wel vanuit dat hij niet het type was om veel levenden te laten gaan. Destan was immers ook 'ontsnapt', anders had de man het zeker niet gered. Dus op haar volgende vraag glimlachte hij warm naar haar. "Als jij dat wilt zijn we dat ja. Dan maken we van deze lange logeerpartij iets permanents." Dan zou Kaspar het papierwerk kunnen regelen dat hij destijds ook voor Destan had geregeld. Zo ging de man dan ineens van geen kinderen, naar twee kinderen. Boaz zou het natuurlijk ook kunnen doen, maar dat zou misschien vragen oproepen gezien het mogelijk uit zou lekken dat de twee mannen in hetzelfde kasteel woonden. En geruchten ontstonden zo vreselijk makkelijk...
Wystan begon breed te grijnzen toen hij de twee vrouwen zag en meteen nam hij, met een zwier door de lucht, Lillian van Tamira's arm af. "Lilly!" klonk er vrolijk, en een beetje dramatisch alsof hij haar al heeeeeel lang niet gezien had in plaats van die middag nog. "Lust jij eigenlijk wel pannenkoeken?" Hij keek haar met een heel erg twijfelend gezicht aan, een beetje overdreven om haar aan het lachen te maken. "En wat denk je, lust Tamira eigenlijk wel pannenkoeken?" Nu trok hij hetzelfde twijfelende gezicht naar de Dagelf.
Themis knikte. "Dat begrijp ik lieverd, en je hebt er alle recht toe om boos op me te zijn." Ze ging Nova niet betuttelen daarover, en Aelia trouwens ook niet. Hoewel ze zich nog schuldiger zou gaan voelen als ze hoorde dat Aelia getwijfeld had of Themis nog terug zou komen. Alsof ze hen ooit zou achterlaten! Al zou het haar haar leven kostten, ze zou altijd terugkomen naar haar gezin (or she would die trying). "Ik beloof het nogmaals, ik ga nooit meer weg. Wanneer jullie me ook nodig hebben, ik zal er zijn."
Maar toen was er die andere mededeling. Themis viel stil, niet wetend wat ze moest zeggen, wat ze moest doen. Nova was in verwachting? Dat moest van Sam zijn, van hun huwelijksnacht samen. Themis paste de puzzelstukjes al net zo samen als Aya. Maar tegelijk was zij, in tegenstelling tot Aya, aanzienlijk moederlijker over Nova. En dus stelde zij wel de vragen die de weerwolf niet had gesteld. "Wil.. wil je het houden?" Had Nova al een besluit genomen? Of wist ze het nog niet en vrat ze zichzelf daar zo over op? Want het was Themis wel opgevallen dat het meisje ergens mee had gezeten, maar ze had de verklaring over het dromen over Sam als antwoord geaccepteerd omdat ze nooit had bedacht dat Nova zwanger zou zijn. Dat was totaal niet in haar opgekomen.
Wystan begon breed te grijnzen toen hij de twee vrouwen zag en meteen nam hij, met een zwier door de lucht, Lillian van Tamira's arm af. "Lilly!" klonk er vrolijk, en een beetje dramatisch alsof hij haar al heeeeeel lang niet gezien had in plaats van die middag nog. "Lust jij eigenlijk wel pannenkoeken?" Hij keek haar met een heel erg twijfelend gezicht aan, een beetje overdreven om haar aan het lachen te maken. "En wat denk je, lust Tamira eigenlijk wel pannenkoeken?" Nu trok hij hetzelfde twijfelende gezicht naar de Dagelf.
Themis knikte. "Dat begrijp ik lieverd, en je hebt er alle recht toe om boos op me te zijn." Ze ging Nova niet betuttelen daarover, en Aelia trouwens ook niet. Hoewel ze zich nog schuldiger zou gaan voelen als ze hoorde dat Aelia getwijfeld had of Themis nog terug zou komen. Alsof ze hen ooit zou achterlaten! Al zou het haar haar leven kostten, ze zou altijd terugkomen naar haar gezin (or she would die trying). "Ik beloof het nogmaals, ik ga nooit meer weg. Wanneer jullie me ook nodig hebben, ik zal er zijn."
Maar toen was er die andere mededeling. Themis viel stil, niet wetend wat ze moest zeggen, wat ze moest doen. Nova was in verwachting? Dat moest van Sam zijn, van hun huwelijksnacht samen. Themis paste de puzzelstukjes al net zo samen als Aya. Maar tegelijk was zij, in tegenstelling tot Aya, aanzienlijk moederlijker over Nova. En dus stelde zij wel de vragen die de weerwolf niet had gesteld. "Wil.. wil je het houden?" Had Nova al een besluit genomen? Of wist ze het nog niet en vrat ze zichzelf daar zo over op? Want het was Themis wel opgevallen dat het meisje ergens mee had gezeten, maar ze had de verklaring over het dromen over Sam als antwoord geaccepteerd omdat ze nooit had bedacht dat Nova zwanger zou zijn. Dat was totaal niet in haar opgekomen.
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Ze dacht een poosje na. "Niet in het huis. Wel onderweg." Onderweg waren haar ouders een poos bij de rest geweest, maar uiteindelijk was de groep opgesplitst. Hoewel Amiel en Themis heel wat nare dingen hadden gezien bij Charles' complexen, waren daar geen Faunen bij verder. Toch had Faye gelijk, al wist ze het niet. Haar ouders waren verkocht en zouden niet heel lang meer leven.
"Wat is pe-pe..makent?" Ze trok een gezicht naar Boaz. Wat was dat en wat bekende het en waarom gebruikte hij zo'n moeilijk woord?
Maar ze vond het wel een fijn idee dat er twee volwassenen waren in haar leven die de rol van ouder vervulden.
"Pannenkoeken!" Haar reebruine ogen lichtten op en sprankelden terwijl ze hem een knuffel gaf. Ja, dat ging er wel in bij haar.
Tamira stak kinderachtig haar tong naar hem uit en drukte een kus op zijn wang. "Je weet best dat ik dat heerlijk vind."
Lilly moest lachen om gekke Wystan en volgde een poosje de bewegingen van Tamira, maar was al snel weer op haar gemak. Ze was bij de enige twee mensen waar ze zich fijn voelde en was al helemaal tevreden toen ze een beetje ranja kreeg.
Nova drukte zich wat tegen Themis aan. "Ja. Nee." Ze zuchtte. "Ik weet het niet. Ik weet niet of ik het kan." Ze had altijd een groot gezin gewild, maar dat was wel inclusief de vader van de kinderen. Ze was dolgelukkig met Senna en Nyah, maar nog eentje... Ze had wel wat werk op Eldon, maar zoveel was het nou ook weer niet. Tegelijk kon ze zich niet voorstellen dat ze het kind weg zou laten halen. Aan de andere kant kon ze zich niet voorstellen dat ze een kind op de wereld zou zetten die nooit haar vader zou kennen of zien.
"Wat is pe-pe..makent?" Ze trok een gezicht naar Boaz. Wat was dat en wat bekende het en waarom gebruikte hij zo'n moeilijk woord?
Maar ze vond het wel een fijn idee dat er twee volwassenen waren in haar leven die de rol van ouder vervulden.
"Pannenkoeken!" Haar reebruine ogen lichtten op en sprankelden terwijl ze hem een knuffel gaf. Ja, dat ging er wel in bij haar.
Tamira stak kinderachtig haar tong naar hem uit en drukte een kus op zijn wang. "Je weet best dat ik dat heerlijk vind."
Lilly moest lachen om gekke Wystan en volgde een poosje de bewegingen van Tamira, maar was al snel weer op haar gemak. Ze was bij de enige twee mensen waar ze zich fijn voelde en was al helemaal tevreden toen ze een beetje ranja kreeg.
Nova drukte zich wat tegen Themis aan. "Ja. Nee." Ze zuchtte. "Ik weet het niet. Ik weet niet of ik het kan." Ze had altijd een groot gezin gewild, maar dat was wel inclusief de vader van de kinderen. Ze was dolgelukkig met Senna en Nyah, maar nog eentje... Ze had wel wat werk op Eldon, maar zoveel was het nou ook weer niet. Tegelijk kon ze zich niet voorstellen dat ze het kind weg zou laten halen. Aan de andere kant kon ze zich niet voorstellen dat ze een kind op de wereld zou zetten die nooit haar vader zou kennen of zien.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Boaz glimlachte. Dat was nog een te moeilijk woord, daar zou hij aan moeten gaan wennen.
"Permanent betekent voor altijd," legde hij rustig uit. "Dan worden Kaspar en ik je nieuwe papa's." Hoewel ze dat misschien vreemd zou vinden. Het was duidelijk dat ze niet lang geleden haar ouders was verloren. Ze zouden inderdaad niet weten dat de twee Faunen niet lang meer hadden, en ze zouden nooit weten wat er precies met hen gebeurd was.
"Zou je dat willen?"
Hij schonk beiden wat te drinken in, en ging toen bakken. Met twee pannen zodat er al snel een grote stapel dampende heerlijke pannenkoeken klaar lag voor de twee. En voor hem natuurlijk. Ondertussen vertelde hij over de nieuwe gevleugelde paarden die binnen waren gekomen en die binnenkort voor het eerst bereden zouden worden. Hij keek even om naar de twee dames. "Zou je dat willen Lilly? Op een vliegend paard rijden?" Als Tamira achter haar zat, zou er niets gebeuren.
Themis streek zacht over Nova's rug. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen bij dit geval. "Wat je ook besluit, wij zijn er voor je lieverd. Je hebt bij ons altijd een huis en jij en de meisjes zijn net zo goed deel van ons gezin." Dus geld en dergelijken was iets waar ze zich geen zorgen over hoefde te maken. Eigenlijk dacht Themis even dat het misschien juist wel een goed idee was om Sam om raad te vragen, maar ze besefte zich ook meteen dat zij de kracht van het bos op Nova niet goed begreep en dus was het misschien juist wel iets stoms om te zeggen. "We houden van je lieverd. En ook van Nyah en Senna, en ook van dit nieuwe kleintje als je het besluit te houden." En Sam zou dat ook gedaan hebben, dacht Themis maar die woorden sprak ze niet uit. De Duivelin hoopte maar dat troostende woorden een acceptabel alternatief waren op raad.
"Permanent betekent voor altijd," legde hij rustig uit. "Dan worden Kaspar en ik je nieuwe papa's." Hoewel ze dat misschien vreemd zou vinden. Het was duidelijk dat ze niet lang geleden haar ouders was verloren. Ze zouden inderdaad niet weten dat de twee Faunen niet lang meer hadden, en ze zouden nooit weten wat er precies met hen gebeurd was.
"Zou je dat willen?"
Hij schonk beiden wat te drinken in, en ging toen bakken. Met twee pannen zodat er al snel een grote stapel dampende heerlijke pannenkoeken klaar lag voor de twee. En voor hem natuurlijk. Ondertussen vertelde hij over de nieuwe gevleugelde paarden die binnen waren gekomen en die binnenkort voor het eerst bereden zouden worden. Hij keek even om naar de twee dames. "Zou je dat willen Lilly? Op een vliegend paard rijden?" Als Tamira achter haar zat, zou er niets gebeuren.
Themis streek zacht over Nova's rug. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen bij dit geval. "Wat je ook besluit, wij zijn er voor je lieverd. Je hebt bij ons altijd een huis en jij en de meisjes zijn net zo goed deel van ons gezin." Dus geld en dergelijken was iets waar ze zich geen zorgen over hoefde te maken. Eigenlijk dacht Themis even dat het misschien juist wel een goed idee was om Sam om raad te vragen, maar ze besefte zich ook meteen dat zij de kracht van het bos op Nova niet goed begreep en dus was het misschien juist wel iets stoms om te zeggen. "We houden van je lieverd. En ook van Nyah en Senna, en ook van dit nieuwe kleintje als je het besluit te houden." En Sam zou dat ook gedaan hebben, dacht Themis maar die woorden sprak ze niet uit. De Duivelin hoopte maar dat troostende woorden een acceptabel alternatief waren op raad.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 24 gasten