Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Permanent klonk een beetje als perkament. Faye mompelde het woordje een paar keer -nooit helemaal goed- om het te onthouden en keek Boaz met een glimlach aan. "Kan ik dan hier blijven?" Het meisje wilde vooral niet meer reizen en opgesloten zitten. Als ze hier kon blijven was dat prima. Al zouden haar dagen dat ze haar ouders wilde snel genoeg komen en zou ze tranen met tuiten huilen.
Op zo'n middag kroop ze bij Kaspar op schoot en had ze met haar hand Boaz' shirt gegrepen, gezien de twee samen op de bank hadden gezeten. Faye miste haar ouders, ook al had ze het goed hier. Het was alleen allemaal nieuw en anders en nu wilde ze knuffels. De knuffels van Kaspar en Boaz waren de beste!
Kaspar streek haar zacht door haar haren en hield haar warm en veilig tegen zich aan. Faye keek hem eventjes een en keek toen naar Boaz, wiens hand ze te pakken had. "Zijn jullie ook getrouwd?" Om zich heen had ze natuurlijk alleen maar man-vrouw stellen gezien en hoewel ze doorhad dat Kas en Boaz van elkaar hielden, had ze ook wel vragen erbij.

Tamira trok een wenkbrauw op. "Dat mag wel als je wat ouder bent. Laten we eerst maar eens zien hoe het gaat met een pony." Een vliegend paard! Dat kind was mogelijk nog maar net drie! Lillian vond het allemaal prima, want ze had nog nooit een paard gezien -voor zover ze wist- en vliegen klonk leuk. Maar toen waren er pannenkoeken en maakte het niet meer uit wat er allemaal werd gezegd. Ze was druk aan het eten en aan het genieten.
Ze spraken samen wat over het werk wat er nog lag, hoe het met Destan ging, daarna bespraken ze Kaspar en hadden ze het over kleine ditjes en datjes, terwijl Lilly aan het smullen was.

Natuurlijk wist Nova wel dat ze er voor haar waren. Net als Destan en Aya. Tegelijk wilde ze gewoon weten wat ze moest doen. Zou Themis het houden? Onderzoekend keek ze haar terwijl ze die vraag zachtjes aan haar stelde. Daarnaast wist ze niet zo goed of ze wel met het verzoek bij Amiel aan kon komen, maar dat was een gedachte die ze nog maar even voor zichzelf hield.

[varden]

Op dat soort momenten troostten ze haar met liefde en probeerden haar af te leiden van het gemis. Maar dat zouden ze natuurlijk nooit helemaal kunnen. Af en toe vroeg Boaz zich af, of het niet beter zou zijn als ze Faye's ouders zouden traceren. Of op zijn minst hun laatste rustplaats zouden vinden zodat het meisje wist wat er met ze gebeurd was. Maar als ze inderdaad in Charles' handen waren gevallen kon het meisje dat misschien maar beter niet weten.
Bij de vraag keek hij even naar Kaspar, en toen glimlachend weer naar Faye. "Nee, dat zijn we niet. Maar je hoeft niet getrouwd te zijn om voor altijd bij iemand te willen blijven, of om van iemand te houden. Ik ben toch ook niet getrouwd met jou? En ik hou wel heel veel van je." Het meisje had in een paar dagen tijd hun beiden harten veroverd en Boaz zou zich nu al geen huis meer zonder Faye kunnen voorstellen. Het meisje gaf hem weer wat plezier in zijn leven, wat zich ook uitte naar Kaspar. Hij had weer plezier in piano spelen, in het werken in de tuin, en binnenkort moest Faye maar eens haar eigen kamer gaan kiezen (ze sliep nu bijna elke avond in een andere kamer) en die gaan versieren.

Soms was Wystan inderdaad ietsjes voorbarig, zeker soms met jonge kinderen. Wystan had een heerlijke avond, en toen de twee vertrokken (omdat Lillian zo zat te gapen dat ze er bijna van omviel) streek hij zacht, liefdevol, met zijn vingers langs Tamira's gezicht. Hij kuste haar niet, dat was misschien nog te snel, maar de liefde zat er aan zijn kant zeker nog wel. "Slaap lekker beiden," zei hij zacht, ook om Lilly niet te wekken. "Ik vond het fijn dit weer te doen Tamira."

Oef... Dat was een lastige vraag... Themis stond dan ook even te kauwen op het antwoord. Wat zou zijn doen, als ze zwanger zou zijn van Edmond maar Edmond was er niet meer? Het was een vreselijk ingewikkelde situatie. Maar voor Themis was er toch maar één antwoord mogelijk. "Ik zou het houden," zei ze zacht, en eerlijk. Maar tegelijkertijd zei ze het met enige terughoudendheid omdat ze Nova niets wilde opleggen. "Ik zou het houden omdat het het laatste bewijs is van onze liefde voor elkaar dat ik kan zien, aanraken, ruiken, terwijl ik het verder met mijn herinneringen zou moeten doen." Het kind zou het ultieme toonbeeld worden van de verloren partner. En dat zou je natuurlijk als ouder nooit moeten uitten, omdat dat teveel druk op de schouders van het kind zou leggen, maar in je hoofd zou je dat weten.

[Ravief]

Kaspar keek liefdevol terug en glimlachte zacht. Maar hij hield zich stil en liet de uitleg aan Boaz over. Eerder had Faye hem al eens gevraagd waarom hij niet met een vrouw was. Hij had simpel gezegd dat hij van Boaz hield en niet van een vrouw. Het meisje had daar even over nagedacht, maar het daarna geaccepteerd. Het was duidelijk dat Faye uit een goed gezin met veel liefde was gekomen, want dat vond ze heel belangrijk. Aandacht voor elkaar en knuffels en elkaar helpen en kusjes voor het slapengaan.
Faye begon te giechelen en schudde haar hoofd. "Jaaa, maar dat kan niet! Ik ben toch veel te jong!" Trouwen was niet voor kinderen, dat was voor volwassenen. Maar ze was tevreden met het antwoord. Ze hielden van elkaar -als elk ander stel- en hielden van haar en dat was fijn en genoeg voor haar op dit moment.
Tijdens de middagen bij Wystan, werd ook duidelijk dat Faye en Senna goed met elkaar konden opschieten al scheelden ze twee jaar. Op een middag zaten ze wat te spelen -ze waren bloemenkransen aan het vlechten- toen het over ouders ging.
"Ik had een papa en een mama en nu heb ik twee papa's," zei Faye wijneuzerig.
Senna kreeg direct een sip gezichtje en dook in elkaar en was nog net niet aan het huilen. "Mijn papa is.. is.."
Wat onhandig kreeg ze een knuffel van de Faun. "Ik heb twee papa's. Je kunt er wel af en toe eentje lenen."
Destan, die net bij Wystan was voor wat werkoverleg, hoorde het aan en kreeg een brok in zijn keel. Zoveel verdriet en zoveel vrijgevigheid op die leeftijd... Wonderbaarlijk en tegelijk meer dan het kleine meisje zou moeten dragen.

Lillian hing tegen haar aan en had haar hoofd tegen Tamira's schouder gelegd en was allang in dromenland. Tamira glimlachte zacht naar hem en gaf hem met haar vrije arm een omhelzing. "Dan kom je over een paar dagen bij ons eten." Ook zij had ervan genoten, al was het goed om rustig aan te doen.

Bij haar woorden begon Nova weer te snikken. Ze voelde zich zo verloren zonder Sam. Ze wist ook wel dat ze een kindje van hen beiden zou houden, maar tegelijk voelde het als veel te veel. Ze had het idee alsof ze niet kon rouwen en tegelijk wist ze niet hoe ze moest rouwen en ooit verder zou kunnen. Haar beide meisjes gaven haar wel weer wat plezier, maar het was alsof een deel van haar er ook niet meer was. Ze was verdorie nog maar net in de dertig.
Uiteindelijk kwam ze wat tot rust in Themis' armen en veegde haar tranen af. Nog een poosje wandelden ze in stilte, maar toen ze terug gingen naar huis, kwam er weer wat meer leven in Nova. "Gaan we nog naar Italië?" Ze was benieuwd of de vakantie door zou gaan en extra veel zon en er even tussen uit en zien waar Themis was opgegroeid klonk haar fantastisch in de oren.

[varden]

Wystan hoorde het ook, net een paar dagen na zijn fijne avond met Tamira en Lillian en hij keek bezorgd naar de twee meisjes. Faye leek erg goed om te gaan met het verlies van haar ouders, maar Wystan vreesde dat dat nog mis zou gaan. Senna was daarentegen een heel ander verhaal. Het meisje hield zich groot, maar het was duidelijk dat ze haar vader vreselijk miste en dat ze besefte dat hij voor altijd weg was. Het was meer dan het kleintje zou moeten doorstaan op het moment, maar voor nu liep Wystan niet op de meisjes af. Die moesten even een momentje met elkaar hebben.
Toen Faye echter weer wat anders aan het doen was, ging de stenen man naast de kleine Nimf zitten. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. "Hoe gaat het Senna?" Met haar, met haar moeder, met haar zusje, met alles. Hoe vond ze het om nu bij Themis en Edmond te wonen? Het meisje deed het goed op school en vertoonde geen tekenen van een dip, maar dat kon zelfs op zo'n jonge leeftijd nog wel eens anders zijn.

"Meisje toch," zei Themis zacht terwijl ze Nova in een stevige omhelzing nam en zacht over haar rug streek. Maar meer kon ze niet zeggen of doen, dus hield ze haar gewoon maar vast.
Hoewel Nova iets ontspannener leek, bleef Themis wel alert en bezorgd. Ze had het idee dat Nova had besloten wat ze wilde doen, wat dat ook mocht zijn. Bij de vraag moest de Duivelin toch een beetje glimlachen. "Ja, zodra Edmond in staat is te reizen gaan we. Ik heb het met Aelia en school al geregeld." Het meisje stond er gelukkig goed voor en zou vervangende opdrachten krijgen die ze later in kon leveren. Haar docenten konden gelukkig begrijpen dat het gezin wel eventjes een momentje met elkaar en met familie kon gebruiken na alles wat er gebeurd was. Misschien zou het een goede plek zijn voor Nova om in alle rust te rouwen en het leven weer een beetje op te pakken. Als ze terug waren zouden ze wel zien wat ze gingen doen met werk, met de toekomst, en dergelijken.

[Ravief]

Grote groene ogen keken op naar de stenen man. Senna was ongeveer het evenbeeld van haar moeder, behalve haar neusje en kin, die had ze duidelijk van Sam mee. Ze haalde lichtjes haar schouders op. Ze miste haar vader meer dan ze kon zeggen en hoewel het leuk was bij tante Themis en oom Edmond, was het gek dat ze daar nu bleven. Ze hadden een nieuwe kamer zelfs!
"Mama is verdrietig," floepte ze eruit en keek weer naar de krans die ze aan het vlechten was. Deze was voor Nyah. Haar zusje was nog geen jaar oud, maar iedereen hield van bloemen en werd daar blij van. Misschien moest ze er ook eentje voor mama maken?
Senna keek af en toe op en dan gleed haar blik naar het bos. Ze had een krachtige band met de natuur, bijna net zo sterk en instinctief als die van Nova. Het meisje kon bijna de aanwezigheid van de geesten voelen en dat maakte haar soms bang en soms verdrietig, omdat ze er niet heen kon en niet kon verstaan wat ze zeiden.

Dat deed Nova wel glimlachen. Het was een tijd geleden dat ze had gereisd en dit was wel iets waar ze naar uitkeek. Bovendien hoopte ze, dat als ze terug kwamen dat het bos een stuk minder aan haar trok dan nu. "Dan moeten we hem maar goed volstoppen," plaagde ze zachtjes en ging eenmaal weer thuis inderdaad aan het koken.
Edmond was op en was met Aelia haar huiswerk aan het doornemen. Hij keek eventjes naar Themis en trok een vragend gezicht. Was alles goed? Hadden ze een goede wandeling gehad? Ook hij voelde wel dat er wat aan de hand was, maar hoe hij Nova moest troosten wist hij niet. Het was verdriet dat met de dagen zou moeten slijten, net als toen met Zephan.

Destan bleef de dag erna thuis. Hij had via de band min of meer begrepen wat er aan de hand was en waar Aya zich zo'n zorgen om maakte. Dus hij stelde al het werk voor een dag uit en deed alles in huis. Het begon met schoonmaken en ontbijt op bed. Daarna de jongens aankleden en naar Wystan brengen voor een beetje plezier en daarna al het wasgoed sorteren in de manden en wat schoon was teruggekomen opvouwen en in de kasten. Daarna wat opruimen en Aya uit bed halen.
"Wat wil je doen vandaag?"

[varden]

Wystan sloeg zijn arm om het meisje heen. "Dat begrijp ik lieverd. Je mama mist je papa." En wat kon hij daar nou over zeggen tegen de kleine Senna? Wystan had Sam niet echt goed gekend, hoewel hij gefascineerd was geweest door diens transformatie. Maar de vragen die hij had gesteld waren puur daarover geweest, niet over de man zelf en van een band kon je niet spreken tussen de twee. Dus zuchtte hij even.
"Is er iets dat je samen met je papa deed dat je heel erg gelukkig maakte?" Iets waardoor ze hem kon leren te herinneren door middel van plezier, in plaats van door tranen en pijn. Hij wist niet dat ze de geesten zo erg aanvoelde. Wystan zou dat vreselijk interessant vinden, maar tegelijk wist hij niet goed of hij er iets tegen wist dat ervoor zorgde dat ze niet bang erdoor zou worden.

Themis moest zacht lachen en terwijl Nova ging koken, kroop zij even bij Edmond op de bank. Aelia moest maar even in de keuken gaan helpen, mama wilde nu even aandacht werd met een plagerige blik gezegd. Aelia trok een vies gezicht en rende er nog net niet vandoor. "Pap en mam zijn klef," klaagde ze op demonstratieve toon tegen Nova. Ze realiseerde zich even niet dat dat misschien heel pijnlijk kon zijn voor Nova, die dat nooit zou horen van haar dochters. Maar als puber denk je niet altijd even goed na over anderen hun gevoelens. Dus begon Aelia daarna met het snijden van groenten. "Heb je nog met mam gesproken over Italië?" Het ging wel door toch? Aelia had het verschrikkelijk gevonden toen Themis ineens was vertrokken, en nu was ze bang dat dat ook van de baan zou zijn. Ergens vreesde het meisje een beetje dat Nova, Edmond, of Themis uiteindelijk zo'n klap had gehad dat ze het toch niet meer trokken en dat ze zouden vertrekken. Verlatingsangst was nieuw voor het meisje, maar het was er nu wel een beetje.

Verbaasd werd Aya wakker. Ze rook dat het huis schoongemaakt was, en keek verbaasd naar het ontbijt op bed. En daarna deed hij al dat werk terwijl ze wist hoe moe hij was... Ergens voelde Aya zich vreselijk schuldig, maar tegelijk vond ze het heerlijk. "Hmm... Mag ik nog even van jou genieten, en wat denk je daarna van samen een stukje rennen?" Aya was al niet meer getransformeerd, behalve wanneer het volle maan was, sinds ze ziek was geworden!

[Ravief]

Nee, het viel mee. Nova had genoeg gehuild vandaag en ze knuffelde haar zusje met een arm, terwijl ze in de soep bleef roeren.
"We moeten pap vetmesten, maar als hij het aankan gaan we met z'n allen op vakantie." Ze glimlachte naar Aelia. "Wat denk je, hoe zou het zijn in een dorp vol met Duivels?" De Nimf kon zich er geen voorstelling van maken en hoopte maar dat zij en haar kinderen er welkom zouden zijn.

Destan schoof daarop zomaar bij haar in bed en trok haar heerlijke warme lichaam tegen zich aan. Ook Aya moest nog goed letten op genoeg eten en voorzichtig zijn, maar voor even kon het hem niet schelen. Ja, hij was bekaf nog altijd, maar voor Aya zou hij tot het uiterste gaan. "Wat jij maar wilt, lieverd."
Dus na veel geknuffel en een douche en nog iets extra's eten, vertrokken de twee hand in hand richting het bos. Even gleed zijn blik naar het huis van Edmond en Themis en vooral naar de nieuwe uitbouw. Vanaf een afstandje inspecteerde hij of alles nog goed was. Hij was zijn belofte niet vergeten en wist ook dat hij binnenkort erheen moest om te zien hoe het ging met Nova en of hij iets voor hen kon doen. Voor nu liet hij het bij kijken en na een kneepje in Aya's hand gingen ze verder.
Het duurde niet lang of ze waren beide wolf. Zijn blik gleed over zijn mate en zijn wolf bromde ontevreden. Het was heerlijk om haar weer te zien en samen wolf te zijn, maar ze moest nodig wat dikker worden!

[varden]

Aelia glimlachte dankbaar naar Nova dat ze het kennelijk over Italië hadden gehad en knuffelde haar terug. Ze vond het heerlijk om een oudere zus te hebben, en Nova had die rol helemaal op zich genomen jegens de veel jongere half-Duivel. Van het dorp van haar moeder kon ze zich niet veel meer herinneren, de laatste keer dat ze er waren geweest was ze heel klein geweest.
"Ik stel me voor dat het er erg warm is." Maar ja, het was dan ook in Italië en op de hellingen van een vulkaan. "Mam vertelde dat het er druk is." Het dorp was in de jaren, ondanks bemoeienis van de mensen in de omgeving, behoorlijk uitgebreid en leek soms qua drukte meer op een kleine stad.

Als mens was Aya nu net zover dat je niet meer echt haar ribben kon tellen, maar er moesten inderdaad nog heel wat kilo's bij voordat ze weer helemaal op gezond gewicht zou zijn. Ze streek echter met haar kop langs die van Destan toen ze hem zo ontevreden hoorde brommen.
'Komt wel weer goed,' bromde ze zacht terug. Dat gewicht kwam wel nu ze eindelijk weer kon transformeren en jagen, hoewel haar conditie natuurlijk naar de maan was. Bovendien was het nu geen tijd voor jagen, maar voor heel veel knuffels! Ze had haar mate gemist en ook de wolf had heel erg veel geleden onder de ziekte. 'En jij moet ook beter voor jezelf zorgen,' klonk er toen streng. Hij werkte veel te veel! En hij zorgde altijd maar voor haar terwijl hij zelf ook gesloopt was.

[Ravief]

Het zou even duren voordat Nimf en Duivel vonden dat Edmond sterk genoeg was om te reizen. Bovendien zou het maar langzaam gaan omdat ze Senna en Nyah ook hadden. Ze konden vliegende paarden van Wystan lenen, maar dat zou hen maar tot de helft brengen. Dan zouden ze een stuk in gewone pas moeten reizen en dan nog wachten op de speciale veerboot die Shanea meenam.
Met de beslissing dat ze het ongeboren kindje zou houden, leek het wel alsof Nova ineens uitzette. Tegen de tijd dat ze vertrokken, toonde ze duidelijk zichtbaar voor wie de Nimf kende. Maar als ze wilde, was het nog net te verhullen met kleding.
Nova was nerveus over de ontmoeting met Themis haar ouders en hoe het zou zijn in een dorp vol Duivels. Maar bovenal hoopte ze dat even weg zijn van Eldon haar en Senna goed zou doen. Ze had wel door dat haar dochtertje net zo hypergevoelig was als zijzelf en ze vond het helemaal niet gezond dat ze die band zo sterk had. Nova kon haar niet eeuwig weghouden bij het bos. Misschien moest ze zelf maar eens met haar mee. Grenzen leren en ook zien of ze echt zielen kon voelen. Al hoopte ze van harte dat er iets als een hemel bestond en Sam niet nog rondzwierf ergens.

Met Nyah op de arm, stond ze bij de reling en keek uit over het water. Achter zich hoorde ze het gelach van Aelia en Senna, niet heel ver bij haar vandaan stonden Edmond en Themis met hun handen verstrengeld richting hun bestemming te kijken. Hoeveel ze ook had gehoord over waar Themis was opgegroeid (en dat was niet veel), Nova kon zich er geen voorstelling van maken, maar ze moest toegeven dat ze de warmte fijn vond.
________

Zijn wolf liet het zitten en knuffelde haar uitgebreid. Het was goed om samen te zijn en even tijd met z'n tweeën te hebben. Al merkte hij ook wel dat er bij Aya ook nog vele zorgen zaten. Niet alleen om de school, maar om Nova en alles wat er speelde en om hun gezin.
Daarin waren ze zeker gegroeid en Destan had het idee dat de toekomst er goed uit zou zien. Ze zouden een echtpaar zijn waar iedereen terecht kon en ze zouden Kaspars werk voortzetten op een goede manier. Ze hadden elkaar en hun tweeling en die doerakken zouden elke dag van hun leven kostbaar en kleurrijk -en vermoeiend- maken.
'Vanaf nu wordt het alleen maar beter,' bromde hij en beet zachtjes in haar nekvel.

[varden]

Themis maakte zich nog elke dag zorgen om Edmond, een ongerustheid die ervoor zou gaan zorgen dat ze haar haar moest gaan verven wilde dat grijs er nog uit verdwijnen. Aelia plaagde haar moeder af en toe voorzichtig met die nieuwe kleur door haar zwarte lokken, in de hoop de vrouw wat minder gespannen te krijgen. Het werkte nog niet heel erg goed, zeker niet nu ze ook Nova weer in de gaten begon te houden. Want Themis zag die buik echt wel, ook als Nova hem probeerde te verbergen met haar kleding.
Maar voor nu probeerde ze te ontspannen en te genieten van de frisse lucht en de warme zon op haar huid, die nog altijd wat bleek was voor haar doen. De nabijheid van de vulkaan, die met elke meter die de boot aflegde dichterbij kwam, deed de Duivel in Themis duidelijk goed en haar horens leken af en toe net ietsjes donkerder te zijn dan normaal.
Aelia vond dat fascinerend. Ook zij voelde de vulkaan, alsof die het vuur in haar aderen deed aanzwellen en ze zich iets warmer voelde dan normaal. Maar het was niet op een koortsige manier, en toen Senna ernaar vroeg probeerde Aelia het zo goed mogelijk uit te leggen, maar dat kon ze eigenlijk nauwelijks. Ze had eigenlijk heel erg weinig ervaring met wat het nou precies betekende om een Duivelin (of een half-Duivel) te zijn.

Shani en Lonan stonden, net als de vorige keer, op de oever aan de andere kant al op het gezin te wachten maar Themis miste wel iemand. Nani en zij hadden elkaar over alle jaren heen zo vaak mogelijk geschreven, dus ze wist dat haar vriendin inmiddels getrouwd was met eigen kinderen. Toch vond Themis het vreemd om haar niet te zien. Was er iets aan de hand?

Shani keek warm glimlachend naar het gezin toen ze van de boot kwamen en spreidde haar armen om Themis stevig te omhelzen, daarna kreeg Edmond net zo'n knuffel. "Wat fijn om jullie weer te zien lieverds. En Aelia, wat ben je groot geworden!" Shani en Lonan waren af en toe nog op Eldon langs geweest, maar ook niet erg vaak. Het was immers een verre, en lastige reis. Nadat ze haar kleindochter had gegroet keek de Duivelin ietwat nieuwsgierig, maar vooral geruststellend, naar Nova, Senna, Nyah. "Jij moet Nova zijn, Themis heeft me over jullie geschreven."